DBS#1: That Night She Got Drunk

"Lumayas ka! From now on, wala na akong anak. Walang akong anak na impokrita!" My mother shouted at me. "Mommy, please! I'll do everything...just please!" I pleaded. I knelt in front of her for her forgiveness but its seems like she's determined to kick me out of this house tonight. "You're a disgrace to this family. Hindi ako makakapayag na sirain mo ang pinaghirapan ni Felipe ng dahil lang sa katangahan mo!" she added. Nagpupuyos sa galit dahil sa pagkakamali ko. "Hindi ko po sinasady—" before I could finish what I'm going to say, isang malakas na lagapak ng kamay ang dumampi sa kanang pisngi ko. Ngunit, parang namamanhid nalang ang katawan ko dahil hindi ko na iyon halos naramdaman. "Aalis ka o ipapalaglag mo ang hinayupak na batang nasa sinapupunan mo?!" Nanlaki ang mga mata ko dahil sa sinabi ng aking ina. For a moment, I can't seem to breathe. I did not expect the second option. She made me choose but I won't ever consider the second option. I know it was a mistake but I won't do it even it means she'll disown me. Umiling ako at dahan-dahang tumayo. "No..." pigil ang luhang sinabi ko. "No." Paninindigan ko. "I may not be a perfect daughter to you but I am not a murderer. I will be a good mother not like you. I will try my very best for my child to not experience what I've been through," matapang kong asik. Umangat ang kamay ng aking ina para sana sa sampal ngunit natigil iyon nang magsalita ako. "Go on. Slap me." I challenged her. "You're going to slap me because it's true, right? You've never been the mother that I needed. You're not the mother that I deserve in my life. Your business and your name are the things that only matter to you. Not me and Dad!" That was the last words I've said before turning my back from her. I've nowhere to go. No money, cards and all. Pero dahil sa mga sinabi ni Mommy, determinado na akong umalis para sa proteksiyon ng anak ko. Alam kong ang pagbubuntis ng maaga ay hindi tama, pero kung papipiliin lang din naman ako ng ganoon, mas mabuti nang husgahan ako kaysa maging isang mamamatay tao. I need to prove to myself and especially to my mother that I can do it. I can stand on my own, without anyone's help or maybe...without her help. Umupo ako sa isang bench sa isang park para makapagpahinga. Kanina pa ako paikot-ikot para lang makapaghanap ng mapapasukang trabaho. Para lang kahit paano ay may matuluyan. My only goal for now is to win this game of life. Habang nakaupo ako roon ay nanikip ang dibdib ko at nahirapan akong huminga. Umikot ang paningin ko marahil na rin sa pagod. Kanina pa kasi ako palakad-lakad at wala pa ring kain. Ayos lang sana kung ako lang pero hindi. I need to eat, at least for my baby. Sinapo ko ang ulo ko. Pakiramdam ko ay babagsak na ako anumang oras ngayon. Sinubukan kong tumayo ngunit parang mas lumala lang ang sakit ng ulo ko. In my attempt to sit down again, nawala ang balanse ko, dahilan ng muntik ko nang pagkahulog mula sa bench. "Kuya, need help here. I think she's gonna pass out!" Sigaw ng kung sino man na siyang nakasambot sa akin. "You i***t! Eh 'di sa akin na at dalhin na sa kotse para maidala sa pinakamalapit na ospital!" Isa pang sigaw naman ang narinig ko. Naramdaman ko ang pagsakop ng mainit na kamay mula sa likod ng tuhod ko at ang pagpulupot ng isa pang braso sa bewang ko para sa pagbubuhat sa akin. The last thing I can remember was me, being carried by a stranger. After that, everything went black.