มิ่งเลื่อนตัวขึ้นไปดูดเต้านมที่ลอยเด่นระริกไหวด้วยแรงหอบหายใจ
“อุ๊ย!” หญิงสาวเบิกตากว้างอุทานเสียงหวานกายสั่นระริกอีกครั้งด้วยความเสียวแอ่นอกให้เขากินนมทั้งสองข้างอย่างเอร็ดอร่อยแล้วก็สะดุ้งเฮือกเมื่อติ่งเนื้อโดนลูบคลำพร้อมกับที่เขาประกบปากจะจูบปากเธอหญิงสาวเบี่ยงหน้าหนีพร้อมกับเอ่ยปากห้าม
“สกปรกจ้ะ พี่ยังไม่ได้ล้างปาก"
"อ้าว ที่ติดปากพี่มันเป็นของเอ็งนะฮ่าๆๆๆ" มิ่งเงยหน้าหัวเราะด้วยความขบขันกับความไม่ประสาของหญิงสาว
"ถึงจะเป็นของข้าก็สกปรกจ้ะพี่" พิกุลหน้าแดงก่ำด้วยความอาย
"พี่เลียเอ็งยังไม่เห็นว่าจะสกปรกตรงไหนทั้งหอมและหวานจะตายไป" มิ่งกดจมูกหยอกเย้าพวงแก้มเนียนใสจนเห็นเลือดฝาดของหญิงสาววัยกำดัด ชายหนุ่มค่อยๆ เกลี่ยริมฝีปากไปที่เรียวปากอิ่มตึงเขาแลบลิ้นเลียกลีบเนื้อสีสดแล้วทำเสียงฮึ่มๆ ในลำคออย่างมันเขี้ยวก่อนจะกัดเบาๆ
“สิจ๊ะ เปิดปากให้พี่ดูดลิ้น” มิ่งวอนขอเสียงหวานปนทะลึ่ง
"พี่มิ่ง" พิกุลทุบต้นแขนเขาเบาๆ หลับตาแน่นด้วยความอายแต่ยอมเผยอปากรับให้เรียวลิ้นสากระคายสอดเข้าไปด้านใน
หญิงสาวสะดุ้งสั่นสะท้านกอดรัดร่างใหญ่เอาไว้แนบแน่นขณะขยับลิ้นอย่างไม่ประสาแต่พยายามเคลื่อนไหวตามที่มิ่งสอนจนสามารถแลกลิ้นดูดกันอย่างได้อารมณ์ คราวนี้สั่นสะท้านไปด้วยกันทั้งสองคน
มิ่งฉวยโอกาสที่หญิงสาวลืมตัวปล่อยอารมณ์อยู่ที่จูบ จ่อท่อนเนื้อตรงกับปากทางซึ่งปิดสนิทแต่ชุ่มฉ่ำโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อยแล้วแอ่นกระแทกเข้าไปแต่ไม่ได้ผล เขาจึงจับโคนขาให้อ้ากว้างส่งแก่นกายบดขยี้กลางร่องลากไล้ขึ้นๆ ลงๆ ก่อนจะจับยัดกลับเข้าไปใหม่แต่ก็ไม่เข้าอยู่ดี
พิกุลเบ้หน้าด้วยความเจ็บตึงที่ปากทางซึ่งโดนบุกรุกเธอเบี่ยงหน้าหนีจูบเม้มริมฝีปากแน่นเกร็งขาทั้งสองข้างเอามือยันที่แผ่นท้องแกร่งชายหนุ่ม
“พี่มิ่ง พี่เอาอะไรมาทิ่มตำข้า พี่รู้หรือไม่ว่าข้าเจ็บ เจ็บจริงๆ นะจ๊ะ”
“เอ่อ...” คำพูดไม่ประสาทำให้มิ่งแทบหด
“ปลาช่อนพี่ไงจ๊ะ วันนั้นพิกุลเคยจับมันแล้วนี่นา” ชายหนุ่มก็หัวไวเช่นกันและฉวยโอกาสที่เธอยังงงๆ รุกคืบยัดเข้าไปทีละนิด
“ปละ...ปลา...ช่อน” พิกุลตะกุกตะกัก
“ใช่จ้ะ” มิ่งออกแรงทิ่มผลักดันความเป็นชายฝ่าความคับแคบเข้าไปด้านในจนส่วนหัวของแก่นกายผลุบเข้าไปครึ่งหัว
พิกุลกรีดร้องเสียงหลงตัวสั่นเทาทุบตีเขาเป็นพัลวัน
“กรี๊ดดด...อูย...เจ็บ...เจ็บ...หยุดก่อนจ้ะ...หยุดก่อน พี่มิ่งข้าเจ็บ ข้าเจ็บจะทนไม่ไหวแล้ว”
เสียงพิกุลกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดดังแหวกความเงียบยามดึกสงัดพร้อมกับอ้อนวอนให้ชายหนุ่มเห็นใจเมื่อกลางกายโดนบุกรุกด้วยด้วยลิ่มเนื้อขนาดใหญ่ทำให้เจ็บปวดสุดที่จะพรรณนา จะขยับหนีก็ขยับไม่ได้เพราะลิ่มเนื้อที่ตอกอัดอยู่กลางกายราวกับท่อนไม้ที่ปักลึกตอกตรึงอยู่บนพื้นดิน
“พี่รู้จ้ะ พี่รู้” มิ่งกัดฟันเอ่ยปลุกปลอบทั้งที่เขาเองก็เจ็บหัวไม่ต่างกันในยามที่ฝ่าความคับแน่นเข้าไปข้างในแล้วโดนเธอดูดรัด
มิ่งไปต่อไม่ได้ท่อนเนื้อเข้าไปได้แค่ครึ่งเท่านั้นชายหนุ่มแช่ตัวนิ่งให้หญิงสาวผ่อนคลายแล้วกดลงไปใหม่อีกครั้งแต่ราวกับเจอทางตันชนกำแพงนุ่มหยุ่นพอกระแทกแรงๆ ฝ่าเข้าไปก็ปวดแปลบแสบที่หัวเจ็บไม่ต่างกับเธอที่กรีดร้องเสียงดังลั่นเรือน เขาเคยเปิดกรีดความสาวของพิกุลมาแล้วแต่ไม่เจอเหตุการณ์หนักใจอย่างนี้
“พิกุลจ๋า อย่าร้องไห้” ชายหนุ่มแช่ตัวนิ่งยันข้อศอกกับฟากไม่ให้ร่างเล็กด้านล่างรับน้ำหนักของเขา ใบหน้าแดงก่ำเปรอะเปื้อนน้ำตาดูน่าสงสาร ชายหนุ่มจูบซับจนแห้งเหือด
“ทำไมเอ็งถึงบอกพ่อให้พี่ถอดกำไลให้ หรือพี่หล่อกว่าพี่เทิด” จริงๆ แล้วผู้นำมีสิทธิ์ถอดกำไลให้หญิงสาวทุกคนในหมู่บ้านยกเว้นว่าฝ่ายหญิงไม่ต้องการและเลือกชายอื่นซึ่งก็ไม่ผิดกฎแต่อย่างใด
“ข้ารักพี่” เขาต้องรู้แต่ยังจะถาม หญิงสาวหยุดสะอื้นตอบอ้อมแอ้มเสียงเบาไม่กล้าสบตาคนตัวโตที่จ้องมองเธอแน่วนิ่ง
“จริงรื้อ ทำไมเสียงเบาจัง โกหกกันหรือเปล่า” ชายหนุ่มล้อเสียงสูงราวกับไม่เชื่อนัยน์ตาพราวระยับ
“พี่มิ่งออกไปข้าอึดอัด” หญิงสาวทุบไหล่กว้างไม่ยอมตอบ
“เอ็งแต่งงานกับพี่ทำไมน้า หนุ่มๆ หลายคนในหมู่บ้านที่รอเอ็ง อกหักกันเป็นแถวนะ รู้หรือเปล่า”
“พี่มิ่ง” หญิงสาวแหวเสียงดังเมื่อโดนมือหยาบสะกิดยอดอกเบาๆ จนเธอแอ่นกายด้วยความซ่านสยิว ขณะที่กลางกายยังโดนตอกตรึงด้วยลำเนื้อขนาดใหญ่จนเธอไม่อาจเคลื่อนไหวได้ แค่ขยับนิดเดียวก็ปวดแปลบไปทั้งเนินนาง
มิ่งพยายามหยอกล้อให้หญิงสาวลืมความเจ็บทั้งที่เขาเองหนักใจจนกลายเป็นเครียด เพราะหลีกไม่พ้นที่จะต้องทำให้เธอเจ็บ
“รักพี่จริงๆ หรือเปล่า ตอบหน่อยสิ” เขาจ้องมองดวงหน้าเล็กอ่อนหวานจริงจัง
พิกุลชะงักจ้องมองดวงตาที่เคยพราวระยับซึ่งตอนนี้เปลี่ยนเป็นจริงจังเคร่งเครียดของเขาอย่างไม่เข้าใจ ทำไมต้องถามย้ำซ้ำๆ หลายครั้ง ทั้งที่รู้อยู่แล้วและตัวเขาเองก็ไม่ได้รักเธอสักหน่อย
“พิกุล ตอบพี่หน่อยสิคนดี พี่อยากได้ยินอีกครั้ง” มิ่งเว้าวอนอ่อนหวานโดยไม่รู้ตัว
“รัก พิกุลรักพี่มิ่ง” หญิงสาวตอบซื่อๆ เอียงอาย
“รักพี่ก็ต้องทนเจ็บนะจ๊ะ พี่เองก็เจ็บหัวไม่ต่างจากเอ็งยามที่บุกฝ่าช่องทางคับแคบกลางเนินนางเข้าไป” มือหยาบเลื่อนลงไปลูบคลำส่วนที่สอดประสานกัน
พิกุลอ้าปากค้างกับคำพูดทื่อตรงของผัวซึ่งเธอก็ไม่เข้าใจอยู่ดี
“เจ็บหัวหรือจ๊ะ”
“ใช่จ้ะ คืนนั้นเอ็งได้ลูบหัวปลาช่อนพี่แล้วนี่นา ถึงจะนิดเดียวก็เถอะ” มิ่งขยายความเพราะเมียเขาช่างไม่ประสาเอาเสียเลย
“อ๋อ...อุ๊ย...พี่มิ่งทะลึ่ง” ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อเข้าใจแจ่มแจ้ง
มิ่งฉวยโอกาสที่หญิงสาวเผลอต่อปากต่อคำกับเขาเกร็งลำแขนดันตัวเองเข้าไปเต็มแรง
“ฮึ้บ!”
ซ้วบ!
ชายหนุ่มชนกำแพงนุ่มหยุ่นราวกับกำมะหยี่มุดกายหายเข้าไปด้านในจนสุดลำโคน หนอกเนื้อชนกันแนบสนิทไม่มีอะไรขวางกั้นอีกต่อไป
“กรี๊ดดดด” พิกุลบิดกายกรีดร้องเสียงยาวทั้งตกใจและเจ็บปวดทรมานจนน้ำตาไหล
“ฮึก...ฮือๆๆๆ” หญิงสาวเบะปากร้องไห้น้ำตาไหลพรู
มิ่งก้มลงมองส่วนที่สอดประสานกันก็พบว่ามีเลือดซึมออกมาทั้งที่เคยผ่านการถอดกำไลมาแล้วครั้งหนึ่งแต่เธอก็ยังรับเขาไม่ไหวฉีกขาดอีกจนได้ ชายหนุ่มละเลงหยาดน้ำรอบๆ บริเวณท่อนเนื้อที่ปักคาอยู่ในช่องทางลับซึ่งบีบรัดเขาเอาไว้แน่น