เกมส์นี้มีรัก

เจนนารา

นักศึกษาสาวคณะสารสนเทศ มหาวิทยาลัย M ที่มีความสามารถด้านคอมพิวเตอร์ไอที เธอเป็นโปรแกรมเมอร์ให้กับมหาวิทยาลัย และสิ่งที่เธอคลั่งไคล้ที่สุดก็คือคอมพิวเตอร์เกมออนไลน์ และเกมที่เธอเล่นบ่อยสุดก็คือเกม The Toys และชื่อที่เธอใช้ในเกมก็คือ winwin

เจนนารามีความสามารถมากๆด้านไอทีและเกียรตินิยมอันดับ 1 จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเธอเลย แต่ก่อนที่เธอจะเรียนจบเธอต้องหาบริษัทเพื่อไปฝึกงานและบริษัทที่เธอสนใจก็คงหนีไม่พ้นบริษัท S.P.K ซึ่งมีเจ้าของเป็นคุณศุภกิจจอมหยิ่งที่เธอเกลียด เธอเคยเจอเขาจากงานประกวดเกมออนไลน์ที่เธอทำขึ้นเพื่อหวังชิงเงินรางวัลกว่า 1 ล้านบาท เธอตั้งใจทำเกมนี้ขึ้นมาด้วยความตั้งใจและเมื่อเธอขึ้นไปพรีเซ็นต์บนเวทีเธอก็เห็นเขาที่นั่งเป็นกรรมการอยู่ เธอปลื้มเขามากจากผลงานทั้งหมดของเขา แต่เมื่อผลออกมาเธอไม่ได้เข้ารอบติด 1 ใน 3 เลยเธอจึงรู้สึกเสียใจมาก และสิ่งที่ทำให้เธอเปลี่ยนใจจากที่ปลื้มเขามากๆ กลายเป็นเกลียดเขาสุดๆก็คือ

“คุณกิจครับ งานของเด็กผู้หญิงคนนั้นก็ใช้ได้นะครับ ทำไมถึงไม่เข้ารอบละครับ..?”

เธอแอบได้ยินเสียงคนคุยกัน และเธอก็รู้ว่าหมายถึงเธอเพราะผู้หญิงที่เข้าแข็งขันก็มีแค่เธอคนเดียว

“เกมปัญญาอ่อนนะหรอ เก็บไว้ให้เด็กอนุบาลเล่นเถอะ ถ้าเข้ารอบไปแล้วเกมนี้ต้องไปอยู่บนออนไลน์ก็คงจะมอมเมาได้แค่เด็กที่อายุไม่ถึง 10 ขวบเท่านั้นแหละ ไร้สาระเปล่าๆ...”

และนี่ก็เป็นจุดเปลี่ยนของเธอที่จากปลื้มในตัวเขาก็กลายเป็นเกลียดเขามากๆ เธอจะต้องได้เข้าไปฝึกงานที่บริษัท S.P.K ให้ได้ เธอจะทำให้เขารู้ว่าเธอไม่ใช่แค่ผู้หญิงที่ทำเกมไว้ให้แค่เด็กอนุบาลเล่นเท่านั้น และเกมของเธอจะต้องได้ไปติดอยู่บนชาร์ตอันดับต้นๆ ของเกมที่มีแต่คนเล่นมากที่สุดให้ได้

เจนนารา พลเยี่ยม

บริษัท S.P.K

เช้านี้ตื่นมาโคตรตื่นเต้นเลยจะต้องมายื่นใบสมัครเพื่อฝึกงาน นี่ยังคิดอยู่เลยว่าถ้าเขาเห็นหน้าฉันเขาจะจำฉันได้มั้ยนะผู้หญิงที่เขาเคยดูถูก คอยดูเถอะฉันจะต้องทำให้นายเห็นว่าฉันทำได้มากกว่าที่นายคิด

“น้องคะ...เชิญด้านในค่ะท่านรออยู่”

ฉันพยักหน้าแล้วเดินตามเข้าไปในห้องตามพี่ผู้หญิงที่ท้องโตเข้าไปในห้องที่เธอบอกว่ามีคนรอฉันอยู่

“นั่งรอท่านตรงนี้ก่อนนะคะ”

“เอ่อ..พี่คะหนูมาสัมภาษณ์ฝึกงานนะคะ ไม่ได้มาสัมภาษณ์ทำงาน หนูต้องสัมภาษณ์กับท่าน...เอ่อ.”

“ท่านเป็นผู้ที่สัมภาษณ์พนักงานทุกคนที่เข้ามาทำงานที่นี่นะคะ ไม่ว่าจะเป็นแม่บ้าน รปภ. พนักงาน และเด็กฝึกงานทุกคน เพื่อให้ได้บุคลากรที่ดีที่สุดท่านเลยต้องขอสัมภาษณ์ด้วยตัวเองนะคะ”

ฉันอึ้งไปเลยที่ได้รู้ว่าท่านที่พี่เขาบอกเป็นคนคัดพนักงานทุกคนเข้ามาทำงานที่นี่ด้วยตัวเอง

“นั่งรอท่านสักครู่นะคะ พี่ขอตัวค่ะ...”

ฉันพยักหน้าให้เธอแล้วยิ้มตอบเพื่อเป็นการขอบคุณ

ฉันนั่งรอสักพักประตูห้องก็เปิดออก และคนที่ฉันคิดไว้ก็ไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดเลย คนที่เดินเข้ามาเป็นผู้หญิงแก่ที่อายุน่าจะประมาณ 70ปีได้แล้ว และฉันก็จำหน้าเธอได้ว่าเมื่อกี้ฉันเพิ่งเจอเธอในห้องน้ำนี่ 

ก่อนหน้านี้ 30 นาที 

“เป็นอะไรหรือเปล่าคะ..?”

ฉันรีบวิ่งเข้าไปประคองคุณยายที่เหมือนจะเป็นลมคนหนึ่ง

“ฉันเหมือนจะเป็นลม...”

“จะเป็นลมหรือคะ หนูมียาดมค่ะเดี๋ยวรอแปบนะคะ...”

ฉันควานหายาดมในกระเป๋า หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ

“คุณยายรอแปบนึงนะคะ หนูหายาดมให้แปบนึงคะ...”

ฉันหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ เทเลยแล้วกันเทมันในอ่างล้างหน้านี่แหละ

“อ๊ะ...เจอแล้วค่ะ นี่คะยาดม...”

เธอรับจากมือฉันไปดมด้วยสีหน้าที่ดูซีดเซียว 

“ขอบคุณหนูมากนะ...”

“ไม่เป็นไรค่ะ...คุณยายเดินไหวมั้ยคะ เดี๋ยวหนูพยุงออกไปนั่งข้างนอกเอาไหมคะ...”

“เอ่อ...ไม่เป็นไรจ่ะ”

“ไม่ได้นะคะ อยู่ในนี้นานๆไม่ได้ค่ะ มันทั้งอบอ้าวแล้วก็แคบด้วย แถมยังมีกลิ่นฉี่กลิ่นอึอีก...แหะๆ ออกไปข้างนอกดีกว่านะคะ...ป่ะค่ะหนูพาออกไปนะคะ”

ฉันไม่ฟังรีบพยุงคุณยายออกไปจากห้องน้ำเลย กลัวท่านจะเป็นลมเพราะทนกลิ่นปัสสาวะกับอุจจาระไม่ได้มากกว่า

“อุ้ย..!สายแล้วหนูต้องรีบไปแล้วค่ะ คุณยายนั่งตรงนี้นะคะ อ่อ...นี่เบอร์หนูค่ะถ้าคุณยายไม่มีใครมารับหรือคุณยายจะเป็นลมอีกโทรหาหนูนะคุณยาย...”

แล้วฉันก็รีบเดินหนีเธอออกมาเลย

แล้วภายในห้องที่ฉันนั่งรอท่านที่พี่คนที่กำลังท้องคนนั้นบอกฉัน ก็คือคุณยายคนที่ฉันเจอในห้องน้ำเมื่อกี้นี้เอง

“เด็กฝึกงานสินะ...?”

คำถามที่ท่านถามฉันขึ้นมาแล้วท่านก็เดินอ้อมโต๊ะไปนั่งที่ตัวเอง โดยมีคนคอยเดินตามด้วย 1 คนเพื่อคอยดูแล

“คุณยาย...”

คุณยายยิ้มให้ฉันเล็กน้อย

“แนะนำตัวเองให้ฉันรู้จักหน่อยสิ ฉันจะได้รู้ว่าหนูชื่ออะไร...?”

“หนูชื่อ...เจนคะ เจนนารา พลเยี่ยม หนูอายุ 22 ปีค่ะ”

“แล้วครอบครัวละ..?”

“ครอบครัวของหนูมีแค่พ่อค่ะเพราะแม่ของหนูเสียไปตั้งแต่หนูยังเด็กๆแล้วค่ะ ส่วนตอนนี้พ่อของหนูก็เปิดร้านเกมเล็กๆอยู่แถวบ้านนะคะ...หนูถึงชอบเรียนด้านคอมพิวเตอร์แล้วก็ชอบเล่นเกมมากๆ ที่สุดเลยค่ะ”

“อยู่กับพ่อ 2 คน แล้วปกติใครทำงานบ้านละ..?”

“เอ่อ...หนูทำค่ะ หนูเป็นคนทำเองทุกอย่างตั้งแต่เด็กแล้วค่ะ เพราะหนูเสียแม่ไปตั้งแต่เด็กหนูเลยต้องทำเอง...”

“แล้วพ่อไม่ได้แต่งงานใหม่หรอ...?”

“ไม่ค่ะ พ่อของหนูรักแม่มากๆ ทุกวันนี้พ่อก็ยังไปทำบุญให้แม่ทุกปีในวันครบรอบแต่งงานและวันเกิดแม่ด้วยนะคะ ถ้าหนูมีแฟนแบบพ่อหนูคงเป็นคนที่โชคดีมากๆ เลยละคะ”

"อืมม....ผู้ชายที่ได้หนูไปเป็นคู่ชีวิตก็คงโชคดีเหมือนกัน...”

ฉันอึ้งไปกับคำพูดของคุณยาย นี่ยอกันขนาดนี้เขินะเนี้ย

“แล้วตำแหน่งอะไรละที่อยากมาฝึกงานนะ...?”

“หนูอยากฝึกงานตำแหน่ง Game Designer ค่ะ”

ฉันพูดอย่างมั่นใจว่าอยากฝึกงานในตำแหน่งที่ฝัน

“อืม...ตำแหน่งนี้ต้องรู้จักเกมเยอะ ต้องมีทักษะการเล่าเรื่อง การคิดงานสร้างสรรค์อย่างเป็นระบบ เธอคิดว่าเธอทำได้แน่นะ...?”

“หนูทำได้ค่ะ หนูรู้จักทุกเกมในออนไลน์ หนูเล่นทุกเกมพยายามหาจุดเด่นและจุดด้อยของแต่ละเกมมาตลอด 2-3 ปีที่ผ่านมา หนูคิดว่าหนูทำได้ค่ะ”

“มั่นใจดี...พอแค่นี้แล้วกัน ฉันจะให้เลขาติดต่อกลับไปนะ....”

“เอ่อ...หนูจะได้ฝึกงานในบริษัทนี้มั้ยคะ..?”

ฉันถามคุณยายก่อนที่เธอจะลุกเดินออกไป

“อยู่ที่เธอนะว่าเหมาะสมพอที่จะทำในตำแหน่งที่ฉันเลือกหรือเปล่า....”

“....”

คุณยายพูดจบก็เดินออกไปทันที

ผ่านไป 3 วัน

กริ๊งงงง กริ๊งงง กริ๊งงง >>>

โทรศัพท์บ้านดังขึ้นหลังจากที่ฉันกำลังนอนหมดอะไรตายยากอยู่

“สวัสดีค่ะ เจนนาราพูดค่ะ...อะไรนะคะ...กรี๊ดดดดดดด ....ขอบคุณนะคะ”

ฉันวางโทรศัพท์ทันทีด้วยความดีใจ แล้วรีบวิ่งออกไปหาพ่อที่รดน้ำอยู่บ้าน 

“พ่อ....หนูได้ฝึกงานที่บริษัท S.P.K แล้วนะ...”