Küçük Mucizem

Hayat bazen acılarla doluydu. Çoğu zaman ölesiye canını yakan insanın. Öldüm deyip öldürmeyen. Hatta çoğu zaman süründüren. Canını yakan, ama canından da etmeyen. Bazen kâbuslarla. İnsanın hayatını bitiren, rüyada değil, uyanınca başına üşüşen. Bazen de mucizelerle. Olmadık yerde. Hiç beklenmedik bir şekilde. Birdenbire oluverir beklemediğin bir anda. Belki de asla olmaz dediğin, umudunu kestiğin anlarda. İşte benim mucizem, tam o gün, o saatte, hiç beklemediğim anda ve hiç ummadığım biriyle gelmişti bana. Başım ağrıyordu. Hem de ileri derecede. Göz kapaklarım birbirinden ayrilmamaya yemin etmiş gibi, birbirine yapışmıştı. Tamam, uykusu ağır bir insandım da, bu sanki bir başkaydı. Belki de saat çok erkendi, uykum vardı daha. E annem henüz tepemde bitmediğine göre, uyan artık diye, kesinlikle öyle olmalıydı. Uykudan uyanıp da gözlerimi açmadan yatağın içindeki ikinci yastığı ararken, elime başka bir şeyin değmesi ile çığlık atarak uyandım uykumdan. Oha, yatağa Yunan heykeli atmışlar! "Sabah sabah ne cırlıyorsun kızım ya?" "Sen kimsin be? Ne işin var yatağımda?" deyip korkuyla şaşkınlık arasında yatakta doğrulduğum sırada, bana bakıp sırıtan çocuğun burada ne işi olduğundan daha önemli bir şey vardı. Çıplaktım! Çığlık atarak yataktaki örtüyü üzerime alırken, yere düşen çocuğun da çıplak olduğunu görüp gözlerimi kapattım tekrar bir çığlık eşliğinde. Baksam da olur muydu acaba? Kaslar falan neyse de, ela gözler baya iyiydi. Oda da güzeldi. Her yer gri, mükemmel kahverengi eşyalar. Ne kızlar atmıştı bu odaya kim bilir? Bunun için özel döşenmiş bile olabilirdi. Pis sapık! "Allah'ını seversen sus artık ya!" Oldu canım. İstersen geri yatayım, uyuruz kardeş kardeş. "Çıplağım ben be çıplak! Ne demeye susacakmışım? Ne işin var benim odamda diye sordum sana değil mi?" Çocuk hiç istifini bozmadan örtünün benden arta kalan kısmını üzerine çekip yatağa geri yayıldıktan sonra kolunu başının altına aldı. "Kim kimin odasında çok pardon?" Kaşlarımı çatarak odaya bakarken, buranın benim odam olmadığını fark ettim. Başka birinin odasında? Daha da önemlisi başka birinin yatağında? Çırılçıplak, ne yapıyordum ben? Ne yapmıştım böyle? Hayır ya. Yapmamıştım. "Ayrıca giyinikken sevişemezdik. Bu yüzden çıplak olman çok normal." "Ne!" Ne saçmalıyordu bu be? Ben... Yok daha neler ya! Nişanlıydım ben, yapmazdım öyle şeyler... Yapmamalıydım...Nişanlıydim ben be nişanlı. Parmağımda hâlâ onun yüzüğü vardı. Sevmiyordum belki, belki ölüp bitmiyordum uğruna ama, söz vermiştim. O an zaman geriye akar gibi bir bir geldi gözüme yaşadıklarım. Ben de istemiştim. Tanımadığım bir adamı. Nişanlısını bu güne kadar yanına yaklaştırmayan ben, tanımadığım bir adama, evet demiştim. İstiyorum. Nasıl çıkmıştı o sözler benim ağzımdan? Gerçekten söylemiş miydim yoksa hayal miydi hepsi? Kafamda kuruyor olabilir miydim? Madem öyle, bu halim de neyin nesiydi? Tamam, babamın zoruyla o herifle nişanlanmış olabilirdim ama... Bok vardı zaten nişanı kutlamak için bara gidecek! Sanki başka yer kalmamıştı nişan kutlayacak? İnsan barda nişan mı kutlardı be! Hah! Bendeki de laf yani. Hiçbir şey bana sorulmuyordu ki, haber veriliyordu sadece. İstediği yerde kutlardi o yüzden. Ben kimdim ki? Sanki beni ilgilendiren bir durumdu. Değil mi ama? Of ya of! Ne vardı o kadar içecek? Ne diye deli gibi içip durmuştum ki her gün içip de hiç sarhoş olmayan biriymiş gibi. Neyime güvenmiştim. Kendime mi, biricik nişanlıma mı? Sahi ya, benim nişanlım olacak hanzo nerelerdeydi ben sarhoş olurken? Sözde yanımda olması, beni bırakmaması gerekmiyor muydu? Tüm bu sözleri bir tek ben mi vermiştim yoksa? Görünüşe göre, ben de pek verememiştim ama, olsun.