“มันหมายความว่ายังไง?”“อะไรคะ?”“เกมที่ใช้พี่เป็นเครื่องมือเอาคืนเอวากับปุริมทร์” เวนิสกำโทรศัพท์แน่นจ้องไอริสอย่างโกรธจัด เขาเห็นข้อความหมดแล้ว ตอนแรกก็ว่าจะไม่ถือวิสาสะเข้าอ่าน แต่ข้อความที่เด้งขึ้นหน้าจอค้างเอาไว้ พูดเกี่ยวกับเขาทั้งนั้น“หึ…” ไอริสแค่นหัวเราะอย่างหยามหยัน “ใช่ค่ะ ริสทำแบบนั้นจริง ๆ พี่เป็นหมากตัวหนึ่งในเกมของริส พี่เป็นหมากในเกม เกมเอาคืนเอวากับปุริมทร์ ตอนนี้ริสทำสำเร็จแล้ว หมากตัวนี้ริสเลยไม่ต้องการมันอีกต่อไป”“ไอริส!”

กินเด็กเขาว่าเป็นอมตะ พี่จันทำต้องลองกินแล้วล่ะ จะได้รู้ว่าอมตะมันเป็นยังไง

“ใช้ปากกับมันสิฉันอยากน้ำแตกกับปากเล็ก ๆ ของเธอ”

“พี่จะบอกเธอเอาไว้นะชบาแก้ว พี่ไม่เอาเธอ พี่ไม่ทับรอยใคร ไม่กินของเหลือจากใคร! เพราะฉะนั้นอย่าคิดจะมาเสนอตัวให้พี่ เพราะพี่ไม่เอาแน่นอน” “ชบาไม่ได้มานอนกับพี่ ชบาไม่ได้ต้องการให้พี่มานอนด้วย แต่ที่ชบามา เอ่อ…ชบาจะมาบอกว่าชบาท้อง” “เธอว่ายังไงนะ?” พันแสงถามอย่างอึ้ง ๆ ก่อนจะแค่นหัวเราะในลำคอ เธอท้องแล้วมันยังไง เขาต้องมารับรู้ในจุดนี้ด้วยเหรอ “ชบาท้อง” “ท้องกับใคร?” “เด็กในท้องชบาเป็นลูกพี่” ชบาแก้วกัดปากจนเจ็บเอ่ยย้ำอีกครั้ง “หึ อย่ามาโบ้ยว่าเด็กในท้องเป็นลูกพี่นะ ผู้หญิงอย่างเธอร่านจะตาย อ้าขาให้ผู้ชายมาเอาถึงที่ ไม่มีทางที่พี่จะเชื่อคำพูดของเธอ!”

‘เพราะความไว้ใจ และเชื่อใจ ฉันจึงโดนน้องสาวกับคนรักหักหลังจนไม่เหลือชิ้นดี’

ชีวิตและหัวใจ พังทลายเพราะฝีมือเธอ

"บอกมาไอ้เวรนั่นอยู่ไหน?""ฉันไม่รู้""ถ้าฉันเจอมัน ฉันฆ่ามันแน่" คลาวด์เสียงกร้าวมองคนตัวเล็กอย่างไม่พอใจ ก่อนจะใช้เท้าใหญ่ถีบโต๊ะจนล้มลงดังปัง สร้างความตกใจให้แก่มนัสนันท์เป็นอย่างมาก "อย่า..."

จุดเริ่มต้น"พลอย" น้ำเสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นข้างหู พราวรุ้งพยายามผลักร่างหน้าให้พ้นกาย แต่ทว่าคนตัวโตกลับต่อต้านไม่ยอมให้เธอผลักไสเขาจนสำเร็จ"พี่ขุนคะ พราวไม่ใช่พี่พลอย" แม้จะมีสติไม่เต็มร้อยเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ แต่พราวรุ้งก็พยายามปราม ให้ชายหนุ่มได้รับรู้ว่าเธอไม่ใช่พราวรุ้งอย่างที่กำลังเข้าใจ "พี่ขุน อย่าทำแบบนี้ อื้อ" พราวรุ้งทำได้เพียงเปล่งเสียงครางเมื่อริมฝีปากหนาของขุนเขาจูบหนักหน่วงเมื่อหนาลูบไล้ไปทั่วร่างงาม กระโปรงสีหวานถูกถลกขึ้นแพนตี้ตัวจิ๋วถูกดึงแล้วเหวี่ยงลงพื้นอย่างไม่ไยดี ท่อนเนื้ออวบใหญ่สอดแทรก ความคับแน่นทำให้ขุนเขาชะงัก เขามองคนตัวเล็กใต้ร่างเพียงครู่ก่อนจะกระแทกเต็มแรง จนท่อนเนื้อมุดร่องสาวจนสุดความยาวแก่นกายพราวรุ้งกรีดร้องดังลั่นเมื่อเขาชำแรกกายสาวอย่างรุนแรง ส่งผลให้ดอกกุหลาบสีสวยเกิดแผลฉีกขาดเป็นทางยาวเปรอะเปื้อนผ้าปูเตียงสีขาว "พลอย"

"นั่นคุณคลาวด์กับคุณบัตเตอร์ ทายาทตระกูลดัง""หูย โคตรหล่อ""ถ้ามึงจับพวกเขาได้ มึงรวยเละ สบายไปทั้งชาติเลย"

“เป็นอะไร?”“เปล่าค่ะ” ลิลลดาส่ายหน้าปฏิเสธ หลบสายตาของแทนคุณ เขามองหน้าซีดเผือดนั้นอยู่นาน ขณะที่เด็กสาวเดินมานั่งที่เตียง“เธอบอกความจริงฉันมาสิ!” ชายหนุ่มยังคงดึงดัน แล้วหยิบแท่งสีขาวที่เขาเจอเมื่อคืนให้หล่อนดู“ไม่มีอะไร?” ลิลดาครางในใจ เธอไม่น่าเก็บเอาไว้ไม่เป็นที่เลย ทำให้แทนคุณรู้ว่าเธอกำลังตั้งครรภ์“บอกมา!”“มันไม่มีอะไรจริง ๆ นะคะ”ลิลลดารีบหยิบยาดมมาสูดดม เมื่อกลิ่นเหล้าที่มันคละคลุ้งในตัวของชายหนุ่มเข้ามาในจมูก ทำให้เธอแทบจะวิ่งไปอาเจียนอีกครั้ง“เธอท้องใช่ไหม?” คนถูกถามถึงกับมือไม้สั่น ช้อนสายตาขึ้นมอง“เปล่าค่ะ”“เธอจะโกหกทำไมในเมื่อความจริงมันฟ้อง ต่อให้เธอปฏิเสธ สักวันฉันก็รู้อยู่ดี”“พี่แทน”“เธอท้องลูกของมันหรือว่าลูกของฉัน”“พะ…พี่แทน” ลิลลดาหน้าซีดเผือด“ไม่มั่นใจสินะ ก็อย่างว่าแหละเธอกับมันมีอะไรกันบ่อยจะตาย เปอร์เซ็นต์ที่จะเป็นลูกฉันมันน้อยมาก”“ลิน…” หัวใจดวงน้อยเจ็บปวดแทบแดดิ้นกับสิ่งที่คนที่รักที่สุดพูด “พี่ไม่คิดว่าเขาจะเป็นลูกพี่บ้างเหรอ?”“ผู้หญิงที่ไปนอนกับผู้ชายคนอื่นแล้วมาบอกว่าเป็นลูกฉัน เธอจะให้ฉันเชื่อได้ยังไงลิลลดา”

สำหรับเธอเขาคือโลกทั้งใบ ส่วนเธอสำหรับเขา เธอคือใครสักคน ที่ไม่อยู่ในสายตา

"อ๊า พะ...พี่ฉลามเบาหน่อย" หญิงสาวใต้ร่างส่งเสียงครวญครางอย่างซ่านเสียว มือเล็กยันหน้าท้องแกร่งเอาไว้ เมื่อเขากระแทกกระทั้นเธออย่างรุนแรง "หึ! พี่เหรอ? กล้าดียังไงมาเรียกฉันว่าพี่ในเมื่อเธอไม่มีสิทธิ์" เขาหัวเราะอย่างเย้ยหยัน เธอมีสิทธิ์อะไรมาเรียกเขาว่าพี่ ในเมื่อเธอไม่มีสิทธิ์ที่จะเรียกเขาแบบนี้ด้วยซ้ำ เธอกล้าทิ้งเขาไปคบผู้ชายคนอื่น มีความสุขไม่สนใจว่าเขาจะรู้สึกอย่างไร เธอต้องเป็นคนแบบไหนกันถึงกล้าบากหน้ามาขอเงิน ทั้งที่ทำให้เขาเอาไว้อย่างเจ็บแสบ "พะ...พี่ฉลาม"

เควิลนั่งเอนกายพิงพนักพิงเก้าอี้ตัวใหญ่ ในมือแกว่งไกว่แก้วไวน์ไปมา แล้วกระดกมันลงคอรวดเดียว เขามองหญิงสาวยืนก้มหน้า เธอมองมือตัวเองที่จิกกันไปมา เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่เข้าใจในสิ่งที่หญิงสาวตรงหน้าเอ่ยเมื่อครู่ "เธอว่ายังไงนะ?" ชายหนุ่มเอ่ยถามคนตัวเล็กที่ยืนนิ่ง เธอยังคงก้มหน้ามองพื้น เขามองเธออย่างไม่เข้าใจ "ถ้าพี่ยินดีช่วย ปราณยินดีขายความบริสุทธิ์ให้พี่" ปรรณพัชร์เอ่ยเสียงสั่น พยายามรวบรวมความกล้าของตัวเอง เธอมีเหตุผลที่ต้องทำแบบนี้ ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะความจำเป็น ไม่มีใครอยากขายความบริสุทธิ์แลกกับเงิน ไม่มีใครอยากทำในสิ่งที่น่าอับอาย แต่ที่เธอทำก็เพราะไม่มีทางเลือก "...." ชายตรงหน้าไม่พูดอะไร ปรรณพัชร์จึงเงยหน้าขึ้นมองเขา คนตัวโตที่นั่งอยู่ เขาดูเหมือนจะไม่พอใจที่เธอพูดแบบนี้ "ถะ...ถ้าพี่เควิลไม่ช่วย ปราณ..." "ถอดเสื้อผ้าแล้วมาหาฉัน!"

"นายควรจะออกไปจากชีวิตของฉัน ปล่อยให้ฉันได้ใช้ชีวิตของตัวเองสักที" "ฉันก็บอกอยู่ ว่าฉันจะไม่มีวันปล่อยเธอ!" "ฉันมีแฟนอยู่แล้ว นายควรเลิกวุ่นวาย" กัดปากจนเจ็บแล้วพูดออกไป แต่คนตัวโตกลับไม่สนใจเลยสักนิด "คนที่เลิกวุ่นวายกับเธอ คือมัน ไม่ใช่ฉัน!"

เพราะการแต่งงานมันไม่ได้เกิดจากความรัก เขาถูกบังคับให้แต่งกับผู้หญิงที่ไม่เคยรัก หนำซ้ำยังเกลียดเข้าใส้ หล่อนทำให้ชีวิตของเขาพัง คนรักหนีหาย ความรักความสุขพังทลาย ทำทุกอย่างเพื่อเอาชนะ และได้แต่งงานกับเขา เขาจะทำให้หล่อนได้เห็น ว่าสิ่งที่หล่อนพยายามทำ หล่อนคิดผิด

"ได้ไม่หย่าก็ไม่หย่า งั้นก็อย่ามายุ่งเรื่องส่วนตัวของฉันก็แล้วกัน ห้ามก้าวก่ายในชีวิตของฉัน เราจะไม่มีความสัมพันธ์อะไรกันทั้งนั้น ฉันจะยุ่งกับผู้ชายคนไหนก็ได้ ส่วนคุณจะยุ่งกับผู้หญิงคนไหนก็เชิญ เราต่างคนต่างอยู่ ฉันจะให้เกียรติคุณ ถ้าฉันต้องการพาใครมา ฉันจะบอกคุณก่อนตกลงตามนี้ไหม?" ให้ตายเถอะเธอกำลังพูดคำพูดของผมที่เคยพูดกับเธอ นี่เธอกำลังจะเอาคืนผมรอ ผมอึ้งไม่น้อยกับสิ่งที่แสนดีทำในวันนี้ ทั้งหมดนี้มันทำให้ผมอึ้งดีจริงๆ อึ้งจนผมแทบจะไปต่อไม่เป็น อยากเอาหน้ามุดแผ่นดิน เธอกำลังทำผมคลั่ง "โอ้ว!" เพื่อนของผมต่างอึ้ง ที่แสนดีพูดแบบนี้ "เข้าใจนะคะคุณอาวุธ" แสนดีเหยียดยิ้มเล็กน้อย "หึ!" ผมไม่ได้ตอบอะไรออกไปนอกจะทำเสียงในลำคอ จากนั้นก็กระดกเหล้าเข้าปากต่อ เธอจะเล่นแบบนี้ก็ได้ เอาเลย! แต่ผมไม่ได้ให้สัจจะคำพูดอะไรออกไป นั่นถือว่าผมมีสิทธิ์ที่จะทำ ให้ตายเถอะวะ! หนีบผมกำลังเรียกร้องเอาคำว่าผัวจากเธอหรือนี่จะบ้าตาย! "เมียมึงสวยจัดว่ะ!" ไอ้ดิสมันหันมากระซิบผม "เออ!" ผมกระแทกเสียงใส่มัน "เชี่ยเอ้ย กูเสียดายแทนมึงปล่อยไปได้ไงวะ ไหนมึงบอกว่าจะหย่าไง" "มึงคิดว่ากูจะปล่อยแสนดีไปง่ายๆหรือวะ นั่นมันความคิดในอดีตลืมๆไปซะ ธุรกิจใหม่กูกำลังมา" "ธุรกิจอะไรของมึงวะ หึหึ!" "ธุรกิจตามจีบเมียไงวะ" "กูยังจำคำพูดของมึงได้อยู่นะไอ้อาวุธ" "กูบอกให้ลืมมันไง ล้มละลายไปเเล้วเว้ย ตอนนี้กูกำลังสร้างธุรกิจใหม่มองข้ามจุดนั้นไปก่อน" "พอสวยขึ้นมามึงเห็นค่าเลยหรอวะ หึ!" ไอรันแค่นหัวเราะเบาๆ "ขอโทษนะครับไอ้รัน พอดีกูเป็นคนแบบนี้แหละ ถ้ากูรู้ว่าแสนดีมันแต่งตัวแล้วมันสวยขนาดนี้ กูไม่ไปดิ้นรนหาของนอกหรอก ใครจะไปคิดว่าว่ามัมมี่มนุษย์ป้าอย่างแสนดี แม่งจะเป็นราชินี...."ผมเว้นวรรคในขณะที่เพื่อนของผมจ้องเขม่ง "แห่งหัวใจกู" ผมพูดคำนี้ออกไปแล้วมองหน้าแสนดีที่กำลังยิ้มร่าคุยกับเพื่อนของเธอไม่สนใจผมเลยสักนิด "แหวะกูจะอ้วก" ไอ้ดิสเอ่ย ผมนี่โคตรอยากจะถีบมันให้ตกเก้าอี้เลย

“เธอก็รู้ว่าฉันไม่ได้รักไม่ได้ชอบเธอ แต่ที่นอนกับเธอก็แค่” พี่คชาเว้นวรรคมองฉันตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า แล้วลูบหน้าตัวเองเบาๆ “...” “แก้เหงี่+นเท่านั้น เธอควรรู้ว่าข้อตกลงของเราคืออะไร เพราะฉะนั้นอย่าพยายามมีตัวตนขึ้นมา” ว่าจบเขาก็เดินไปหากลุ่มเพื่อน ฉันได้แต่มองตามแผ่นหลังหนานั้นจนลับตา การเป็นคนที่ไม่ถูกรัก การเป็นอะไรที่ไม่ได้อยู่ในสายตา มันเป็นอะไรที่เจ็บดีเหมือนกัน

"คุณจะทำอะไรหรอคะ?" "เอาเลขบัญชีของคุณมา เดี๋ยวผมจะโอนให้คุณเลย" "โอนให้เลยเหรอ?" "ครับ บอกเลขบัญชีมา" เธอดูลังเลอยู่นานครับ ก่อนที่เธอจะพยักหน้าแล้วบอกเลขบัญชีให้กับผม ผมโอนเงินให้เธอหนึ่งแสนบาทค่าทำขวัญ ส่วนค่ารักษาพยาบาลผมจะเป็นคนจ่ายเอง "ผมโอนไปแล้วนะครับ" "ขอบคุณนะคะ" "ครับ ส่วนนี่นามบัตรของผม คุณเก็บเอาไว้ ถ้ามีเรื่องเดือดร้อน ผมจะช่วยคุณ" ผมหยิบนามบัตรในกระเป๋าออกมาใส่มือของคนตัวเล็ก เธอยังคงมองหน้าผมอย่างงงๆ คงแปลกใจและตกใจที่ผมยื่นมือมาช่วยเธอ "ขอบคุณค่ะ" "ถ้าแม่คุณจะไปรักษาไปผ่าตัดวันไหน ก็บอกผมผมจะได้ไปจ่ายเงินให้คุณ" "ทำไมคุณใจดีจังคะ" "ผมไม่ได้ใจดีครับ การที่ผมช่วยค่ารักษาแม่คุณผมไม่ได้ช่วยฟรีๆหรอกนะ ผมจ่ายเงินส่วนคุณก็ต้องช่วยผม" "คุณต้องการให้ฉันช่วยเหรอคะ?" คนตัวเล็กจ้องหน้าผมพร้อมกับเม้มริมฝีปากเล็กเบาๆ ริมฝีปากแสนหวานผมอยากจะลิ้มลองเสียจริง รสชาติเขามันคงจะหวานล้ำยิ่งกว่าผู้หญิงคนไหนที่ผมเคยจูบมา "ใช่" "คุณต้องการให้ฉันทำอะไร?" "นอนกับผม!" ผมพูดออกมายิ่งทำให้ดอกหญ้าตกใจ ผมรู้สึกถูกชะตาเธอรู้สึกชอบเธออย่างบอกไม่ถูก ในเมื่อเธอเดือดร้อน ผมช่วยเหลือ ผมก็ต้องได้อะไรตอบแทน

"เธอไม่มีสิทธิ์ใส่ของปอแก้ว ชุดนั้นฉันเป็นคนซื้อให้ปอ เธอไม่มีสิทธิ์ใส่" "มีค่ะ เพราะป่านไม่มีเสื้อผ้าใส่ หรือพี่ดีแล่นจะให้ป่านนอนแก้ผ้า ได้หมดถ้าสดชื่นนะคะ" ฉันทำท่าจะถอดผ้าเช็ดตัวออก "หยุดนะ!" เขารีบปรามเอามือปิดตาเอาไว้ เอาสิ! ถ้าไม่ให้ใส่ฉันจะถอดตรงนี้แหละ ผู้หญิงอย่างฉันใจกล้าหน้าด้านอยู่นะ ยิ่งกับสามีของตัวเองฉันยิ่งกล้า ถึงแม้จะอายก็เถอะ "ตกลงให้ใส่ไหมคะ?" "ใส่ก็ได้ แต่ให้ใส่ตัวเดียว อย่าลามไปตัวอื่น" "ชิ" ฉันไม่สนใจใส่ผ้าแล้วเดินไปล้มตัวนอนบนเตียง ส่วนพี่ดีแล่นถึงกับดีดตัวลุกขึ้นจากเตียง มองฉันอย่างไม่พอใจ "นี่เตียงฉัน ถ้าอยากนอนไปนอนพื้น" "เตียงของเราค่ะ ถ้าพี่ไม่อยากนอนบนเตียงพี่ก็นอนบนพื้น" ฉันหัวเราะออกมาอย่างผู้ชนะ พี่ดีแล่นจ้องฉันอย่างเดือดดาลแล้วสะบัดตัวเดินเข้าไปในห้องน้ำ เรื่องอะไรฉันจะนอนพื้นให้เจ็บหลังเล่น เขาเป็นผู้ชายเขาควรเป็นคนนอนพื้นสิไม่ใช่ฉัน

เรา​ : คุณเห็นไหมว่าผู้หญิง 3 คนจ้องจะจับพวกคุณอยู่ คุณปืน​ : หึงผมหรอ​ เรา​ : ฉันเป็นภรรยาคุณนะ​ ฉันไม่หึงคุณจะให้ฉันไปหึงใคร หรือว่าคุณจะให้ฉันมีชู้ คุณปืน​ : ก็ลองดูสิครับผมเอาตายทั้งสองเลยนะ​ เรา​ : ถ้าวันเกิดวันหนึ่ง​ มีผู้ชายมาจีบฉัน​ แล้วฉันก็ชอบเขาคุณจะทำไง​ คุณปืน​ : ที่พูดมามันคือความจริงใช่ไหมมันไม่ใช่เรื่องสมมุติ เรา​ : มันคือเรื่องสมมุติฉันแค่อยากลองถามคุณเฉยๆคุณโกรธหรอ ฉันขอโทษนะ ดีกันนะคะน่ะที่รักนะดีกันนะเขาขอโทษ คุณปืน​ : ผมซื่อสัตย์กับคุณ ผมรักคุณคุณไม่ต้องวิตกกังวลหรอก เพราะผมจะไปรักคนอื่น ได้ไงขนาดเขามองผมผมยังไม่มองเขาเลย ผัวเดียวเมียเดียวมันก็ไม่ตายหรอก เรา​ : คุณฉันรู้แล้วว่าคุณรักฉันมาก​ ( ฉันเข้าไปหอมแก้มคุณปืน​ เดี๋ยวคุณปืน​ จะงอนบิ่งงอนเก่งอยู่ด้วย​ อิผัวบ้า)​ คุณปืน​ : เลิกพูดเรื่องนี้นะ ห้ามพูดอีก เพราะผมไม่ชอบให้คุณพูดถึงผู้ชายคนอื่น คุณเป็นเมียผมคุณต้องพูดถึงผมแค่คนเดียว เข้าใจไหม เรา​ : เข้าใจค่ะที่รัก​ รักมากเลยคุณสามี​ขี้งอน​ คุณปืน​ : งอนแล้วรักไหม​ เรา​ : รักสิ​ ไม่รักจะอยู่ด้วยหรอ​ คุณปืน​ : รักก็เลิกกินยาคุมได้ไหม​ ผมอยากจะมีลูกใจจะขาดแล้ว​ เรา​ : ฉันเลิกกินมาได้เกือบ2เดือนแล้วมั่ง​ ตั้งแต่หลังวันเกิดน้องฉันฉันก็ไม่ได้กินอีกเลยคุณไม่ผิดสังเกตบ้างหรอ คุณปืน​ : จริงๆดิ​ เรา​ : จริงๆ​ คุณปืน​ : เย้ๆ​ ผมจะเตรียมตัว​เป็นพ่อแล้ว​

“อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉันขอโทษฉันจะไม่ทำแบบนี้อีก ฉันจะเชื่อนายทุกอย่าง ฮึก ฉันผิดไปแล้วอย่าทำฉันเลย” ฉันยกมือไหว้เขาด้วยน้ำตานองหน้า ฉันเลือกที่จะอ้อนวอนเขาแทนการต่อต้าน เพราะถ้าฉันต่อต้านฉันก็จะยิ่งเจ็บกว่าเดิม “กลัวฉันทำ แต่ก็ยังทำอยู่ดี แต่ฉันชอบดูเธอเจ็บ” “ไม่ ฮึก! ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว” ฉันส่ายหน้าไปมาอ้อนวอนเขาทั้งน้ำตา หวังว่าเขาจะเห็นใจฉัน “อยากมาขอร้องความเห็นใจ เพราะว่าเธอจะไม่มีวันได้มัน” “อย่า...”

เธอก็ดูน่ารักดีนะ​ เธอดูเหมือนเด็ก เธอดูไร้เดียงสา​สำหรับผม​ ต่อไปนี้ผมจะไม่ยอมให้ใครแกล้งเธออีก​ เป็นอันขาด​ไอ้พวกหน้าตัวเมียทั้งหลาย​ มันต้องเจอกับผม​ มันถึงจะได้รู้​ว่ามันไม่ควรรังแก​คนไม่มีทางสู้.... ผมมองหน้าเธอทีไร​ ทำไมผมต้องเก็บมาคิดด้วย​ ยัยอุ๋งๆเอ่ย​ ผมยิ้มพร้อมส่ายหัวเบาๆ​ แล้วก็เดินไปหาไอ้บอย “ ไอ้เซฟ​...เย็นนี้ไปเที่ยวหรือเปล่าเพื่อน...เย็นนี้เขามีมิตติ้งกันที่ผับของพี่ไอ้บาสนะ​ สาวๆเพียบเลย​”​ ไอ้ทอยเพื่อนอีกคนในกลุ่มผม​ พ่อมันเป็นผอ.ที่นี่เป็นญาติ​ลูกพี่ของน้องกับผม​ นิสัยของมัน​ มันชอบเที่ยวชอบดื่ม​ สถานะมันน่าจะโสดนะผมไม่เคยเห็นมันคุยแบบจริงจัง​กับใครสักเท่าไร​ “ ไม่ไปขี้เกลียด​ ”​ ผมตอบปฏิเสธมันออกไป “ เห้ยยย​ มึงไม่เคยปฏิเสธเลยนะ ทำไมวันนี้มึงถึงปฏิเสธกูวะ ”​ “ กูเป็นคนดีไง ช่วงนี้กูไม่ค่อยอยากจะเที่ยว กูขออยู่เป็นคนดี ของพ่อแม่กูสัก 1 เดือนแล้วกัน”​ ผมพูดพร้อมกับยิ้มให้มัน​ “ ถุยย ไอ้คนดี​ ตกลงมึงจะไปหรืิอไม่ไป”​ “ กี่โมงล่ะ​”​ ที่จริงก็ไม่อยากจะไป​ แต่ผมว่าปฏิเสธเพื่อนไม่เป็นจริงๆ คำว่าเพื่อนโคตรยิ่งใหญ่เลย? “ 20:30​ น.​ อย่าลืมนะเพื่อน​งานนี้สาวๆสวยๆทั้งนั้น​ มึงไปมึงอาจจะเจอเนื้อคู่ก็ได้นะ​”​ ผมยิ้มให้มัน​ แล้วผมก็รีบเดินไปร้านค้าผมอยากไป​ดื่ม​ ที่ผมไปผมไม่ได้อยากจะไปหาสาวๆ​ ใครจะเอาก็เชิญ​ส่วนผมคงจะไปดื่มเฉยๆพอ “ ไอ้เซฟ​”​ เสียงเรียกชื่อผม​ ขณะที่ผมกำลังก้าวเท้าขึ้นบันได​ “ ไอ้เซฟ​ อาจารย์​แนนเรียกให้มึงไปพบ​ ​”​ ผมนิ่งเงียบ​ อาจารย์​แนนคือแฟนเก่าของผมเอง​ ผมคบกับเขาช่วงที่ผมเรียนปี1​ ตอนนี้เราเลิกกันแล้ว​ แต่เราสองคนก็ยังมีความรู้สึกดีๆแบบพี่น้องให้กันอยู่เสมอมา​... “ เรียกไปทำไมว่ะ​”​ ผมเอ่ยปากไอ้บอย “ เขาเห็นมึงไปส่งน้องอุ๋งๆไง​ เขาคงจะเรียกมึงไปคุยเรื่องน้องอุ๋งๆมั้ง”​ ผมไม่พูดอะไรมากความผมรีบไปหาอาจารย์แนน​อีกตึกนึงของอาคารเรียน​ หรือว่าอาจารย์แนนจะรู้จักกับน้องคนนี้​ มันก็อาจจะใช่เพราะอาจารย์​แนน​เป็นอาจารย์​ประจำคณะ​ ของน้องคนนั้นนิ​ แต่ก็ช่างเถอะ​ ผมเดินมาหยุดที่หน้าห้องของอาจารย์แนน ผมเคาะประตูเบาๆ 3 ครั้ง แล้วก็ได้ยินเสียงอาจารย์แนน บอกให้ผมเปิดประตูเข้าไป​ “ มีธุระอะไรกับผมหรือเปล่าครับ​”​ อาจารย์​แนนมองหน้าผม​ ด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีสักเท่าไร​

เธอมาทำให้เขารัก เธอมาทำให้เขามีใจ เธอทำให้เขามอบหัวใจ สุดท้ายเธอก็ไปแต่งงานกับพี่ชายของเขา การแย่งชิงเจ้าสาวจึงเริ่มขึ้น น้ำหอมจะทำอย่างไร ผู้ชายหนึ่งคนที่คนที่เธอรัก แต่ผู้ชายอีกคนคือคนที่รักเธอ....

“ไปกันเถอะโทมัสอย่าไปยุ่งกับไอ้คนสารเลวพันนี้เลย เราอย่าเอาพิมเสนไปแลกกับเกลือมันไม่คุ้มกันหรอก” แม่ของฉันเอ่ยกับบุตรเขยที่มีสถานะเป็นสามีของท่านในตอนนี้ แล้วประคองร่างสะบักสะบอมนั้นให้ลุกขึ้น “แล้วใครเป็นเกลือใครเป็นพิมเสนล่ะ แต่กูว่าเกลือหรือว่าพิมเสนมันก็ยังมีค่ากว่าคนสารเลวที่รวมหัวกันทำเรื่องเลวระยำกับโสรยา เธอคือลูกสาวของมึง ไม่คิดว่ามึงจะเป็นแม่ระยำถึงขนาดเอาผัวของลูกไปเป็นผัวของตัวเอง” คำพูดเผ็ดร้อนพ่นออกมาจากปากของแดเนียลไม่หยุด “ไอ้แดเนียล” “หึ” “ถ้าคนอย่างพวกกูต่ำ คนอย่างมึงก็ต่ำไม่ต่างกัน ต่ำตรงที่มึงรักเมียกู อยากได้เมียกูมาเป็นของมึงเอง แต่ก็อย่างว่าแหละเนาะ ถึงแม้ว่ามึงจะได้เธอไปครอบครองมึงก็ได้กินเศษเดนที่หลงเหลือจากกูแค่นั้นล่ะวะ” “ไอ้ระยำ”

เสียงรถหน้าตาประหลาดวิ่งผ่านมา ควันขโมงราวกับรถขายไก่ย่าง หน้าตาของมันประหลาดจริง ๆ นะครับ มันเป็นรถมอเตอร์ไซค์พ่วงข้าง มอเตอร์ไซค์ก็เหลือเพียงแค่โครงรถไม่มีหน้ากากใส่ให้มัน เอาวะ ในเมื่อเลือกไม่ได้ผมคงต้องเสี่ยงนั่งรถคันนี้ดู ผมรีบโบกจอดข้างทางทันที ขอแทนพี่เขาว่าพี่ดำแล้วกัน “พี่ครับจอดหน่อย” “ว่าไงไอ้น้อง เรียกพี่มาจอดแบบนี้อยากหลับกลางอากาศเหรอ?” พี่ดำจอดรถพร้อมกับทำท่าทางกวนตีนผมหน่อยๆ หุ่นของแกแบบขี้ยามากๆ แล้วก็กวนตีนอีกต่างหาก ถ้าไม่ติดว่าต้องการความช่วยเหลือ ผมจะให้พี่เขาลิ้มลองรองเท้าเบอร์ 42 ของผมสักครั้ง “พี่ช่วยไปส่งผมที่หมู่บ้าน$$หน่อยได้ไหมครับ?” “หมู่บ้านนั้นมีแต่หมู่บ้านคนรวยไม่ใช่เหรอ?” “ใช่ครับ” “พี่ไม่ไปหรอกครับ ที่นั้นมีแต่บ้านคนรวย พี่กลัวยามด่าเปิงออกมา” “ห้าพัน” ผมยื่นข้อเสนอเป็นเงินให้พี่เขา เผื่อพี่เขาจะใจอ่อนและยอมไปส่งผม ถ้าพี่เขาไม่ไป ผมก็คงจะโทรหาแม่ ให้แม่มารับ แต่ผมรอไม่ไหวผมไม่อยากรอนานขนาดนั้น กว่าแม่จะมาผมก็คงติดสีจนล้างไม่ออกแล้ว “ไม่ไปหรอกครับ” แกพูดพร้อมกับไหวไหล่ ผมรู้ว่าแกอยากได้มากกว่านั้น ดูจากสภาพแกแล้ว แกคงของขาดแกต้องการเงินเยอะกว่านี้เพื่อไปเติมของแน่นอน ผมไม่ได้ดูถูกนะแต่ท่าทางและหุ่นของแกมันไปทางนั้นจริงๆ “1หมื่น” “ไม่ไปครับ” “2 หมื่น” “ขึ้นมาเลยครับ” โธ่! นึกว่าจะแน่ สุดท้ายก็แพ้เงินอยู่ดี ผมรีบโดดขึ้นรถทันที อยากอาบน้ำจะแย่แล้ว

เมื่อสามีแอบนอกใจ ไปมีอะไรกับเพื่อนสนิทที่เป็นรักเพื่อนร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา น้ำปรุงควรจะทำอย่างไร อดทนเพื่อรักษาครอบครัวเอาไว้เพื่อลูก เพื่อคำว่าครอบครัว หรือควรเริ่มต้นใหม่กับผู้ชายอีกคน ผู้ชายอีกคนที่แสนดี

เมื่อรสรินทร์ต้องหาข้อมูลเรื่องพี่สะใภ้ของเธอมีชู้ เพื่อเป็นหลักฐานให้พี่ชายฟ้องหย่า ทำให้เธอต้องเข้าไปในบ้านของชายชู้นั้น เหตุการณ์จะเป็นอย่างไร เมื่อถูกจับได้ และชายชู้ของพี่สะใภ้นั้น ไม่ใช่คนธรรมดา

ปึง! คริสโตเฟอร์ทุบโต๊ะหัวเตียงดังปึง ไอ้พวกโจรกระจอกกล้าดียังไงมาเอาโกศกระดูกเมียของเขาไปเรียกค่าไถ่ ไม่รู้ว่าโง่หรือว่าฉลาดที่กล้าลองดีกับคนอย่างเขา กล้าลองดีกับตระกูลของเขา และเรื่องนี้มันไม่จบแน่นอน มือหนากดโทรศัพท์ของตัวเองเพื่อโทรหาลูกน้องของบิดา ในเมื่อคนพวกนั้นกล้าลองดีกับเขารับรองว่าพวกมันต้องได้รับผลกรรมจากการกระทำอย่างสาสม (ฮัลโหล) “ไอ้แหลม” (ครับนาย) “มึงมาหากูด่วน” (ไอ้หลอดต้องไปด้วยไหมครับนาย) “อันนี้ก็แล้วแต่มึง รีบ ๆ มาแล้วกัน” (ครับนาย) คริสโตเฟอร์กดวางสายแล้วกำมือแน่น “ไอ้พวกโจรกระจอก มึงเจอกูแน่” มจนความลำบากมันน่ากลัว ทำให้เธอกับเพื่อนต้องผันตัวมาเป็นโจร

เสียงเพลงดังกระหึ่มเข้าไปในโสตประสาท ฉันกวาดสายตามองหาพร้อมกับจ้องไปที่ลูกน้องของแม่ วันนี้แหละไอ้พุฒิรักษ์คนระยำกับนังแมวขโมยมันต้องเจอดี ผ่านไปสามสิบนาทีร่างสามีชั่วแห่งชาติที่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้น เขาหย่อนก้นลงนั่งเก้าอี้แล้วเอนกายพิงพนักพิงอย่างสบายใจ กร๊อบ! ฉันหักนิ้วไปมาแล้วนั่งมอง ผู้หญิงสวยคนหนึ่งเดินนั่งลงบนตักของเขา ผู้ชายที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นสามี ที่ถูกต้องตามกฎหมายของฉัน “ฝน…” ลินินจับที่บ่าของฉัน “ถ้าแกพร้อมฉันก็พร้อม” ต้นรักเอ่ย “งั้นลุย!”

ก็เหมือนทุก ๆ ปีที่พี่อินทัชไม่สนใจฉัน วันนี้ไม่มางานรับรางวัลที่ฉันคว้ามันมาได้ แค่คิดก็รู้สึกน้อยใจแล้วล่ะค่ะ ฉันควรจะดูมีค่ากว่านี้พี่เขาควรจะแสดงความรักกับฉัน ไม่ใช่ปล่อยให้ฉันรู้สึกเคว้งคว้างอยู่แบบนี้ “วันนี้น้องขนมชั้นของพี่น้ำหวานเก่งมากเลยค่ะ” พี่น้ำหวานจีบปากจีบคอพูดขณะที่ฉันเดินถือถ้วยรางวัลลงมาจากเวที “ค่ะ” ฉันยิ้มเศร้าๆ ให้พี่น้ำหวานแล้วเดินไปนั่งเก้าอี้ และคนที่ได้นักแสดงนำชายยอดเยี่ยมเป็นใครไปไม่ได้ค่ะนอกจากภาคภูมิ นักเเสดงหนุ่มไฟแรง เขาเล่นละครกับฉันมาหลายเรื่อง จนคนทั่วไปมองฉันกับเขาเป็นคู่จิ้นไปแล้ว “น้องขนมชั้นคะ ดูคุณภาคภูมิสิเขาเก่งและเหมาะสมกับขนมชั้นมากเลยนะคะ” “พูดอะไรแบบนั้นคะ หนมชั้นมีแฟนแล้วนะคะ” ฉันเอ่ย ฉันมีแฟนแล้วถึงแม้ว่าแฟนของฉันจะไม่เคยสนใจก็ตาม “แล้วในความรู้สึกของเขาล่ะ คุณขนมชั้นเป็นแฟนเขาหรือเปล่า?” ภาคภูมิเอ่ย มือถือรางวัลเดินมาหาฉัน นั่นสินะ ในความรู้สึกพี่เขาตอนนี้ฉันเป็นแฟนเขาหรือเปล่า พี่เขาถึงเอาแต่หมางเมินกับฉันได้ขนาดนี้ “พี่เขาแค่ไม่แสดงออกก็ได้ค่ะ” ปลอบใจตัวเองไว้ก่อนแหละ ใครจะยอมรับความจริงล่ะ ยอมรับความจริงก็เจ็บน่ะสิ “บางทีการไม่แสดงออกของเขา มันคือสิ่งที่ต้องการบอกหนมชั้นเป็นนัย ๆ ก็ได้นะ ถ้าน้องขนมชั้นมีความสำคัญจริง ๆ พี่อินทัชของขนมชั้นก็คงมางานรับรางวัลแล้วสิ แต่นี่ไม่เห็นมาหนำซ้ำทุก ๆ ปีที่น้องขนมชั้นมางานประกาศผลรางวัล คนที่ขนมชั้นคิดว่าเป็นแฟนเขาก็ไม่เคยมาเลย” คำพูดของพี่น้ำหวานทำฉันคิดตาม ฉันมั่นคงกับความรักมาตลอด แต่ความรักของฉันในตอนนี้มันกลับไม่มีความสุข หรือมันมาถึงจุดอิ่มตัวที่ฉันรู้สึกคิดตามและไขว่เขว่ไปกับพูดของคนอื่น ความรักที่ฉันมั่นคงทำหัวใจเริ่มสั่นไหว

สายฟ้ายืนอยู่หน้าบ้านสักพักก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปในบ้าน ใบหน้าของเขาแดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ เขาพาร่างหนักอึ้งของตนไปจนถึงห้องของตนเอง เตียงนอนเคยว่างเปล่า บัดนี้มีร่างหญิงสาวใบหน้างดงามราวกับเทพธิดานอนอยู่ เธออยู่ในชุดราตรีสีแดงเพลิง สายฟ้าสะบัดหน้า2-3ครั้งเพราะคิดว่าตนเองกำลังตาฝาด ก่อนจะเพ่งสายตามอง เธอยังคงนอนอยู่ที่เดิม อา... เขาไม่ได้ฝัน... เขาพาร่างมึนเมาของตนไปที่เตียง สายฟ้าโน้มใบหน้าไปจ้องใบหน้าสวยหวานของแพรวาอยู่บนเตียง เธอเป็นคนสวยมาก แม้กระทั่งตอนหลับใหลเธอก็ยังสวย “นี่คงจะเป็นของขวัญที่พี่วิคเตอร์ให้สินะ แหม่ โคตรรู้ใจเลยพี่เรา” สายฟ้าลูบที่แก้มของแพรวาเบา ๆ ก่อนจะเลื่อนไปลูบที่ริมฝีปากบาง นัยน์ตาดวงโตเปิดขึ้นอย่างสะลึมสะลือ แพรวาจ้องใบหน้าของสายฟ้าไม่ต่างกัน “เธอ” เขายิ้มอย่างพอใจพร้อมกับลูบหน้าของเธออย่างเสน่หา มือหนาอีกข้างเลื่อนต่ำมาจับที่อกสล้าง “อื้อ” ร่างกายเธอบิดไปมาเพราะฤทธิ์ยาที่กออ้อผสมนมให้เธอทาน สองแขนกลมกลึงโอบรัดรอบคอชายหนุ่มพร้อมกับแอ่นอกอวบบดเบียดร่างหนาของสายฟ้า เขาจ้องมองแม่กวางสาวร่างบอบบางสวยหวาน เเต่กลับเร่าร้อนมากกว่าที่เขาคิด วันนี้แหละเขาจะเผด็จศึกสวาทกับเธอเอง

แคท : มึงคิดหรอว่ามันจะบอกมึง กูว่ามันไม่มีทางบอกมึงหรอก ขนาดมึงไปถามว่าใครเป็นคนติดต่ออีแนนให้กับผัวของมึงมันยังไม่บอกมึงเลย กว่ามันจะบอกได้ก็เกือบจะเอาชีวิตเขาไปแลก เรา: ถ้ามันไม่บอกก็ฆ่ามันทิ้งแค่นั้นแหละ ฆ่าทิ้งก็จบไป คนแบบมันเลี้ยงไว้ไม่ได้หรอก เพราะมันคืองูพิษ แคท : แต่ก็ต้องโทษผัวมึงด้วย ถ้าผัวมึงไม่ใจอ่อนไม่ชอบมันมันก็ทำอะไรไม่ได้อ่อยให้ตายถ้าผัวมึงไม่มีใจ อีนั่นมันก็ออนไม่สำเร็จหรอก เรา : ก็ไอ้หมื่นมันเลวไงมันไม่ได้เลวธรรมดานะมันเห*้ยด้วยคนแบบมัน ต่อให้ชีวิตนี้ กูจะอยู่เป็นหม้ายกูจะอยู่เป็นโสด กูก็จะอยู่ กูจะไม่กลับไปเอามันเด็ดขาด “ ติ๋มคิดอย่างเดียว ว่าต้องทำเพื่อลูกต้องอยู่เพื่อลูกต้องสู้เพื่อลูก ถึงไม่มีหมื่นติ๋มก็อยู่ได้ เพราะตอนนี้ในชีวิตของติ๋ม ก็ไม่ต้องการหมื่นอยู่แล้ว อยู่ด้วย แล้วอีอย่างไม่มีใจจะอยู่ไปทำไมล่ะ บางทีครอบครัวมันจะไปด้วยดีมันก็ต้องเริ่มที่ความซื่อสัตย์ จบที่ความซื่อสัตย์ ไม่ใช่หักหลังกันแบบนี้ การให้อภัยซ้ำแล้วซ้ำเล่ามันไม่ใช่เรื่องดีกับผู้ชาย ที่มักมากเลย ติ๋มรู้ดีว่าติ๋มจะต้องทำอะไรต่อไป การที่เป็นติ๋มมันโคตรยากเลยกับชีวิต จะเสียใจก็ไม่ได้ จะร้องไห้ให้ใครเห็นก็ไม่ได้ ต้องเข้มแข็งอยู่ตลอดเวลา ต้องเป็นผู้หญิงที่ไม่อ่อนแออยู่ตลอดเวลา แล้วก็ต้องไม่เป็นทุกข์ด้วยความเจ็บปวดนี้มันโคตรทรมานเลย ในใจของติ๋มแทบจะร้องไห้อยู่ตลอดเวลา แต่หน้าตาของติ๋ม มันกลับดูผิดกับความในใจของเธอมาก คนแบบติ๋มนี้แหละเป็นผู้หญิงที่น่ากลัวที่สุด ถ้าได้ไปก็คือไปเลยโดยที่ไม่กลับ กว่าทั้งสองคนจะมาอยู่จุดๆนี้ได้ ก็เพราะติ๋มให้อภัยหมื่นครั้งนั้น กว่าติ๋มจะให้อภัยหมื่นได้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย หมื่นก็รู้แต่หมื่นก็ยังเลือกที่จะนอกใจติ๋มเหมือนเดิม รอบนี้ถ้าตายจากกันไปไม่รู้ว่าติ๋มจะให้อภัยหมื่นหรือเปล่า”

"มันเกินไปแล้วนะ!" เธอเหวใส่อย่างเหลืออด "มีสิทธิ์อะไร ไปยุ่งกับผู้ชายคนอื่น ในเมื่อมึงเป็นของกู" เขาปรี่เข้ามาบีบปากเธอแรงๆ จนเธอเจ็บไปหมด "เหมียวมีสิทธิ์ เพราะร่างกายนี้เป็นของเหมียว ไม่ใช่ของใคร"เธอพูดพร้อมกับผลักอกแกร่งของเขาแรงๆ "ปากดี" "อย่าล้ำเส้น ห้ามหึงห้ามหวง แล้วที่วศินทำอยู่มันคืออะไร" เธอพูดพร้อมกับมองหน้าเขา ใจของเธอมันเจ็บทุกครั้งที่คิดถึงคำพูดนี้ เขาเคยพูดแบบนี้กับเธอ "..." "ออกไป! อย่ามาล้ำเส้นชีวิตคนอื่น" "..." "อย่ามาเห็นแก่ตัว" "ไอ้นรกที่มันยุ่งกับมึง ไปเลิกกับมันซะ ถ้าไม่ทำกูจะทำให้มันหายไปเอง"

"หวาน พ่อจะให้หวานแต่งงานกับลูกผู้ใหญ่ถึกนะ พอดีพ่อแม่กับผู้ใหญ่ถึก เราเคยสัญญากันไว้ว่าถ้าใครมีลูกจะให้ลูกได้แต่งงานกัน แม่น้ำค้างเองก็รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะกับคุณจินดาแล้ว" พร่วด! ฉันที่กำลังดูดชานมไข่มุกที่สั่งสาวใช้ซื้อมาให้ ถึงกับสำลักจนไข่มุกสีดำพุ่งออกมาจากรูจมูก ฉันรีบหันขวับไปจ้องมองท่าน ในหัวของฉันมีแต่คำว่า อิหยังนิ่ เครื่องหมายคำถามอยู่เต็มหัว...???? "พะ...พ่อว่าไงนะ" ฉันเอ่ยเสียงดังเกือบจะเป็นตะคอกด้วยซ้ำด้วยความตกใจ ไปสัญญากับเพื่อนไว้ตั้งแต่ตอนไหน ทำไมฉันจะต้องทำตามคำสัญญานั้นด้วย "พ่อบอกว่า พ่อจะให้น้ำหวานแต่งงานกับลูกผู้ใหญ่ถึก เพื่อนของพ่อที่พ่อเคยพาน้ำฝนกับน้ำหวานไปเที่ยวหาตอนวัยเด็ก น้ำหวานกับน้ำฝนน่าจะจำได้นะ ตอนนั้นพี่เหมราชก็น่าจะป.6 ส่วนน้ำหวานน่าจะป.2 พอดีพ่อกับผู้ใหญ่ถึกได้เจอกันโดยบังเอิญ ผู้ใหญ่ถึกก็เลยทวงสัญญาครั้งเก่าก่อน" ห้ะ! เหมราช ไอ้เด็กตัวอ้วนที่ชอบปั้นข้าวเหนียวแล้วจิ้มปลาร้าเป็นตัวๆ เเล้วก็กินแมงป่องทอดเป็นอาหาร ฉันจำได้มันเคี้ยวตุ้ยตุ้ย ฉันเห็นแล้วรู้สึกขยะแขยง หนำซ้ำมันยังฉีกปลาร้าเป็นตัวเข้าปากตามด้วยแมงป่องสีดำทอด อี๋ ไอ้อ้วนดำ ไอ้ขี้เหร่ จะให้แต่งงานด้วย ไม่มีทาง ฉันไม่มีวันยอมแต่งงานกับมันเด็ดขาด คนอะไรนอกจากจะขี้เหร่ แล้วยังซกมกสกปรกอีก ฉันไม่ยอม ไม่มีทางที่คนสวยอย่างฉันจะยอม "ไม่นะคะ! หัวเด็ดตีนขาด น้ำหวานก็จะไม่มีวันแต่งกับไอ้เหมราชเด็ดขาด" ฉันเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย กำลังท้าทายอำนาจของพ่อกับแม่ตอนนี้ "พ่อก็รู้ว่าหนูเกลียดมันพ่อจะให้หนูแต่งงานกับมันทำไม?" เรื่องราวในอดีตผ่านมา 10 กว่าปีแล้ว พ่อกลับมารื้อฟื้นให้ฉันจำมันได้ ฉันอยากจะบ้าตาย อุตส่าห์ต่างคนต่างอยู่และหายจากชีวิตของกันและกันไปตั้งนานแล้ว เมื่อก่อนเวลาที่พ่อกับแม่ไปเที่ยวหา ฉันก็ต้องติดสอยห้อยตามไปทุกครั้งแต่พอฉันโตขึ้นฉันก็เลือกที่จะปฏิเสธและไม่ไปกับพวกท่าน เหตุผลน่ะเหรอ...ฉันไม่อยากเจอหน้าไอ้อ้วนดำไอ้ขี้เหร่ ไอ้คนซกมกสกปรกที่ชอบกินแมลงประหลาด ไม่ว่าฉันจะไปอยู่ที่ไหนมันจะตามไปแกล้งฉันทุกที

เรื่องราวเลวร้ายของบิดามารดาที่กระทำต่อคริสต์ชายผู้แสนโหด ชายผู้แสนข้างแค้นต่อเธอและบิดามารดา จนเธอต้องมารับผลกรรมที่ทั้งสองกระทำเอาไว้ ทานตะวันต้องมาเป็นดอกไม้ของจอมมารอย่างเขา ต่อให้เธอพยายามมอบความรักใช้ความดีทำให้เขาอ่อนลง แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความร้ายกาจจากเขา

เป็นไงละโชคชะตาของฉัน... โคตรบัดซบ “เธอเป็นหญิงสาวที่ยังบริสุทธิ์ ไม่เคยผ่านมือชายใดมาเลยสักคน” โอ้วว......... เสียงฮือฮาเริ่มดังขึ้นเมื่อเขาประกาศว่าฉันยังเวอร์จิ้น ตาแก่หลายคนพากันยกยิ้มขึ้นอย่างพึงพอใจ “หญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มคนนี้จะถูกเปิดประมูลที่ราคาเริ่มต้น 10 ล้านบาท” 'หึ' เด็กกำพร้าอย่างฉันมีค่าตั้ง 10 ล้านน่ะ ฉันมองผู้คนที่ต่างพากันแย่งประมูลตัวฉัน พลางน้ำตาก็ไหลไปด้วย ฉันได้แต่นั่งกุมมือตัวเองแน่นแล้วมองภาพที่หน้าขยะแขยงพวกนั้น “20 ล้าน” ชายวัยกลางคนหนึ่งประมูลฉันในราคา 20 ล้านจนทุกคนหันไปให้ความสนใจเขา “30 ล้าน” แน่นอนว่าฉันอยากจะเอาหัวโขกกับกระจกนี้ให้ตายไปเลย ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย “40 ล้าน” “50 ล้าน” “60 ล้าน” ราคาค่าตัวฉันยังคงพุ่งสูงขึ้นไม่ลดละ ผู้คนต่างพากันแย่งประมูลอย่างไม่ถอยหลัง ฉันหันไปมองผู้หญิงที่ไปอุปการะฉันมาจากบ้านเด็กกำพร้า หล่อนยืนยิ้มอย่างพอใจที่เงินประมูลสูงขึ้นราวกับราคารถหรู “ฮึก.... แม่พิม ช่วยหนูด้วย” ฉันได้แต่สะอื้นออกมาแล้วร้องไห้นึกถึงแม่พิม แม่ที่เลี้ยงฉันมาในบ้านเด็กกำพร้านั้น “เอาละครับ ตอนนี้ราคาสูงขึ้นมาอยู่ที่ 70 ล้านแล้วนะครับ มีใครให้มากกว่านี้ไหมครับ?” ฉันมองผู้คนที่ต่างท้อกับราคาที่สูงปี๊ด พลางเหลือบมองตาแก่หัวล้านที่ประมูลฉันในราคา 70 ล้าน ฉันคงต้องไปเป็นเมียตาแก่ตัณหากลับนี่ซินะ 'หึ' ชีวิตบัดซบ “70 ล้านครั้งที่ 1” “70 ล้านครั้งที่ 2” ก็ยังไม่มีใครกล้าประมูลต่อ “70 ล้านครั้งที่....” “100 ล้าน” เสียงทุ้มใหญ่ดังขึ้น ฉันมองไปที่ป้ายของชายคนหนึ่ง เขายกยิ้มแสยะขึ้นแล้วมองหน้าฉัน ทุกคนต่างพากันส่งเสียงเฮฮาที่เขาประมูลฉันในราคา 100 ล้าน และแน่นอนว่าไม่มีใครกล้าประมูลสูงขึ้นต่อ “ตู้22 ตกเป็นของผู้เข้าประมูลหมายเลข 222 ในราคา 100 ล้านครับ” ปึงงง!

“กรอด ๆ อีติ๋ม กรอด ๆ” ผมกำหมัดพร้อมกับกัดฟันตัวเอง อีนี่มันกล้าดีมากนะที่มาเล่นกับคนอย่างผม มันรู้จักผมน้อยเกินไป ยิ่งมันเล่นตัว ผมก็ยิ่งอยากได้ แล้วถ้ากูอยากได้ กูก็ต้องได้ “เสี่ยคะ ออฟขอกราบขอขมาแทนเด็กของออฟด้วยนะคะเสี่ย” “มันกล้าดียังไงมาเดินหนีกู” “อีติ๋มมันเป็นยังงั้นแหละค่ะ เดี๋ยวออฟจะไล่มันออกให้นะคะเสี่ย แต่อย่าเผาบาร์ของออฟเลยนะคะ ออฟขอล่ะค่ะ” “หึ มึงจะขายบาร์นี้ให้กูเท่าไหร่” “อะไรนะคะเสี่ย” มันทำหน้าตกใจ “กูจะซื้อบาร์นี้ของมึง ถ้ามึงอยากให้บาร์นี้ยังอยู่ มึงก็ขายให้กูซะ” “แล้วออฟจะทำมาหากินอะไรล่ะคะ” “มึงก็ทำหน้าที่ของมึงเเบบเดิม แต่กูเป็นเจ้าของ เงินทุกบาทมึงก็เอาไปแบบเดิม” “แล้วเสี่ยจะได้อะไรล่ะคะ เงินทองไม่เอาแล้วเสี่ยจะซื้อไปทำไม” “เพราะกูอยากได้อีนั่น” สวัสดี ผมชื่อหมื่นสงคราม อายุ 29 ส่วนสูงน้ำหนักช่างแม่งมันกูไม่ได้วัด ผมเป็นนักธุรกิจอันดับต้น ๆ ของจีน และเป็นเจ้าพ่อที่ใคร ๆ ต่างเกรงขาม จะว่าผมเป็นหลังคาใหญ่ของจีนและฮ่องกงก็ได้ เพราะว่าที่นั้นไม่มีใครกล้าลองดีกับผม ยกเว้นอีกระหรี่คนนั้น

“ค่ะ” ม่านหมอกประครองสามีให้ลุกขึ้น “เดี๋ยวอันนาช่วยค่ะ” “อันนาอยู่กับราเมศเถอะจ้ะ เดี๋ยวแม่ให้คชามาช่วย” “ค่ะ” หญิงสาวพยักหน้ารับคำแล้วเดินเข้าไปใกล้ๆบิดา “อันนารักพ่อนะคะ” อันนาเอ่ยแล้วเขย่งเท้าหอมแก้มบิดา “พ่อต้องระวังตัวมาก ๆ นะคะ” “ครับพ่อจะระวังตัว พ่อเองก็รักหนูรักแม่หมอกรักคชาที่สุดเลยรู้ไหม?” คำตอบของปั้นจั่นทำเอาราเมศกำมือแน่น ใช่สินะ! ชีวิตของคนเลว ๆ ก็มีแต่ครอบครัวกับลูกสองคนของเขา โดยที่ไม่คิดถึงลูกที่ถูกทิ้งอย่างเขาเลย หลายปีที่เขาเก็บความคั่งแค้น แล้วมันถึงเวลาแล้วที่เขาจะเอาคืน

“คุณพายุคะ” ฉันลุกขึ้นกึ่งนั่งกึ่งนอนจ้องหน้าเขาค่ะ “ครับ” “ปากคุณพายุหน้าจูบจังค่ะ” รุกเข้าไว้ หน้าด้านเท่านั้นที่ครองโลก เขาอมยิ้มนะแสดงว่ามีใจให้ฉัน คิดเองเออเองเก่ง5555 “หึ! เด็กบ๊อง” “กอดหน่อย” ฉันสอดแขนไปสวมกอดคุณพายุค่ะ ฉันกอดเขาประจำเลยไม่เคอะเขิน “โตแล้วนะ” “โตแล้ว เป็นเมียคุณพายุได้แล้ว” “บ้าน่า” เขาหน้าแดงค่ะ “ยอมน้ำค้างเถอะ อย่าให้น้ำค้างต้องวางยาแล้วข่มขืนคุณพายุเลย”

“ฉันไม่ปล่อยเธอไป เธอเป็นของฉัน” ธานินทร์เอ่ย เขาจะไม่ยอมปล่อยเธอไป เขาจะกักขังให้เธออยู่ในอาณัติของเขา “ไม่ได้เป็น” “ให้ฉันรื้อฟื้นมันไหมชะเอม” มือสองข้างยันกำแพง ในขณะที่หญิงสาวอยู่ตรงกลางจ้องมองหน้าของเธอในระยะประชิด “...” “ลองดูไหมว่าเธอเป็นของฉัน เธอกล้าลองไหม?” “...” “พิสูจน์กันไหม” เขาเอ่ยพร้อมกับก้มหน้าใกล้ ๆ เธอ ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดที่พวงแก้มของหญิงสาว “ไม่ค่ะ เอมไม่พิสูจน์เอมแค่อยากยืนยันว่าเอมไม่ใช่ของคุณแค่นั้น” “เมื่อก่อนเธอเคยเป็นของฉันยังไง ตอนนี้ก็ยังเป็นของฉันอยู่เหมือนเดิมต่อให้เธอพยายามปฏิเสธเธอก็หนีความจริงไม่พ้นหรอกชะเอม” “เอมไม่ใช่ของคุณ” “เมื่อก่อนหรือตอนนี้ก็ยังเป็นของฉันอยู่ เข้าใจไหมว่ายังเป็น” “ไม่ใช่” “เธออยากเป็นของคนอื่นเหมือนที่เธอเคยเป็นสินะ ถึงได้เอาแต่ปฏิเสธ” ธานินทร์เอ่ยอย่างเหยียด ๆ “เอมไม่เคยเป็นของใคร”

“7 ปีที่ผ่านมา เสือเคยรักโฉมบ้างไหม? ฮึก....” “ตอบโฉมซิ.... ตอบมาสักอย่าง บอกให้โฉมรู้หน่อย โฉมขอร้องละเสือ ฮึก....” “โฉม.... เสือว่า....”เสือก้มหน้าตัวเองลงพร้อมกับเอื้อมไปจับข้อมือของฉันมากุมไว้ในมือของเขา “อะไรอ่ะ? เสือ ฮึก.... พูดมาซิ ฮึก....” ฉันบีบมือเขาแน่น “เราเลิกกันเถอะนะ” นี้ใช่ไหม?.... การเจ็บปวดจากความรัก ตอนนี้ทุก ๆ อย่างมันชาไปหมด ฉันแทบจะไม่มีเรี่ยวแรงยืน หูของฉันไร้การได้ยินเสียง ตาของฉันไร้การมองเห็น ร่างกายของฉันไร้ความรู้สึก และหัวใจของฉันมันกำลังแตกสลาย “ฮึก... อย่าทิ้งโฉมได้ไหม โฉมขอร้องละเสือ ฮือ ๆ อย่าทิ้งโฉมไป” วันนั้นโฉมกอดเสือพร้อมกับรอยยิ้ม แต่วันนี้โฉมกำลังกอดเสือพร้อมกับน้ำตา....

“ ภรรยาของคุณเสียชีวิตแล้วนะครับ” “ฮือ...ฮึก...ฮือ….ไม่จริงใช่ไหมหมอภรรยาของผมยังไม่ตายใช่ไหมฮือ...ฮือ...” “ผมเสียใจด้วยนะครับ ที่ช่วยชีวิตของภรรยาคุณไว้ไม่ได้” สิ้นสุดคำพูดหมอหมอก็เดินออกจากห้องทันที ร่างไรวิญญาณที่ปิดคุ้มด้วยผ้าสีขาว ทำให้เคนคนที่เป็นสามีวิ่งเข้าไปกอด ร่างไร้วิญญาณ ด้วยความเสียใจมาก ทำไมหนูถึงทิ้งพี่ไปเร็วแบบนี้ไม่ได้นะเพราะลูกของเรายังไม่โตเลยนะ ทำไมถึงทิ้งพี่ได้ลงคอ ฮึก...ฮือ..ฮึก ซานฟื้นสิซานซานฟื้นนะซานเคนร้องตระโกนเหมือนคนบ้าเลยตอนนี้ “ พี่ซาน กลับมาได้ไหมพี่กลับมาหาพวกผมได้ไหมพี่ น้องครีมกำลังกลับมานะพี่ซาน ฮึก..ฮือ...ฮือ...??? ผมขอโทษทุกๆอย่างที่ผ่านมาผมผิดไปแล้ว” ตอนนี้ทุกๆคนพ่อของเซนและแม่เลี้ยงก็มาถึงโรงพยายาลเรียบร้อยทุกคนต่างก็อยู่ใน ไหนอาการที่เสียใจทั้งนั้นและคนที่เสียใจมากที่สุดก็คือเคนกับเซนพี่เป็นสามีและน้องของซาน เคนเปิดผ้าออก แล้วก็จูบลงที่แก้วซานเบาๆ มันคงจะเป็นจูบสุดท้ายของชีวิตนี้แล้วเซนก็เดินเข้ามาจูบลงที่หน้าผากของพี่สาวเบาๆ “ ไปดีนะครับพี่ซาน ผมไม่คิดเลยว่าพี่จะไปเร็วขนาดนี้ผมเสี่ยใจ แต่ผมก็รักพี่มากๆนะครับ” “ซาน พ่อขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมาแล้วพ่อก็อโหสิกรรมให้ลูกนะ ขอให้ลูกไปดีนะลูกไม่ต้องห่วงทางนี้ พ่อจะดูแลหลานๆเอง พ่อจะเลี้ยงให้ดีเหมือนที่พ่อเลี้ยงซานตั้งแต่เล็กนะลูกพ่อรักลูกเหมือนลูกแท้ๆของพ่อคนหนึ่งเลยนะซาน” “พี่ซานค่ะ พี่อโหสิกรรมให้ขวัญด้วยนะคะที่ผ่านมาขวัญอาจจะเคยก้าวร้าวพี่บางเรื่องที่พี่ดุด่าน้องครีมแต่ แต่ถึงพี่จะเคยด่าว่าขวัญ แต่คนก็ไม่เคยเกลียดพี่นะคะ ขวัญขอให้พี่ไปดีนะคะ พี่อย่าคิดมากนะ ทุกคนรักพี่นะคะ อยู่ทางนั้นก็ดูแลตัวเองดีๆนะ ไม่ต้องเป็นห่วงลูกๆพี่นะ เพราะทางนี้ทุกๆคนจะดูแลลูกๆพี่ให้เองนะคะ ขวัญรักพี่เหมือนพี่สาวคนหนึ่งนะคะ” “น้องซานลูกถึงแม่จะพึ่งรู้จักลูก แต่ลูกก็ช่วยเหลือพ่อแม่จนมีทุกๆวันนี้ แม่ขอบคุณมากๆนะถ้าไม่ได้หนูวันนั้นวันนี้ชีวิตแม่กับพ่อและน้องไม่รู้จะเป็นยังไง ถ้าแม่ได้ล่วงเกินอะไรน้องซานไป แม่ก็ขอให้น้องซานอโหสิกรรมให้แม่ด้วยนะ ฮือ..ฮึก...ฮือ”

"มัดไหมเสิร์ฟโต๊ะวีไอพีให้พี่หน่อยสิ" "ได้ค่ะ พี่เกล้า" มัดไหมเอ่ยพร้อมกับถือถาดเหล้าพร้อมกับแก้วไปที่โต๊ะ เธอยกแก้วเหล้าพร้อมกับเหล้าลงตามด้วยน้ำแข็ง โดยไม่สนสายตาของชายฉกรรจ์ที่มองมาที่เธอ "ต้องการอะไรก็บอกได้นะคะ" มัดไหมเอ่ยพร้อมกับหยิบถาดแล้วจะเดินออกมา " ถ้าต้องการตัวน้องล่ะ" เสียงทุ้มเอ่ยผ่านริมฝีปากหยักได้รูป ทำเอามัดไหมชะงัก "ไม่ขายค่ะ" "หึ" ชายคนนั้นหัวเราะผ่านลำคอเบาๆ พร้อมกับตามคนร่างเล็กที่เดินนวยนาดออกไป จากนั้นก็กระดกเหล้าเข้าปากต่อ " สนไหมโจเซฟให้ลูกน้องจัดการไหม" "ไม่ต้องโจฮาน เธอไม่ได้อยู่ในสายตากูหรอก"

" เมียกูนอนตายอยู่ตรงนั้น มึงจะให้กูใจเย็นได้ยังไงไอ้กร ฮึก " " กูเข้าใจ แต่ตำรวจกำลังเก็บหลักฐานอยู่ ขืนมึงเข้าไปตอนนี้ริตาก็ไม่ตื่นมาเช็ดน้ำตาให้มึงหรอก ใจเย็นๆดิวะ " " มึงพูดแบบนี้ได้ไงวะ! ฮึก " " กูเรียกสติให้มึงนะไอ้ชัน " " หึ! ถ้าวันไหนที่เมียมึงตายวันนั้นกูจะพูดว่าไม่เป็นไรก็แค่เมียตายเอง มึงใจเย็นๆ กูจะเรียกสติมึงแบบนี้ให้ดู! " เขาประชดประชันเพื่อนด้วยน้ำเสียงหนาทุ้ม ดวงตาแดงก่ำจ้องมองใบหน้าเพื่อนด้วยความเคืองใจที่เพื่อนของเขาใช้คำพูดแบบนั้นในสถานการณ์แบบนี้ " จะเรียกสติกูแบบไหนก็เรื่องของมึงเถอะ แต่ตอนนี้มึงต้องเรียกสติตัวเองก่อน ให้ตำรวจเขาทำงานไป ส่วนมึงมายืนรออยู่ตรงนี้ มึงได้เข้าไปหาริตาแน่ แต่รอหน่อยดิวะ "

"รู้ไหมว่าปั้นชอบอินทิรา​มากเลย" ฉันมองผู้ชายอายุ10ขวบอย่างเอือมระอา​ ผู้ชายที่ชอบพูดประโยคนี้กับฉัน เขาชื่อปั้นสิบ เป็นลูกของแม่น้ำชากับพ่อโจฮาน ท่านทั้งสอง​เป็นผู้มีพระคุณของฉัน คอยช่วยเหลือครอบครัวของฉันส่งเสียฉันกับพี่ชายเรียน ซึ่งแม่ของฉันกับแม่น้ำชาเป็นเพื่อนสนิทกัน ฉันรักแม่น้ำชากับพ่อโจฮานมาก แต่ลูกชายของท่านชอบมาวุ่นวาย​ ชอบตามตื๊อฉันจนน่ารำคาญ " อินไม่เคยชอบปั้นสิบ" ฉันพูดออกไปตรงๆ มองผู้ชายที่อายุเท่ากับฉัน ปั้นสิบหน้าเสียเล็กน้อย ก่อนจะฝืนยิ้มให้ฉันใหม่ " ตอนนี้ยังไม่รัก ถ้าเราเป็นแฟนกัน คบกันไปเรื่อยๆเดี๋ยวมันก็รักกันเอง" "มันไม่มีทางเป็น​แบบนั้นไปได้หรอกปั้นสิบ!ไม่รักก็คือไม่หรอก" ฉันพูดออกไปอย่างหงุดหงิด​ ฉันอายุแค่10ขวบ​ ฉันรู้จักแต่ความรักที่มีให้แม่กับพี่ชาย ฉันไม่รู้จักความรัก แบบผู้หญิงผู้ชายเขารักกันหรอก "อินยังไม่เคยคบกันปั้น​ อินรู้ได้ไงว่าไม่มีทาง" ปั้นสิบมองหน้าฉัน พร้อมกับพูดออกมา " นายพูดไม่รู้เรื่องหรือไงปั้นสิบ! อินบอกว่าอินไม่ชอบปั้น เลิกมาวุ่นวายกับอินซะที" " ปั้นไม่ได้วุ่นวาย ปั้นชอบอินปั้นผิดอะไร อินถึงไม่ชอบปั้น" " ปั้นไม่ได้ผิดที่ชอบอิน มันผิดที่อินไม่ได้ชอบปั้นไงล่ะ"ฉันพูดก่อนจะหยิบกระเป๋านักเรียนเดินออกไป​ โดยที่มีสายตาของปั้นสิบมองมาที่ฉันอย่างผิดหวัง ไม่ดราม่าหรอก​ ไม่ต้องกลัวแอดไม่เก่งดราม่า

จากเด็กบ้านนอก​ ที่เข้ามาทำงานในเมืองใหญ่​ เธอเลือกไม่ได้​ เธอจำใจที่จะต้องทำ​ เพราะความจนมันน่ากลัว​ แต่มันก็ไม่ใช่ปัญหา​ เพราะงานนี้สามารถ​ ทำเงินให้เธอมีชีวิตที่ดีขึ้นได้​ เธอมีรถมีคอนโดได้​ ก็เพราะงานนี้​ เธอจึงเลือกที่จะไม่มีใคร​ เพราะเธออยู่ตัวคนเดียว​ มีแค่เพื่อนๆ​ ชีวิตเธอก็สบายมากแล้ว​ ใครจะว่าเธอเป็นกระหรี่​ เธอก็ไม่สนใจ​ เพราะมันคืองานของเธอ​ และนั้นคือการทำเงินให้เธอด้วย​ เธอไม่สนใจใครเพราะเธอหาเงินด้วยตัวเธอเอง​ เธอไม่ได้แบมือขอใคร​ และอีกอย่างเธอก็ไม่ชอบเก็บคำพูดของคนอื่นๆ​ มาใช่หัวสมองของเธอด้วย​

"สัญญาของกูกับปิ่น ฝากให้มันด้วย" "ครบปีแล้วเหรอ?" เสี่ยภูพูดพลางเปิดแฟ้มเอกสารนั้นดูไปด้วย "อืม" "ไม่ต่อเหรอ?" "ไม่ กูเบื่อแล้ว" "ก็ลองคนใหม่ดิ กูมีให้นะถ้ามึงพร้อมทำสัญญา" "ใคร?" เค้าผละมือออกจากคอผู้หญิงของเค้าแล้วจ้องหน้าเสี่ยภูอย่างใจจดใจจ่อ "........" ไม่มีคำตอบใดๆ นอกจากสายตาที่หันมามองที่เรา เชิงบอกนัยๆว่า อีนี่ไง เค้าเหลือบหางตามามองหน้าเราที่เอาแต่จ้องหน้าหล่อๆของเค้า เค้าไล่ระดับสายตามองไปทั่วร่างกายของเรา เช็คระบบหรอคะเสี่ย?! "......" ? ฉันกะพริบตาปริบๆพร้อมส่งยิ้มหวานให้กับว่าที่สามีในอนาคต (เค้าต้องสนใจฉัน! หึ! ยิ้มอย่างผู้ชนะ) "ไม่อ่ะ" จึก!! เหมือนหัวใจจะขาดรอนๆ ไม่เหรอวะ? เพราะอะไรงะ ทำไมวะ?!! ทำมายยยยยยยย!!! "กูไม่ชอบผู้หญิงผมหยิก" (หยิกหมอยอะไรนี่มันลอนมาม่าคะเสี่ย!) "แล้วกูก็ไม่ชอบผู้หญิงตัวเตี้ย" จึก!!! (โดนไป 1 ดอก ต้องการแพทย์ด่วนตรูอยากต่อความสูงตอนนี้! ) "ไม่ชอบผู้หญิงดัดฟัน" (ใครก็ได้ เอาช้อนมาแงะมันออกให้กูที!!!!) "ไม่ชอบผู้หญิงมีรอยสัก" (เห็นได้ไงฟะ!! เล็กกะจิดริดยังสาระแนตาดีอีกพ่อคุณ!! กลืนน้ำลายลงคอแทบไม่ทัน) "และอีกอย่าง... กูไม่ชอบผู้หญิงนมเล็ก!" กรี๊ดดดดดดด!!! นมเล็กแต่เซ็กส์จัดนะเว้ยไอ้เสี่ย! ฉันแทบกระอักออกมาเป็นเลือด อ้าปากค้างแบบกลางอากาศ นี้ตรูไม่ตรงสเปคมันเลยรึไงฟะ! แทบสะดุดล้ม เข่าทั้งสองแทบทรุดลงกับพื้น เจ็บจึกกับคำว่า ตรูนมเล็ก!!! "กูไปละ มีธุระต่อ" เค้าหันไปบอกเสี่ยภูแบบไม่แยแสฉันเลยสักนิด ไม่เลยสักนิด ? หึ! คิดว่าคนอย่างอีชาจะไม่มีอะไรดีเลยรึไง! "แต่หนูซิงนะคะ!!!" ฉันรีบพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่นดักหน้าเค้าไว้ที่กำลังจะเดินจากไป และมันได้ผล ฉันมองเท้าของเขาที่หยุดชะงักและปลายเท้าหันกลับมา "เมื่อกี้...เธอพูดว่าไงนะ?" สีหน้าท่าทางของเค้าเปลี่ยนโว๊ย "..."? พะนะ! ซิงช่วยชีวิต! ฉันยกยิ้มขึ้นพร้อมกับเดินไปใกล้ๆใบหน้าของเค้า สายตาแบบนี้ผู้ชายทุกคนต้องสยบ

ตบ หัวใจของผมมันเจ็บปวดร้าวราวกับจะปริแตก ทุกอย่างมันพัง เพราะความเลวระยำของผมเอง ผมเลวที่นอกใจม่านหมอก ผมโง่ที่เชื่อริสา “กระจ่างหรือยังวะ!” เสียงคุ้นเคยดังขึ้นจากทางด้านหลังผม “กระจ่างแล้ว ส่วนเธอถ้าเด็กในท้องเป็นลูกของฉันจริง ๆ คลอดออกมาแล้วตรวจดีเอ็นเอ ถ้าเป็นลูกของฉัน ฉันจะรับเขาเป็นลูก แต่รับเพียงแต่ลูกเท่านั้น!” ไอ้เดรโกพูดเสียงเรียบ ไอ้วิคเตอร์กับไอ้เดรโกมันรู้จักกัน หรือไม่มันก็พยายามหาทางช่วยควายอย่างผม “ดีแล้ว มึงต้องคิดแบบนี้ ตอนที่กูถามมึงมึงบอกกูว่าไล่เธอไปทำแท้งแล้วซึ่งกูไม่เห็นด้วยเลย แม่เด็กจะเป็นยังไงก็ช่าง แต่ลูกต้องสำคัญ” ”ขอบคุณนะวิคเตอร์ที่เตือนสติกูว่ากูควรรับผิดชอบลูกถ้าเขาเป็นลูกกูจริง ๆ แต่แม่ของเด็กกูไม่รับ” “ไม่เป็นไร กูแค่อยากให้ควายบางตัวมันหายโง่แค่นั้น”

“อย่ามายุ่งกับฉัน” ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะได้สัมผัสตัวเขา เสียงห้าวกระด้างก็ดังขึ้น เขาใช้มือล้วงกระเป๋ากางเกง จ้องมองหน้านับดาวอย่างไม่สบอารมณ์ “นะ… นับแค่จะมาชวนคุณไปดื่มด้วยกัน” นับดาวพูดเสียงสั่นเล็กน้อย พยายามข่มความกลัวที่ซ่อนอยู่ภายในใจเอาไว้สุดฤทธิ์ ก้อนเนื้อที่อกซ้ายเต้นรัวกระหน่ำ จนแทบทะลุออกมานอกอก “ฉันไม่จำเป็นต้องดื่มกับผู้หญิงอย่างเธอ” น้ำเสียงกดต่ำของวิคเตอร์ ทำเอานับดาวหวาดหวั่น ภาพเหตุการณ์วันนั้นเธอจำได้แม่น วันที่เขาไล่ยิงเธอ เขาน่ากลัว โหดร้าย และป่าเถื่อน แต่ถึงเขาจะน่ากลัว ในโซเชียลกลับติดแฮชแท็ก 'ได้ลองสักครั้งจะยอมตาย' คนเหี้ยมโหดกลับกระชากใจสาวน้อยสาวใหญ่อยู่ไม่ใช่น้อย สาวค่อนประเทศกับติดแฮชแท็กนี้ให้เขา ใบหน้าของเขาหล่อเหลาคมคายขนาดนี้ ไม่แปลกหรอกที่สาว ๆ จะคลั่งไคล้ ถึงกระนั้นเขาก็ขึ้นชื่อในด้านความเหี้ยมโหด จนได้ฉายา ฆ่าคนมากกว่าก้อนหินบนเกาะ แต่ก็มีสาว ๆใจกล้าบางคนเข้าหาเขา แต่ก็ต้องกระเจิงไปแทบทุกราย นับดาวสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ เพื่อเรียกกำลังใจตนเอง ก่อนจะคลี่ยิ้มให้เขา หล่อนต้องทำได้สิ ในเมื่อมาถึงขั้นนี้ หล่อนถอยไม่ได้แล้ว “สุภาพบุรุษอย่างคุณ ปฏิเสธสุภาพสตรีผู้อ่อนหวานไร้พิษภัยแบบนี้เหรอคะ” นับดาวยิ้มอย่างสดใสให้เขา ซึ่งขัดกับในใจที่ตอนนี้เต้นไม่เป็นส่ำ “หึ” “รู้ไหมสาวน้อย ว่าเธอกำลังเดินเข้ามาหาพญามัจจุราช” เสียงชายชุดดำเอ่ยขึ้น “ถ้าพญามัจจุราชหล่อขนาดนี้ ฉันก็พร้อมจะยอมตาย ไปเป็นทาสพญามัจจุราชผู้ยิ่งใหญ่ค่ะ” “ฉันว่าเธอรีบไปก่อนนายฉันจะหมดความอดทนกับเธอ” “ถ้าไม่ล่ะคะ” นับดาวเดินเข้าไปใกล้วิคเตอร์มากกว่าเดิม นัยน์ตากลมโตประสานนัยน์ตาคมกริบสีน้ำตาลเข้ม จ้องมองหน้าเขาอย่างท้าทาย “ฉันก็จะลากเธอออกไปไงล่ะ” “ชูว์” วิคเตอร์ยกมือห้ามลูกน้อง ในเมื่อเธอกำลังท้าทายเขา ชายหนุ่มก็พร้อมจะสนองให้