ROJDA
Annem, yavaşça doğruldu. Yüzünde garip bir renk vardı. Sanki öfke ve geçmişin gölgesi karışmış gibiydi.
“Karazehir…” diye tekrarladı kısık bir sesle.
Sanki o soyadın tadı ağzına gerçek bir kara zehir gibi dolmuştu.
“Karazehir…”
Bir kez daha, bu sefer daha yüksek sesle söyledi.
“Celal’in en yakın arkadaşıydı o adam. Aslan’ın babası.”
Gözlerini boşluğa dikti, sanki geçmişi yeniden izliyordu.
“Yavuz Karazehir!”
Salonun ortasındaki hava ağırlaştı. Herkes donmuştu. Annemin sesi çatallandı.
“Yavuz, Celal’in en sadık dostuydu. Aynı sofradan yediler, aynı cephede savaştılar. Ama sonra Celal bütün malları zimmetine geçirince Yavuz haliyle bunu fark etmiş. Sesini kesmek ve paralardan pay vermemek için gebertmişti onu.”
Bir duraksadı.
“O gün bugündür Karazehir soyundan kimse gözümüz
