ไม่คิดว่าจะร้าย

บ้านเอกอนันต์ ติ๊ง~ ติ๊ง~ ‘นิริน’ เหลือบตามองไปทางเพื่อนสนิทเมื่อได้ยินเสียงแจ้งเตือนของวดีดังขึ้นเป็นระยะในขณะที่กำลังนั่งทำรายงานอยู่ด้วยกันสองคน “คุยกับใครอยู่เหรอ ฉันได้ยินเสียงแจ้งเตือนของแกดังทั้งวันเลยนะ มันรบกวนการทำรายงานของฉัน” คนตัวเล็กหันไปตำหนิเพื่อนสนิทด้วยน้ำเสียงที่ไม่จริงจังมากนัก “คุยกับพี่คิม” “คิม?” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัยเมื่อได้ยินในสิ่งที่เพื่อนบอก เพราะพวกเธอสองคนยังไม่เคยมีแฟนกันมาก่อนเลย “แกแอบไปมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ทำไมไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย” “คนที่คุยในแอพหาคู่น่ะ” “แกหมายถึงแฟนใช่ไหม?” “ไม่ใช่แฟน แค่คนคุยเฉยๆ เอาไว้คุยเล่นๆ อะไรประมาณนี้” วดีตอบอย่างไม่คิดอะไร เธอแค่หาอะไรที่มันตื่นเต้นเอาไว้เล่นคลายเหงา “…..” “แกลองโหลดมาใช้ดูสิ ฉันว่ามันสนุกดีนะ แก้เครียดได้ด้วย” เพื่อนสาวคนสนิทเสนอความคิดเพราะอยากให้นิรินออกจากกรอบชีวิตเดิมๆ ที่เคยเป็น “ไม่เอาหรอก มันดูน่ากลัวจะตายไป ฉันกลัวถูกหลอกเหมือนในทีวี” “อย่ามองโลกในแง่ร้ายขนาดนั้นสิ ฉันว่ามันคงไม่ถึงขนาดนั้นหรอก” “ฉันไม่คุยกับแกแล้ว ทำงานต่อดีกว่า” ไม่สนใจในสิ่งที่เพื่อนบอก เลือกที่จะก้มหน้าก้มตาทำงานของเธอต่อไป “ลองโหลดมาเล่นเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ ถ้าแกเล่นไม่เป็นเดี๋ยวฉันสอนเอง” วดีเอนใบหน้าซบลงบนไหล่มนเพื่อเป็นการออดอ้อนให้นิรินโหลดแอพมาเล่นเป็นเพื่อนเธอ “ไม่เอาหรอก” “แค่คุยเล่นเอง ไม่จำเป็นต้องเป็นมีความสัมพันธ์กันสักหน่อย” “…..” “ไม่ลองก็ไม่รู้ ถ้าแกไม่โอเคแล้วค่อยลบทิ้งก็ได้ ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย” “ลองดูก็ได้” เมื่อทนต่อการรบเร้าของเพื่อนสาวไม่ไหว สิ่งที่คนตัวเล็กทำคือหยิบสมาร์ตโฟนเครื่องหรูราคาครึ่งแสนขึ้นมาแล้วกดเข้าApp store เพื่อโหลดแอพพลิเคชันที่เพื่อนแนะนำ หญิงสาวทำการลงทะเบียนและกรอกข้อมูลส่วนตัวจนเสร็จสรรพ มันคล้ายๆ กับเฟซบุ๊กที่เธอเคยเล่นไม่มีผิดเพี้ยน แต่แค่จำกัดสมาชิกที่ต้องมีอายุ18 ปีขึ้นไป ติ๊ง~ ‘หิรัญ เศวตศิลา’ กดหัวใจให้รูปภาพของคุณเมื่อสองนาทีที่แล้ว มือบางเลื่อนไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูเมื่อได้ยินเสียงการแจ้งเตือนดังขึ้น หลังจากที่เพิ่งอัปรูปโปรไฟล์ไม่ถึงยี่สิบนาที หิรัญ : พี่ชื่อหิรัญนะ แล้วหนูชื่ออะไร? “มะ…มีคนทักมาด้วย” นิรินหันไปถามเพื่อนสนิทด้วยท่าทางเลิ่กลั่ก เธอแค่สมัครเล่นๆ แต่ไม่คิดมาก่อนว่าจะมีคนทักมาหาจริงๆ “เพิ่งสมัครได้ไม่เท่าไหร่ก็มีคนทักมาแล้วเหรอ สุดฮ็อตไปเลยเพื่อนฉัน” วดีพูดด้วยท่าทางที่ตื่นเต้นไม่ต่างกัน เพราะชีวิตของพวกเธอเติบโตมาแต่ในกรอบของโรงเรียนหญิงล้วน เรื่องพวกนี้เลยนับว่าค่อนข้างแปลกใหม่และท้าทาย “ไหนๆ ขอดูหน่อย เป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย” “เป็นผู้ชายชื่อหิรัญ” “พระเจ้าช่วย! เขาหล่อมาก ใช้โปรไฟล์จริงหรือเปล่านะ แกลองกดเข้าไปดูที่รูปเขาหน่อย” ร่างบางทำตามที่เพื่อนบอก คือกดเข้าไปส่องของชายหนุ่มหน้าตาดีที่เพิ่งทักมา ก่อนจะเห็นข้อมูลส่วนตัวของเขาเช่นกัน “มีคนกดหัวใจให้เขาตั้งสามพันกว่าคนเลยนะวดี” “ฉันว่าของจริง เขาต้องทักมาจีบแกแน่ๆ เลย” “เอาไงดีล่ะ?” “แค่คุยเฉยๆ คงไม่มีอะไรหรอก” “แต่พ่อบอกว่าให้เรียนจบแล้วค่อยมีแฟนนะ” ดวงตากลมโตหันซ้ายมองขวาด้วยความเลิ่กลั่ก เพราะกลัวว่าพ่อของเธอจะผ่านมาได้ยิน “มีก่อนก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร ใครๆ ก็มีแฟนกันทั้งนั้น แกรีบตอบเขาไปสิ” “หนูชื่อนิรินค่ะ” คนตัวเล็กพิมพ์ตอบกลับไป ที่แทนตัวเองว่าหนู เพราะเธอแค่อายุ19 แต่เขาอายุ26 ซึ่งห่างจากเธอถึง7ปี หิรัญ : ชื่อเพราะดี เรียนอยู่ที่ไหนครับ นิริน : มหาลัยนานาชาติHGค่ะ หิรัญ : หนูมีแฟนหรือยัง ทำไมในโปรไฟล์ถึงขึ้นว่าโสด นิริน :ยังไม่มีแฟนค่ะ หิรัญ : งั้นพี่ขอดูรูปหนูแบบชัดๆ หน่อยได้ไหม รูปโปรไฟล์ที่ถ่ายลงแอพ มันไม่ค่อยชัดเลยครับ “เอาไงดี เขาขอดูรูปฉันด้วย” นิรินถามด้วยความประหม่า เพราะรู้สึกไม่มั่นใจในตัวเองสักเท่าไหร่ “แค่รูปถ่ายเอง ก็ส่งให้เขาดูสิ” เพื่อนสนิทตอบแบบไม่ใส่ใจมากนัก ก็แค่รูปถ่ายธรรมดาคงไม่มีอะไรเสียหาย “เขาดูน่ากลัวจังเลยวดี ไม่คุยแล้วได้ไหม” “ลองส่งรูปให้เขาดูก่อน ถ้าเกิดว่าแกไม่ถูกใจค่อยเลิกคุยกับเขา” ติ๊ด~ หญิงสาวเลือกรูปที่คิดว่าดีที่สุดส่งผ่านทางข้อความ พร้อมกับหัวใจดวงน้อยที่เต้นแรงเมื่อเขาคนนั้นตอบกลับมา หิรัญ : น่ารักดี