Ağır adımlarla taşlı yoldan yürümeye başladım. Nerede olduğumu dahi bilmezken, tek güvendiğim içgüdülerimdi. Gece karanlığı çökmüştü ve orman, her zamankinden daha sessizdi. Karanlık ve sık ağaçlar beni korkutmuyordu artık. Burada geçirdiğim zaman boyunca birçok korkunun üstesinden gelmiştim. Bunlardan biri de karanlık korkumdu. Ne tuhaf, değil mi? Eskiden ölesiye korktuğum karanlık ve yalnızlık şimdi bana eşlik eden sadık arkadaşlarım olmuştu. Her adımımda, taşların arasından gelen çıtırtılar bu sessizliğe eşlik ediyordu.
Yürümeye devam ettikçe, düşüncelerim geçmişe kaydı. Özellikle Demir'e... Onunla tanıştığım ilk günlerde yaşanmasını istemediğimiz bir sürü olay olmuştu. Ama sonuç her ne olursa olsun, son zamanlarda ona olan güvenim tazelenmişti. Onun içinde sıcaklığı ve güvenilirliği k
