ยุทธการปราบพยศยัยตัวจี๊ด

พสุธา หนุ่มใหญ่หัวใจเย็นชา เขาประกอบอาชีพทำไรปลูกพืช ทำฟาร์ม เลี้ยงสัตว์ งานส่วนใหญ่เขาจะมีส่วนร่วมในทุก ๆ รายละเอียด เขาทำงานหนัก ทำงานไม่เคยมีวันหยุด ตั้งแต่พ่อของเขาได้เสียชีวิตไปหลังจากที่เขาเรียนจบมหาวิทยาลัยได้เพียงปีเดียว แต่นั่นก็ถือว่าดีโขเพราะเขาได้เก็บเกี่ยวประสบการณ์ไว้ตั้งแต่ยังไม่จบมัธยมปลาย ถือว่าได้กำไรชีวิต เสียดายเพียงอย่างเดียวที่พ่อได้เสียชีวิตไปเร็วเกินไป เขาอยากจะรายงานความก้าวหน้าให้พ่อฟังแต่พ่อก็ไม่อยู่เสียแล้ว มีเพียงแม่เท่านั้น ซึ่งเธอก็จะ.... "ลูกพะ ลูก.....อยู่ไหน....ยู้ฮู....คุณแม่มีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย..." เจ้าของชื่อได้แต่มองบนในความคุณแม่ของแม่ของเขา "พสุธาครับแม่ จะเรียกอะไรก็เรียกเถอะ ขออย่างเดียว อย่าเรียกว่า (ลูกพะ) จะได้มั๊ยครับ ผมอายคนอื่นเค้า (พสุ) น่ะ เรียกเป็นมั๊ย?" "อ้อ อยู่ตรงนี้นี่เอง ลูกพสุ คือว่าแม่คิดถึงยัยหมวยเล็ก น้าสาวของเราน่ะ สุดสัปดาห์นี้พอจะว่างมั๊ย แม่อยากให้ลูกขับรถพาแม่ไปเยี่ยมน้าเราหน่อย จะได้ไปเล่นกับยัยหมวยน้อยด้วย พอจะว่างมั๊ย" คุณนายกัลยารัตน์ลองหยั่งถามลูกชายสุดที่รักอย่างรอความหวัง "สุดสัปดาห์นี้ก็พอว่างครับ ไปวันไหนดี วันเสาร์เช้ามืดเลยดีมั๊ย?" พสุธาแกล้งเย้าผู้เป็นแม่ "แหม่ แหม่ ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ จากนี่ไปกรุงเทพฯ ก็ไม่เท่าไรแค่ออกจากบ้านสัก หก-เจ็ดโมงเช้าก็ได้ ไปนอน คืนนึงกลับวันอาทิตย์บ่าย ๆ เน๊าะ" "หึ หึ แล้วแต่คุณนายกัลยารัตน์จะบัญชาครับ" "น่ารักที่สุดเลยลูกพะเนี่ย" ว่าแล้วนางก็หอมแก้มทั้งสองข้างของลูกชายอย่างหนัก "ฟอด ฟอด" พสุธาได้แต่มองบน "เฮ๊อ แม่ครับ ผมสามสิบกว่า แล้วนะครับ ผมขอเถอะ แม่ทำแบบนี้ระวังลูกน้องมันจะไม่นับถือเอานะคร้าบ" "หึ๊ ใครว่าก็ชั่งมันซิ ไม่ได้ขอใครกินซักหน่อย ไปได้ล๊ะ แม่หมดธุระกับเราล๊ะ....อ้อของว่างบนโต๊ะอาหารแม่ทำใส่ปิ่นโตไว้ ในถุงเอาไปแจกคนสวนด้วยจะได้มีแรงทำงานกัน" "คร้าบ" ชายหนุ่มรับคำมารดาพร้อมกับเดินไปหอบหิ้วอาหารว่างแล้วเดินออกจากบ้านไป -ทางด้านธิดารัตน์ โทรออก กัลยารัตน์: หวัดดีจ้ะยัยธิ มีไรว่ามะ ธิดารัตน์: ธิดารัตน์ ค่ะ หรือ ธิดา ก็ได้ เอาดีดีค่ะพี่สาว กัลยารัตน์: ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า หัวเราะร่วน นี่หลานเธอมันได้เธอจริง ๆ นะ มันก็พูดแบบนี้แหละ มันบอกว่าไม่ให้พี่เรียกชื่อมันสั้นเกินไป ธิดารัตน์: ก็เน๊าะ ธิ เฉย ๆ นี่นะ มันเพราะตรงไหนเล่า คืองี้ หนูจะโทรมาถามว่าพี่จะมาวันไหน ถ้าเป็นไปได้หนูอยากให้มาเย็นวันศุกร์เลยได้ป๊ะ กัลยารัตน์: เห็นจะไม่ได้ละซิ คุณสารถีเค้าไม่ว่าง จะพามาวันเสาร์ออก หก-เจ็ดโมงเช้า ไปถึงก็สาย ๆ ละมั๊ง ธิดารัตน์: เอางั้นก็ได้ ว่าแต่ หลานหนูมีแฟนยัง? กัลยารัตน์: โอ๊ย ไม่ต้องพูดถึง บนหัวหมูก็แล้ว ขอพระก็แล้ว ยังไม่เห็นวี่ ธิดารัตน์: อะไรของพี่ "วี่" ? กัลยารัตน์: เฮ๊อ ก็วี่แววไง ทำเป็นไม่เข้าใจไปได้แม่ธินิ่ ธิดารัตน์: ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ หึ หึ เดี๋ยวหนูจะให้เด็กเตรียมห้องให้นะคะ อย่าลืมเอาของโปรดมาให้หนูด้วยล่ะ กัลยารัตน์: กะหรี่ฯ น่ะเหรอ ไม่ลื๊ม ไม่ลืม จำได้เดี๋ยวจะไปสั่งไว้รอเลย เจ้าอร่อยขอบอก ธิดารัตน์: ว๊าย พี่กัน พูดน่าเกลียด กะหรี่ปั๊ป หรือ เคอรี่พัพ ก็ได้ มันฟังดูไม่ดีเลยค่ะคุณพี่... กัลยารัตน์: เฮ้อ เฮ้อ เฮ้อ เธอนี่มันเหมือนกันหลานของเธอจริง ๆ อุ่ย ไม่ใช่ซิ ต้องบอกว่าหลานเธอน่ะ มันเหมือนเธอจริง ๆ ถึงจะถูก นี่ถ้าเค้าอยู่ก็คงบ่นฉันอีกหนึ่งกระบุงโกย ธิดารัตน์: ค่าาา เท่านี้แหละค่าที่จะโทรบอก จะวางแล้ว รักพี่นะ จุ๊ฟ จุ๊ฟ กัลยารัตน์: อือ รักด้วย จุ๊ฟด้วย เมื่อคุยธุระเสร็จจึงวางสาย "คุยโทรศัพท์กับป้ากันใช่มั๊ย ถ้าหนูเดาไม่ผิด" นุชธิดาลองหยังถามมารดาดู "ผิดที่ไหนเล่า ก็ป้าเรานั่นแหละ" ธิดารัตน์เฉลย "ป้าจะมาบ้านเราเหรอคะ" "อืมใช่ พี่พสุ จะพามาวันเสาร์นี้ ทำตัวให้ว่างล่ะ ใครไม่อยู่ไม่ได้กินกะหรี่ฯ สด ๆ ด้วย ป๊าเราก็เหมือนกัน อด ไป อยากไปต่างประเทศดีนักกลับมาจะไม่เหลือไว้ให้เลย คอยดู" "อูว อยากกิน ต้องว่างซิคะ เดี๋ยวชวนเพื่อนมาบ้านด้วยได้มั๊ย? พี่พสุจะอึดอัดรึเปล่า" "ไม่รู้สิ คงไม่เป็นไรมั๊ง พี่เค้าไม่ได้ใจแคบซักหน่อย" "เหรอ เดี๋ยวหนูไลน์บอกยัยต้อง กับยัยเตยก่อน" ว่าแล้วก็กดโทรศัพท์ยุกยิก ๆ ชวนเพื่อนสาวทั้งสอง และได้คำตอบว่า โอเค "เย้ มันทั้งสอง โอ เค ค่ะหม่าม๊า" หม่าม๊าของเธอเป็นคนไทยแท้แต่คุณทวดของเธอมีเชื้อสายจีนแม้ใบหน้าของหม่าม๊าของเธอจะสวยหวานน่ารักแบบไทยแต่แอบหมวยนิดนึง และแล้ววันหยุดก็มาถึง - บ้านวาณิชกิจไพบูลย์ (เป็นสกุลเดิมของคุณนายธิดารัตน์ซึ่งในเรื่องแฟนผมรักเจ้าตูบ...ผมต้องรักด้วยและยุทธการเด็ดปีกนางฟ้าจะใช้คำว่าบ้านคุณนายธิดารัตน์แต่ในเรื่องนี้ไรท์อยากเน้นถึงครอบครัวของคุณนายธิดารัตน์และคุณนายกัลยารัตน์อย่างแท้จริงจึงขอเรียกบ้านของคุณนายธิดารัตน์ว่าบ้านวาณิชกิจไพบูลย์ค่ะ) คุณนายธิดารัตน์ยืนชะเง้อคอรอพี่สาวและหลานตั้งแต่ หลังเคารพธงชาติ อยู่อย่างนั้นเป็นชั่วโมง "หม่าม๊า มานั่งก่อน คุณป้ายังไม่มาหรอก อาจจะรถติด เดี๋ยวได้เป็นลมเป็นแล้งหรอก" นุชธิดาบ่นมารดาด้วยความเป็นห่วง "อืม นี่ก็เก้าโมงแล้วทำไมยังไม่ถึงอีกนะ" "แหม่ กรุงเทพฯ นะ กว่าฝ่าด่านมาบ้านเราได้นี่ก็ใช้เวลาอยู่นา" ฮึ่ม ๆ เสียงเครื่องยนต์กระหึ่มที่หน้าบ้าน ธิดารัตน์รีบลุกขึ้นไปดู "มากันแล้ว มา มา เข้ามา ของไม่ต้อง เดี๋ยวให้เด็ก ๆ ช่วยยก" ธิดารัตน์เรียกพี่สาวและหลานชายเข้าบ้าน หันไปเรียก ลูกสาวและเพื่อน ๆ ลูกสาวมาช่วยกันยกข้าวของ ส่วนเด็ก ๆ ไหว้ผู้ใหญ่ที่มาใหม่ และเข้ามาช่วยกันยกอย่างแข็งขัน โดยมีแม่บ้านและคนงานมาช่วยยกของที่มีน้ำหนักมาก ๆ ลงจากรถ พสุรับไหว้ แต่! ถึงกับชะงักเมื่อเห็นหน้าเด็กผู้หญิงหน้าคมคายและออกไปทางน่ารักในคราวเดียวกันที่ยืนอยู่ข้าง ๆ น้องสาว แต่นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน