เขาจ้างผมเป็น...เมีย

เตรียมการ

เตรียมการ

หลังจากคุยกัเรียบร้อยภายในอาทิตย์นั้นอาจาร์ยหลงก็พาผมไปทำพาสสปอร์ต พาไปซื้อข้าวของพวกเสื้อผ้า ของใช้ส่วนตัวและเครื่องนอนเพิ่ม เพื่อนำไปจัดตกแต่งสถานที่ที่กำลังจะจัดการแสดงขึ้น นั้นก็คือเพ้นท์เฮ้าท์ของอาจาร์ยหลง สองวันมานี้หลังจากกลับจากเรียนที่มหาลัยก่อไปทำงานผมต้องเข้ามาจัดของและย้ายข้าวของเข้ามาไว้ที่นี้ให้เสร็จ หลังจากจดทะเบียนผมต้องย้ายเข้าไปอยู่กับอาจาร์ยหลงทันที เขาไม่ได้บอกรายละเอียดอะไรมาบอกแค่ว่ารอให้จดทะเบียนให้เรียบร้อยก่อนแล้วค่อยมาคุยกันอีกที

"ฮัลโหลครับ ผมกำลังขึ้นไปครับ ได้ครับเอาอะไรเพิ่มอีกไหมครับ โอเคครับ"

ผมที่ลงมาซื้อของกินด้านล่างเพื่อขึ้นไปทำอาหารให้อาจาร์ยหลง ถึงจะยังไม่ชินก็เถอะก้อาจาร์ยหลงให้เรียกเขาว่า พี่หลง มันดูแปลกยังไงไม่รู้แต่ก็จะพยายามเรียก ผมที่กำลังจะกลับพี่หลงก็โทรมาให้ซื้อเครื่องดื่มขึ้นไปด้วย ผมเดินกลับเข้าไปในร้านสะดวกซื้ออีกครั้งก่อนจะเดินไปหยิบกระป๋องเบียร์สี่กระป๋องออกมาคิดเงิน เมื่อขึ้นมาถึงผมก็จัดการเตรียมอาหารให้เรียบร้อยก็ไปอาบน่ำเพราะยังไงก็มีเสื้อผ้าอยู่ที่นี้อยู่แล้ว

"ปูน กินข้าวด้วยกันก่อนสิ" ผมที่กำลังจะเดินไปใส่ร้องเท้าก็ถูกเรียกจากคนที่กำลังตักข้าวใส่จาน หลงคุณในลุคที่ปล่อยตัวเซอร์ๆมีเพียงกางเกงบ็อกเซอร์กับเสื้อเชิ้ต ผมที่ยุ่งๆและไร้กรอบแว่น น่าดูและดึงดูดไปอีกแบบสองสามวันมานี้เขาเห็นสภาพนี่ตลอดเลยจนเริ่มชินแล้ว

"ผมจะไปทำงานแล้วครับ"

"มานี่ก่อนสิ มานั่งกินกับพี่ก่อน เดี่ยวพี่ไปส่งเอง"

"เอาแบบนั้นเหรอครับ" ไม่ว่าเปล่าหลงคุณตักข้าวใส่อีกจานแล้วยืนให้ปันที่ยืนอยู่ตรงกันข้าง คนน้องก็นั่งลงและมองดูกับข้าวที่ตนเองทำและตักเข้าปากเงียบๆ

"วันนี้ไปทำงานที่ผับใช่ไหม"

"ครับ จริงๆผมไปเองก็ได้นะ"

"พี่ให้แทนตัวเองว่าอะไร"

"ชื่อปูนครับ"

"อืม อีกสองวันพาสปรอส์ตจะส่งมาถึงนะ พี่ว่าเราก็เตรียมตัวลางานเอาไปด้วยสักสองสามวัน"

"ครับ คือปูนอิ่มแล้ว ปูนเอาจานไปล้างก่อนนะครับแล้วเดี่ยวปูนไปเอง"

"รอก่อนพี่นัดเพื่อนเอาไว้ที่นั้นเดียวไปพร้อมกัน"

"ก็ได้ครับ" หลงคุณเห็นเด็กน้อยพูดเข้าใจง่ายๆก็ยกยิ้มช่วยกันเก็บจานอาหารล้างจานเสร็จหลงคุณก็กลับเข้าห้องไปอาบน้ำแต่ตัวหล่อออกมา

"ไปกันเถอะครับ ผม...อ่อปูนจะเข้างานสาย" สายตาคมหรี่ลงทันทีที่พูดแทนตัวเองผิด

"ไปสิ" หลงคุณและปูนใช้เวลาไม่นานก็มาถึงร้านอาหารกึ่งผับ ถูกแบ่งโซนไว้เรียบร้อยเหมาะกับลูกค้าหลากหลายสไตล์ หลงคุณแยกกับปูนหลังจากมาถึง ปูนขอตัวไปทำงานก่อน ส่วนหลงคุณก็ไปอีกทางเพื่อไปหาเพื่อ อันที่จริงปูนทำงานอยู่ฝั่งที่เป็นร้านอาหาร แต่วันนี้คนฝั่งของผับไม่พอ ผู้จัดการเลยให้ปูนและเพื่อนร่วมงานอีกคนมาช่วยงาน ร้านที่เป็นฝั่งผับส่วนมากจะเป็นพนักงานผู้หญิงที่คอยดูแล แต่วันนี้เหมือนจะลาป่วยกันหลายคนทำให้คนไม่พอ ปูนรับผิดชอบอยู่ที่ส่วนด้านล่างตรงโซนข้างเวที เขาไม่ได้สนใจอะไร ต่างจากอีกคนที่เห็นคนผมสีม่วงอ่อนนั้นเดินเด่นเข้ามาในโซนนี้ตั้งแต่แรกและยังดูและอยู่ที่ข้างเวทีชั้นหนึ่ง ส่วนโต๊ะของหลงคุณนั้นอยู่ชั้นที่สองที่ข้างเวทีเหมือนกัน หลงคุณมองตามเด็กปูนดูการทำงานอย่างขยันขันแข็งถึงแม้จะมีลูกค้าผู้หญิงบ้างคนหรือผู้ชายบ้างส่วนยืนแก้วเหล้าให้ดื่มก็ไม่แตะเลยสักนิด

"มองเขาขนาดนั้นกูเรียกขึ้นมานั่งด้วยเอาไหม" ไอ้โจ้เพื่อนของผมเอ่ยถามขึ้น มันชะโงกหน้าดูปันที่กำลังเสริฟ์เครื่องดื่มให้กับลูกค้าด้านล่าง

"ไม่จำเป็น ชงเหล้าอย่าเสือกดิ"

"แม่งเป็นอาจาร์ยได้ไงว่ะ พูดจาไม่เคยเพราะเลย ใช่ไหมครับอาจาร์ยหลง"

"เรื่องของกู"

"มันมองคนไหนวะไอ้โจ้"

"นั้นๆเด็กเสริฟ์คนนั้นไงผมสีอะไรว่ะม่วงๆเทาๆนั้น"

"สเปคดีนี่หว่า"

"ไม่ใช่สเปค" ผมบอก

"งั้นกูดีลนะ คนนี้สเปคก็เลย"

"ไม่ได้"

"อะไรว่ะ ไม่เอาอย่าหวงก้างดิเพื่อน"

"เด็กนัั้นลูกศิษย์กู พวกมึงห้ามยุ่ง"

"เอ้าไม่บอกว่ะ"

"จะได้ไม่เอา??" ไอ้โจ้ถาม

"ไม่เอาก็โง่ดิ เด็กมหาลัย กรุบๆ"

"กรุบตีนกูนี้ไอ้แต้ม เอาไหม แดกเหล้า เลิกสนใจได้แล้ว แล้วอย่าให้กูรู้นะ"

"เออ จริงจังไปได้มึงนี่ชนๆ แดกให้เมาๆไปเลย"

เวลาเกือบจะตีสามแล้วปูนเก็บโต๊ะสุดท้ายเสร็จพอดี คืนนี้คนเยอะมากจริงคงเพราะพรุ่งนี้เป็นวันหยุดด้วยคนเลยเยอะมาก ปูนเปลี่ยนชุดเสร็จก็เดินออกมาจากประตูด้านหลังที่ใช้ออกประจำ แต่เขาเองคงจะลืมไปว่าตอนหัวค่ำเขามากับหลงคุณ เขาไม่ได้เอามอเตอร์ไซร์มา ปูนขยี้หัวตัวเองครั้งหนึ่งก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้น

"แล้วคืนนี้จะกลับไงละเนี้ย จะมีรถเหลือหรือเปล่าก็ไม่รู้" ปูนเดินบ่นพึมพำออกมาจากด้านหลังของร้าน พอเดินพ้นของตึกก็ถูกขว่าไหล่เอาไว้จนตกใจสะดุ้ง

"พี่หลง!" ปูนตกใจสะดุ้งเมื่อหันไปเจอหลงคุณที่กำลังยืนพิงกำแพงสูบบุหรี่อยู่ใบหน้าแดงขึ้นนิดหน่อย

"จะกลับแล้วใช่ไหม" คนเมาเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับอัดนิโคตินเข้าปอดไปอีกครั้ง ก่อนจะยืดตัวยืนตรงๆทิ้งก้นบุหรี่ลงพื้นใช้เท้าเหยียบขยี้ไฟสีแดงให้ดับลง

"ทำไมยังอยู่นี้ละ แล้วเมาเหรอครับ"

"นิดหน่อยนะ พี่ลืมไปว่าปูนปกติขี่รถมาเองก็เลยรอ กลัวไม่มีรถกลับบ้าน"

"งั้นกลับกันเถอะครับเดียวผมไปส่งเอง" ปูนเข้าไปประคองคนตรงหน้าและเดินไปที่รถ หลงคุณไม่ได้เมาขนาดนั้นแต่เห็นว่ามีคนเข้ามาช่วยก็เลยทิ้งน้ำหลังลงไปที่ตัวลูกศิษย์เสียหน่อยแถมยังแอบอิงซบกับไหล่ที่เล็กกว่าตนเองนิดหน่อย หลงคุณสูดดมกลิ่นของคนที่กำลังพยุงเขา สิ่งที่อยู่กลางลำตัวกับอึดอัดขึ้นมาทันทีและเป็นจังหวะที่ถึงรถพอดี หลงคุณจึงถอยห่างจากเด็กตรงหน้าไปฝั่งคนขับแต่กลับถูกแย่งกุญแจรถไป

"ผมขับเองครับ พี่ไปนั่งฝั่งนู้นนะ เมาแบบนี้ผมไม่อยากเอาชีวิตไปเสี่ยง"

"พูดเกินไปแล้ว" พอถึงคอนโดปูนที่ตัวค่อยข้างตัวเล็กกว่าหลงคุณ พยุงร่างของคนแกล้งเมาขึ้นมาที่ห้องอย่างทุลักทุเล พอถึงห้องนอนของหลงคุณปูนเปิดไฟสว่างขึ้นและทิ้งตัวของหลงคุณลงบนเตียงจัดการถอดถุงเท้าและเข็ดเข็ดกางเกงออกให้ แต่จะทิ้งไว้แบบนี้ปูนก็กลัวว่าหลงคุณจะอึดอัด ปูนจัดการปลดกระดุมเสื้อของหลงคุณออกสามเม็ด ถอดกางเกงยีนส์จนเหลือแต่กางเกงบล็อคเซอร์ ระหว่างที่จัดการท่าทางการนอนให้กับหลงคุณก็โดนเข้ากับส่วนนั้นที่กำลังตื่นตัว ปูนตกใจจนมือชะงักค้างกลางอากาศก่อนจะดึงสติกลับและส่ายตัวไปมา ก่อนออกจากห้องก้มองสำรวจรอบๆปิดไปและประตุ เมื่ออีกคนออกไปแล้วคนที่แกล้งเมาหลับตอนแรกก็ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับยิ้ม

"ซื่อจริงๆ"

หลงคุณตื่นมาอีกทีเกือบเที่ยงเพระาเมื่อคืนที่กลับกันมาถึงห้องก็จะตีสี่อยู่แล้ว หลงคุณล้างหน้าแปลงฟันเรียบร้อย เขาคิดว่าปูนก็คงยังนอนอยู่ที่ห้องรับแขกที่ต่อไปจะเป็นห้องของเจ้าตัวนั้นแหละ แต่พอออกมากลับเจอโพส์ตอิควางเอาไว้ที่โต๊ะอาหาร

'ผมทำอาหารไว้แล้ว ถ้ามันเย็นก็เอาเวฟได้เลยนะครับ

ผมเห็นพี่ยังนอนอยู่เลยไม่ได้ปลุก วันนี้ผมมีงานด่วนตอนเจ็ดโมงผมไปก่อนนะครับ

ปล.ยาแก้ปวดหัวกับยสแกเแฮงค์อยู่ในถุง อย่าลืมกิน

ปูน '

"ทำงานทุกวันเลยเหรอเนี้ย แล้วจะมีเวลาพักไหม มีปัญหาเรื่องเงินขนาดนั้นเลยเหรอวะ" หลงคุณพูดบานกับตัวเองก่อนที่จะลงมือกินอาหารตรงหน้าถึงมีนจะเย็นแต่ก็อร่อย อีกอย่าเขาเองก็ขี้เกียจพอที่จะไมเอาอาหารไปเข้าไมโคเวฟ หลังจากทำอะไรเรียบร้อย หลงคุณก็กลับบ้านไปหาคุณหญิงแม่ทันที

"ยังไงคะถึงกลับมาบ้านได้เจ้าลูกชาย"

"คิดถึงไงครับ"

"ปากหวานนะคะ"

"คุณพ่อละครับ"

"รายนั้นออกไปตีกอล์ฟไปแล้ว"

"แล้ววันนี้คุณหญิงจำปาไม่ออกไปช็อปปิ้งเหรอครับ"

"ไปจ๊ะแต่ไปทานอาหารเท่านั้นแหละตอนบ่ายสาม ตาหลงไปกับแม่ได้ไหมลูก นะ"

"นัดใครเอาไว้กันแน่ครับ"

"ก็เพื่อนแม่ไง น้าฟองจันทร์ กับหนูละออง"

"คุณแม่นัดดูตัวให้ผมอีกแล้วนะครับใช่ไหม ผมไม่ไป"

"ไม่ได้จ๊ะ ยังไงลูกก็ต้องไป แต่งงานสักทีสิแม่อยากอุ้มหลานจะแย่แล้วนะ"

"ผมยังไม่พร้อมครับแม่แล้วผมก็ไม่อยากให้คุณแม่นัดอะไรแบบนี้อีก"

"หลงคุณ..."

"ก็ได้ ก็ได้ครับไม่ต้องทำหน้าผิดหวังในตัวผมขนาดนั้นก็ได้ แต่ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายนะครับ"

"แม่สัญญาเลยลูก" คุณแม่ยิ้มออกมาอย่างพอใจที่ผมตอบรับการดูตัวครั้งนี้ แต่ที่ตกใจกว่าคือนี่คือการดูตัวคู่หมั้น พร้อมกับคุยกันเริ่มฤกษ์ยามที่พอผมจะเอ่ยอะไรขึ้นมาคุณแม่ก็เอาแต่หยิกขาจนตอนนี้มันเขียวไปหมดแล้ว พอมาถึงบ้านคุณแม่ก็บอกให้ผมเตรียมตัวไว้อีกสองเดือนข้างหน้าจะมีงานมงคลเกิดขึ้น เป็นเรื่องที่คุณแม่ไปคุยกับผู้ใหญ่ฝั่งนั้นไว้เรียบร้อยแล้วโดยที่ผมไม่รู้เรื่องอะไรเลย ได้คุณแม่เล่นแบบนี้ใช่ไหมแล้วมาดูกันว่าใครจะเซอร์ไพร์กว่ากัน

ฝากพี่หลงกันน้องปูนด้วยนะคะ

ฝากคอมเม้นเป็นกำลังใจกันด้วย