ปีขาลมันคลั่ง

สำหรับผู้ชายชื่อปีขาล มันไม่มีคำว่าบังเอิญ หลังจากได้เจอกับสาวน้อยในงานวัดประจำอำเภอบ้านเกิด เขาก็เปลี่ยนความบังเอิญนั้น เป็นความตั้งใจ ใช้ทุกอย่างที่มี เปลี่ยนความบังเอิญให้เป็นพรมลิขิต  “ไง เจอกันจนได้นะ” รอยยิ้มปรากฎบนใบหน้าคม ใช้ร่างกายสูงใหญ่ของตัวเอง ขวางทางคนที่เขารอมานานหลายเดือนไว้ ในที่สุดเธอก็มา  “ใช่! ในที่สุดก็เจอจนได้ คุณปีขาล!” น้ำเสียงหวานมีแววขุ่นเคือง เธอตั้งใจมาเจอเขาที่นี่ กว่าจะหาตัวเขาเจอมันไม่ยาก แต่มันก็ไม่ง่าย ราวกับว่าเขานั้นอยู่เบื้องหลังทุกๆอย่างในชีวิตเธอช่วงสามเดือนที่ผ่านมา  “จะมาทำสัญญาใช่ไหม?” “ไม่! ฉันไม่มีวันเป็นเด็กในสังกัดคุณแน่!” “เธอไม่มีทางเลือกนะเอื้อมดาว ถ้าเธออยากเป็นนักร้องตามที่เธอตั้งใจ เธอต้องเข้ามาเป็นเด็กของฉันเท่านั้น”  ร่างสูงก้าวชิด ยกมือรั้งเอวคอดกิ่วเข้ามาใกล้ ก้มหน้ามองคนตัวเล็กกว่าอย่างสนอกสนใจ เวลาหลายเดือนไม่เคยทำให้เธอเปลี่ยนไปเลย ความรู้สึกของเขาด้วย  “ฉันมีทางเลือก ถ้าคุณไม่ทำลายมัน ฉันเกลียดคุณ!” เธอเกลียดเขา ถ้าไม่ใช่เพราะเขา ค่ายเพลงใหญ่ๆที่เธอลงเดโมไป ต้องรับเธอเข้าเป็นศิลปินแล้ว แต่เพราะเขาทำอะไรบางอย่างไว้ ค่ายพวกนั้นเลยไม่กล้ารับเธอ  “ไม่มีใครทำให้เธอได้เท่าฉันหรอก ฉันรู้ว่าเธอเหมาะกับอะไร มาอยู่กับฉันสิ” มือหนายกขึ้นไล้ใบหน้าสวยอย่างแสนเสียดาย เสียดายทุกๆอย่างของเธอ ทั้งเสียงที่แสนไพเราะ ใบหน้า รูปร่าง เขาไม่อยากยกมันให้ใครทั้งนั้น  “มะ ไม่ ไม่มีวัน”  หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำ เมื่อโดนมือหนาไล้ทั่วใบหน้าอย่างอ่อนโยน ทุกอย่างขัดกับบุคลิกเขามาก ผู้ชายมาดโหดอย่างเขา ไม่คิดว่าจะมือเบาขนาดนี้  “อ๊ะ! เจ็บ!” ขอถอนคำพูด เมื่อกี้  “อย่าดื้อให้มาก เพราะฉันไม่ได้ใจดีตลอด!” มือหนาดึงรั้งเส้นผมยาวสลวย ส่งผลให้ใบหน้าสวยบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บ เขาไม่ได้พูดเล่น ถ้าขืนยังดื้ออีก เขาจะไม่ใจดีแล้ว เธอคงไม่รู้ ว่าผู้ชายชื่อปีขาลคนนี้ มันคลั่งมากแค่ไหน!