ตอนที่ 1…อยากได้เมียต้องฉุดเอา (จบตอน)

1423 Words

พิมทองอึ้ง ไม่คิดว่าจะโดนถามย้อนกลับมาเช่นนี้ เพราะที่คิดไปเองนั้นมันน่าละอายจนไม่กล้าพูดออกไป “เอ่อ... แล้วพี่จะเอาอะไรสวม” “นุ่งลมห่มเนื้อ อาศัยไออุ่นกันและกันคงจะช่วยคลายหนาวได้ เอ็งรีบถอดผ้าเถอะ” “อุ๊ย! ใครจะทำเรื่องน่าละอายเช่นนั้น ฉันไม่เอากับพี่ด้วยหรอก” “พี่ไม่ได้ถามว่าเอ็งจะเอาหรือไม่เอา” แก้มสาวร้อนผ่าว ช่างกล้านัก หยาบคายเสียจริงเชียว วาจายอกย้อนแฝงนัยทะลึ่งทำให้พิมทองตกใจ คาดไม่ถึงว่าไอ้ทัพจะเป็นไปได้ถึงเพียงนี้ และเมื่อรู้ตัวอีกที ผ้าแถบคาดอกกำลังจะหลุดจากกาย “ไม่นะ” มือเรียวยื้อยุดไว้สุดแรง “แม่พิม อย่าดื้อกับพี่ เอ็งจะหนาวจนไม่สบายเอาได้นะ” “มันเรื่องของฉัน” “อยากให้พี่ปล้ำใช่ไหม” “ไม่” “ถ้าไม่อยากโดนปล้ำก็ถอด ไม่อย่างนั้นพี่จะจับถอดเอง แล้วมันจะมากกว่าถอดด้วย” ร่างสูงใหญ่เปลือยเปล่า ไร้ผ้าผ่อนติดกาย ผละออกไปยืนกอดอก จ้องมองรูปร่างเย้ายวนผ่านผ้าซึ่งเปียกชุ่ม แนบเนื้อจนเห็นเป็นรูปรอยกลมกลึงตั้งตระหง่าน ด้วยสายตาเป็นประกายปรารถนาอย่างที่ไม่คิดจะปิดบัง ส่วนพิมทองนั้นเล่าหลับตาปี๋ กลัวจะเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็น ทั้งที่ตัวเองยังไม่ได้เปลือย แต่กลับอับอายคนที่เปลือยอยู่เบื้องหน้าเสียเอง โอ๊ย! จะบ้าตาย ผู้ชายอะไรหน้าด้านหน้าทนที่สุด “พี่ทัพ พาฉันกลับไปส่งที่เรือนเถอะ อย่าทำเช่นนี้เลย ฉันขอร้อง ฉันหายมาอย่างนี้ แม่กับสไบทองต้องเป็นห่วง” สายตาหิวกระหายของชายหน้าเหี้ยมทำให้รู้สึกหวาดหวั่น กายสั่นสะท้านและร้อนผ่าวราวกับจะจับไข้ “ไม่ต้องห่วงเรื่องแม่น้ากับสไบทอง พี่จัดการภายหลังได้ไม่มีปัญหา เอ็งทำตัวให้ว่านอนสอนง่ายจะดีกว่า อย่ากระตุ้นอารมณ์ดิบในกายพี่ให้มากเกินไปนัก” บางเวลาไอ้ทัพก็ใจอ่อนยวบด้วยความสงสาร แต่บางเวลาปรารถนาอันแรงกล้ามีมากกว่าความสงสาร เขากลัวว่าจะอดใจให้ถึงเรือนรักไม่ไหว ปลุกปล้ำเอาเธอทำเมียเสียก่อน พิมทองสุดจะทน สะบัดหน้า หันหลังให้ด้วยความโกรธ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยโกรธใครมากขนาดนี้มาก่อน “กรี๊ดดด” เปรี้ยง!! พิมทองกรีดร้องเสียงแหลมตามด้วยเสียงฟ้าที่ลั่นเปรี้ยง ผ้าแถบและผ้าถุงหลุดจากกายด้วยมือใหญ่ที่ดึงทึ้งอย่างไม่ปรานี แสงไฟกระทบกับผิวผ่องเนียนละเอียดตั้งแต่หัวจรดเท้า เปล่งประกายเรืองรองราวกับนางฟ้านางสวรรค์ ดอกไม้งามตกใจกลัวตัวสั่น กลัวทั้งฟ้าฝน กลัวทั้งคน จนลืมปิดป้องเนื้อตัว ปล่อยให้ภมรหนุ่มได้เชยชมด้วยสายตา “แม่พิมของไอ้ทัพ สวยงามเหลือเกิน งดงามยิ่งกว่านางสวรรค์องค์ใดจุติลงมา” ไอ้ทัพทรุดตัวลงนั่งลูบไล้เท้าเล็กอวบอูมระเรื่อยไปจนถึงโคนขา พิมทองนั้นอึ้ง ตะลึงงัน ฟันกระทบกันกึกๆ ด้วยความหวาดกลัว ขณะที่ฝืนตวาดเขาออกไป “อย่ามองฉันนะพี่ทัพ” แม้จะหลับตา แต่รู้สึกได้ถึงสายตามันปลาบที่จับจ้อง ทำให้พิมทองเอามือปิดความเป็นหญิงแทบไม่ทัน ข้างหนึ่งปิดบน อีกข้างปิดล่าง ปิดยังไงก็ไม่มิด มันล้นมือออกมาอวดคนที่กำลังจ้องมองตาเป็นมัน “ไม่มองแล้วจะเห็นของดีได้ยังไงเล่า” “คนบ้า ถอยออกไปนะ” หึๆๆๆ ขนาดกลัวจนตัวสั่นแต่ก็ยังปากเก่ง “พี่ไม่ใช่เสือสางที่ไหนนะ เอ็งอย่ากลัวสิ ลืมตาขึ้นมองพี่” น่ากลัวยิ่งกว่าเสือทั้งป่าล่ะไม่ว่า “ฉันบอกว่าอย่ามองยังไงเล่า...” “เอ็งไม่ลืมตามอง แล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าพี่มอง” “อุ๊ย!” พิมทองผวาขึ้นทั้งตัว ขาข้างหนึ่งถูกจับยกขึ้นสูง ทำให้หงายหลัง เสียการทรงตัว และทันใดนั้นใบหน้าดุดันก็ซุกลงตรงกลางฝ่าเท้า ความรักที่จุกอกจนแทบล้นใจ ทำให้ไอ้ทัพอยากจะกลืนกินร่างงามที่อยู่ตรงหน้า แต่มันทำได้เพียงแค่จูบฝ่าเท้า นวดเฟ้นด้วยจมูกและปากกระทั่งนิ้วเล็กๆ ทีละนิ้วก็ดูดได้อย่างไม่นึกรังเกียจ ฝ่าเท้ายังหอมกรุ่น นุ่มนิ่มเสียขนาดนี้ แล้วบริเวณอื่นเล่าจะขนาดไหน ดวงตาคมกร้าวตวัดมองสูงขึ้นไป ร่างใหญ่สั่นสะท้านเมื่อได้เพ่งพิศอย่างใกล้ชิด ชิดเสียจนได้กลิ่นหอมรวยรินเข้าจมูก หอมเร้าใจยิ่งนัก แม่พิมของพี่ เขาเป็นบ้าไปแล้วหรือ นั่นมันของต่ำนะ “พี่... ทัพ... ฉัน... ฉัน” จั๊กจี้ปนวาบหวิว อับอายระคนหวาดกลัวปนเปกัน กระแสความรู้สึกที่ลึกลับแล่นปราดจากปลายเท้าที่กำลังโดนโลมเลียแล้วกระจายไปทั่วร่าง จั๊กจี้จนขนลุก พิมทองพยายามดึงเท้ากลับ แต่เขาจับไว้แน่น เธอจึงสะบัดแรงๆ กลายเป็นว่า... ปึ้ก! “โอ๊ะ!” ไอ้ทัพหงายหลังด้วยแรงถีบของฝ่าเท้าที่เขากำลังซุกไซ้ เท้าเล็กแต่แรงเยอะแทบตกแคร่ “ฉันบ้าจี้” พิมทองกระถดหนีไปชิดฝา ขดตัวเข้าหากัน ไม่รู้สึกเสียใจหรือละอายสักนิดที่กระทำผิดวิสัยหญิง เอาเท้าถีบหน้าบุรุษที่กระทำหยาบคายกับเธอ เสียดายออกแรงเบาไปหน่อย อยากถีบให้ตกแคร่ “จริงสิ ฝ่าเท้าเป็นจุดอ่อนไหว พี่ก็ลืมไป ต้องขอโทษด้วย แต่แม่พิมทำให้พี่ปวดร้าวจนห้ามใจตัวเองไม่ได้ ดูสิ ทุกส่วนตื่นตัวจนเตลิดไปไกลสุดกู่ ก็เพราะความงดงามเย้ายวนของเอ็ง” พิมทองไม่ได้ตั้งใจ แต่เผลอหันกลับไปลืมตามอง สิ่งที่พยายามหลีกหนี ไม่กล้ามอง บัดนี้ได้จ้องมองเต็มสองตาด้วยความบังเอิญ หญิงสาวสะดุ้งโหยง อ้าปากค้าง เมื่อสายตาไปปะทะเข้ากับส่วนที่ตื่นตัวที่ไอ้ทัพว่าเอาไว้ อุแม่เจ้า ตื่นตัวจนเตลิดไปไกลสุดกู่ เสียงฝนตกกระทบหลังคาผสานกับเสียงปะทุของไม้ที่เป็นเชื้อไฟ ท่ามกลางความเงียบ ทุกอย่างรอบตัวเหมือนจะหยุดเคลื่อนไหว “กรี๊ดดด” พิมทองได้สติก็ตื่นเตลิด กรีดร้องแข่งกับเสียงฟ้าฝน ด้วยความใหญ่โตที่ได้เห็น น่ากลัวนัก “ไม่อยู่แล้ว ไม่ๆๆๆ น่ากลัวที่สุด” ไม่อายแล้ว ความกลัวมีมากกว่า กระโจนลงจากแคร่อย่างไม่คิดว่ากายจะไร้ผ้าผ่อน “เดี๋ยว... แม่พิม” ไอ้ทัพตามไปตะครุบร่างเปลือย “กรี๊ดดด” “โอ๊ย... จะร้องแข่งกับสายฟ้าหรือไร เสียงของเอ็งทำให้พี่ปวดหูนะรู้ไหม ตัวเล็กแต่เสียงดีอะไรอย่างนี้” “ไม่รู้ ไม่รู้อะไรทั้งนั้น ปล่อยฉันนะ” พิมทองดิ้นสุดแรง สถานการณ์เป็นใจให้ไอ้หนุ่มคลั่งรักได้กอดรัดร่างเปลือยของแม่ยอดรัก ยิ่งดิ้นผิวนุ่มก็ยิ่งเสียดสีกับกายแกร่ง ทำให้ร้อนฉ่า เสียววาบไปถึงแก่นใจ ทั้งที่ยังไม่ได้ทำอะไร พิมทองตกใจกลัวจนไม่รู้สึกถึงความใกล้ชิดเกินพอดี แต่ไอ้ทัพรู้สึกจนแทบจะทนไม่ได้ “หยุดดิ้นเดี๋ยวนี้นะแม่พิม” ไอ้ทัพเกร็งลำแขน กดร่างนุ่มให้แนบกาย ตัวเล็กแต่แรงเยอะ “พี่นั่นแหละปล่อยฉัน” พิมทองสู้ประสาหญิง เมื่อโดนกอดจนขยับไม่ได้ก็อ้าปากกัดลงบนท่อนแขน แต่แล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อกัดเท่าไหร่ก็กัดไม่เข้า เหมือนกับกำลังกัดท่อนไม้ “โอ๊ะ!” ไอ้ทัพไม่เจ็บ เพียงแต่ตกใจ “อะไรกัน” พิมทองหยุดดิ้น ยืนนิ่งๆ จ้องท่อนแขนสลับกับเงยมองหน้าของคนที่กอดตนอยู่ ใบหน้าใสซื่อที่ออกจะงุนงงทำให้ไอ้ทัพหัวเราะอย่างเอ็นดู ก่อนจะไขความกระจ่างให้ “แม่พิมกัดเท่าไหร่พี่ก็ไม่เจ็บ เพราะพี่หนังเหนียว ฟันแทงไม่เข้า แต่ถ้าเป็นแม่พิมพี่แทงเข้านะ อยากโดนพี่แทงไหมเล่ายอดรัก” ไม่... บ้าแล้ว ใครจะอยากโดนแทงกันเล่า พิมทองหน้าซีดเหมือนจะร้องไห้ ส่ายหัวดิกทันทีโดยไม่ต้องคิด จะทิ่มแทงฆ่าแกงกันเพียงเพราะขัดขืน ไม่ยอมให้ลวนลามแค่นั้นเองหรือ ช่างใจบาปหยาบช้าเสียเหลือเกิน ไอ้ทัพกลั้นหัวเราะกับความไร้เดียงสา ยังคงขู่ต่อไปเมื่อเห็นว่าท่าจะได้ผล “ตัวเล็กอย่างนี้คงเจ็บมาก เพราะดาบพี่ใหญ่นัก กว่าจะเสียบทะลุคงแทบแดดิ้น ถ้าไม่อยากโดนแทงก็ฟังพี่ อย่าดื้อ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more