1…อยากได้เมียต้องฉุดเอา
1413 Words
1…อยากได้เมียต้องฉุดเอา
ดึกสงัดคืนนั้น ที่เรือนหลังเล็กของนางสีไพล หญิงม่ายผู้มีบุตรสาววัยแรกแย้ม รูปโฉมงดงาม นามว่าพิมทอง และสไบทอง ดอกไม้งามแห่งบ้านดงเศรษฐี
“เอ็งสองคนรออยู่ข้างล่าง ไม่ต้องขึ้นไป”
“จ้ะพี่”
ชายร่างใหญ่ก้าวขึ้นเรือน เมื่อถึงหน้าประตูก็พนมมือ หลับตา บริกรรมคาถาสะเดาะกลอนประตู และร่ายมนตร์ให้คนข้างในหลับสนิท จากนั้นก็ก้าวเข้าไปในห้อง เปิดมุ้ง อุ้มเอาสาวงามวัยแรกผลิออกมา โดยที่อีกสองหญิงไม่ได้รู้เลยว่า บุรุษแปลกหน้ากำลังฉกฉวยเอาของมีค่าในเรือนไป
เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นอย่างสุขใจ ไอ้ทัพกอดประทับรับขวัญ จูบแก้มซ้าย แล้วย้ายไปแก้มขวา กอดรัดร่างแม่ยอดรักเอาไว้ ดีใจที่จะได้ร่วมเรียงเคียงหมอนกันเสียที รู้ทั้งรู้ว่าหญิงนั้นไม่มีใจให้ เคยส่งผู้ใหญ่มาสู่ขอ กลับโดนปฏิเสธเสียทุกคราวไป แต่อยากได้เมียก็ต้องฉุดเอา
เมียตบเมียแต่งเป็นเมียหมา เมียฉุดคร่าเป็นเมียเทวดา
(สุจิตต์ วงเทศ.มติชนรายวัน ฉบับประจำวันพฤหัสบดีที่ 9 พฤษภาคม 2556)
การครองคู่ลักษณะเมียเทวดา หรือฉุดสาวมาครองคู่นั้น ฉุดมาด้วยความหลงใหล เป็นเหตุให้ผู้ที่เป็นผัวต้องรับผิดชอบเป็นพิเศษ จนคนทั่วไปเห็นเป็นการหงอ หนุ่มสาวสมัยก่อนมีการนัดหมายให้หนุ่มมาฉุด ถือเป็นเรื่องปกติ ไม่ผิดกติกาวัยเจริญพันธุ์ เพราะถ้าไปสู่ขอดีๆ จักไม่มีวันได้ พ่อแม่ฝ่ายหญิงไม่ยอมง่ายๆ เลยต้องเต็มใจให้ถูกฉุดไปเป็นเมียเทวดา
ม้าถูกกระตุ้นให้เหยาะย่างห่างออกจากเรือน เมื่อพ้นรัศมีก็เร่งผาดโผนโจนทะยานไปเบื้องหน้า อากาศยามดึกหนาวจัด อีกทั้งฟ้ามืดครึ้ม เสียงลมครางอู้ กระโชกแรง ชายทั้งสามควบม้าฝีเท้าดีห้อตะบึงมิหยุดพัก แต่เพียงไม่กี่ชั่วยาม ยังไม่ทันพ้นแนวป่าเขตบ้านดงเศรษฐี ฝนก็เริ่มลงเม็ด
ผ่านไปไม่กี่ชั่วยาม มนตร์ที่ถูกสะกดเอาไว้คลายมลายสิ้น แม่หญิงคนงามขยับตัว มองรอบกายแล้วให้ตกใจกลัว สติที่เหลือเพียงน้อยนิดบอกตนเองว่าไม่ได้นอนอยู่ที่เรือน แต่นั่งอิงแอบแนบซบชายร่างใหญ่อยู่บนหลังม้า สายฝนที่เทกระหน่ำลงมาทำให้ต้องกะพริบตาถี่ๆ ไล่หยาดน้ำฝนขณะเงยหน้ามองชายที่จับเธอมา
“แกเป็นใคร จับฉันมาทำไม”
“จำพี่ไม่ได้เชียวหรือแม่พิม”
“พี่ทัพ” ใบหน้าในเงามืดนั้นพอจะเห็นรางๆ ว่าใช่ไอ้ทัพ เพื่อนรักไอ้แผน เธอจำไม่ผิด
“ใช่ พี่เอง พี่มารับเอ็งไปเป็นเมีย เป็นแม่ศรีเรือนให้พี่”
“พี่เป็นบ้าไปแล้ว ฉันเป็นคนรักพี่แผนนะ”
“เรื่องนั้นพี่รู้ เอ็งอย่าดิ้นสิ เดี๋ยวก็ตกหลังม้าหรอก”
ผ้าถุงถลกไปกองอยู่ที่โคนขา สองขาพาดอยู่บนท่อนขากำยำลักษณะนั่งคร่อมตัก หันหน้าเข้าหาไอ้ทัพบนหลังม้า สองมือถูกจับให้โอบกอดร่างใหญ่แล้วมัดเอาไว้ พิมทองแสนจะอึดอัดและอับอายในท่านั่งที่แนบชิดกับเพศตรงข้าม ชิดจนเกินงาม ชิดจนเกินพอดี หญิงสาวหลั่งน้ำตาด้วยความอดสู
“จะร้องไห้ไปไยเล่า พี่จะพาเอ็งไปสู่วิมาน เป็นเมียเทวดาของพี่ ที่นั่นเอ็งจะมีความสุขไปตลอดชีวิต”
“อื้อ” พิมทองเบี่ยงหน้าหนีจมูกโด่งที่กดลงบนแก้มเปื้อนน้ำตา แต่หนีไม่พ้น
คราแรกพิมทองตัวแข็งทื่อ เพราะท่านั่งเนื้อแนบเนื้อ เบียดชิดจนแทบจะเป็นเนื้อเดียว แต่เมื่อนานไปก็เมื่อยและเจ็บ ด้วยแรงกระแทกจากฝีเท้าม้าที่ห้อตะบึงไปข้างหน้า ความเร็วนั้นน่าหวาดเสียวจนต้องซวนซบเข้าหาร่างใหญ่ ใช้เป็นหลักทรงตัว เหมือนกอดเขาชัดๆ พิมทองกายร้อนผ่าวราวกับจะจับไข้
โธ่... พี่แผนเอ๋ย เห็นทีฉันจะไร้วาสนาครองรักกับพี่เป็นแน่แท้ ถึงได้มีมารผจญเช่นนี้ หนทางข้างหน้าช่างมืดมนนัก แต่ที่แน่ๆ ฉันคงไม่กล้าสู้หน้าพี่อีกต่อไป
ม้าสามตัวห้อตะบึงสุดฝีเท้า แข่งกับสายฝนและสายฟ้าที่แลบแปลบปลาบ ส่งเสียงลั่นครืนแทบจะหล่นลงบนหัว
“พี่ทัพจะทำอย่างไรดี” เม็ดฝนที่เริ่มโปรยปรายทำให้ไอ้ก้าน คนสนิทที่ควบม้านำอยู่ด้านหน้า ชักบังเ**ยน ชะลอฝีเท้าเพื่อถามความเห็น
“ข้างหน้ามีโรงนา”
“จะดีหรือพี่” ชายที่ขี่ม้ารั้งท้ายมีน้ำเสียงไม่สู้จะดีนัก เพราะยังไม่พ้นเขตบ้านดงเศรษฐี
“ข้าไม่มีทางเลือก เสี่ยงเกินไปที่จะฝ่าสายฝนท่ามกลางความมืด”
“ใช่ ข้าเห็นด้วยกับพี่ทัพ เราแทบจะมองไม่เห็นเส้นทางแล้วนะ คบไฟก็จุดไม่ติด แม่หญิงเองคงจะหนาว”
“อย่างนั้นก็รีบเข้าเถอะ” ชายทั้งสามรีบกระตุ้นม้าไปยังจุดหมายเบื้องหน้า
พิมทองตัวสั่นเทาด้วยความหนาว ผ้าถุงและสไบห่มกายเปียกชุ่มแนบตัว หนาวจนคางสั่น ฟันกระทบกันกึกๆ จำยอมเบียดกายเข้าหาร่างใหญ่เพื่อหาไออุ่นด้วยความไม่เต็มใจ
“พี่เข้าไปข้างในเถิดจ้ะ ข้ากับไอ้แก้วจะอยู่แถวนี้”
“มืดและฝนตกอย่างนี้ เข้าไปพักเสียด้วยกันทั้งหมดนี่แหละ”
“พี่ไม่ต้องห่วงข้าสองคนหรอก รีบเข้าเถอะ ก่อนที่คบไฟจะดับ”
“แต่ว่า...”
“ข้าสองคนทำเพิงพักใกล้ๆ นี่แหละ แค่หากิ่งไม้คุ้มหัวไม่ยากหรอก อีกอย่างในสถานการณ์เช่นนี้เราต้องระวังภัยนะพี่ เร็วเข้าเถอะ ข้าจะอยู่ยามให้พี่เอง”
“ขอบใจเอ็งสองคนมาก เจอกันตอนฝนซา” เมื่อคนสนิททั้งสองยืนยันอย่างนั้น ผู้เป็นนายก็เบาใจ เพราะพิมทองนั้นเปียกม่อล่อกม่อแลกจนเห็นรูปรอยเนื้อสาวชัดเจน ไอ้ทัพทั้งห่วงและหวง ไม่ต้องการให้ชายใดได้เห็นดอกไม้งามแรกผลิ ที่งดงามเย้ายวนชวนลุ่มหลง นอกจากเขาคนเดียวเท่านั้น
“จ้ะพี่ทัพ เจอกันตอนฝนซา”
ไอ้แก้วกับไอ้ก้านกระตุ้นม้าไปสำรวจรอบๆ บริเวณที่พัก ไอ้ทัพจึงอุ้มพิมทองเข้าไปในโรงนา เขาวางร่างเล็กลงบนแคร่ แล้วผละไปก่อไฟไล่ความหนาว โชคดีที่โรงนามีท่อนไม้และหญ้าแห้งเก็บไว้พอจะเอามาเป็นเชื้อไฟได้ ไฟกองใหญ่ลุกโชนสว่างจ้า ส่องให้เห็นใบหน้างดงามหวานซึ้งซีดเผือด ดวงตากลมโตสั่นระริก ไอ้หนุ่มคลั่งรักรู้สึกสงสารและสะท้อนใจ ถ้าเป็นไอ้แผน พิมทองคงไม่ตกอยู่ในสภาพเช่นนี้
“พี่ทัพปล่อยฉันไปเถอะ สงสารฉันเถอะนะพี่” พิมทองอ้อนวอน
ปากคอสั่น คลานหนีไปอีกฟากของแคร่
“พี่ขอโทษ ที่ทำอย่างที่เอ็งขอไม่ได้ พี่รักเอ็ง”
“พี่กล้าทรยศเพื่อนหรือจ๊ะ”
“พี่ไม่คิดว่าเป็นการทรยศ ในเมื่อไอ้แผนก็มีผู้หญิงมากมายอยู่เคียงกาย ขาดเอ็งสักคนมันคงไม่ขาดใจ ไม่เหมือนกับพี่ ถ้าขาดเอ็งพี่คงขาดใจ”
“พี่ไม่ต้องพูดให้เราสองคนผิดใจกัน ฉันปักใจรักพี่แผนคนเดียว”
“แม่พิมไม่เชื่อก็ไม่เป็นไร แต่พี่ฉุดเอ็งมาแล้ว เอ็งก็ต้องเป็นของพี่ โบราณว่า อยู่ไปก็รักกันไปเอง”
“ไม่มีวัน ฉันจะเกลียดพี่ไปจนตาย”
“เกลียดพี่เถอะ ถ้ามันทำให้เอ็งรู้สึกดีขึ้น”
“พี่จะทำอะไร”
“ถอดเสื้อผ้าน่ะสิ เอ็งก็ต้องถอดเหมือนกัน”
“พี่ทัพหยุดนะ ฉันขอร้อง อย่า” พิมทองเอามือปิดหน้า หนีภาพอุจาดตาของไอ้ทัพ ตัวสั่นงันงกด้วยความตกใจกลัว
“เป็นอะไรของเอ็ง”
“พี่ทัพถอดผ้าทำอะไรล่ะ”
“ถอดผึ่งไว้ให้แห้งน่ะสิ เอ็งคิดว่าพี่จะทำอะไร” น่าเอ็นดูนัก คิดว่าเขาจะรังแกล่ะสิ ไม่หรอก ไม่ใช่ที่โรงนา ต้องเป็นห้องหอรอรักที่เรือนหลังใหญ่ ซึ่งได้สร้างไว้เพื่อรอแม่หญิงงาม นามว่าพิมทอง
- Writer
