Kabanata 1 | Pagbagsak ng Eroplano

2197 Words
Pagkagising ko, natuklasan ko na lang na nasa tabing dagat na pala ako. Ang katawan ko ay basang basa ng tubig dagat, at napaka-init ng aking mukha .Pinilit kong tumayo sa aking pwesto, pinagmasdan ang karagatan, minsan ay may makikitang mga seagull na lumilipad sa ibabaw ng dagat. Sa hindi kalayuan, makikita ang isang sirang eroplano na nagbubuga ng makapal at maitim na usok. Sa mga paligid nito ay meron makikita din na putol na mga braso at paa.   "Puta!"   Hindi ko maiwasang magmura sa mga nakita ko dahil ito ay nakakadiri talaga. Medyo sumama ang tiyan ko at nasusuka dahil sa naaamoy kong dugo.   *Blaargh!*   Ibinuka ko ang aking bibig at iniluwa ang isang lusak ng tubig-dagat. Pagkatapos noon ay gumaan na ang aking pakiramdam. Makalipas ang mahabang oras na nakaupo lamang ako sa dalampasigan, umayos na rin sa wakas ang aking pakiramdam.   Sa pagkaka-alala ko ay pupunta ako at ang aking mga katrabaho sa taunang meeting na pinamumunaan ng general manager namin. Pagkatapos noon, habang dumadaan sa kalagitnaan ng daan, nakatagpo kami ng masamang panahon at malakas na hangin.   Akala ko isang simpleng bagyo lang ito, ngunit sa hindi inaasahang pagkakataon ay nagdulot ito ng pagbagsak ng sakay naming eroplano. Hindi ko inaasahan na sa aking paggising muli ay nandito na ako sa desyertong isla na ito.   Nilabanan ko ang pagduduwal at naglakad pasulong. Bigla na lang akong may natagpuang tao na nakahandusay sa dalampasigan, hindi pa matukoy kung siya ba ay buhay o patay na. Nasa harapan ko ay ang supervisor namin, si Megan Magbanua.   Si Megan ay palaging malamig ang pakikitungo sa amin sa kumpanya, at siya ay isang mahusay na negosyante. Ngayon na nakahiga siya sa dalampasigan, napansin ko may itinatago pala itong pambihirang alindog.    Dahil sa paghampas ng tubig dagat sa dalampasigan, ang suot niya ay mahigpit na bumakat sa kanyang katawan. Kitang kita ang matikas na pigura ng kaniyang katawan na nasa aking harapan.   Hindi malaman kung saan na napunta ang suot nitong itim na amerikana at isang puting kamiseta na lang ang natitira. Ang itim na lace ng kanyang suot ay naitulak pataas ng tubig dagat, at ang perpektong tabas ng dibdib ay bakat na bakat. Ang size ng kanyang dibdib ay hindi bababa sa 38D o mas mataas pa. Dahil sa suot nitong puting kamiseta ay nakikita na ang mga kulay rosas niyang u***g na nakataas at medyo nasisilayan na rin ang kanyang areola.    Dahil sa impact ng tubig dagat ay umangat ang kanyang mini skirt at kitang kita na ang kanyang puwitan. Ang kanyang medyas ay napuno ng graba, at tumambad sa aking mga mata ang kulay abong thong nito.   Dahil nakahiga patagilid si Megan, hindi ko maiwasang tingnan ulit ang mamula-mulang matambok na pwetan niya. Hindi ko inaasahan na si Megan pala ay isang kakaiba na babae, nagsusuot din pala siya ng mga thong.    Ibig sabihin ba nito ay pagpapanggap lang ang pinapakita niyang pagiging malamig at seryoso tuwing Weekdays sa trabaho? Dahan-dahan akong naglakad at niyakap siya. Hawak ko ngayon ang high standard na maganda naming manager, isang sitwasyon na hindi ko kailanman naisip.   Hindi nagtagal ay inilagay ko si Megan sa malambot na buhangin at sinuri ang buo kong katawan. Pagkatapos kong makita na wala akong sugat, gumaan ang loob ko.   Kung iisipin mo ay desyertong isla nga ito, kung talagang masugatan, napakahirap gawan ng paraan. Nang matapos kong suriin ang aking katawan, nagising si Megan.   "Fabian, ano ang ginagawa mo!" Walang kaalam-alam si Megan nang makita niya ako, tumingin sa akin ng may pagdududa, at malamig na nagtanong.   “Kung may gusto talaga akong gawin sa’yo, kanina ko pa ginawa, pero wala naman diba?” Tinapik-tapik ko ang dibdib ni Megan, at galit na sinabi, “Kung hindi dahil sa akin, namatay ka na sana sa tubig dagat ngayon!"   Tubig dagat?   Tila naalala ni Megan ang pagbagsak ng eroplano matapos marinig ang aking sinabi.   "Ikaw.. sabi mo..buhay pa tayong lahat?" Hinawakan ni Megan ang kanyang dibdib gamit ang dalawang kamay habang ang kanyang magandang mukha ay namumutla.   "Still alive for now!" kaswal kong sabi.   Tumingin lang ako sa paligid, ito ay isang disyertong isla, at nawala na ang mga baggage namin nang bumagsak ang eroplano. Mga kagamitang pangkomunikasyon tulad ng mga mobile phone ay panigurado wala ring signal kahit na matagpuan ang mga ito.   Tumingin sa paligid si Megan, nang makita niya ang walang hangganang dagat, hindi maiwasang manginig ang buong katawan niya sa takot. Kailan pa nakakita ng ganitong eksena ang isang propesyonal na elite na tulad niya. “Maghintay ka dito, titingnan ko kung may mga nakaligtas pa.” Ipinatong ko ang mga kamay ko sa lupa at dahan-dahang tumayo . “Huwag mo akong iwan!”  tumayo si Megan, bigla siyang tumalikod at niyakap ang aking hita ng mahigpit.   "A..." Magsasalita pa sana ako, kaso naramdaman ko ang malambot na sensasyon sa ibabang bahagi ng katawan ko. Ang matambok na dibdib ni Megan ay naka-sandwich lang sa pagitan ng aking mga hita, at ang kanyang bibig ay nakalapat lang naman na malapit sa aking ari. Hindi nagtagal, nagkaroon ng reaksyon ang aking ibaba kaya dumiin ito sa bibig ni Megan.   "Ah..." bulalas ni Megan, napa-iwas siya ng konti.   Sa mga sumunod na sandali, hindi ko alam kung ano ang kanyang iniisip, ibinuka niya ang kanyang bibig at kinagat ang aking pantalon. Dahil summer noon, nakasuot lang ako ng isang pares ng napakanipis na pantalon, at ang pagdampi ng kanyang mga ngipin ay naging sanhi ng patuloy na pag tigas ng aking manoy. Ito ang unang pagkakataon na nagkaroon ako ng ganitong kalapit na pakikipag-ugnayan sa isang babae.   "Hangga't hindi mo ako iiwan, tiyak na ibibigay ko sa’yo ang iyong pangangailangan."   Maya-maya, ay inangat ni Megan ang kanyang ulo at tumingin sa akin habang may laway mula sa gilid ng kanyang bibig na parang isang maliit na asong nagmamakaawa ng buto.   “Hindi ako aalis, titingnan ko lang kung may iba pang nakaligtas at kung may masasalba pa tayong pwedeng makain.” Walang magawa kong pag-alo kay Megan.   Nasa isang desyertong isla kami ngayon pero kahit ngayon lang ako naakit kay Megan, gusto ko na siyang tikman ngayon. Pero mas importante ang mabuhay kami kaysa sa pagnanasa na yan, gusto ko pang mabuhay!   "Hindi ka nagsisinungaling sa akin?" Nakatingin pa rin sa akin si Megan na hindi makapaniwala, na idiniin ang dibdib niya sa kandungan ko.   “Hindi ako magsisinungaling sa’yo” marahan siyang tinulak, “Makinig ka sa akin at hintayin mo na lang ako dito.”   "Sige!" Bahagyang tumango si Megan, nakatingin sa likod ko, sa takot na mawala ako sa paningin niya.   Sinundan ko ang dalampasigan, tinitignan ang buong paligid upang makita kung mayroon akong magagamit. Sa daan, kinuha ko ang isang backpack at nakita kong naglalaman ito ng isang maliit na kahon ng gamot para sa pang-araw-araw na pangangalaga.   "Bakit parang kay Yazmin ang bag na ito?"   Pagkatapos kong suriing mabuti ang pakete, nalaman kong ito ay ang pakete ng pinakamaganda naming katrabaho na si Yazmin Lustina. Si Yazmin ang numero unong anchor ng aming kumpanya. Siya ay bata at maganda, may natural na hugis oval na mukha, mahahabang pilikmata, at mga mata na parang itim na hiyas. Kapag naman siya ay ngumiti ay parang bulaklak na namumukadkad.   Noong minsan pa nga ay may nagbayad pa ng sampung milyon para lang makita si Yazmin. Gayunpaman, magalang na tumanggi si Yazmin, at nag-alok pa na ibalik ang pera na ibinahagi ng mga lokal na tirano. Mula noon, tumaas talaga ang popularidad niya at nakilala ko lalo si Yazmin, at dahil diyan ay naging numero unong anchor siya ng aming kumpanya.   "Buhay pa kaya siya?" Sa pag-iisip nito, hindi ko maiwasang mapabilis ang aking lakad.   Hindi nagtagal ay nakita ko ang katawan ni Yazmin sa hindi kalayuan. Ang eleganteng mahabang palda ay mukhang matagal nang napunit, at ngayon ay nakasuot na lamang si Yazmin ng isang set ng cute underwear.   Ang kulay rosas, maputi, at makinis na balat niya ay kumikinang nang mapang-akit sa liwanag ng araw. Hindi ko maiwasang bilisan ang lakad ko. Nang makalapit ako kay Yazmin, natuklasan ko na nasugat ang bukong-bukong niya.   “Yazmin!” marahan kong hinaplos ang kanyang mala-porselanang mga paa at pinunasan ang dugo dito. Hindi pa rin sumasagot si Yazmin, yumuko ako at binuhat siya sa likod ko.   Payat si Yazmin pero malaman din ang katawan. Bagama't hindi kasing laki ng dibdib ni Megan, matigas at malusog pa rin naman ang mga ito.   Biglang nahawakan ko ang kanyang pwetan gamit ang dalawang kamay, hindi sinasadyang dumampi ang aking mga daliri sa panty ni Yazmin. Dahil sa sobrang lakas ng pwersa nito ay dumampi ang aking mga daliri sa malambot niyang ari.   "Hmm..!" Marahang umungol si Yazmin dahil sa kanyang naramdaman.   “Yazmin, gising ka na?” mabilis kong tanong.   Hindi sumagot si Yazmin sa aking likuran, ngunit parang may bahid na mantsa ng tubig sa aking mga daliri. Hindi ba dapat...Gumamit ako ng kaunting puwersa sa aking mga daliri, at muling umungol si Yazmin.   Parami nang parami ang tubig sa aking mga daliri, at si Yazmin, na dumidikit sa aking katawan, ay marahang humalinghing. Mukhang hindi pa nagigising itong babaeng ito, instinctive physiological reaction lang. Hinawakan ko lang ito ng mahina, at napakaraming tubig na ang umagos. Akala ko ay inosenteng babae si Yazmin? Sa hindi inaasahang pagkakataon, parang siyang isang water doll.   Nang dalhin ko si Yazmin sa amin lugar na pinagtatambayan, tumingin sa akin si Megan na  naka-abang. Bagamat hindi ako kapansin-pansin noon sa kumpanya, ako lang ang nag-iisang lalaki sa disyertong isla na ito. Kung wala ako, matagal nang nalugmok si Megan ngayon, at ang tanging pag-asa niya ay ako lamang.   "Fabian, ako ay.. ako ay nagugutom na!" Napatingin lang si Megan kay Yazmin, at saka ako tiningnan ng masama.   Nataranta ako sa mga tingin ni Megan. Si Manager Megan na malamig ang pakikitungo ay ngayong parang kuting sa harapan ko. Nang makitang hindi ako kumibo, sinunggaban ako ni Megan. Sa pagkakataong ito, kitang-kita ko ang paghila ni Megan sa aking damit na panloob, at ang kanyang buong u***g ay dumikit nang mahigpit sa aking dibdib.   "Fabian, kailangan mo akong protektahan!" Napayakap si Megan sa akin, ang kanyang puwitan ay nakadikit sa ibabang bahagi ng katawan ko.   "Walang panganib ngayon. Dito muna tayo sandali at maghintay ng rescue!" Hinagod ko ang likod niya at pinakalma siya, "Para sa isang bagay na kasing laki gaya ng pagbagsak ng eroplano, tiyak na magkakaroon ng rescue team."   “Oo, oo, may rescue team!” tila nabuhayan ng loob si Megan. Ramdam ko ang takot ni Megan, takot dahil hindi mo alam na mga mangyayari.   "Saglit lang titingnan ko kung may iba pang mga tao na nakaligtas . Kung mas maraming tao, mas malaki ang pagkakataon na mabuhay tayo. " Inisip ko at sinabi ko sa kanya.   Mahirap i-garantiya ang kaligtasan nina Megan at Yazmin kung ako lang ang lalaki. Lalo na ang dalawang ito ay mga babae, okay lang na sila ang mag-asikaso sa mga gawain ng kumpanya kapag weekdays pero kung hahayaan silang mamuhay nang mag-isa sa isla, natatakot akong mamatay sila sa gutom sa loob ng tatlong araw lamang.   "O siya, sige, mag iingat ka " Niyakap ako ng mahigpit ni Megan at bumulong sa tenga ko, "Pwede kong ibigay sa iyo ang aking unang beses.."   Unang beses? Napatingin ako kay Megan ng may pagdududa, nanlaki ang mata ko. Nang makita ang mahuhusay na galaw ni Megan, makikitang hindi ito mukhang inosente. Pagharap sa aking tingin, mariing tumango si Megan.   "O siya sige, hintayin mo ko at itaga yan para sa akin." Sinabi ko yan habang hinahawakan ang baba ni Megan at nakangiting sinabi, "Ikaw na muna ang bahala kay Yazmin, titingnan ko kung may makakain." Ngayon kaming tatlo ay halos wala survival tools at kailangan kong bumalik sa eroplano para tingnan kung may magagamit ba ako. Pagkatapos ng ilang minutong paghahanap, sa wakas ay nakakita ako ng ilang punyal malapit sa eroplano.   Ito ay dapat na i-check in ng isang tao bago sumakay ng eroplano , ngunit ngayon ang punyal na ito kahit papano ay maaaring magamit upang mapabilis ang mga dapat kong gawin. Parang naubusan ako ng suwerte dahil nakakita lang ako ng ilang bote ng mineral water maliban sa punyal.   Tungkol naman sa iba pang maaaring nakaligtas, wala talaga akong nakita. Sa kabutihang palad, mula sa gitna ng bahura sa tabi ng dagat, ilang mga grupo ng isda ang naanod.   Bagama't tatlo lang, isa na itong kaaya-ayang sorpresa. Sinandok ko na lang ang isda at ibinalot gamit ang librong nakuha ko kanina. Habang naglalakad ako palabas ng bahura, malabo kong nakita ang isang pigura.   “Sino nandiyaan?” Umakyat ako sa bahura at nakilala ko ang taong nasa harapan ko. Yung flight attendant namin. Noong nasa eroplano, nagkaroon kami ng kaunting pagpapalitan ng pag-uusap.   Ngayon ang flight attendant ay medyo nasa nakakahiyang sitwasyon at ang itim na seda ay may mga ilang kalmot at dahil dito ay nakikita  ang kanyang maputi na mala snow-white na balat. Humakbang ako para tingnan ang kanyang hininga.   Buhay pa!   Saktong paghakbang ko para buhatin ang flight attendant sa likod ko, bigla akong nakarinig ng dagundong mula sa kailaliman ng isla.
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD