เขาจ้างผมเป็น...เมีย

หลังร้านอาหารผู้ชายผมสีม่วงอ่อนกลืนกับเสื้อสีขาวที่ใส่อยู่ กางเกงสแลคสีดำ ตรงเอวสวมทับด้วยผ้ากันเปื้อนถือถาดจานอาหารที่ทานเสร็จหมดแล้วจำนวนหลายใบมาวางลงข้างๆ ก่อนจะกำจัดเศษอาหารที่หลงเหลือใส่ถุงขยะที่แยกเอาไว้ รูปร่างสูงโปร่งลำตัวไม่ได้ใหญ่โตเกินไปสำหรับส่วนสูง177 เซนติเมตร ผิวสีไข่ไม่ถึงกับขาวแต่เรียวแขนที่โผล่พ้นเสื้อแขนยาวที่ผับแขนขึ้นนั้นก็ชวนมองได้เหมือนกันเมื่อกระทบกับแสง ปูน หรือ ปรัชญา เด็กหนุ่มอายุ 22ปี เรียนปีสามนิเทศศาสตร์ ม.B เป็นเด็กต่างจังหวัด มาจากชัยภูมิ มาเรียนต่อที่มหาลัยกรุงเทพ ทำงานส่งตัวเองเรียนและส่งเงินให้ที่บ้านด้วย เป็นพี่ชายคนโต ปูนมีน้องอีกสองคนชื่อ ปั้นกับแป้ง แม่กับพ่อแยกทางกันเขาอยู่กับพ่อ ส่วนน้องๆ อยู่กับแม่ ปูนทำงานเลี้ยงตัวเองและส่งกับไปให้พ่อที่โทรมาขอแทบจะทุกอาทิตย์เว้นอาทิตย์ก็ว่าได้ แต่ก่อนหน้านี้พ่อไม่เคยขอเขาบ่อยขนาดนี้ ปกติส่งให้เป็นเดือนอยู่แล้วปูนไม่เคยบ่นสักคำและจะไม่ถามด้วยว่าพ่อเอาเงินที่เขาให้ไปทำอะไร เขารู้ว่าพ่อเหนื่อยแค่ไหนกว่าจะเลี้ยงจนเขาโตมาขนาดนี้คนเดียว จนเมื่อปีที่แล้วพ่อโทรมาหาเขาเพื่อขอเงินเพิ่ม และบ่อยขึ้น ปูนต้องทำงานเพิ่มเพื่อให้ได้เงินตามที่พ่อขอ จนบ้างเดือนชายหนุ่มไม่มีเงินติดตัวเลยก็มี และเมื่อไม่นานนี้ปูนได้รู้ว่าที่พ่อขอเงินเขามากขึ้นเพราะติดการพนันจนตอนนี้หนี้พนันท่วมตัวไปหมดแล้ว “ปูนพ่อขอโทษลูก พ่อโง่เอง พ่อมันไม่ดี” “ไม่เป็นอะไรพ่อ พ่อไม่ต้องโทษตัวเองนะ เดียวปูนทำงานใช้หนี้เอง แต่พ่อสัญญากับปูนนะพ่อ พ่อเลิกเล่นการพนันนะ ปูนขอร้อง” หลังจากนั้นพ่อก็รับปากกับปูน ปูนขอคุยกับเจ้าหนี้จนรู้ว่าพ่อของตนเองเป็นนี้อยู่เท่าไร แต่เมื่อรู้เขานั้นถึงกับมืดแปดด้านหาทางออกไม่เจอ ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง “สามแสนภายในหนึ่งเดือนจะไปหาจากไหนไอ้ปูน” ปูนนั่งกุมขมับทันที หลังจากล้างจานเสร็จปูนกำลังจะกลับบ้านเพราะตอนนี้สี่ทุ่มกว่าแล้ว เขาเดินออกมาจากทางด้านหลังร้านเพื่อจะไปขึ้นรถเมย์ที่ถัดไปประมานสองร้อยเมตร “มึงก็รู้ว่ากูยังไม่อยากมีครอบครัว” “เออกูรู้ แล้วมึงจะทำไงแม่มึงเตรียมเมียไว้ให้มึงแล้วนะ” “ช่วยคิดหน่อยดิวะ” “กูว่ามึงต้องมีเมียแล้ววะ” “ไม่ กุไม่เอาคนที่แม่กูเลือกมาให้หรอกนะ กูไม่ได้รับเขา” “เอางี้ไอ้คุณ มึงจ้างใครก็ได้มาแสดงเป็นเมียมึงตบตาคุณหญิงแม่มึงดิ” “มันจะมีเหรอวะใครมันจะบ้ามารับจ้างเป็นเมียปลอมๆ” “ไม่ลองไม่รู้เปล่าวะ” เขาเดินผ่านลานจอดรถที่ข้างๆ มีจุดให้ลูกค้าออกมายืนสูบบุหรี่ เขาไม่เห็นหน้าของผู้สนทนาทั้งสองคนนั้นได้ยินเพียงแต่ประโยคที่คุยกันเท่านั้นเอง ผ่านมาแค่ได้ยินเท่านั้นแล้วก็ผ่านไป “ผมขอเวลาอีกหน่อยนะครับ ต่อเวลาให้ผมอีกสักเดือนได้ไหม” ‘มันจะได้ยังไง เงินตั้งสามแสนพ่อน้องยืดเวลามานานแล้วนะหรืออยากให้พ่อเจ็บตัว’ “อย่านะพี่ โอเคๆ ผมจะหาเงินสามแสนมาคืนให้ภายในสิ้นเดือนนี้พี่อย่าทำอะไรพ่อผมเลยนะผมขอร้อง” . . . “ร้อนเงินเหรอ มีอะไรให้ผมช่วยไหม” “อาจาร์ยหลง!!” “ผมถามว่านักศึกษามีเรื่องต้องใช้เงินเหรอ พอดีบังเอิญได้ยิน” “เออ ครับ พ่อผมติดหนี้พนันครับ” “ผมจ้างคุณทำงานคุณจะทำไหม ผมจะจ่ายหนี้ทั้งหมดให้” “จริงเหรอครับ ทำครับผมต้องทำอะไรบ้าง” “ไม่ต้องทำอะไรมากแค่แสดงละครนิดหน่อย” “ผมตกลงครับ”