แพศยา

“อึกๆ! อี...อึก...” ถ้อยคำหยาบคายที่พยายามจะเปล่งออกมาถูกทำลายลงทุกครั้งด้วยมือข้างหนึ่งของเกล...เธอขยุ้มปลายเล็บแหลมคมบนเส้นผมยาวสลวยเต็มแรงพร้อมทั้งกดศีรษะของอีกฝ่ายลงบนอ่างล้างหน้า ซึ่งในขณะนี้มีน้ำเย็นเฉียบบรรจุอยู่เต็มอ่าง เสียงสะอึกสะอื้นที่ฟังแล้วเหมือนคนใกล้ตายเต็มทีไม่ได้ทำให้เกลมีความคิดอยากจะปล่อยมือ เพราะเมื่อเทียบกับสิ่งที่เธอเจอแล้ว แค่นี้มันยังน้อยไป บางทีสิ่งที่เกลต้องการคงเป็น...การเห็นอีนี่ตายไปต่อหน้าต่อตาก็ได้ “ทำไม?” เกลกระซิบถามขณะที่สองตาสะท้อนภาพผู้หญิงคนหนึ่ง คนที่เธอรู้จักดี คนที่เคยเป็นเหมือนเพื่อนตาย แต่แล้ววันหนึ่ง...คนๆ นี้กลับทำลายชีวิตเธอ เหยียบขยี้ความเชื่อใจที่เธอมีให้จนไม่เหลือชิ้นดี แทบจะไม่เหลือซากให้ดูต่างหน้าด้วยซ้ำ นานเหมือนกันจากวันนั้นถึงวันนี้ เรียกได้ว่าเธอก้าวผ่านความเสียใจและจุดที่นั่งร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลังมาแล้ว เธอควรเฉยชากับเศษขยะ แต่ว่า...ถ้าไม่กำจัดทิ้ง มันก็จะส่งกลิ่นเหม็นเน่าต่อไป “แกจะฆ่าฉันหรือไง...อึก” เกลมองหน้าเจ้าของคำถาม น้ำเสียงแบบนั้นฟังแล้วน่าสงสารจับใจ ยิ่งเห็นสองมือเล็กที่เกร็งจนเส้นเลือดปูดก็ยิ่งสงสาร สงสารจนอยากหัวเราะ... “ก่อนจะถามแบบนั้น ลองคิดดูดีๆ ว่าแกเคยทำอะไรกับฉันไว้บ้าง” เกลเพิ่มแรงกระตุกเส้นผมของอีกฝ่ายจนได้ยินเหมือนมีอะไรขาด ใบหน้าที่แหงนขึ้นตามแรงกระชากแดงเถือก ร่างบางหอบหายใจอย่างทรมานราวกับนี่เป็นวาระสุดท้ายของชีวิต ...สารรูปดูไม่ได้ “ฉะ ฉันไปทำอะไรแก” คำถามนั้นฟังแล้วเหมือนคนใสซื่อ แต่สำหรับเกล...นี่เป็นการเสแสร้ง หรือจะเรียกอีกอย่างว่าตอแหลก็ย่อมได้ “อึก...โอ๊ย” “ดีเลย” ริมฝีปากสีแดงก่ำขยับ “งั้นก็ตายไปพร้อมกับความโง่ซะ” มาลองทายกันดูว่าสิ้นคำบอกกล่าวแสนเย็นเยียบของเธอ...มันเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น