ผู้ชายคนนี้ก็มีหัวใจ

“หอมทำอะไรอยู่เหรอ?” ติ้ง! (“หอมเพิ่งอาบน้ำเสร็จ​ นายมีอะไรหรือเปล่า?”)​ “ไม่มีอะไร​ ฉันคิดถึงหอม​ เลยอยากคุย” (“อ๋อ​ หอมไม่ว่างเลย​ เดี๋ยว​เราค่อยคุยกันนะติน​”)​ “ครับ” ข้อความ​ถูกส่ง​ พร้อมสติ๊กเกอร์​รูปหัวใจ นิโคติน​มองข้อความล่าสุดที่เขาส่งหาน้ำหอม​ เมื่อได้เห็นว่าเธอตอบกลับ​ เขาก็ยิ่งมีความสุข​ มันไม่มีอะไรมีความสุขไปมากกว่านี้แล้ว​ การที่ได้เห็นผู้หญิง​ที่ตนเอง​รัก​ ตอบแชทกลับอยู่เสมอ​ มันยิ่งทำให้ชายหนุ่ม​มั่นใจ​ ว่าหญิงสาวมีใจให้ และแน่นอน​ ผู้หญิง​ที่อยู่หัวใจของเขาจนไม่เหลือพื้นที่ให้ใครก็คือ'น้ำหอม'​ ครืด~ครืด~ เสียงโทรศัพท์มันแผดเสียงร้องเสียงดัง นิโคตินหยิบสมาร์ทโฟน​ราคาแพงขึ้นมากดรับทันที “ว่าไงครับแม่?” “พี่แกจะแต่งงานแล้วนะ​ แกรู้เรื่อง​หรือยังนิโคติน” น้ำเสียง​ปลายสายเอ่ยอย่างตื่นเต้น​ นิโคติน​กลับไม่ได้รู้สึกอะไร​ กับสิ่งที่ปลายสายเอ่ย​ เพราะเขากับผู้เป็นพี่ไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่​ เขาเกลียดพี่ชายมาก​ ไม่อยากจะพูดถึงด้วยซ้ำ “ไม่ครับ!​ พี่ลัสไม่เคยบอกอะไร?” นิโคติน​เอ่ยเสียงเรียบ​ “แม่ตื่นเต้น​จัง​ นิโคลัสเป็นคนเก่ง ถ้าแต่งงานไปแม่ก็ไม่ห่วงอะไร?” “แล้วพี่ลัสแต่งกับใครครับ?” นิโคติน​เอ่ยถามอย่างอยากรู้​ เขาไม่เคยเห็นพี่ชายมีแฟนเลย​ แล้วนิโคลัส​แต่งงานกับใคร? “เดี๋ยวพี่ลัสคงไปบอกลูกเองแหละ​ เห็นว่าเริ่มแจกการ์ด​วันนี้แล้ว​ แม่เองก็ยุ่ง​ ๆ​ คงช่วยอะไรไม่ได้มาก​ จะได้บินกลับ​ ก็คงวันงานของพี่ชายแก” “ครับ” “ถ้าตินพอช่วยงานแต่งพี่เขาได้​ ก็ช่วยพี่เขาด้วยนะ​ คงจะวุ่นวาย​น่าดู” “ครับแม่” “แค่นี้ก่อนนะลูกรัก” “ครับแม่” นิโคติน​กดวาง​ พลางคิดกับคำพูดของมารดา​ พี่ชายของเขากำลังจะแต่งงานกับใคร? ติ๊งต่อง!ติ๊งต่อง! เสียงกดกริ่งดังขึ้นที่หน้าบ้าน นิโคตินขมวดคิ้วเป็นปม แล้วเดินออกไปเปิดประตู วันนี้เขาให้ลูกน้องไปทำงานสำคัญ ซึ่งเป็นงานใหญ่​มาก​ เขาให้ลูกน้องไปหมด เลยไม่มีใครอยู่บ้านด้วย พอเปิดประตูออกไป​ นิโคติน​เจอน้ำหอมยืนยิ้มให้เขาอยู่ เขาฉีกยิ้มให้เธอทันทีเมื่อได้เห็นใบหน้าสวยหวานของหญิงสาว​ ก่อนจะหุบยิ้มเมื่อเห็นนิโคลัสยืนอยู่ข้าง ๆ​ นิโคติน​ปรับสีหน้าเรียบพร้อมกับมองทั้งสองสลับ​ไปมา “มีอะไรหรือเปล่า? ถึงได้มาหาถึงที่นี่” เขาเอ่ยถามพร้อมกับมองหน้าน้ำหอม​ โดยไม่สนใจชายที่ยืนอยู่ข้าง​ ๆ​ เขาเองไม่ถูกกับผู้เป็นพี่เท่าไหร่ เลยไม่อยากจะใส่ใจ “พอดีหอมมีการ์ดแต่งงานมาให้” น้ำหอมยิ้มให้นิโคตินทันทีที่พูดจบ​ พร้อมกับยื่นการ์ดแต่งงานสีชมพูให้เขา “ทำไมฉันถึงไม่เคยรู้เรื่องนี้เลยล่ะ” นิโคตินเอ่ยถามน้ำหอม​ จ้องหน้าผู้เป็นพี่สลับกับหน้าผู้หญิง​ที่เขารักไปมา ก้อนเนื้อที่อกซ้าย​ของเขามันบีบรัดรุนแรง​ จนเจ็บร้าวไปทั้งใจ เขา​รักหญิงสาว​มาตั้งนาน​ และไม่เคยคิดว่าเธอจะแต่งงานกับนิโคลัส เขาแชทคุยโทรคุยไปมาหาสู่กับน้ำหอมตลอด จนเขาคิดว่าเธอมีใจให้เขา แต่สุดท้ายไม่ใช่เลยเขามโนไปเอง “คือหอมไม่เคยได้บอกใครค่ะ​ เพราะนิโคลัส​อยากคบกันแบบเงียบ ๆ” “ทำไมต้องคบกับแบบเงียบ​ ๆ” “ไม่มีอะไรหรอก​ เราแค่คบกันแบบไม่เปิดเผยแค่นั้นเอง” “นายมีอะไรหรือเปล่านิโคติน?” นิโคลัสเอ่ยถามเมื่อเห็นสีหน้าไม่พอใจของผู้เป็นน้องมองมาที่เขา นิโคตินไม่ชอบเขามาตั้งแต่ไหนแต่ไร เขาเองก็ไม่รู้หรอกว่าเพราะอะไร?​ นิโคติน​ถึงไม่ชอบเขา นิโคตินปรายตามองผู้เป็นพี่​ ก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น จากนั้นก็หันมาสนใจอ่านการ์ดในมือต่อ เขารักน้ำหอมมาตั้งนานแล้ว​ แต่ผู้เป็นพี่กลับได้หัวใจเธอไปครอง​ มันยิ่งทำให้เขา​เจ็บปวด​ “อีกหนึ่งอาทิตย์​ทำไมมันถึงเร็วแบบนี้” “จะช้าจะเร็วมันก็แต่งอยู่ดี” นิโคลัสเอ่ยเรียบ​ ๆ ยิ่งสร้างความไม่พอใจแก่นิโคติน เขาเกลียดชังผู้เป็นพี่ทั้งเสียใจที่เธอเลือกนิโคลัส มันจะมีอะไรแย่ไปกว่านี้ไหม? คนที่รักไปแต่งงานกับคนที่เขาเกลียด! “ตินเป็นอะไรหรือเปล่า?” น้ำหอมเอ่ยถาม เธอเองก็รู้ว่านิโคตินชอบเธอ แต่เธอไม่ได้รักนิโคติน ความรักมันบังคับ​กันไม่ได้หรอก​ ในเมื่อไม่ได้รัก​ จะทำใจให้รักหญิงสาว​ก็ทำไม่ได้ “เปล่าไม่ได้เป็นอะไร?” นิโคตินหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบเพื่อคลายเครียด ใจเขามันอยู่ไม่สุขใจแล้วตอนนี้​ เมื่อได้ยินว่าน้ำหอมจะแต่งงานกับคนอื่น​ ความเกลียดชังต่อผู้เป็นพี่ยิ่งรุนแรงมากกว่าเดิม เขามองหน้านิโคลัส ด้วยความโกรธเเค้นชิงชัง​ นิโคติน​กำหมัดแน่น ก่อนจะปรับสีหน้าเรียบ ๆ​ พยายาม​ข่มความโกรธ​แค้นเอาไว้ “อย่าลืมไปให้ได้นะ” นิโคลัส​พูดกับน้องชาย​ “ผมต้องไปอยู่แล้ว คนที่ผม 'รัก' แต่งงานทั้งที” นิโคตินเน้นคำว่ารัก​ แล้วมองหน้าน้ำหอม​ เขาเจ็บปวดเหลือเกิน​กับสิ่งที่ได้รับ​รู้​ “ขอบคุณนะ” น้ำหอมเอ่ยขอบคุณ “ไปกันเถอะหอม” “ค่ะ” ทั้งสองหันหลังแล้วเดินออกไป นิโคตินมองภาพนั้นด้วยความแค้นเคืองใจ เขาคือผู้ที่ไม่เคยชนะพี่ชายเลย เขาจะไม่ยอมให้เธอตกไปเป็นของผู้พี่ ใครจะว่าแพ้แล้วพาลก็ช่าง​ เขาไม่มีทางยอมเสียเธอไปแน่ ๆ “โธ่เว้ย!” เพล้ง! โคร้ม! นิโคตินจับแจกันแล้วทุ่มลงพื้น จากนั้นก็ถีบโต๊ะจนล้มลง เขาเดินไปที่เตียงแล้วหย่อนสะโพกลงนั่งอย่างหงุดหงิด​ ตัดมาที่ตอนเย็นนิโคตินกินเหล้าเมาอย่างหนัก พร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาน้ำหอม สักพักเธอก็กดรับ (“มีอะไรเหรอ?”) “คิดถึง” (“นายเมามากไปนอนเถอะ ฟังจากเสียงก็รู้แล้ว​”) “ทำไมต้องไปแต่งกับมัน” (“.......” ) “ฉันรักหอมทำไมหอมไม่รักฉันบ้าง?” (“หอมรักนิโคลัส”) “ฉันรักเธอไม่น้อยกว่ามัน หอมคอยดูแล้วกันฉันไม่มีวันให้หอมกับมันสมหวัง​แน่​ ๆ” (“นายกำลังพูดเรื่องอะไร? นายจะทำอะไรนิโคติน​”) “เธอคอยดูแล้วกันหอม​ ฉันไม่ยอมเจ็บคนเดียว​หรอก” (“นายเป็นบ้าอะไร?!”) “เราแชทคุยกันห่วงใยกันทุกวัน ทำไมถึงไม่รักฉันบ้าง​? ทำไมถึงไปรักมัน​ ทำไมถึงเลือกมัน” (“ความรักมันบังคับกันไม่ได้ นายอย่าพูดแบบนี้อีก หอมคุยด้วยก็ไม่ได้แปลว่าหอมรักตินนะ​ ที่ผ่านมาหอมให้ตินได้แค่คำว่าเพื่อน” “เพื่อนเหรอ? ฉันไม่เคยคิดว่าหอมเป็น​เพื่อน” “นิโคติน​หอมคิด​กับนายแค่เพื่อน​ อีกอย่างหอมจะแต่งงานกับลัสแล้ว หอมจะมีศักดิ์เป็นพี่สะใภ้​ นายควรยอมรับ​จุดนี้ด้วย”) “ไม่มีวันนั้นหรอก เธอคอยดูแล้ว ฉันจะขัดขวางทุกอย่าง” (“นายมันใจร้ายนะติน”) “ถึงฉันจะร้าย​ ฉันก็รักเธอไม่น้อยกว่ามันหรอก”