คาถาคลั่งรัก

“แพร แพร ยัยแพร!” “อารายยยยยย” เสียงหวานตอบกลับ ก่อนที่จะรีบหันขวับไปมองตามเสียงเรียกของเพื่อนสาวด้วยความตกใจ “เรียกตั้งนานทำไมไม่ยอมตอบ มัวแต่มองอะไรห๊ะ!?” เมจิเพื่อนสาวคนสนิทหรี่ตามองคนตรงหน้าอย่างจับผิด เมื่อเห็นท่าทางเลิ่กลั่กของ ‘ผ้าแพร’ ผ้าแพร คือหญิงสาววัยสิบเก้าปีที่กำลังเรียนอยู่ชั้นปีที่1 ในมหาวิทยาลัยชื่อดัง บุคลิกของเธอค่อนข้างเรียบร้อย และอ่อนโยน ด้วยความที่มีบุคลิกใสซื่อตามคนไม่ค่อยทัน เธอมักจะถูกเพื่อนๆรุมแกล้งอยู่บ่อยครั้ง จะมีก็แต่เมจิ เพื่อนสาวคนสนิทที่คอยให้ความช่วยเหลือเธอเสมอมา “เอ่อ...” ดวงตากลมโตกลอกกลิ้งผ่านแว่นสายตากรอบหนาไปมา เมื่อบังเอิญหันไปสบตากับเพื่อนสาว “ฮั่นแน่ อย่าบอกนะว่าแอบมองพี่คาถาสุดหล่อของฉัน” เมจิยังคงถามต่อ เมื่อเธอเห็นว่าผ้าแพรเอาแต่มองไปยังกลุ่มของรุ่นพี่สุดฮอตที่นั่งถัดไปจากพวกเธอไม่ไกล “ปะ...เปล่านะ มะ...ไม่ใช่สักหน่อย” เด็กสาวรีบปฏิเสธทันควัน พร้อมกับทำท่าทางให้เป็นปกติมากที่สุด เพราะคนที่เพื่อนสาวพูดถึงคือ ‘คาถา’ ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของท่านอธิการบดี และเป็นรุ่นพี่ปี่สี่ในมหาวิทยาลัย ครอบครัวผ้าแพรและคาถาอยู่หมู่บ้านเดียวกัน เลยทำให้พ่อแม่ของเขาพวกกันพลอยสนิทกันไปด้วย คาถาที่มีหน้าตาหล่อเหลาโดดเด่น มีบุคลิกที่เย็นชาน่าดึงดูด นักศึกษาหญิงส่วนมากชื่นชอบและอยากได้เขาเป็นแฟน แต่ทว่าเขากลับไม่ได้ให้ความสนใจกับผู้หญิงคนไหน “ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ แล้วทำไมต้องทำเสียงสูงด้วย?” “คือว่าฉันหิวแล้ว เราไปหาอะไรกินกันเถอะ” ผ้าแพรเลือกที่จะเบี่ยงประเด็นเปลี่ยนเรื่องคุย “ไปสิ ฉันกำลังหิวพอดี” โรงอาหาร “แกดูนั่นสิ ขนาดอยู่ไกล ออร่าความหล่อของพวกเขายังแผ่กระจายขนาดนี้ คนอะไรหล่อชะมัดเลยญาติอ่ะ” เมจิหันซ้ายบิดขวา มองกลุ่มของคาถาด้วยความเคลิบเคลิ้ม ไม่ใช่แค่คาถาที่หน้าตาดี แต่พวกเพื่อนของเขาก็หน้าตาดีไม่แพ้กัน “......” “มองไกลๆว่าหล่อแล้ว มองใกล้ๆยิ่งหล่อขึ้นไปอีก” “......” ผ้าแพรได้แต่นั่งฟังแบบเงียบๆโดยที่ไม่ได้ออกความเห็นอะไร “แกคิดเหมือนฉันไหมแพร?” “คะ...คิดอะไร?” ร่างบางสะดุ้งถามกลับ เธอมักจะมีอาการทุกครั้งที่เพื่อนสาวพูดถึงกลุ่มรุ่นพี่ที่เธอแอบชอบ “ก็คิดว่าพี่คาถาเขาหล่อไง แกว่าไหม?” “อ่อ...อืม” ผ้าแพรก้มหน้ากำมือแน่น “อยากจะเห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นเนอะ คนที่ได้เป็นแฟนกับพี่คาถา คงน่าอิจฉาสุดๆ” หมับ! แว่นตากรอบหนาถูกถอดออกจากใบหน้า แบบไม่ทันตั้งตัว ในขณะที่แพรกำลังคิดอะไรบางอย่าง แล้วคนที่จงใจแกล้งเธอก็ไม่ใช่ใคร เขาคือ ‘เจวิส’ เพื่อนชายต่างคณะ ที่ชอบแกล้งเธออยู่เป็นประจำ “เฮ้! เจวิส เอาแว่นเราคืนมานะ” ผ้าแพรร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ ก่อนที่แขนเรียวทั้งสองจะควานหาเจวิส ด้วยสายตาพร่ามัว “อยากได้ก็ตามมาเอาสิ ตามมาทางนี้” เจวิสยังคงร้องตะโกนพลางวิ่งถอยหลังหนีหญิงสาว เพราะการได้แกล้งเธอ นับว่าเป็นความสุขอย่างนึงในชีวิตเขา “เลิกแกล้งเพื่อนฉันสักทีเถอะน่า เอาแว่นยัยแพรคืนมานะ” เมจิร้องตะโกนช่วยอีกเสียง เมื่อเห็นว่าเจวิสไม่ยอมคืนแว่นตาให้เพื่อนสาวของเธอง่ายๆ “ไม่ให้ ถ้าอยากได้คืนก็ให้ยัยแพรมาเอาเอง!” “เอาแว่นเราคืนมานะ ถ้าเจวิสไม่เอามาคืน แพรจะโกรธเจวิสจริงๆด้วย” “อะไรกัน เรื่องแค่นี้ก็ต้องงอนด้วย” “ช่วยไม่ได้ เจวิสอยากมาแกล้งแพรก่อนทำไม” “ก็เห็นว่าเธอไม่ใส่แว่นแล้วน่ารักดี ฉันก็เลย...” ผลัก! ตุบ! ร่างของเจวิสเซถลาออกไปเล็กน้อยเมื่อถูกใครบางคนชนเข้าอย่างจัง ในขณะที่เขากำลังหยอกล้อกับเพื่อนสาวด้วยความสนิทสนม แล้วคนที่เดินมาชนก็ไม่ใช่ใคร เขาคือ คาถา รุ่นพี่สุดหล่อประจำมหาวิทยาลัย “เดินยังไงวะ ไม่ดูตาม้าตาเรือ!” เจวิสพูดด้วยท่าทางหงุดหงิด พร้อมจ้องหน้ารุ่นพี่อย่างเอาเรื่อง “......” คาถาไม่ตอบกลับ แต่เลือกที่จะเดินผ่านเขาไป โดยไม่สนใจเจวิสที่ยืนหัวเสียอยู่ “ไม่ขอโทษสักคำ คิดว่าเป็นลูกอธิการแล้วจะทำอะไรก็ได้หรอวะ?” “ใจเย็นๆนะเจวิส คนมองกันเต็มเลย” ผ้าแพรสะกิดบอกเพื่อนชายที่เอาแต่ตะโกนด่าตามหลังกลุ่มของรุ่นพี่ที่เดินออกไป ทำให้นักศึกษาที่อยู่แถวนั้นต่างหันมามองทางกลุ่มของพวกเธอ “แต่มัน...” “พอเถอะนะเจวิส ถือว่าแพรขอ” ผ้าแพรส่งสายตาวอนขอมองหน้าเพื่อนชาย “ก็ได้ เพราะว่าเราเห็นแก่แพรหรอกนะ” ตกเย็น ตึกตัก! ตึกตัก! เสียงรองเท้าผ้าใบกระทบกับพื้นถนนคอนกรีต พร้อมกับดวงตากลมโตที่สอดส่องมองซ้ายขวาไปมาด้วยความร้อนรน “แฮ่ะๆๆ” ลมหายใจหอบถี่ดังขึ้น เมื่อร่างบางรีบวิ่งมาถึงซอยเปลี่ยวหลังมหาวิทยาลัย ก่อนที่จะเห็นว่าชายหนุ่มที่เป็นคนนัดหมาย นั้นได้มาถึงก่อนแล้ว “ทำไมมาช้า ไม่รู้หรือไงว่าฉันมารอตั้งนานแล้ว!?” ชายหนุ่มเอ่ยถามพร้อมกับไล่สาวตาสำรวจมองคนที่มาใหม่ตั้งแต่หัวจรดเท้า ฟู่ววววว ควันบุหรี่สีเทาอ่อนถูกพ่นออกจากทางริมฝีปากหนากระทบกับใบหน้าแสนหวานแบบจงใจด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิด “แก้รายงานให้พี่อยู่ค่ะ เลยมาช้า” ร่างบางตอบไปตามความจริง “แล้วไหนงานที่สั่งฉัน?” “นี่ค่ะ” หญิงสาวยื่นกระดาษรายงานปึกใหญ่ให้ชายหนุ่ม หลังจากที่เธอได้รับมอบหมายจากเขา ให้ทำรายงานให้ เขามักจะใช้ให้เธอทำแบบนี้อยู่เป็นประจำ “ครบทุกวิชาหรือเปล่า?” “ครบค่ะ” “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ” หมับ! มือสากเลื่อนไปคว้าข้อมือของหญิงสาวอย่างถือวิสาสะพร้อมกระชากให้เข้าหา ในขณะที่คนตัวเล็กกำลังจะเดินหันหลังออกมา “โอ๊ะ! พี่จะทำอะไร ฉันเจ็บ” หญิงสาวเบ้หน้าออกมาด้วยความเจ็บ เมื่อถูกเขาบีบข้อมืออย่างแรง “ไอ้นั่นมันชอบเธอหรอ?” “พี่หมายถึงใคร?” “อย่ามาทำไขสือ ตอบให้ตรงคำถาม” “ฉันไม่รู้จริงๆว่าพี่หมายถึงใคร” คนตัวเล็กถามกลับ เพราะเธอไม่เข้าใจจริงๆว่าคนที่ชายหนุ่มนั้นพูดถึงคือใคร “เมื่อไหร่จะเลิกโง่สักที!” “ก็ฉันไม่รู้จริงๆนิคะ ว่าพี่หมายถึงใคร” “ไอ้เจวิสไง” “จะ...เจวิสเป็นแค่เพื่อน พี่ก็รู้” “ดูก็รู้ว่ามันชอบเธอ” “แต่ฉันไม่ได้ชอบเขา” “ไม่ชอบมันก็ดีแล้ว เพราะคนอย่างฉันไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร!” “......” ปึก! ปึก! ใบหน้าแสนหวานแนบชิดติดกับกำแพงในตรอกแคบอันแสนเปลี่ยวที่ไร้ผู้คน เสียงร่วมรักของคนทั้งสองดังไปทั่วบริเวณนั้น เรือนร่างของเธอสั่นคลอนไปตามแรงที่เขาได้กระทำ “ฮึก! อึก อึก!” ลมหายใจหอบถี่ดังขึ้น พร้อมกับริมฝีปากบางที่พยายามสะกดกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ กระโปรงนักศึกษาถูกถกให้ขึ้นมากองอยู่ที่เอวบาง พร้อมกับกระดุมเสื้อที่ถูกปลดออก จนเผยให้เห็นเนินอกขาวอวบที่โผล่พ้นบราเซียลูกไม้สีขาวที่เธอสวมใส่มาในวันนี้ “ทำไมไม่ใส่เสื้อซับ?” “ละ...ลืมค่ะ” “โง่เง่าสิ้นดี!” “อื้ออออ” หลังจากที่พูดประโยคนั้นจบ ร่างกายของเธอหดเกร็งเมื่อถูกท่อนเอ็นลำใหญ่ของชายหนุ่มที่ยืนอยู่ทางด้านหลัง สอดใส่เข้าออกในร่องแคบของเธอแบบไร้ความปราณี “ยังแน่นเหมือนเดิมเลยว่ะ ซี๊ดดด” “เร็วๆหน่อยได้ไหมคะ พะ...แพรกลัวคนมาเห็น” ร่างบางเอ่ยขึ้น ก่อนที่ดวงตากลมโตจะสอดส่องมองซ้ายขวาไปมาด้วยความเลิ่กลั่ก “ไม่มีใครกล้าเสนอหน้าเข้ามาในนี้หรอก อย่าโง่ไปหน่อยเลย” ไม่พูดเปล่าแต่ชายหนุ่มยังถาเอวสอบเข้าออกด้วยจังหวะที่หนักหน่วง ส่วนมือสากก็เลื่อนไปขย่ำกระโปรงนักศึกษาของหญิงสาวจนยับยู่ยี่เพื่อระบายความเสียวซ่านที่เกิดขึ้น พร้อมกับเขาที่เร่งจังหวะให้เร็วและแรงขึ้น ปึก! ปึก! “อืม~” ชายหนุ่มค่อยๆผ่อนแรงลงเมื่อเขาแตะถึงขอบสวรรค์ น้ำสีขาวขุ่นถูกปลดปล่อยผ่านเกาะป้องกัน ก่อนที่เขาจะถอดมันทิ้งแบบไม่ใยดี พร้อมกับก้มลงหยิบกางเกงยีนราคาแพงที่กองอยู่ที่ข้อเท้าขึ้นมาสวมใส่ “ปิดปากของเธอให้สนิท อย่าให้คนอื่นรู้เด็ดขาด ไม่งั้นฉันเอาเธอตายแน่!” “......” “เข้าใจที่ฉันพูดไหม!?” “ขะ...เข้าใจค่ะ แพรสัญญาว่าจะไม่บอกใคร”