พี่ไทค์คนคลู

ย้อนไปเมื่อ 5 ปีที่แล้ว... ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 "ไอ้ไทค์วันนี้ไปกินเหล้ากับพวกกูเปล่า?" นี่คือเสียงแทคดังขึ้นในขณะที่ผมกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ห้องสมุด ผมอุตส่าห์หนีพวกมันแล้ว แต่พวกมันก็ยังมาตามจนได้ "ไม่ไป วันนี้พวกมึงไปเหอะ" ผมตอบแบบไม่ใส่ใจมากนัก "เอ้า! ถ้าขาดมึงไป จะครบแก๊งได้ไงวะ เพราะฉะนั้น มึง ต้อง ไป" อันนี้เสียงไอ้ฉลามที่พูดขึ้นสมทบ "...." แกร่ก! เสียงเปิดประตูพร้อมคนที่เดินเข้ามาใหม่ เด็กสาวผิวขาวหน้ากลมแก้มแดงอมชมพูของเธอคนนั้น คนที่ชื่อพริบพราวที่เป็นเพื่อนร่วมห้อง ใบหน้าของเธอมันทำให้หัวใจผมเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ "มะปรางสารานุกรมเล่ม2มันอยู่ตรงไหนนะ?" เธอคนนั้นหันไปถามเพื่อนของเธอที่มาด้วยกัน "ตรงนั้นไงน้องพราว เจอหรือยัง?" "อ่า! จะ...เจอแล้ว อยู่ตรงนี้เอง" เธอยิ้มกว้างออกมาเมื่อเจอของที่เธอต้องการ รอยยิ้มนั่น รอยยิ้มของเธอมันทำให้ผม... "ที่แท้ก็นึกว่าใคร ยัยเตี้ยนุ่มนิ่มนี่เอง" เสียงของไอ้ฉลามดังขึ้นในขณะที่ผมกำลังคิดอะไรบางอย่าง พวกผมต่างพากันหันไปมองบทสทนาของพวกเธอเมื่อสักครู่ ก่อนที่ไอ้ฉลามมันจะกดยิ้มที่มุมปากออกมาแล้วมองพริบพราวแบบไม่วางตา "ขอเวลาเดือนนึง กูจะจัดยัยเตี้ยนี่ให้ได้" ฉลามมันนั่งกอดอกมองพริบพราวพร้อมยิ้มที่มุมปากออกมา ผมไม่ชอบรอยยิ้มแบบนี้ของมันเอาซะเลย "...." "กูว่าอย่าเลย ปล่อยเพื่อนมันไปเหอะไอ้หลาม" อันนี้เสียงไอ้แทค ใช่! ไอ้หลามควรปล่อยเธอไป "แต่ก็แค่ชอบป่ะวะ ไม่ได้จริงจัง" มันไหวไหล่ตอบกลับมาแบบไม่ใส่ใจมากนัก... "หลอกฟัน?" ไอ้แทคถามขึ้นอย่างรู้ทัน "หึ!" มันไม่พูดอะไรแต่เลือกที่จะมองพริบพราวอยู่แบบนั้น "มึงเอาคนอื่นได้มั้ย?" ผมพูดขึ้นเมื่อเห็นท่าทางแววตาที่จริงจังของมัน ผมรู้นิสัยมันดีว่ามันไม่เคยรักใครจริงหรอกมันก็แค่อยากได้ขำ ๆ "มึงชอบ?" ฉลามมันหันมาถามผมที่นั่งอยู่ข้าง ๆ "...." ผมได้แค่เงียบไม่ตอบอะไรกลับไป ผมมันเป็นคนไม่ค่อยพูดอยู่แล้ว "งั้นกูเอาเอง!" เมื่อมันเห็นท่าทางนิ่ง ๆ ของผม มันก็พูดขึ้นพร้อมทำอะไรบางอย่าง "...." ผมได้แต่นั่งเงียบมองทุกการกระทำของมัน "เฮ้! ยัยเตี้ยมานี่หน่อยดิ๊!" ฉลามร้องเรียกพริบพราวที่นั่งอยู่กับเพื่อนของเธอที่ฝั่งตรงข้ามพวกผม "...." เธอเงยหน้าขึ้นมามองแล้วหันซ้ายหันขวา เอียงคอมองอย่างสงสัย "เธอนั่นแหละ ยัยพริบพราว!" ไอ้หลามมันพูดขึ้นอีกที พร้อมส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอเหมือนกำลังหงุดหงิดเต็มทน "ฉะ...ฉลามเรียกน้องพราวเหรอ?" เธอมองหน้ามันเป็นเชิงสงสัย ยัยนี่ก็เป็นแบบนี้แหละ ซื่อ ๆ เอ๋อ ๆ ไม่ทันคนอื่นเขาหรอก "แล้วเธอชื่อพริบพราวหรือเปล่า?" ไอ้หลามมันพูดสวนกลับเธอไป "ฉลามเรียกน้องพราวมีอะไร?" เธอกระซิบเบา ๆ กลับมา อืม! พวกผมลืมไปว่าที่นี่มันคือห้องสมุด "มาใกล้ ๆ หน่อย" ไอ้หลามก็กระซิบตอบกลับไป "...." เธอทำหน้างง ๆ ก่อนที่จะเดินมาหาพวกผมที่นั่งอยู่ "ไปช่วยฉันหาหนังสือวรรณกรรมหน่อยสิ" ไอ้ฉลามพูดขึ้น "อ่อ...ดะ...ได้สิ หนังสือวรรณกรรมน่าจะอยู่ด้านหลังนะ" เธอตอบกลับมา "งั้นไปกัน" พูดจบไอ้ฉลามก็จูงแขนเธอให้เดินไปด้านหลังสุดของห้องสมุด ที่ตรงนั้นไม่ค่อยมีใครพลุ่กพล่าน ผมรู้ดีว่าไอ้หลามมันคิดกำลังจะทำอะไรเธอ "เป็นไรไอ้ไทค์ ไม่สบายอ่อ?" อันนี้เสียงไอ้เปตองเพื่อนอีกคนที่หันมาถามผม เมื่อเห็นผมเอาแต่นั่งนิ่ง "อืม ดะ...เดี๋ยวกูมานะ" พูดจบผมก็รีบลุกจากเก้าอี้ พร้อมเดินตามไอ้ฉลามกับพริบพราวไป ผมสอดส่องสายตาจนมาเจอไอ้ฉลามกับพริบพราวที่อยู่หลังห้อง "อึกกก ฉะ...ฉลามจะทำอะไร?" พริบพราวเธอร้องออกมาเมื่อไอ้ฉลามกำลังจะทำอะไรบางอย่างกับเธอ "อยู่นิ่ง ๆ เหอะน่า" ไอ้หลามมันตอบกลับไป "ไอ้หลามไอ้แทคให้กูมาตาม" ผมพูดขึ้น เลยทำให้มันหยุดชะงักแล้วหันมามองผมทันที "ชิท!!" มันสบถออกมาอย่างหัวเสียเมื่อเห็นผมยืนอยู่ทางด้านหลัง "เร็ว ๆ ด้วย กูขี้เกียจรอ" ผมพูดแค่นั้นก่อนจะหันหลังเดินออกมา "ฝากไว้ก่อนเถอะ คราวหน้าเธอไม่รอดแน่" มันพึมพำออกมา หมับ!! พูดจบมันก็วิ่งมากอดคอผมพร้อมหันมายิ้มกว้างให้ ไอ้ฉลามมันเป็นเพื่อนที่ผมรักมากที่สุดคนนึง ผมกับมันรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก มันคอยช่วยเหลือผมในทุก ๆ อย่าง "ไอ้ไทค์ ๆ เมื่อกี้กูได้จับแก้มยัยพริบพราวด้วยวะ ตัวแม่งโคตรขาว ผิวนิ่มฉิบ!" มันพูดออกมาพร้อมแสดงสีหน้าพอใจเป็นอย่างมาก "แล้วมึงทำอะไรเธอ?" "กำลังจะทำแต่มึงเข้ามาก่อน เสียดายฉิบ!" มันพูดพร้อมแสดงอาการฟึดฟัด ท่าทางมันจะเอาจริงแน่ ๆ เรื่องของพริบพราว "...." หลังเลิกเรียน.... หลังจากที่ผมกลับจากกินเหล้าบ้านไอ้แทค ผมก็ขับรถกลับบ้านเหมือนทุกวัน แกร่ก! "ไทค์" เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นในขณะที่ผมกำลังลงจากรถจะไปเปิดประตูบ้าน "...." ผมหันไปมองเธอแต่ไม่ได้พูดอะไร เธอชื่อจี เป็นเพื่อนบ้านผม อายุรุ่นราวคราวเดียวกับผมนี่แหละ แต่อยู่คนละโรงเรียน "แม่จีทำบัวลอยมาฝาก" เธอยื่นปิ่นโตให้ผมเหมือนทุกวัน ใช่! เธอจะมานั่งรอผมที่หน้าบ้านทุกวัน "ขอบใจ" ผมพูดแค่นั้นก่อนจะรับปิ่นโตแล้วเดินหันหลังออกมา "ทะ...ไทค์เดี๋ยวก่อน" เธอวิ่งมาขวางหน้าผมไว้ "...." ผมมองหน้าเธอแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา "พรุ่งนี้ว่างมั้ย ไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะกัน" เธอยิ้มกว้างกลับมาพร้อมรอฟังคำตอบจากผม "ไม่ไป" ผมตอบแค่นั้น "งั้นไปปั่นจักรยานกัน" เธอยังคงถามต่อ "ไม่ไป" "งั้นไปตีแบดกันมั้ย?" เธอยังถามอีก "ไป" ผมตอบสั้น "จริงเหรอ ไปจริง ๆ นะ" เธอยิ้มกว้างกระโดดโล้ดเต้นดีใจยกใหญ่ ยัยนี่ท่าจะคลั่งผมมาก ก็แน่ล่ะ เพราะเธอชอบผม "ไปให้พ้น ๆ ฉันจะเข้าบ้าน!" ผมพูดแค่นั้น ก่อนจะผลักเธอให้พ้นทาง "ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้ชาเย็น ยังไงฉันก็จะทำให้นายชอบฉันให้ได้!" เธอตะโกนตามหลังผมมาด้วยประโยคที่โคตรงี่เง่าปัญญาอ่อน เธอเรียกผมว่าไอ้ชาเย็นงั้นเหรอ อืม! ตลกดี