สัญญาจ้าง
1923 Words
(สัญญาจ้าง)
กระดาษผ่าเล็กถูกยื่นมาให้ตรงหน้าปูนเอือมมือไปรับมาอย่างตื่นเต้น เช็คเงิดสดจำนวนสี่แสนบาทถูกยืนมาโดยคนตรงหน้า ปูนมองหน้าอาจาร์ยของตนเองสลับกับเช็ดในมือก่อนจะส่งยืนคืนให้
“ทำไม มันน้อยไปเหรอ จะเอาเท่าไรว่ามาเลย” อาจาร์ยหนุ่มหยิบปากกาขึ้นมาพร้อมจะเขียนเช็คใบใหม่ให้อีกครั้ง
“ไม่ใช่ครับ มันมากเกินไป ผมรับไม่ได้หรอก ผมเป็นหนี้สามแสนแต่อาจาร์ยหลงให้ผมมาสี่แสนมันเยอะเกินไปครับ”
“อีกแสนนึงก็ค่าจ้างไง”
“มันมากเกินไปครับ ผมรับเงินอาจาร์ยขนาดนี้ไม่ได้หรอก” หลงคุณผ่อนคลายอารมณ์ลงโดยการพิงตัวไปกับโซฟาตัวใหญ่
“เอาเป็นแบบนี้ละกันครับ เงินสามแสนผมขอยืมอาจาร์ยหลงก่อน ส่วนเรื่องที่อาจาร์ยจะจ้างผมนั้น ผมของเป็นการทำงานใช้หนี้ให้ละกันนะครับ แต่ถ้าถึงกำหนดแล้ว หรือไม่ได้ทำงานกับอาจร์ยแล้ว ผมก็จะทำงานอื่นหาเงินส่วนที่เหลือมากคืนให้ แบบนี้อาจาร์ยจะได้ไม่ต้องเสียงเงินเพิ่ม”
“จะเอาอย่างนี้เหรอ”
“ครับ สามแสนพอครับ อีกอย่างผมยังพอมีเงินเก็บของตัวเองอยู่บ้าง”
“งั้นแบบนั้นก็ได้ พรุ่งนี้ที่มหาลัยตอนเที่ยงนายก็มาหาอาจาร์ยที่ห้องพักละกัน ส่วนนี้เงินสามแสนเอาไปใช้หนี้ซะ” หลงคุณยื่นเช็คใบใหม่ให้ลูกศิษย์ตรงหน้า ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากร้านกาแฟไป ปูนนั่งมองกระดาษในมือนึกขอบคุณอาจาร์ยที่ใจดีกับตนเองขนาดนี้ ปูนรับเงินนั้นเอาไว้และรีบไปหาผู้เป็นพ่อ กำหนดจ่ายหนี้เหลือเพียงไม่กี่วันดังนั้นชายหนุ่มจึงรีบนำเงินที่ได้มาทั้งหมดไปจ่ายให้กับเจ้าหนี้
“หาเงินได้เร็วดีนิ ลุงถ้าคราวหน้าต้องการเพิ่มอีกก็บอกนะ” ปูนเอ่ยบอกกับพ่อว่าตนไปหยิบยืมเงินคนรู้จักมา เพราะมันกะทันหันเกินจึงหาไม่ทันจริงๆ และเอ่ยขอกับผู้เป็นพ่อให้เลิกเล่นการพนัน ป้างผู้เป็นพ่อก็ยอมรับปากเพราะครั้งนี้ตนเองสร้างปัญหาให้ลูกจริงๆ
“แล้วไอ้งานที่ว่านี่ไม่ใช่เอามึงไปขายตัวใช่ไหม”
“ไม่ใช่พ่อ ปูนไม่ได้จะขายตัวแลกกับเงินสักหน่อย”
“ก็เห็นให้ยืมมามากมายขนาดนี้ ยังไงก็ขอบใจที่มาใช้หนี้ให้แทน เอาเป็นว่าไอ้การพนงการพนันเนี้ยข้าไม่เล่นแล้วก็ได้แต่เหล้าเนี้ยค่อยๆ น้อยลงละกัน”
“แบบนั้นก็ได้ครับ พ่อปูนมีเงินเหลืออยู่เท่านี้นะ ปูนต้องกลับไปที่หอแล้วพ่อดูแลตัวเองดีๆ ละไว้วันหยุดยาวปูนจะมาหา” ผมยื่นเงินจำนวนหนึ่งให้พ่อก่อนจะเอ่ยลากลับกรุงเทพ เพราะวันนี้มันเหนื่อยจริงๆ
ตอนที่คุยโทรศัพท์และอาจาร์ยหลงได้ยินเข้า พอเขายื่นมือเข้ามาช่วยเหลือก็รับไว้ พอได้เงินผมก็รีบขึ้นรถทัวร์กลับมาบ้านทันที มาถึงก็ตอนเย็นแล้ว หลังจากเคลียร์ทุกอย่างเรียบร้อยผมก็คิดจะกลับเลย พรุ่งนี้มีเรียนสายๆ ด้วย รถเที่ยวสุดท้ายตอนสองทุ่มครึ่ง ลาพ่อเสร็จผมก็มานั่งรอรถที่ขนส่งทันที สมุดบัญชีถูกเปิดออกจนถึงหน้าสุดท้ายที่มียอดเงินขึ้นโชว์ เงินก้อนสุดท้ายแล้วสำหรับค่าเทอม คงเหลือพอใช้จนถึงสิ้นเดือนอยู่หรอก แต่ก็ให้ในส่วนค่ากินใช้กับคนเป็นพ่อไปแล้ว เงินในกระเป๋าสตางค์มีแบงค์สีเทาอยู่สองใบ แบงค์สีม่วงหนึ่งใบ สีแดงสามใบ สีเขียวหนึ่งกับเศษเหรียญ เท่านี้ก็คงพอประทังชีวิตจนถึงสิ้นเดือนได้ ดีนะว่าตัวเขาเองนั้นจ่ายค่าโทรศัพท์ ค่าน้ำค่าไฟไปแล้ว เหลือแต่ค่าเทอมนี้แหละที่ยังไม่ได้จ่าย ใบหน้าน่ามองพ่นลมหายใจออกก่อนจะแหงนหน้ามองด้านบน ปอยผมสีม่วงอ่อนลู่ไปกับใบหน้านั้นตามแรงโน้มถ่วง ดวงตาหลับลงสักครู่เหมือนเป็นการเติมพลังให้กับตนเอง ยังไงก็ต้องสู้ต่อไป
การเดินทางโดยรถทัวร์ทำเอาปวดเมื่อยไปทั้งตัวปูนทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอย่างเหนื่อยล้า เขามาถึงขนส่งตอนตีห้ากว่าจะนั่งรถต่อกลับมาที่หอก็ช่วงหกโมงเช้าพอดี ร่างโปร่งวางกระเป๋าสะพายไว้ข้างๆ และข่มตาหลับไปในทันที
ครืด...ครืด...ครืด
ปูนรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างการสั่น ร่างของปูนพลิกตัวนอนหงายขยี้ตาก่อนจะกดรับสาย
“ฮัลโหล...”
“ยังไม่ตื่นเหรอวะ”
“หนาวเหรอ? อืมพึ่งตื่น” ปูนเอาโทรศัพท์ออกจากหูและมองที่หน้าจอว่าขึ้นชื่อของใคร ไม่ลืมมองดูเวลาก่อนจะลุกขึ้นมานั่ง ปูนบิดไล่ความเมื่อยออกจากร่างกายแต่ยังไม่คิดลุกจากที่นอน
“เออ กูเอง ยังไม่ตื่นจริงดิ ไม่สบายเปล่า มึงไม่เคยตื่นสาย”
“ตื่นตอนที่หนาวโทรมานี้แหละ เมื่อวานมีเรื่องนิดหน่อยแต่ไม่มีอะไรแล้ว”
“เออ ไปไหนมาไหนก็บอกกูหน่อย แล้วนี่เดี๋ยวกูไปรับละกัน อาบน้ำเลย อีก20นาทีถึง”
“โอเค ไม่ต้องรีบ” หนาวเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของผมตั้งแต่เริ่มเข้ามาเรียนที่กรุงเทพ ครัวครอบหนาวพอมีฐานะและหน้าตาในสังคมอยู่บ้างแต่ไม่เคยรังเกียจผมที่เป็นคนจนเลยสักนิด หนาวสูงกว่าผมนิดหน่อยและก็ตัวใหญ่กว่าผมด้วย มีปัญหาอะไรหนาวคอยยืนมือเข่ามาช่วยเหลือตลอด แต่ผมขอเอาไว้ว่าถ้าจะให้ความช่วยเหลือกันก็ต่อเมื่อเขาเองต้องการจริงๆ ผมวางสายจากหนาวก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว แล้วลงไปรอหนาวข้างล่าง เป็นจังหวะเดียวกับที่หนาวขับรถเข้ามาจอดที่ลานจอดรถ ผมเดินไปเคาะกระจกรถก่อนจะเปิดและเข้าไปนั่ง
“รถติดนิดหน่อย รอนานเปล่าวะ”
“พึ่งลงมาเหมือนกัน”
“กินอะไรหรือยัง ยังไม่กินอะดิ”
“ยังหาอะไรกินก่อนเข้ามหาลัยก็ได้”
“รับทราบครับ” หนาวเย้ปากล้อเลียนผมเล็กน้อยก่อนจะออกรถ เราสองคนแวะทานอาหารเช้าง่ายๆ ก่อนจะเข้ามหาลัย วันนี้มีเรียนจนถึงเที่ยงเท่านั้นตอนบ่ายจึงว่างผมคิดเอาไว้ว่าจะไปหางานทำเพิ่ม แต่ก็ต้องดูตารางเวลาจากอาจาร์ยหลงคุณก่อน ว่าแล้วพอตอนเที่ยงผมก็แยกกับหนาว เพราะแมวน้อยที่บ้านของหนาวถูกรถชนจึงรีบกลับไปดู ผู้ชายตัวโตกับแมวน้อยขนฟูสีขาวที่รักเสมือนลูก นั้นแหละ ตะหลิวแมวตัวโปรดของหนาว พ่อกับลูกทุกคำผมเจอครั้งแรกยังตลกเลย หน้าของหน้าไม่เข้ากับการเลี้ยงแมวน่ารักๆ สักนิด
ก๊อกๆ
“เชิญครับ” เสียงทุ่มเอ่ยบอกคนด้านนอกที่เคาะประตู หลงคุณวางปากก่ลงและหันมองไปยังประตู นักศึกษาชายผมสีม่วงอ่อนคนเมื่อวานแงมประตูโผล่มาแค่หัวก่อนจะตามมาทั้งตัว หลงคุณมองพิจราณาคนตรงหน้า เป็นเด็กหนุ่มที่หน้าตาดีใช้ได้เลย ถึงจะตัวเล็กกว่าตัวเอง สภาพร่างกายไม่ได้บอบบางอ้อนแอ่น
“นั่งก่อนสิ”
“ครับ”
“อันนี้สัญญาจ้างนาย ลองอ่านดูนะ” มือหนาเปิดลิ้นชักและหยิบซองสีน้ำตาลออกมายื่นให้เด็กหนุ่มตรงหน้า ใบหน้างุนงงของอีกฝ่ายปรากฏขึ้นจนเขาเอ่ยให้ลองเปิดดู นักศึกษาคนนี้ตัวเขาเองเคยเห็น แต่ไม่ใช่วิชาหลักที่เจอกันบ่อย แถมเด็กคนนี้ก็นั่งอยู่ด้านหลังๆ แต่สนใจเรียนดี การมองสำรวจต่างๆ ของหลงคุณ ไม่ใช่ว่าปูนไม่รู้สึก เขารู้ว่าอีกฝ่ายมองอยู่แต่ไม่ได้ว่าอะไร เขาเองก็ต้องอ่านเนื้อหาในสัญญา
สัญญาจ้างงานระยะเวลา 1ปี โดน นาย....ปรัญชา....สันติเกตุ......ต้องรับบทแสดงตัวเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฏหมายของ นาย.....หลงคุณ.....มหาธิติกุล.....เป็นเวลา 1ปี โดยมีข้อเรียกร้องดังนี้
ต้องจดทะเบียนสมรส และย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกันตามระยะเวลาที่กำหนดในสัญญา
ต้องปกปิดสถานะสามีภรรยากับบุคคลภายนอก
ต้องทำตามคำสั่งของผู้ว่าจ้าง
ปูนอ่านจนถึงข้อเรียกร้องเขานั้นไม่ได้มีปัญหาอะไรเลยนอกจากข้อที่ต้องจดทะเบียน เขาทั้งสองคนเป็นผู้ชายและจะจดทะเบียนกันยังไง ทำไมไม่ไปหาผู้หญิงซึ่งมันก็ดีกว่าเขาที่เป็นผ็ชายไหม ปูนมองหน้าคนเป็นอาจาร์ยสลับกับแผ่นกระดาษในมือ
“มีอะไรจะถามไหม”
“ทำไมอาจาร์ยถึงไม่เลือกเป็นผู้หญิงมารับแสดงแทนละครับ ผมเป็นผู้ชาย”
“ก็เพราะเป็นผู้ชายไงฉันถึงเลือกนาย แม่บังคับฉันแต่งงานกับผู้หญิงที่ไม่ได้รัก ก็เลยเลือกใช้วิธีนี้”
“ถ้าคุณแม่ของอาจาร์ยรู้เข้าท่านจะเสียใจได้นะครับ”
“ชั่งเถอะ อ่านแล้วว่าไงตกลงไหม”
“แล้วเรื่องจดทะเบียน”
“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น ว่าแต่นายมีพาสปรอต์ไหม”
“เรียกผมว่าปูนก็ได้ครับ ของแบบนั้นผมไม่มีหรอกครับ”
“งั้นเดี๋ยวผมพาไปทำแล้วกันหลังจากได้แล้วเราก็จะเริ่มแสดงกันเลย”
“ตามที่อาจาร์ยพูดเลยครับ ผมต้องเซ้นต์ตรงนี้ใช่ไหมครับ”
“อืม นายแน่ใจแล้วนะ”
“ผมมีทางเลือกไม่มากครับอีกอย่างคือผมรับเงินของอาจาร์ยมาแล้ว มันก็ไม่มีเหตุผลที่ผมจะไม่ทำตามเงื่อนไข”
“งั้นก็ดี...”
“อันนี้เบอร์โทรของผม”
“ครับงั้นผมโทรเข้าไปนะครับ”
“โอเค แล้วอีกอย่างนายยังไม่มีพาสสปอร์ต เตรียมเอกสารไว้ด้วยแล้วกัน ถ้าผมเคลียร์งานแล้วจะโทรนัดอีกที”
“ครับอาจาร์ย”
“พี่หลง ต่อไปเวลาเราสองคนอยู่ด้วยกันให้เรียกผมว่าพี่หลง พี่ก็จะเรียกนายว่า ปูน”
“เออ ครับ”
“แทนตัวเองด้วยชื่อด้วยจะได้ชิน แล้ววันนี้มีเรียนต่อหรือเปล่า”
"ไม่มีครับ ตอนบ่ายอาจาร์ยพลยกคลาส"
หลังจากที่เซ็นต์สัญญาเรียบร้อยผมและอาจาร์ยก็เก็บเอกสารไว้คนละฉบับต่างคนต่างแยกย้ายกันไป ผมยืนมองสัญญาในมือก่อนถอนหายใจออก มันก็แค่งานๆหนึ่งอดทนไป อดทนให้ได้แต่ตอนนี้คงต้องไปทำงานหาเงินก่อนดีกว่า

มาแล้วคะตอนแรก เขาจ้างผมเป็นเมีย เรื่องนี้ฉากอย่างว่าน้อยนะคะถ้าไม่ชอบผ่านนะ ที่วางพล๊อตไว้นายเอกซื่อๆมากแต่ไม่โง่นะ ส่วนพระเอกเป็นสายอ่อย ชอบยั่วนายเอกให้ใจเต้นตึกตักอะไรทำนองนี้ อยากห่างจากncบ้าง ลองแนวตัดจบโคมไฟอะไรงี้บ้าง จะพยายามทำให้ได้นะมาลองดูกัน 555
- Writer
