single mom อย่างฉัน แพ้ทางคุณหมอ

น้ำปรุงTalk "หมูปิ้งไหมคะ หมูปิ้งไหมคะ!!" "หมูปิ้งร้อนๆอร่อยๆมาแล้วจ้า!!" "หมูปิ้งนมสดอร่อยๆไม้10บาทจ้า!!" "ข้าวเหนียว5บาท10บาทก็มีนะคะ!!" นั่นไม่ใช่เสียงใครที่ไหนหรอก เป็นเสียงของเราเอง​ เรากำลังตะโกนเรียกลูกค้าที่กำลังเดินขวั่กไขว่​ ที่หน้าปากซอยหน้าโรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่ง เราขายที่นี่ประจำเพราะน้องไอรินลูกสาวเราเรียนอยู่ที่นี่ ทุกวันเราจะรีบตื่นมาตั้งแต่เช้ามืดเพื่อมาขายหมูปิ้ง​ เราเป็นเสาหลักของครอบครัว เราต้องหาเงินเพื่อจุนเจือครอบครัวทุกอย่าง มีผัวก็เหมือนไม่มี ไม่เคยช่วยหยิบจับอะไร เราต้องต่อสู้ดิ้นรนมาโดยตลอด​ โดยที่สามีไม่เคยคิดจะหยิบจับหรือช่วยอะไรเลย​ อย่างที่เขาว่ามีผัวผิดคิดจนตัว​ตาย​ มันก็จริงอย่างคำที่เขาพูดกัน​ มีผัวผิดคิดจนตัว​ตาย​ เรานี่แหละที่จะตาย​ เพราะทำทุกอย่างไม่เคยหยุด​ เคยคิดจะเลิกอยู่หลายครั้ง แต่พอมองหน้าลูกก็อดสงสารไม่ได้ ได้แต่อดทนเรื่อยมา​ อีกอย่างก็รักเขามากให้ตัดใจเลิกเลย​ มันก็ยากอยู่เหมือนกัน​ ถึงแม้ว่าจะคิดจะเลิก​ แต่หลายๆอย่างก็ทำให้เลิกไม่ได้ "แม่จ๋า ไอรินไปเรียนก่อนนะคะ"ไอรินลูกสาวตัวน้อยของเรายืนยิ้มอยู่​ ตอนนี้อยู่ในชุดนักเรียน​ หน้ายิ้มแย้มไร้เดียงสา​ รู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่มองรอยยิ้มน่ารักของลูกสาว "จ้า ตั้งใจเรียนนะลูก" "ค่ะแม่ ไอรินจะตั้งใจเรียน​ พอโตขึ้นไอรินจะหาเลี้ยงแม่เอง​ แม่จะได้ไม่ต้องลำบาก" " ทำไมหนูถึงน่ารักได้ขนาดนี้" เราพูดพร้อมหอมแก้มลูกสาวเบาๆ "ไอรินรักแม่นะคะ" "จ้า! เอาเงินไปกินหนมด้วย" เรายื่นเงินให้ลูกสาว "ขอบคุณ​ค่ะ​ ไปแล้วนะคะ" " จ้ะ! " ลูกสาวตัวน้อยยกมือไหว้สวัสดีเราแล้วเดินเข้าโรงเรียน​ ไอรินเป็นเด็กน่ารัก​ ถึงเธอจะอายุแค่7ขวบแล้ว แต่ไอรินก็ช่วยเหลือตัวเองอาบน้ำแต่งตัว​เองได้แล้ว​ พอแต่งตัวเสร็จ​ก็ออกมาหาเราหน้าโรงเรียนเองทุกวัน​ โดยที่ผู้เป็นพ่อไม่เคยสนใจเลย เพราะความสงสารลูกอยากให้มีครอบครัวที่อบอุ่นเหมือนคนอื่นเขามี เราได้แต่ประคับประคองครอบครัวเรื่อยมา ส่วน'ดนัย'เขาเป็นรักแรกและรักเดียวมาตลอด​ เขาเป็นสามีที่ไม่ได้เรื่องเลย เรายอมรับว่ารักเขาไม่น้อย ถึงแม้เขาจะไม่เคยเป็นผู้นำครอบครัวที่ดี แต่เราก็ยังรักเขาอยู่ดี ถึงใครจะว่าโง่ก็เถอะ​ เราไม่อยากเป็นผู้หญิง​หลายผัว​ ไม่อยากให้ลูกสาวต้องมาเจอเรื่องแย่ๆ เรายืนเหม่อคิดอะไรไปเรื่อยๆบางทีชีวิตมันก็ตลกดีเหมือนกันนะ​ รู้​ว่าอะไรดีชั่ว​ แต่ก็ไม่พาตัวเองหลุดพ้นไป "....:หมูปิ้ง3ไม้ข้าวเหนียว10บาทครับ" เราสะดุ้งตื่นจากภวังค์ก่อนหันไปมองลูกค้า เป็นคุณหมอท่าทางสุขุมใจดียืนยิ้มให้เราอยู่ เขาดูสะอาดสะอ้าน​ และดูหน้าตาดีมากๆ อย่างว่าล่ะเนาะหมอก็ต้องสะอาดอยู่แล้วล่ะ "คะ..ค่ะ เอาอะไรบ้างคะ พอดีแม่ค้าไม่ได้ยิน ขอโทษจริงๆค่ะ" เราขอโทษขอโพยเขาเพราะมัวแต่เหม่อลอยจนไม่ได้สนใจลูกค้าเลย "หมอจะบอกว่าเอาหมูปิ้ง3ไม้ข้าวเหนียว10บาทครับ" "ค...ค่ะ "เรารีบหยิบหมูปิ้ง3ไม้กับข้าวเหนียว1ห่อใส่ถุงแล้วยื่นให้คุณ​หมอ​ เขายื่นมือมารับถุงหมูปิ้งจากมือเราแล้วยิ้มให้ " เท่าไหร่ครับ" " 40บาทค่ะ" เขายื่นธนบัตรแบงค์พันให้เรา เรารับมาก่อนจะล้วงไปในผ้ากันเปื้อนเพื่อหาเงินทอน​ " ไม่ต้องทอนครับ" เขาส่งยิ้มให้เราก่อนจะเดินออกไป เงินตั้งพันแต่เขากลับไม่เอาตังค์​ทอน​ แสดงว่ารวยมากๆเลย​ หรือไม่ก็มีน้ำใจมากๆแน่ๆ สักพักพยาบาล3-4คนก็มาซื้อหมูปิ้งเรา "น่ากินจังเลย​ งั้น! เอาหมดเลยค่ะ" "เอาข้าวเหนียวด้วยไหมคะ"เราถามพยาบาลคนสวยที่ยิ้มให้เรา "เอาค่ะ" เราหยิบหมูปิ้งใส่ถุงพร้อมกับหยิบข้าวเหนียวใส่ถุงอีกใบให้พยาบาล วันนี้รู้สึกดีมากๆ​ ที่ของขายหมดเร็ว​ เราจะได้กลับบ้านไปพักบ้าง "เท่าไหร่คะ" "450ค่ะ" "นี่ค่ะ​ ขอบคุณนะคะ" "ปรุงก็ต้องขอบคุณ​เหมือนกันค่ะ" พยาบาลยื่นเงินให้เราก่อนจะเดินออกไป เรารีบเก็บของใส่รถเข็น​ วันนี้กลับบ้านเร็วกว่าปกติเพราะพวกหมอพยาบาลมาเหมาไปหมด แปลกจัง! ปกติพวกพยาบาลก็ไม่ค่อยซื้อกินกันซักเท่าไหร่หรอก พอเก็บของเสร็จ​ เราก็เข็นรถเข็นขายของกลับบ้าน​ กว่าจะถึงบ้านยอมรับว่าเหนื่อย​ เพราะของบนรถมันเยอะ แค่รถเข็นก็หนักแล้ว "เอ๋งๆ!" "ตายแล้ว! ปรุง​ขอโทษ" เรารีบไปดูหมาทันทีเมื่อเราเข็นรถไปเหยียบ​หางมัน​ ช่วงนี้ตาเราไม่รู้มันเป็นอะไร มันมัวๆบางครั้งก็แทบจะมองไม่เห็น แต่บางครั้งชัดแจ๋วเชียว "ขอโทษ​นะ" เราตรวจดูร่างกายสุนัขที่เราเลี้ยงเอาไว้อย่างสำนึก​ผิด​ เราไม่น่าเหยียบ​มันเลย​ แต่ดีหน่อยที่มันไม่เป็นอะไร เราถอดรองเท้าแต่พอมองไปข้างๆดันมีรองเท้าผู้หญิงอีกคนอยู่หน้าบ้าน ไม่อยากจะคิดอะไรที่ไม่ดีหรอก​ แต่มันก็อดที่จะสงสัย​ไม่ได้ เราเปิดประตูเข้าไปก่อนจะเจอม่านแก้วนั่งอยู่บ้านโซฟา ส่วนดนัยนั่งอยู่ตรงข้าม รองเท้าหน้าห้องเป็นรองเท้าของยัยม่านแก้วนี่เอง​ เราได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก "อ้าว!มานานแล้วเหรอม่าน"เราเอ่ยถามขณะที่เก็บของเข้าบ้าน​ เสียงหอบหายใจของม่านแก้ว​ดังแรงมาก​ ราวกับไปวิ่งรอบซอยมา "มาก่อนแกแป๊บเดียวใช่ไหมนัย" "ม่านมาก่อนปรุงนิดเดียวเอง ว่าแต่ทำไมวันนี้มาเร็วจัง​" "ขายหมดเร็ววันนี้มีคนมาเหมา" เราพูดพร้อมกับจ้องสามี "เดี๋ยวนัยไปอาบน้ำก่อนนะ" ดนัยเดินไปเข้าห้องน้ำเรานั่งอยู่ตรงข้ามม่านแก้ว ม่านแก้วดูเลิ่กลั่ก​ไม่กล้าสบตาเราตรงๆ "รีบมาขนาดนั้นเลยเหรอ กระดุมเสื้อก็ติดไม่ถูกยัยม่านเอ้ย​ ดูสิกระดุม​ ติดใหม่ให้เรียบร้อย​เลย" เราพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ ยายม่านแก้วคงจะรีบมากๆแน่ๆ ถึงขั้นติดกระดุมผิดเลย "โทษทีกูรีบมาหาแกไปหน่อย ว่าแต่วันนี้ขายดีเนาะ แกเลยกลับมาบ้านเร็ว" "อืม​ ดูกระดุมแกสิ​ เม็ดนั้นก็ขาด​ แกรีบอะไร​นักหนา"เราบ่นอุบอิบให้เพื่อนเบาๆ " สงสัยรีบไปหน่อยติดไม่ถูกเลย​ " " ถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อนสนิท คิดว่าแกแอบเล่นชู้กับผัวฉันนะเนี่ย5555" เราพูดจบม่านแก้วถึงกับหน้าถอดสี​ ก่อนจะหัวเราะแห้งๆให้เรา เราไม่อยากจะคิดอกุศลหรอกนะ เพราะยังไงม่านแก้วกับเราก็เรียนมาพร้อมกัน โตมาด้วยกัน ที่ผ่านมาม่านแก้วก็ไม่เคยแสดงอาการอะไรให้เราเห็น "ฉันคงไม่กล้ากินผัวเพื่อนหรอก แกสบายใจได้เลย​ ถ้าฉันทำแบบนั้นมันก็เท่ากับว่า ฉันทรยศหักหลังเพื่อนรักของฉันน่ะสิ" "เฮ้ย!!ฉันพูดเล่นอย่าซีเรียสสิเพื่อน ฉันรู้ว่ายังไงแกก็ไม่ทรยศหักหลังฉันหรอก เราโตมาด้วยกันกินด้วยกันนอนด้วยกันมาขนาดไหนแล้ว ถ้าฉันไม่เชื่อใจแกแล้วฉันจะเชื่อใจใครล่ะ แกอย่าซีเรียสฉันแค่พูดเล่นเฉยๆ" " อืม" " อย่าคิดมาก" เราตบบ่าม่านแก้วเบาๆ ก่อนจะเดินไปเพื่อจะอาบน้ำ​ มันเหนียวตัวไปหมด อยากอาบน้ำเต็มที " โอ๊ยยย! หัวฉัน" " เป็นอะไรหรือเปล่า? " " ปะ... เปล่า​ ฉันแค่ชนประตู​" ฉันว่าแล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว​ แต่เราก็เดินไปชนโน่นชนนี่ตามันไม่ค่อยดี​ พอไปถึงห้องดนัยก็ออกมาจากห้องน้ำ "จะอาบน้ำหรอปรุง" "อืม" "อาบเสร็จ​ทำกับข้าวให้กินหน่อยนะ" "อืม" เราพยักหน้า​ แล้วเอาผ้าเช็ดตัวพาดบ่า​ แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ