ยังไง..ก็ไม่ใช่เธอ

บทที่ 1 พรมเช็ดเท้า ผลัก! ตุบ! “อ่ะ!” เจ้าของร่างอรชรในชุดนักศึกษาร่วงลงนั่งบนพื้นหนังสือในมือหล่นเกลื่อนกลาด ดวงตาภายใต้กรอบแว่นหนาเตอะแหงนมองนักศึกษาชายใบหน้าหล่อเหลาราวกับพระเอกเกาหลีอย่างตกตะลึง ใจเต้นโครมครามเมื่อได้สบตาคมกริบ มือเกร็งจิกเล็บจนเกิดรอยก็ไม่อาจทำให้รู้สึกตัวว่านั่งอยู่บนพื้นทางเดินหน้าอาคารเรียน ถ้าเป็นในหนังคงมีเพลงแสนหวานเปิดคลอ ถ้าเป็นการ์ตูนทุกอย่างตรงนี้คงหยุดนิ่ง ถ้าเป็นซีรี่ภาพที่เธอประสานสายตากับเขาคงเป็นฉากที่แสนโรแมนติก แต่ความจริงโหดร้ายกว่าที่คิดเมื่อริมฝีปากหนาได้รูปคู่นั้นขยับเอื้อนเอ่ย “ซุ่มซ่ามชิบ!” จ้ะ..หน้าตากับคำพูดช่างสวนทางพ่อเอ๊ย! “เอ่อคือ..” กุลธิดา หรือ อ้าย พยายามเปล่งเสียงพูดแต่จนแล้วจนรอดก็ยังหาเสียงตัวเองไม่เจอ ความตกใจความประหม่าที่เดินชนผู้ชายหน้าตาดี ไม่สิ..เรียกว่าเทพบุตรเลยดีกว่าส่งผลให้สาวน้อยวัยสิบเก้าทำตัวไม่ถูก “ชิทส์!” ไทป์สบถก่อนเดินไปยังหญิงสาวที่นั่งทำหน้าเหลอหลาอ้าปากค้างอยู่บนพื้นโดยไม่ยอมลุกจนคนเริ่มมอง เขา..ซึ่งไม่ใช่คนมีน้ำใจแต่ต้องดูดีต่อหน้าบรรดาสาวสวยที่กำลังจับจ้องอยู่ จึงจำใจช่วยฉุดมือแม่สาวแว่นหัวฟูหน้ามันเยิ้มคนนี้ให้ลุกยืนอย่างทุรักทุเร “ขะ..ขอบคุณค่ะ” เมื่อตั้งหลักได้ทั้งกายและใจอ้ายก็ก้มศีรษะเอ่ยขอบคุณงอีกฝ่ายอย่างลนลาน ไทป์พยักหน้ารับก่อนกวาดตามองร่างในชุดนักศึกษาตัวโคร่งแล้วฝืนยิ้มให้อย่างจำใจ ..มีคนเดินชนทั้งที แทนที่จะเป็นสาวสวยทรงโตแต่กลับเป็นสาวทรงป้า อยากให้เป็นพรหมลิขิต แต่ดันเป็นพรมเช็ดเท้าซะงั้น กูเซ็ง!.. คิดในใจไม่ทันไร หางตาก็เหลือบเห็นรุ่นน้องสาวที่หมายตายืนอยู่บริเวณนั้นพอดี ไทป์จึงรีบก้มเก็บหนังสือที่ร่วงเกลื่อนบนพื้น ยื่นให้แม่สาวทรงป้า แสดงถึงความมีน้ำใจสุดฤทธิ์ รอยยิ้มแสนอบอุ่นส่งให้สาวน้อยที่รับหนังสือมาถือด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ “ขอโทษนะที่ไม่ทันเห็นเลยชน เจ็บตรงไหนหรือเปล่า” น้ำเสียงทุ้มน่าฟังเอ่ย แต่ตากลับมองไปยังร่างบางสมส่วนด้านหลังหญิงสาวที่ยืนบิดไปบิดมาอยู่ตรงหน้า “มะ..ไม่ค่ะ ไม่เจ็บค่ะ” เหอะ..แต่เลือดไหลอยู่ตรงข้อศอกนะอ้าย! คนเขินหนุ่มหล่อขัดแย้งกับตัวเอง “เมื่อกี้พี่เผลอพูดไม่ดี เราอย่าถือสาเลยนะพี่แค่ตกใจ” ไทป์กัดมุมปากหว่านเสน่ห์ เมื่อหญิงสาวด้านหลังส่งยิ้มให้ แต่อ้ายกลับคิดว่าชายหนุ่มมีท่าทีกับตัวเอง ก็หน้าเห่อร้อนพลางเอาผมทัดหูอย่างขวยเขิน “ไม่เป็นไรอ้ายไม่คิดมากค่ะ” “โอเค..งั้นพี่ไปนะครับ” ไทป์ขอตัว เมื่อสามารถตกลงทางสายตากับเหยื่อสาวสวยได้เป็นที่เรียบร้อย ร่างสูงหมุนตัวเดินออกไปพลางทิ้งหางตาส่งสัญญาณให้คนที่หมายปองเดินตาม “ค่ะ ๆ” อ้ายพยักหน้าหงึก ๆ มองตามแผ่นหลังกว้างอย่างเหม่อลอย เพ้อฝันไปไกล ‘พี่ไทป์’ ยังคงมีผลกับหัวใจเสมอไม่ว่าเวลาผ่านมานานแค่ไหน เธอจำเขาได้..จำได้ติดตาและติดหัวใจมาตลอดสามปี ชายหนุ่มยังมีน้ำใจและชอบช่วยเหลือคนอื่นเฉกเช่นสมัยเรียนมัธยม ไม่เสียแรงที่เฝ้ารักเฝ้านับวันรอที่จะได้เจอ การมาเรียนที่นี่จะไม่สูญเปล่า เพราะเธอได้บรรลุวัตถุประสงค์หนึ่งอย่าง คือเจอผู้ชายอันเป็นที่รัก และโชคชะตาก็ช่างเป็นใจเพียงแค่เปิดภาคเรียนเธอก็ได้พบเขา ..เดินชนแบบนี้ถ้าไม่เรียกพรหมลิขิต แล้วจะให้เรียกว่าอะไร..   ปัง! “อื้อ..พี่ไทป์ใจเย็น ๆ สิคะ ที่นี่มหาลัยนะ” หญิงสาวร้องห้ามเมื่อถูกคนตัวโตจู่โจม เมื่อก้าวเข้ามาในห้องน้ำเก่าหลังลานจอดรถ ไทป์กระชากร่างอวบอัดเข้าหา ก่อนลากเธอเข้าไปในห้องน้ำคับแคบ ปิดประตูแล้วประกบปากจูบอย่างดูดดื่ม โดยไม่ฟังเสียงคัดค้าน จ๊วบ! เสียงดูดดึงบดเคล้าน้ำลาย ต่างฝ่ายต่างอยู่ในอารมณ์ร้อนแรงแห่งความปรารถนาลุกฮือราวกับน้ำมันราดรดกองไฟ และเพียงไม่นานเสียงครางแผ่วเบาก็ดังขึ้น เมื่อหนุ่มสาวประสานร่างเป็นหนึ่งเดียว หลังจากไทป์สวมเครื่องป้องกัน “พี่เบา อึก มันเร็วไป อื้อ”  มะนาวสาวสวยคณะวิทยาศาสตร์ร้องห้าม เมื่อรุ่นพี่หนุ่มที่รู้จักเพียงไม่นานเร่งขยับเข้าใส่อย่างรุนแรง จนเธอหน้าเหยเก ข่าวลือว่าไทป์กินดุไม่เกินจริงเพราะตอนนี้รู้สึกจุกหน่วงท้องน้อยกับแรงที่ถาโถม และขนาดตัวตนที่ไม่ธรรมดา ทั้งหล่อทั้งใหญ่ก็ว่าได้ ไม่เสียแรงที่เล็งมานาน วันนี้ได้กินสมใจอยากถือว่าเป็นบุญ “เราต้องเร่งครับคนสวย เพราะพี่ต้องเข้าร่วมกิจกรรมรับน้อง ซี้ด” ไทป์กระซิบบอกเสียงแหบพร่า ก่อนจับขาเรียวเกี่ยวเอวไว้ข้างหนึ่ง แล้วเร่งขยับเข้าออกจังหวะถี่ยิบ ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้ฟาดคนสวยประจำคณะวิทยาศาสตร์แบบง่ายดาย จากที่รู้มาว่าเธอเล่นตัวและได้ยาก น่าจะไม่จริง เพราะเขาแค่ส่งสายตาไม่กี่นาที เธอก็ยอมเดิมตามมาให้กินถึงที่ ..คงถือคติ ไม่ง่ายแต่ก็ได้ไม่ยากสินะ ..   เวลาต่อมา.. “ตรงป้ายชื่อของน้องๆ จะมีหมายเลขของพี่รหัสเขียนไว้ ปีนี้จะพิเศษกว่าทุกปี เนื่องจากน้องปีหนึ่งมีจำนวนเยอะกว่าพี่ปีสอง จึงมีน้องบางคนจะได้พี่รหัสเป็นพี่ปีสาม หลังจบกิจกรรมตรงนี้แล้ว ให้ทุกคนตามหาพี่รหัสของตัวเองได้เลยนะคะ จบประกาศนี้เชิญรุ่นพี่มารับหมายเลขของตัวเองด้วยค่ะ” สิ้นเสียงประกาศไทป์ก็เดินไปรับหมายเลขของตัวเองด้วยความกระตือรือร้น ไม่ใช่ว่าดีใจที่ได้เข้าร่วมกิจกรรม แต่คาดหวังอย่างอื่นมากกว่า เขากับเพื่อนสนิทจึงมีท่าทีพอใจอย่างออกนอกหน้า เมื่อถึงเวลาเจอน้องรหัส “กูเดินไปหาตรงนั้นนะ” เจคอปชี้ไปยังบริเวณใต้อาคารเรียน “อืม..กูว่าจะไปตรงห้องน้ำ งั้นแยกกัน” ไทป์เอ่ยบอกก่อนเดินตรงไปยังห้องน้ำที่เต็มไปด้วยนักศึกษาทั้งเก่าและใหม่ ที่ต่างวุ่นวายหาสายรหัสของตัวเอง ตุบ! “อ่ะ!” และในจังหวะที่ไทป์ก้มมองหมายเลขของตัวเอง ก็มีร่างเดินชนเข้าอย่างจัง ทำให้ชายหนุ่มต้องรีบฉุดมืออีกฝ่ายไว้ก่อนจะล้มลงบนพื้น “ขอโทษค่ะ!" ใบบัวก้มศีรษะขอโทษคนที่เธอเดินชนแล้วค่อยๆ เงยหน้าขึ้น คนที่อยู่ตรงหน้าทำให้ใจเต้นไม่เป็นส่ำ “น้องเป็นอะไรหรือเปล่า" ไทป์ถามพร้อมกับหรี่ตามองหญิงสาวแสนสวยด้วยความกรุ้มกริ่ม ..เออ แบบนี้ดิวะถึงจะเรียกว่าพรหมลิขิต ไม่ใช่พรมเช็ดเท้าอย่างเมื่อเช้า สวยทรงโตตรงสเปกสุด.. ถึงคิดแบบนั้น แต่ก็คลับคล้ายคลับคลา เหมือนเคยเห็นเธอที่ไหนแต่นึกไม่ออก ส่วนใบบัวจำได้ทันทีว่าเขาคือเพื่อนของเจคอป เธอจึงงุดหน้าลงเพื่อหลบสายตา “ไม่เป็นไรค่ะ..ขอตัวนะคะ” ใบบัวไม่ยอมฟังว่าไทป์พูดอะไรต่อ รีบเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ไทป์มองตาม ชายหนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์ เมื่อเห็นหมายเลขของใบบัวตรงกับหมายเลขของตัวเอง เชี่ย..กูได้น้องรหัสอย่างสวย เสร็จกูแน่ ว่าแต่ทำไมหน้าคุ้นๆ วะ “มึงเจอน้องรหัสยัง” เจคอปเดินเข้ามาตบไหล่พร้อมมองไปรอบๆ เพื่อหาน้องรหัสของตัวเอง “เจอแล้ว” “ไหน? ” “น้องเดินหนีเข้าห้องน้ำไปแล้ว” “ฮ่าๆ เขากลัวมึงอ่ะดิ” เจคอปหัวเราะชอบใจ “น้องเขินกู..เพราะกูหล่อ” “มึงได้ผู้หญิงเหรอ? ” เจคอปตาเป็นประกายมองไปยังห้องน้ำอย่างอยากรู้ว่าน้องรหัสของไทป์หน้าตายังไง “อืม..สวยด้วยกูคุ้นหน้าน้องเขามาก แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน” ไทป์ครุ่นคิดพร้อมกับมองหน้าเจคอป “ชอบคุ้นหน้าคนสวย มุกนี้มึงเล่นบ่อยอย่ามาเนียน” “แต่คนนี้กูคุ้นจริงๆ นะเว้ย” “เออๆ เชื่อก็ได้..มึงโชคดีที่ได้ผู้หญิง แม่ง!กูได้ผู้ชายเฉยเลย”  เจคอปพยักพเยิดหน้า ไปยังรุ่นน้องปีหนึ่งหน้าตาดีที่ยืนโชว์หมายเลขเดียวกับเขาอยู่ไม่ไกล บอกตามตรงว่าใจห่อเหี่ยวทันที ตกลงเข้าร่วมกิจกรรมรับน้องก็หวังว่าจะได้น้องรหัสผู้หญิงงานดีเอาไว้เตาะเล่นๆ สักคน แต่เสือกได้ผู้ชาย เสียอารมณ์ชะมัด “เรื่องแบบนี้ดวงใครดวงมัน ปวดขี้ว่ะ! กูฝากมึงดูน้องรหัสให้กูหน่อยได้มั้ย ถ้าน้องออกมาช่วยชวนคุยรอกูไปก่อน อ่ะ..นี่ป้ายหมายเลขเดี๋ยวน้องจะไม่เชื่อ” ไทป์ยื่นป้ายให้แจคอป แล้วรีบวิ่งปิดก้นเข้าห้องน้ำ ไม่ยอมฟังคำทัดทานจากพื่อนแต่อย่างใด และสิบห้านาทีต่อมา เขาก็ต้องยืนหัวเสียสบถคำด่าเพื่อนรักแบบมหากาพย์โคลงสี่สุภาพ เนื่องจากน้องรหัสแสนสวย กลายเป็นผู้ชายร่างใหญ่หน้าตาดีไปเสียแล้ว ..ไอ้เพื่อนบังเกิดเกล้าเล่นกูแล้ว เวร!.. ด่าในใจเสร็จก็เหลือบเห็นเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด เดินลากน้องรหัสแสนสวยไปยังลานจอดรถ เขาจึงเดินตามและตะโกนเรียกสุดเสียง “เจคอป..ไอ้เจเว้ย ไอ้เหี้ย มึงหยุดอยู่ตรงนั้นเลย!” ไทป์วิ่งดักหน้า สายตาจ้องเขม็งไปยังมือใบบัวที่เจคอปจับอยู่ ยิ่งเห็นก็ยิ่งโมโหที่เพื่อนตัวแสบลักไก่สลับหมายเลขกับเขา ..ไม่น่าปวดขี้เลยกู เสียหมาจนได้.. “อะไรของมึง” เจคอปทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ จนไทป์อารมณ์ขึ้น ส่วนใบบัวก็ยิ้มเจื่อนทำอะไรไม่ถูก เธอไม่กล้าฏิเสธหรือพูดขัดคนทั้งคู่ เพราะกลัวตกเป็นเป้าสายตา แค่นี้ก็ถูกนักศึกษาหญิงหลายคนมองแรง พรุ่งนี้คงถูกเพื่อนร่วมคลาสถามแน่นอน “มึงสลับ..” “กูให้ห้าหมื่นกับพริตตี้ตัวท๊อป จบมั้ย?”  เจคอปพูดแทรกทั้งที่ไทป์ยังพูดไม่จบประโยค และข้อเสนอของเขาก็ทำให้คนกำลังโมโหยิ้มหวาน จากนั้นก็พยักหน้า ผายมือเชิญให้เจคอปเดินต่อ “โอเค..เชิญเยื้องย่างเลยพ่ะย่ะค่ะ.” “มันต้องงี้ดิเพื่อนรัก” เจคอปเค้นยิ้ม เจอแค่ไม่กี่นาทีใบบัวก็ทำให้เขาเสียเงินเกือบแสน แต่ช่างเถอะอยากได้ก็ต้องลงทุน สวยๆ สดๆ แบบนี้ยังไงก็คุ้มค่า "กูรักมึงที่สุด..เจคอป" ไทป์ยิ้มแห้ง “ไปก่อนนะ กูหิว” เจคอปยักคิ้วให้ไทป์ จับจูงใบบัวที่เอาแต่ก้มหน้าไปยังลานจอดรถ ส่วนคนเสียโอกาสก็ได้แต่มองตาม ..โถ่ ที่แท้ก็เด็กเก่าเจคอปนี่เอง แม่ง!เสียดายชิบหาย..