Gül Çiçek Demir
Hastanenin bahçesinde oturdum ve bir süre gök yüzünü izlerken düşündüm. Şuana kadar yaşadakılarım bir bir gözlerimin önünden geçiyordu. Hiç kolay bir hayatım olmamıştı, çok kez dibe vurmuştum. Şuan ki Gül Çiçeği inşa etmek için gece gündüz durmadan çalışmış ve zorda olsa başarmıştım. Annem ve babamı bir yıl arayla kaybettikten sonra ablam Gamze dedem ve aşireti ile birlikte Mardinde yaşamaya başlamıştı ama ben İzmirde kalmaya devam ettim, yaşım tam 19 olduğundan sokakta kaldım bile diyebiliriz.
Normalde mimar olmak istemiştim ama hayatım bir anda değişince başka şansım olmadığı için ilk gelen yeri yazdım ve Boğaziçi Edebiyata gittim. Yapamayacağımı düşünmüştüm, sayısalcıydım ve sözel derslerden nefret ederdim. Ancak nasıl olduysa Edebiyatla aram çok iyi olmuştu, aslında
