TBS#3: The Billionaire's Wife (R-18)

Kabanata 2

Luna

Nakatulog na lang ako kaiiyak. Ni hindi ko na nga siya namalayang pumasok sa kuwarto namin. Basta ang alam ko lang, paggising ko ay wala na siya roon.

Inaamin ko sa sarili ko na martyr ako pero hindi ako bobo para malaman kung ano sumunod nilang ginawa noong mawala ako roon. Pakiramdam ko, ginagamit niya lang ako at ako namang mangmang, nagpapagamit.

Nakaupo ako sa tiles ng banyo, dinadama ang malamig na tubig na nagmumula sa shower habang niyayakap ang mga tuhod, kasabay ng pag-iyak.

Ganito na lang ba ako palagi? I admit that after our marriage...I never noticed myself smile genuinely even just for a second.

It's Saturday today and I've decided to go to a mall to shop for myself. Iyon na lang ang gagawin kong pang-abala sa sarili ko para hindi ko gaanong maramdaman ang sakit.

"Mag-tataxi na lang ako pauwi, Manong. Huwag ko kayong mag-alala...ako na po ang magpapaliwanag sa asawa ko..." halos pabulong na lang iyong huling dalawang salita.

Nakipagtalo pa siya sa akin ngunit noong huli ay sinunod niya naman ang gusto ko. It's not like Nicolo will worry about me. Baka nga magpa-party pa iyon kapag nawala ako.

I was walking alone inside a mall when I pass through a boutique which sells dresses. Glass ang haligi niyon kaya nakikita ko ang nasa loob. It was those dress that aren't revealing. I prefer those kind of clothing kaysa roon sa revealing masyado. Umatras ako para makabalik.

Pumasok ako roon at kaagad na binati ng mga saleslady na naroon.

"Good day, Ma'am!" One of the saleslady cheered.

I smiled and slighty bowed down. "Good day rin po..." I greeted back.

Naghanap ako ng dress na kasya sa akin at iyong sa tingin ko ay maganda naman tingnan kapag isinuot ko. Sakto rin kasi na dadalo ako sa party ni Africa sa Monday.

After almost five minutes of roaming around. Nahinto ako sa tapat ng isang puting dress. It was simple but I like how it was designed. Long sleeves iyon at below the knee ang haba. Nakasuot pa iyon sa mannequin na naroon. Tinantiya ko at tama lang naman na mayakap niyon ang katawan ko. A fitted long sleeved white dress.

"I'll get this, Miss." Sabay turo ko roon sa dress sa isang saleslady na nagaabang sa akin kanina pa.

"Sure, Ma'am." Aniya. Ibinigay ko ang card ko sa kaniya pagkatapos ay naupo muna sa pang-isahang sofa para maghintay sa napili kong bilhin.

Habang nakaupo roon ay may isang babae't lalaking pumasok. Just by looking at them, alam kong nakakaangat sila sa buhay. Kaagas silang dinaluhan ng halos mag-unahan pang mga saleslady. I bit my lowerlip and neverminded them. Inabala ko na lang ang sarili ko sa pagmasahe ng daliri mga ko.

"Waiting for someone, Miss?" nagulat pa ako sa biglaang pagupo ng lalaking kapapasok lang kasama ng isang babae kanina sa tabi ng sofang inuupuan ko.

"Uh...nope," umiling ako. "I was just waiting for my dress." Sagot ko at hilaw na ngumiti.

He pouted as he rested his back on the backrest of the sofa where he was sitted. Dumikuwatro pa siya na para bang nasa bahay lang siya.

I silently watched him. "Eh, ikaw..." nabitin pa sa ereng sinabi ko. May kasunod pa dapat pero hindi ko na nasundan dahil natanto kong nagiging pakialamera na ako.

"Just waiting for my sister," his lips protruded. He lazily scanned me from head to toe kaya naman pasimple akong umayos sa pagkakaupo.

There's just something on his looks that feels intimidating.

"Oh...I'm sorry for doing that. I just find you attractive." Walang preno niyang sinabi. Tila ba kaswal lang iyon sa kaniya.

Napakurap-kurap ako dahil sa sinabi niya. Napalunok na rin dahil parang wala lang iyon sa kaniya.

"T-Thanks..." I muttered. I find it hard to speak. Pakiramdam ko rin ay namula ang pisngi ko.

"I'm Arthur by the way. In case you wanna know my name." Napakamot siya sa kaniyang kilay.

"Nice...to uhm...meet you. I'm —"

"Excuse me Ma'am, here's your dress po." The saleslady smiled to me. Napatikhim ako at tumayo na. Napasadahan pa ng tingin ko si...Arthur na nagpapalipat-lipat ang mga mata sa amin noong saleslady.

"I'm Luna, it's nice meeting you." I smiled once again as I excused myself out of there.

Nag-taxi na lang ako pauwi kagaya ng sinabi ko kanina kay Manong Denver.

Nang makauwi ay masigasig na pagbati ang isinalubong sa akin ng mga guwardiyang nagbukas ng gate para sa akin.

I sighed as I slowly twitched the door knob and almost screamed when I saw him sitting on the sofa while holding a glass of wine.

"So, you went to a mall without f*cking telling me, huh?" iyon kaagad ang bumungad sa akin. Halos mapatalon pa ako sa gulat sa tanong niyang iyon.

Hindi ko in-e-expect na maaga siyang makauuwi ngayon. Normally, at this time, wala pa siya o 'di kaya ay hindi talaga siya umuuwi.

I was stunned to see him sitting there while his hawk-like eyes were pierced onto me.

Inilibot ko ang mga mata ko sa paligid para i-check kung may kasama siya. Nang masuyod na lahat at wapang nakita ay saka palang ako sumagot.

Bumuntong hininga ako nang makabawi sa wakas. "It's...not like you need to know. Lumabas lang ako dahil nababagot ako," hilaw kong sagot. Naglakad ako palapit sa hagdan para makaakyat na at baliwalain na lang siya kagaya ng ginagawa niya sa akin ngunit nakakadalawang hakbang palang ako ay napapikit na ako dahil sa narinig kong pagkabasag ng kung ano man.

I stopped as I breathed hard. Mas lalo kong ipinikit ang aking mga mata.

"What do you mean by that? Of course I need to know. I'm your husband for goodness sake, Luna!" his voice thundered.

"Yeah. Fine I'll tell you next time," sabi ko pa bagi muling humakbang.

"Saan ka pupunta?! I'm still not done talking to you!" Mas lalo pang naging ma-awtoridad ang kaniyang boses. I stopped once again and this time. I gathered all my courage to face him.

He's turned red and I can see veins on his neck and forehead because of his anger.

Hilaw akong natawa at umirap kasabay ng pagtulo ng luha ko.

"Nasaan mo ba nilagay ang utak mo, Nicolo? May kapal ka pa talaga ng mukhang sabihin na asawa mo ako pagkatapos mong dalhin ang babae mo rito kagabi?" panimula ko. Ni hindi man lang siya natinag kaya mas lalo lang akong nag-init.

"This f*****g relationship with you isn't working, all right? Huwag ka ngang umastang may pakialam ka sa akin. Nakakasuka ka!" I shouted. Hinabol ko pa ang paghinga ko matapos kong sabihin iyon sa kaniya.

"Now you have the courage to talk back?"

"Alam mo nakakasawa ka na, eh. Lahat ng mga ginagawa mo inintindi ko." I spitted every words bitterly. "Bakit ba issue sa'yo kung hindi ako nagpaalam? Does that make a difference? Sabihin na nating na-kidnap ako, what will you do, huh? Will you feel guilt?!" hindi ko na alam kung saan ko na hinuhugot ang mga salita ko...may alam ako pero alam ko rin na hindi lang iyon ang dahilan ko para makapagsalita sa kaniya ng ganito.

"What did you just said? Tinatarantado mo ba ako, Luna?" his fists were tightly clenched pero hindi na ako nakaramdam ng kahit na anong takot.

"Bakit biglang napunta sa akin lahat ng galit mo?" salubong ang kilay at punong-puno ng sakit kong tanong sa kaniya.

"Nagagalit ka ba sa akin kasi nabitin kayo ng babae mo? I stayed f*****g quiet, Nicolo! Putangina ka ba? Puwede kitang kasuhan sa ginagawa mo but did I do that? No!"

"Luna!"

"Ano?! Finally ba na-guilty ka na? We're married but I never felt that I am your wife. Being your wife was just a title, Nicolo. I never earned anything from you. Not even a single respect, so don't you dare! Halos isang taon na akong nagtitimpi sa lahat ng pang-gagag* mo sa akin. Tapos itatanong mo pa kung saan ko nakuha ang lakas ng loob ko para s-sagutin ka?" My voice broke at my last words.

Parang pinipiga ang puso ko sa pangyayaring ito. Totoo nga iyong sinasabi nila na kapag napuno na ang isang tao, hindi niya na iisipin pa ang kalalabasan ng lahat ng sasabihin niya.

Wala na akong narinig na anumang salita mula sa kaniya. He stayed quiet for minutes, ganoon din ako. Alam kong marami pa akong gustong sabihin pero pinigilan ko na lang ang sarili ko.

Isinuklay ko ang mga daliri ako sa aking buhok at nanghihinang umupo kung saan mismo ako nakatayo.

Shit!

Ang tanga ko sa parteng hinayaan kong tapakan niya ang dignidad ko gayong naturingan akong asawa niya. His wife that never knew any single detail about him since the day we married each other. Kung alam ko lang na ganito pala ang kahihinatnan namin, sana ay ginawa ko na lang lang ang lahat para makawala sa gustong mangyari ni Lola.

I guess I admired what's written on the books so much that I believe na mapapapagbago ng isang babae ang isang lalaki kalaunan kahit gaano pa ito kasama. I haven't thought that books are written just to satisfy our imaginations. Tanga ako sa parteng naniwala ako na puwede iyong mangyari sa totoong buhay. I was just so stupid!