เจ้าสาวขอรัก

บทที่ 1 งานแต่งซีฮัน ผู้คนนับพันถูกเชิญมาเป็นสักขีพยานในงานแต่งของลูกชายคนโตแห่งตระกูล ‘ตั้งนิติพร’ ซึ่งมีหญิงแกร่งนามว่าซูเจินเป็นแม่งาน ออแกไนซ์เซอร์ระดับประเทศ เนรมิตให้ห้องจัดเลี้ยงสวยงามราวกับสวรรค์ แต่.. มันคือนรกสำหรับคนที่เป็นเจ้าบ่าว “คุณฮันคะ..ยืนดีๆ หน่อยค่ะ” พาฝันส่งเสียงบอกคนที่ซบไหล่ของเธออยู่บนเวที ร่างสูงโงนเงนไปมาจวนเจียนจะล้มอยู่หลายครั้ง จนเธอต้องโอบเอวเขาไว้ กันไม่ให้ล้มฟาดพื้น “หื้ม..” ซีฮันสะบัดหัว ปรือตาแดงก่ำมองผู้คนด้านล่างเวทีแล้วยิ้มน้อยๆ เมาไหมก็เมา เพราะจัดหนักจัดเต็มตั้งแต่เช้า แต่ยังพอมีสติพูดคุยรู้เรื่อง “เจ้าบ่าวของเราน่าจะฉลองหนักไปหน่อย แขกผู้มีเกียรติอย่าถือสาเลยนะครับ” พิธีกรหัวเราะแห้งๆ พร้อมพูดแก้สถานการณ์ “ขอผมพูดมั้งสิ..อยากพูด” ซีฮันกระชากไมโครโฟนมาถือ ใช้มือข้างที่ว่างโอบเอวเจ้าสาว ก้มมองเธอแล้วพ่นลมหายใจที่มีกลิ่นแอลกอฮอล์ออกมาหนักๆ จากนั้นก็กรอกเสียงแปร่งๆ ผ่านสิ่งที่อยู่ในมือ “ขอบคุณแขกทุกท่านที่มาร่วมงานแต่งของเราสองคนในคืนนี้ ผมซาบซึ้งไปถึงทรวงที่จะมีเมียเป็นตัวเป็นตน ถึงจะไม่อยากมีก็เถอะ..” เว้นวรรคประโยคแล้วหันไปสบตากับเจ้าสาวที่หน้าเจื่อนมองเขาอยู่ เธอตัวเล็กนิดเดียว ไม่ค่อยมีปากมีเสียง ใครสั่งอะไรก็ทำ ดูอ่อนแอน่าสงสาร แต่โทษทีเถอะ! เขาไม่เคยสงสารเลยสักนิด พาฝันน่ะร้ายตาใส “เอาจริงๆ ผมแต่งงานโดยไม่ทันตั้งตัว เลยไม่ได้เตรียมคำพูดหวานๆ มา ถ้าถามความรู้สึกตอนนี้ก็..” “ซีฮัน!! หยุดเลยนะ!” เสียงประกาศิตของซูเจินทำให้คำพูดตอนท้ายหยุดชะงัก คำว่า ‘โคตรอยากตาย!’ จึงถูกกลืนหายไปในลำคอ จากนั้นพิธีกรก็ลนลานดึงไมโครโฟนกลับไป แม้เลิ่กลั่กแต่ก็รีบแก้หน้าให้หญิงสูงวัยที่ยืนหน้าตึงอยู่หน้าเวทีในทันที “บังเอิญเจ้าบ่าวเป็นคนขี้เล่นน่ะครับ คงอยากแกล้งให้แขกผู้มีเกียรติตกใจ เอาเป็นว่าพวกเรามาดื่มฉลองให้กับบ่าวสาวในค่ำคืนนี้กันดีกว่าครับ” พิธีกรจำใจตัดพิธีการที่เหลือออกหมด เพราะไม่อยากมีช่องว่างให้เจ้าบ่าวพูดอีก ไม่งั้นงานแต่งคงพังไม่มีชิ้นดี ทุกคนยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นมาไม่เว้นแม้แต่เจ้าบ่าวรูปหล่อ ต่างกันแค่ของเขาเป็นขวดเหล้าเล็กๆ ที่ล้วงออกจากกระเป๋าเสื้อด้านใน “คุณฮันดื่มเยอะไปแล้วนะคะ อื้อ!!” เพล้ง! พาฝันตาเบิกกว้างเมื่อซีฮันเขวี้ยงขวดในมือลงพื้นแตกกระจาย จากนั้นก็ล็อกใบหน้าของเธอด้วยสองมือ บดขยี้ริมฝีปากเข้าหา ท่ามกลางความตกตะลึงของแขกภายในงาน “เอ่อ..คือ” พิธีหนึ่งเดียวบนเวทีหันซ้ายหันขวา มองซูเจินที่ใบหน้าแดงก่ำยืนกำหมัดอยู่ด้านล่าง แม่งานโมโหจนตัวสั่นแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ แค่นี้ก็อับอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปมุดที่ไหน “อื้อ..” พาฝันร้องอู้อี้เมื่อจูบเต็มไปด้วยความตะกละตะกลาม รับรู้ถึงรสเหล้าที่กลั้วอยู่ในปากของเขา ลิ้นสากแทรกสอดเข้ามาก็ทำให้อยากอาเจียน เธอจึงจิกเล็บลงบนท่อนแขนแกร่ง ทว่า..ซีฮันก็ไม่สะทกสะท้าน ซ้ำยังดูดดึงลิ้นเล็กจนเกิดเสียงจ๊วบจ๊าบ เขาไม่ได้ตั้งใจจูบ แต่พอจูบแล้วก็ดันอยากจูบอีก ก็เลยปล่อยจอยไปตามอารมณ์ บดเบียดชอนไชลิ้นเข้าใส่อย่างโชกโชน อยากแต่งไม่อยากแต่งช่างมันไปก่อน ตอนนี้จูบเอามันส์เป็นพอ “ซีฮัน!!!” เสียงทรงอำนาจไม่อาจห้ามคนเมาสติหลุด ฝ่ามือหนายกมาบีบเคล้นเต้าเต่งตึงในชุดเจ้าสาวแสนสวย ร่างเล็กดิ้นรนขยับหนีสัมผัสจาบจ้วง แต่ไม่อาจต้านแรงได้ จนกระทั่งซีฮันถูกกระชากออกไป จากฝีมือของเพื่อนเจ้าบ่าว “ไอ้ห่า! มึงทำอะไรวะ” ทาวน์ล็อกแขนเพื่อนสนิท ลากลงเวทีก่อนพาไปสงบสติอารมณ์ด้านหลังห้องจัดเลี้ยง ปล่อยเจ้าสาวยืนหน้าซีด ปากเลอะลิปสติก น้ำตาคลอทำอะไรไม่ถูกอยู่บนเวที “เจ้าบ่าวจูบเจ้าสาวเสร็จแล้ว ก็เป็นอันจบพิธีการในค่ำคืนนี้ ขอบคุณทุกๆ ท่านที่มาร่วมเป็นสักขีพยานให้กับเจ้าบ่าวเจ้าสาวด้วยครับ” พิธีกรกล่าวปิดงานพร้อมปรบมือ หน้าแห้งแล้วแห้งอีกกับงานวิวาห์พาเสียว ฉากจูบอันดุเดือดยังติดตา ตั้งแต่ทำงานมาก็มีบ่าวสาวคู่นี้แหละ ที่จูบกันได้ดิบเถื่อนเลือดพล่านเป็นที่สุด ไม่อยากจะคิดว่าเข้าหอจะเดือดแค่ไหน . . . “พี่ฮันไม่น่ารักเลยตอนอยู่บนเวที..ว่าแต่คืนนี้ฝันจะรับมือไหวเหรอ ถ้าพี่ฮันยังเมาเป็นหมาอยู่แบบเดิม” ลี่อินบ่นกระปอดกระแปดขณะพาเจ้าสาวมารอเจ้าบ่าว ที่ถูกผู้เป็นแม่เรียกไปปรับทัศนคติอยู่อีกห้อง ด้วยความบ้าผสมความเมา ซีฮันจึงต้องเข้าห้องเชือดก่อนเข้าห้องหอ ว่าไปก็สมน้ำหน้าอยู่ไม่น้อย “...........” พาฝันนั่งนิ่งมองมือที่ประสานอยู่บนตัก ใจเต้นกระหน่ำเมื่อคิดว่าคืนนี้ต้องเข้าหอกับเจ้าบ่าวที่ไม่เต็มใจแต่งงาน จนไม่ทันฟัง “ฝัน..ฟังฉันอยู่ป่ะเนี่ย” “คุณอินว่าอะไรนะคะ” ลี่อินเป็นน้องสาวของซีฮันที่อายุมากกว่าเธอสองปี พาฝันเพิ่งเรียนจบปริญญาตรีเมื่อสามเดือนที่แล้ว รู้ว่าต้องแต่งงานก็เมื่อเดือนก่อน จากคำสั่งของผู้มีพระคุณ นั่นก็คือซูเจิน ‘ตั้งนิติพร’ ทำธุรกิจส่งออกผลไม้สดและอบแห้งไปต่างประเทศ มีโรงงานขนาดใหญ่ตั้งอยู่บนเนื้อที่กว่ายี่สิบไร่ มูลค่าธุรกิจมหาศาลด้วยการบริหารงานของคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวอย่างซูเจิน นางประสบความสำเร็จด้านการงานอย่างมากมาย แต่มีเรื่องเดียวที่ไม่เคยประสบความสำเร็จเลย คือการสั่งสอนให้ลูกชายคนโตเอาการเอางาน ซึ่งรายนั้นกลับไปเอา (ดี) อย่างอื่นแทน การแต่งงานครั้งนี้เกิดขึ้น เพราะความสำมะเลเทเมา กิน เที่ยว ฟาดหญิงไปเรื่อยของซีฮัน เงื่อนไขคือต้องมีทายาทภายในสามเดือน ไม่งั้นซูเจินจะเฉดหัวลูกชายคนเดียวออกจากบ้าน โดยให้ไปแต่ตัว เรียกง่ายๆ ว่าเหลือแต่เขือนั่นเอง “หน้าซีดเชียว กลัวพี่ฮันเหรอ?” ลี่อินลูบผมคนที่รักเหมือนน้องสาวแท้ๆ พาฝันเป็นเด็กน่ารัก เรียบร้อย พูดเพราะ ดูอ่อนแอและหัวอ่อน แต่ลี่อินดูออกว่าอีกฝ่ายซ่อนความเข้มแข็งและดื้อรั้นเอาไว้ พาฝันเป็นเด็กกำพร้าที่ซูเจินรับมาอยู่ในความดูแลตั้งแต่อายุสิบขวบ ส่งเสียให้เรียนโรงเรียนนานาชาติและมหาวิทยาลัยชื่อดัง เลี้ยงดูเหมือนลูกแท้ๆ คนหนึ่ง ไม่เคยคิดว่าเป็นคนอื่น มีแต่พาฝันที่มักเจียมเนื้อเจียมตัว เธอให้ความเคารพและให้เกียรติครอบครัวของลี่อินเสมือนนายจ้างเสมอมา “คุณฮันไม่อยากแต่งงานนี่คะ..ฝันเลยกลัวนิดหน่อย” อ้อมแอ้มตอบ “ไม่ต้องกลัวหรอก ถ้าไม่อยากเข้าหอก็บอกไปตรงๆ พี่ฮันคงไม่ทำหากฝันไม่เต็มใจ” “แต่ฝันต้องมีลูก..ไม่งั้นคุณท่านไล่คุณฮันออกจากบ้านแน่เลย” เจ้าสาวมีสีหน้าเป็นกังวลจนลี่อินต้องถอนหายใจ รู้ว่าพาฝันรักพี่ชายตัวแสบมากแค่ไหน “ห่วงตัวเองก่อนเถอะ ค่อยห่วงผู้ชาย” “อ๊าว..” พาฝันงุดหน้าลง เขินอายจนตัวบิดเมื่อลี่อินส่งสายตาล้อเลียนมาให้ “อยากมีลูกก็ขอให้สมหวังแล้วกัน..ไปอาบน้ำได้แล้วไป สักพักพี่ชายสุดที่รักของฉันคงมาแล้วล่ะ” พี่ชายที่ไม่เคยอนุญาตให้ใครเรียก ‘เฮีย’ นอกจากเมียที่เขารัก ซึ่งตอนนี้ยังไม่มี และก็ไม่รู้จะมีตอนไหน คิดแล้วลี่อินก็เหนื่อยหน่ายใจ ต่อจากนี้พาฝันจะเจออะไรบ้าง “ค่ะ..คุณอิน” “ฉันช่วยถอดชุดให้ไหม” “ไม่เป็นไรค่ะ คุณอินไปพักผ่อนเถอะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้วนี่คะ” “โอเค..งั้นฉันไปนะ ยังไงก็ขอให้โชคดี มีสามีชื่อซีฮันสมใจอยาก” ลี่อินเย้าแหย่ก่อนเดินหัวเราะออกไป ห้องพักที่อยู่บนชั้นบนสุดของโรงแรม หลังจากแต่งงานพาฝันต้องใช้ชีวิตอยู่ที่นี่เป็นเวลาห้าคืน คิดแล้วก็อดหวั่นใจไม่ได้ เพราะอะไรน่ะหรือ? ก็เพราะรู้ว่าเจ้าบ่าว ไม่คิดพิศวาสเจ้าสาวเช่นเธอเลยสักนิดง . . . สามสิบนาทีต่อมาร่างในชุดสูทที่เหลือเพียงเสื้อสีขาวด้านในก็เดินเข้ามา ดวงตายังคงแดงก่ำ แต่ความเมาลดลงเกือบครึ่งเพราะพลังการด่าจากบุพการี ตาเล็กเรียวตามสไตล์คนไทยเชื้อสายจีน มองเตียงสีขาวที่มีกลีบกุหลาบโรยเป็นรูปหัวใจแล้วถอนหายใจ “ตกลงต้องเอากับเด็กนั่นจริงเหรอวะ” เสยผมที่เซตอย่างดีจนยุ่งเหยิง มองหาเจ้าสาวหมาดๆ แต่ไม่เจอ เดินไปดูตรงระเบียงก็ว่างเปล่า ก้มลงดูใต้เตียงก็ไม่มี ไปไหน? ตุบ! “ว๊าย!” เสียงร้องดังจากห้องน้ำจึงรีบเข้าไปดู สิ่งที่เห็นส่งผลให้หงุดหงิดมากขึ้น ซีฮันสะบัดหัวไล่ความมึนสองสามที ก้าวยาวๆ ไปพยุงคนที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้นให้ลุกยืน ความมึนเมาที่หลงเหลืออยู่ทำให้เขายืนไม่มั่นคงนัก “ทำอะไรของเธอ” “ฝันกำลังถอดชุด อุ้ย!” ยังพูดไม่ทันจบ ชุดเจ้าสาวที่ปลุกปล้ำถอดมาหลายนาทีก็ทรยศ มันรูดลงไปตามตัวก่อนกองอยู่บนหลังเท้า ร่างของพาฝันจึงมีเพียงแพนตี้ตัวจิ๋วกับแผ่นแปะจุกเหลืออยู่ เวรแล้วไหมล่ะ!!! ซีฮันสบถในใจ ยืนกอดอกพิงเคาน์เตอร์เพ่งสายตาไปยังร่างขาวเนียน พาฝันเลิ่กลั่กทำอะไรไม่ถูก ใบหน้าที่เช็ดเครื่องสำอางออกจนหมดเป็นสีลูกตำลึงสุกลามไปถึงใบหู อายจนร้อนวูบวาบ “ฝันจะอาบน้ำ แล้วมัน เอ่อ..ชุดถอดยาก เลยยังไม่ได้อาบ ถ้าคุณฮันจะอาบก่อนก็ได้นะคะ” เธออายจนลืมว่าตัวเองอยู่ในสภาพไหน หันซ้ายหันขวา หันกลับมาซีฮันก็ยังจ้องอยู่เหมือนเดิม หากไม่ตาฝาดเธอเห็นอะไรบางอย่างอยู่ในนั้น แล้วต้องทำอย่างไรต่อ? คือเธอยังไม่เคยเข้าหอกับใคร “ก็อาบมันด้วยกันนี่แหละ”