Küçücük bir yalan, ne kadar değiştirebilirdi hayatınızı?Küçücük dediysem..Biraz irili ufaklı bir küçük.Küçükcük..Tamam ya. Sadece aşık olduğum kıza ben gayım dedim. Siz hiç mi pembe yalanlar söylemediniz sevdiklerinize? Pembe mi? Iyk!

"Kalbi atan tek kişi olarak, fazla ses çıkartıyorsun." diyerek gülümsedi Adin, yanına gittiğimde, daha bir kaç saat önce sinirden kuduran o değilmiş gibi. Bense sadece yutkunarak önce ona, sonra etrafa baktım. "Ne oldu? O koca dilini yuttun sanırım?" "Gülümsemene alışık değilim malum." dediğimde daha da genişledi gülümsemesi. "Kan gördüğüm zaman hep mutlu olurum." diyerek eliyle belimden tutup beni kendisine çekti. Görünüşe göre bahsettiği kan benimkiydi. Acaba Dora'nın çığlık atma dediği yer için tam şu an uygun olur muydu? "Çığlık mı? Ama ayıp." Tam kulağımın dibindeydi Adin'in dudakları. "Bunun için daha sonra ödeşebiliriz. Bir kaç saat sonra sen de kan gördüğünde benim kadar mutlu olacaksın çünkü." diye fısıldadiktan sonra kolye benimle bütünleştiğinde hissettiğim acının aynısını hissettim bir anda. Gözlerim kapanmaya başlarken, düşmek üzere olan boynumdan tutup beni yere yatırdı Adin. Daha sonra boynumdan sızan kanın tam altımdaki platformu yavaşça doldurduğunu gördüm. Kanlar platformdaki tek yerde birleştiğinde Adin birkaç adım geri çekildi ve platformda bir ışık patlaması yaşandı. Bu sırada karanlıktan büyük bir maç kazanılmışçasına galibiyetin sevincine benzer sesler yükseldi. Kazanan tam olarak kimdi, henüz bilmiyordum.

Biri Ceo, diğeri ailesini kabul etmeyip kirli işlere atılan mafya olan iki üvey kardeş. İkisi de aşka inanmayan, sadece işine odaklı iki erkek. Ve tabi ki onların aklını başından alacak kadınlarla tanışana dek.

Onlar okulun en çılgın iki kızıydı.E bu durumda normal bir tanışma faslı beklenemezdi ikisinden de. *** Müdürün verdiği ceza üzerine ikisi de kütüphaneyi düzenlemek üzere ellerinde kovalarla kütüphaneye girdiler. Gamze'nin kafasını bir kez daha toz bezini soktuğu kovaya bastırarak "Bana bak kızım." dedi Aleyna. "Sana beni sinirlendirme demiştim değil mi?" Kafasını zorla da olsa çıkartıp elindeki toz bezini Aleyna'nın ağzına tepti Gamze. "Asıl sen beni sinirlendirme. Ya o kitapların tozunu sen alırsın, ya da bu toz bezini yediririm sana." *** Bizim iki delinin hikâyesi de böyle başlamıştı işte.

1, 2, 3... söylemesi çok güç... 4, 5, 6... beni yakalayamadı... 8, 9, 10... bu son.... #### 3,2,1,0 Oyun bitti, sıkıysa yakala.. #### *** Henüz  7 yaşındaydı, anne ve babası kavga etmeye başladığında. Küçücük elleriyle gözlerini kapatıp, içinden masallar anlatmaya başladı kendi kendine. Pamuk prenses ve yedi cücelerin mutlu mesut yaşadığı o masalın içindeydi şimdi. Onlarla beraber gülüp, onlarla beraber şarkılar söylüyordu. Uyudu o gün. Anne ve babası çığlık çığlığa kavga ederken, yatağının altına girip yedi cücelerle beraber daldı uykuya o da. Sonra bir gün, banyoda çıkarken, annesinin sesini duydu. "Geber! Geber dedim sana pislik herif!" Saçından sular akarken, odaya doğru gitti ağır adımlarla. Odaya girdiğinde annesinin elindeki vazoyla babasının kafasına vurduğunu gördü. Bayılmıstı babası. Kafasından kanlar akıyordu ama annesi hâlâ "Geber!" diye bağırarak vurmaya devam ediyordu. Yine gözlerini kapattı. Işte yine kendi istediği yerdeydi. Mutluydu.. Gözlerini açınca bir polisin kucağında olduğunu gördü. "Iyi misin?" "Iyiyim." diyerek polise baktı. "Ama babam iyi değil. Annem ona vurdu. Geber dedi. Hep babam döverdi annemi ama bu sefer annem çok yemek yiyip güçlendi ve o babamı dövdü." Kıkırdadı. Annesi en sonunda ona atılan dayakların öcünü almıştı.

Umut Işığı devam kitabı. 3 ayrı kuşak hikayesi. Bulut, Levent ve Hale'nin aşk maceraları. Merhaba. Yine ben. Sana bu yazacaklarımı hiçbir zaman söyleyemeyeceğim, ne yüzüne ne de mesajla. Sadece bir köşede ve kalbimde kalacak. Sessiz kalacağım, seninle konuştuğum o kısa zaman dilimini düşünüp mutlu olacağım. İçimdeki sorular hiç cevap bulamayacak. Hep ucu açık kalacak. Çünkü cevapları sadece sende ve benim cesaretim yok sana sormaya. Aylar sonra bir daha seni görmeyeceğim belki. Belki yine sessiz sedasız izleyeceğim seni, ama yine konuşmaya cesaretim olmayacak. Sessizce yanından geçeceğim. Bizim bir hikayemiz olmayacak, yıllar sonra yollarımız kesişmeyecek ve ben hiçbir zaman kalbini hızlandıran kişi olmayacağım. Sıradan bir insanım işte, herkes gibiyim senin için. Serhat gibi, Kayra gibi, Murat gibi. Olsun o da yeter bana zaten. Bana baksan, konuşsan, gülsen... O yüzden söylemeyeceğim sana bunları. Hep burada duracak bu yazı. Belki sen görmeyeceksin, belki de daha güzelleri yazılacak sana. Önemsiz zaten, senin bendeki aşkının aksine. Gerçi senin aşkının yanında her şey önemsiz ya, neyse... Bu hikaye gece olup da kaybolduğu için ulaşamadığı aya aşık olan bir Bulut'un hikayesi. Hadi bu kez de 'Umut Işığı'nı Bulut'un Aşkı için yakıp ayın onu fark etmesini sağlayalım.

Bu psikopatlık, doğuştan mı? Yoksa hastaneye falan yattın mı?" Ellerime bakarak düşündüm bir süre. Tırnağımın birini yamuk mu törpülemiştim? "Aslında psikolojik tedavi gördüm bir süre. Sonra, doktor bıraktı beni. Neden bilmem?" deyip kafamı kaşıdım. "Ablan böyle." demişti bana. "Buna alışması lazım. Sanırım ondan sonra kafasını ısırdığım için bıraktı." Elimi çeneme koyup ağzımı büzerek düşündüm bir süre. "Bir sonraki seansta yanıma kelebek çakı alıp ben de seni keseyim, alışırsın diyerek onu kovaladığım için de olabilir belki." Demir inanmaz bir şekilde gözlerini kocaman açmış bana bakarken "Ablamı sevmek ve korumak konusunda şakam yok." dedim. "Umarım anlatabilmişimdir element."

Geçmişte sırılsıklam aşık olduğun bir kadın.. Onu gördüğünde kalbinin hala ritm değiştirdiğini, ama onun artık seni hatırlamadığını düşün.. Ona kendini hatırlatamazsın.. Peki onun sana yeniden aşık olmasını sağlayabilir misin? Peki ya hiç ummadığın bir anda tüm geçmişi öğrenirse... Geçmişin ayak izlerini silebilir misin? Izi kalmaz mı geriye? Hikayeden; Ve sen; bileklerini kesmek mesele değil, sen hiç umutlarını kestin mi diyen şair.. Sen hiç bileklerin kesildiğinde kayıp giden umutlarını izledin mi? Olacağından emin olduğun hayallerinin asla gercekleşmeyeceğini öğrendin mi bir gün? Aslında hayal bile kuramayacak kadar iğrenç bir hayatın olduğunu öğrendin mi? Sen şair; bilmeden ahkam kesmek iyi de.. Gerçekten bileklerini, hayallerini, anılarını, umutlarını kesmek zor. Bil istedim..

KızıL ; Küçükken içkici babasından kaçıp mafya babasının yanında kötü işlere bulaşmış asıl kızımızdır. Mafya babası ona çok güvenmekte birlikte tüm pis işlere de onu gönderir. Aslında tüm bu işler on üç yaşında başlayan biri için oldukça kolaydır, ta ki fark etmeden de olsa hayatının en zor işini üstlenene kadar. Soruyorum şimdi.. Insanlara eziyet edip onları öldürmek mi zordur, yoksa aşık olduğun halde bunu reddetmek zorunda olmak mı?

Siz hiç hayal kurdunuz mu? Hayallerinizi kâğıtlara döktünüz mü peki? Tamam, döktünüz diyelim. Peki sabah uyandığınızda o satırların içinde olduğunuzu görseniz ne yapardınız? Klişenin dibine ekmeğinen bandığımız bu hikayeye hepinizi bekleriz ;) Uyarı; Betük'ün esprileri geçici felç yapabilir.

Tolstoy der ki; "Tüm muhteşem hikayeler iki şekilde başlar. Ya bir insan bir yolculuğa çıkar, ya da şehre bir yabancı gelir." Lakin bizim muhteşem hikayemiz, iki yabancı insanın bir barda karşılaşması ile başlıyor.

Hikayelerdeki üçüncü kişiyi kötü bildik hepimiz. Sevmedik onu, kabullenemedik bir türlü. Peki ya bu hikayede size o üçüncü kişiyi daha çok seveceğinizi söylesem bana inanır mısınız? Yalnız, şunu belirtmek isterim ki çok iyi bir yalancıyımdır. Ama yine de inanın bana siz...

Siz hiç sizden nefret eden birine kapılıp, o sizi kovduğu halde yine de dibinde bittiniz mi? Ben yaptım ve zerre kadar pişman değilim.. -Gaye Petek-

Bazen her şeyden vazgeçersiniz. Bitti dersiniz. Burası son durak artık, ilerisi yok. Umudum da yok. Ama bilmediğiniz bir şey vardır. Mucizeler, umudun tükendiği yerde başlar...

"Sen hayatımda gördüğüm en büyük yalancısın.." *** Atıldığı kör kuyudan çıkmayı hiç beklemeyen bir kızdı o; Kalbi kırgın, ruhu hasta, bedeni yorgun küçük bir kız... Ve onu kurtarmaya yemin etmiş bir çocuktu karşısındaki; Kalbi inatçı, ruhu aşık, bedeni yaralı küçük bir çocuk... *** Hani bir ata sözü var ya, 'Yalancının mumu yatsıya kadar yanar.' diye. Yatsıya az kalmıştı, farkında değildim. Farkında olmadığım bir diğer şeyse; yatsı vakti gelince ortaya çıkacak yalanların benimkilerle sınırlı kalmayacağıydı.

Bugün falımda sen çıktın ya da ben kürdanla çizdim, konumuz bu değil. Artık kaderimsin. *** Sarelleyi ekmek arası değil, salatalık arası yiyenlerin, birbirini karşılıksız sevenlerin ve sevmekten asla vazgeçmeyenlerin hikayesi.