Daddy ที่รัก

บทที่ 1 ของขวัญวันเรียนจบ

เอี๊ยดดด....!!!

"เฮ้ย! เบา ๆ สิวะ มึงใช้อะไรเบรกเนี่ยไอ้ดอน" เสียงสบถอย่างหัวเสียตามหลังการเบรกกระทันหันของพลขับมือขวา ที่จู่ ๆ ก็เบรกแบบไม่บอกไม่กล่าวส่งผลให้คนที่กำลังหลับตาแหงนหน้าพิงเบาะด้านหลังสะดุ้งสุดตัว

วันนี้เป็นวันฉลองเรียนจบระดับปริญญาตรีของหนุ่มหล่อ ลูกครึ่งไทย อังกฤษ ผู้มีเบ้าหน้าฟ้าประทาน ทายาทคนเดียวของเจ้าพ่ออสังหาริมทรัพย์ แห่งเกาะอังกฤษ อย่าง มาเฟียส แอนโทเนีย ฟาสเทอร์ หนุ่มฮอตแห่งคณะบริหาร ที่หลังจากจบงานเลี้ยงฉลองกับเพื่อน ๆ ที่ผับดังของตัวเอง และกำลังจะกลับบ้านที่อยู่ในโครงการใหญ่กลางเมืองกรุงของไทย

"ใช้ตีน เอ้อ เท้าครับ ขอโทษครับนาย เมื่อกี้เด็กที่ไหนก็ไม่รู้ครับเดินตัดหน้ารถครับ" ดอน ลูกน้องคนสนิทและรับหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงของชายหนุ่มตั้งแต่มาอยู่ที่ไทยหันมาบอกกับผู้เป็นนาย แล้วหันกลับไปมองที่ข้าง ๆ ถังขยะแล้วต้องอุทานตาโตอีกครั้ง

"ไอ้บ้า เด็กอะไรจะมาวิ่งตัดรถตอนตี 3 แบบนี้วะ" เสียงงัวเงียว่าทำท่าจะหลับตาลงอีกครั้ง

"เด็กจริงครับนาย นั่นครับนั่นนั่งร้องไห้อยู่ข้างถังขยะน่ะครับ" ดอนว่าเสียงรัวพร้อมกับกดสวิตช์ฉุกเฉินแล้วหันไปพูดกับเพื่อนร่วมงานที่นั่งหลับอยู่ข้าง ๆ "ไอ้ไค มึงนี่ก็นะหลับอยู่นั่น ลงไปดูดิวะ"

"แล้วจะโอ้เอ้ทำไมวะ ลงไปดูก็จบ มึงจะปลุกมันทำไม" มาเฟียสว่าขึ้นอย่างหัวเสียก่อนจะเปิดประตูลงจากรถแล้วเพ่งมองข้างถังขยะที่ตอนนี้มีร่างเล็ก ๆ กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ เมื่อมั่นใจว่าเป็นสิ่งมีชีวิตขายาวจึงก้าวเข้าหาแบบลืมอาการเมามายในทันที

"เด็กจริงว่ะ แล้วพ่อแม่ไปไหนวะทำไมเอามาทิ้งไว้แบบนี้" ชายหนุ่มว่าพร้อมกับย่อเข่านั่งลงใกล้ ๆ เด็กน้อย ที่ตอนนี้เธอร้องไห้จนตาแดง ปากสั่นอย่างน่าสงสาร

"แม่...หม่ำ ฮือ แง้!!" เด็กน้อยที่กำลังหัดพูดไม่เป็นประโยค เอ่ยมา 2 คำแล้วร้องไห้จ้าหนักกว่าเดิม ชายหนุ่มหันมากวักมือเรียก 2 ผู้ติดตามแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะเท้าเอวใช้ความคิด

"เอาไงดีวะ ปล่อยไว้ก็ไม่ใช่ลูกหมาด้วย"

"กัด...แง้" เด็กน้อยว่าพรางยื่นแขนที่มีตุ่มแดง ๆ หลายตุ่มมาทางชายหนุ่มแล้วร้องไห้เสียงดังกว่าเดิม

"ไอ้ดอน มึงมาหิ้วเด็กซิ" สิ้นเสียงดอนรีบเดินมาหาแล้วตรงไปอุ้มเด็กน้อยขึ้นเบา ๆ ก่อนจะพิจารณาจากความสว่างของแสงไฟหน้ารถ

เด็กน้อยเป็นเด็กผู้หญิงตัดผมหน้าม้าเสมอคิ้วด้านหลังยาวเลยติ่งหูลงมาแค่ข้อนิ้ว ผิวขาวเนียนละเอียดอมชมพู ใส่เสื้อสีขาวแขนตุ๊กตา กระโปรงฟูฟ่องสีเดียวกัน สวมถุงเท้าลูกไม้สีขาวและรองเท้าเจ้าหญิงสีชมพู ด้านหลังสะพายกระเป๋ารูปเจ้าหญิง สีเดียวกับรองเท้า ซึ่งดูสะอาดสะอ้าน ไม่น่าจะใช่เด็กเร่ร่อนแน่นอน

"โอ๋...มานี่ครับลูก โอ๋ ตัวเล็กตัวน้อยพ่อแม่ไปไหนทำไมปล่อยมาไว้ตรงนี้วะเนี่ย" ดอนว่าพร้อมกับพิจารณาแขนขาเล็ก ๆ นั่น ที่มีตุ่มแดงหลายตุ่ม "เอาไงดีครับนาย ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้นะครับ"

"แม่ หม่ำ" เสียงเล็ก ๆ ว่าพร้อมกับเบะปากทำท่าจะร้องไห้ต่อ

"เด็กน่าจะหิวนะครับนาย เอาไงครับ"

"กูจะรู้เหรอ หิวก็หาอะไรให้กินสิวะ" เสียงห้วนว่าพร้อมกับเกาหัว ในชีวิตของมาเฟียส เขาไม่เคยสุงสิงกับเด็กเล็กขนาดนี้ เมื่อสิ่งที่ลูกน้องบอกว่าเด็กหิวความคิดเดียวคือ หิวก็หาอะไรให้กินจะได้เงียบ

"งั้นพากลับบ้านดีกว่านะครับนาย ให้ป้าแก้วหาอะไรให้เด็กกินก่อนพรุ่งนี้ค่อยพาไปส่งตำรวจ" ไคเสนอ

"เออ...ถือมาขึ้นรถ" ว่าพร้อมกับหันหลังเดินกลับมาที่รถแล้วขึ้นไปนั่งด้านหลัง ดอนทำท่าจะส่งเด็กน้อยให้เพื่อนอุ้มแต่ 2 แขนเล็ก ๆ รีบคว้าคอเขาเอาไว้แน่นแล้วร้องไห้จ้าขึ้นมาอีกรอบ

"โอ๋...ลูก อย่าร้องครับ เดี๋ยวพาไปหม่ำเนาะ นิ่ง ครับนิ่ง" ดอนว่าพรางโยกเบา ๆ แล้วเดินไปทางด้านข้างคนขับเปลี่ยนหน้าที่ให้เพื่อน

"ส่งเด็กมานี่" เสียงทุ้มว่ามาจากทางด้านหลังทำให้ 2 ผู้ติดตามมองหน้ากัน

"จะดีหรือครับนาย" ดอนอึกอัก

"เออ...ส่งมากูถือเอง"

"ครับนาย" ดอนว่าพรางส่งเด็กน้อยให้ชายหนุ่ม ซึ่งเธอก็มองตากลมแป๋วเหมือนกับตุ๊กตาตัวน้อยแล้วทำท่าจะเบะปากปล่อยพลังอีกครั้ง

"อย่าร้อง..." เสียงทุ้มโทนอบอุ่นดังไม่แรงนักทำให้เสียงเงียบไปเหมือนโดนสะกด

"หม่ำ" เด็กน้อยบอกความต้องการของตัวเองอีกรอบพร้อมกับชี้นิ้วป้อม ๆ ไปจิ้มที่ริมฝีปากชายหนุ่มเบา ๆ "อือ...เดี๋ยวพาไปหม่ำ" ชายหนุ่มว่าพร้อมกับมองหน้ากลม ๆ แก้มยุ้ย ๆ นั่นอย่างถูกชะตา

ในขณะที่รถยุโรปคันหรูกำลังเคลื่อนออกจากจุดนั้นมุ่งหน้าไปทางโครงการบ้านจัดสรรโครงการใหญ่ หญิงสาวร่างผอมบางค่อย ๆ โผล่ออกมาจากมุมมืด แล้วยืนมองไฟท้ายรถไปจนสุดทางโค้ง หน้าซีดเซียวของเธอมีน้ำตาอาบแก้มปากสีขาวซีดสั่นระริกค่อย ๆ ทรุดลงนั่งข้างถังขยะสะอื้นไห้ตัวโยนอย่างน่าสงสาร

"โชคดีนะลูกแม่ ขอให้หนูพบเจอคนดี ๆ ดูแลหนูให้มีอนาคตที่ดีต่อไปนะคะ แม่มีวาสนาเท่านี้แม่ทำได้แค่นี้จริง ๆ ลาก่อนนะสุดที่รักของแม่ หนูดี ลูกรัก" หญิงสาวบ่นพึมพำก่อนจะค่อย ๆ จับถังขยะพยุงตัวเองลุกขึ้นยืน หันหลังเดินออกไปที่หน้าปากซอยแล้วหายลับไปกับความมืด...

..........//...........

คฤหาสน์แอนโทเนีย

รถยุโรปสีดำคันหรูวิ่งมาจอดที่หน้าบันไดทางขึ้น หนุ่มหล่อร่างสูงก้าวลงมาจากรถทันทีที่ประตูเปิด ในอ้อมแขนของเขามีร่างเล็ก ๆ ของเด็กหญิงหน้าตาน่ารักน่าชังกำลังหลับตาพริ้มอยู่ มาเฟียสค่อย ๆ เดินขึ้นบันไดด้วยท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ จน 2 ผู้ติดตามมองหน้ากัน

"นายครับ ให้เรียกป้าแก้วเลยมั้ยครับ" ไคถามขึ้น แต่โดนสายตาคมดุตวัดกลับมาทันที

"จะเสียงดังทำไมวะ เดี๋ยวก็ตื่นหรอก นี่มันตี 3 จะเรียกเพื่อ..." ชายหนุ่มดุเสียงไม่ดังนักแล้วค่อย ๆ ก้าวขึ้นบันไดเดินเข้าบ้านแล้วเดินตรงขึ้นห้องนอนตัวเอง

"นายครับ จะพาไปไหนครับ" ดอนถามตามหลัง

"ไปนอน ตามมาเปิดประตูสิวะ" ตอบแต่ไม่หันกลับ ขายาว ๆ ก้าวขึ้นบันไดทีละ 2 ขั้นทำให้ดอนรีบวิ่งตามผู้เป็นนายแล้วนำหน้าไปเปิดประตูให้ ชายหนุ่มเดินไปวางร่างเล็กบนที่นอนอย่างเบามือแล้วยืนเท้าเอวมองก่อนจะหันไปหยิบรีโมทแอร์มาเปิด

"นายครับ เด็กแบบนี้จะนอน 15 องศาไม่ได้นะครับ ปอดเขาไม่แข็งแรงครับ" ไครีบบอก มาเฟียสเลิกคิ้วมองหน้าก่อนจะถอดหายใจแล้วปรับอุณหภูมิแอร์ขึ้น

"20 พอมั้ย" เสียงทุ้มถามเหมือนประชดแล้วปลดกระดุมเสื้อตัวเองออกตลอดแนว "พรุ่งนี้บอกป้าแก้วเตรียมอาหารไว้ให้ไอ้ตัวนี้ด้วยแล้วกัน" ว่าพรางถอดเสื้อออกพาดที่เก้าอี้แล้วทำท่าจะเดินออกจากห้อง

"แล้วนายจะไปไหนครับ" ไครีบถามขึ้นทันที

"ไปนอน กูง่วง"

"นายครับ ตัวแค่นี้นอนเตียงคนเดียวเกิดกลิ้งตกมาตายล่ะครับ นายนอนห้องนี้เดี๋ยวผมเอาไปให้ป้าแก้วดีกว่านะครับ" ดอนว่าพรางถอนหายใจแล้วทำท่าจะเดินไปอุ้มเด็กออกจากห้อง

"ไม่ต้อง งั้นก็นอนกับกูนี่แหละ" มาเฟียสรีบบอกทันที

"ผมว่าเอากระเป๋าออกจากเด็กก่อนเถอะครับจะได้นอนสบายขึ้น" ไคพูดขึ้นพร้อมกับมองหน้าผู้เป็นนาย ชายหนุ่มพยักหน้า แล้วค่อย ๆ จับตัวเด็กขึ้น ไครีบไปปลดกระเป๋าเป้ใบเล็กออกมาแล้วเปิดดูว่าด้านในว่ามีอะไรมาบ้าง ซึ่งทันทีที่เขาหยิบออกมาก็หันไปมองหน้าผู้เป็นนายก่อนจะวางกระเป๋าแล้วกางกระดาษออกทีละแผ่นซึ่งมีทั้งหมด 4 แผ่น และสมุดบัญชีอีก 1 เล่ม และเมื่อเปิดดูจึงเห็นตัวเลขบรรทัดสุดท้าย ซึ่งมีตัวเลขถึง 6 หลัก. " สมุดบัญชีครับนาย มีเงินเกือบแปดแสนเลยครับ" ไคว่าพร้อมกับยื่นเอกสารทั้งหมดให้นายดู

"แล้วกระดาษอะไร"

"ไม่รู้สิครับผมอ่านไม่ออก แต่มันเหมือนเอกสารราชการอะไรซักอย่าง" ไคส่ายหน้าตอบทันที

"เฮ้อ...งั้นแยกย้าย พรุ่งนี้ค่อยถามป้าแก้วแล้ว" ชายหนุ่มว่าพรางถอนหายใจก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำ...