GARWIN การ์วิน

ตึก ตึก ตึก! หลายนาทีมาแล้วที่ฉันเอาแต่วิ่ง วิ่ง และวิ่งโดยไม่หยุดพัก แม้เรี่ยวแรงซึ่งไม่ได้มากมายตั้งแต่แรกจะเหือดหายไปจนแทบไม่เหลือ ถึงอย่างนั้นเสียงหัวใจที่ยังคงเต้นกระทบอกก็คอยย้ำเตือนทุกวินาทีว่าอย่าหยุดเคลื่อนไหวเป็นอันขาด ตัดสินใจแล้ว เลือกมาอย่างดีแล้ว ฉันจะไม่หันหลังกลับไป หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่... อย่าลืมสิว่าที่ที่แกจากมาเป็นยังไง โหดร้ายแค่ไหน เพียงตั้งคำถามเพื่อดึงสติตัวเองกลับคืนมา ภาพเหตุการณ์มากมายในครั้งอดีตพลันไหลทะลักเข้ามาในหัว ความลังเลที่ผุดขึ้นเพียงเสี้ยววินาทีจึงถูกฉันเขวี้ยงทิ้งอย่างไม่ใยดี ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกสุดปอด ก้าวฉับตามแรงรั้งทรงพลังของคนตรงหน้า ผู้ชายที่ฉันรักหมดหัวใจ... ความมืดสลัวยามวิกาล วินาทีนี้ถูกสายฝนนับล้านอาบชโลมจนภาพเบื้องหน้าพร่าเลือน อุณหภูมิรอบกายลดต่ำลงทุกชั่วขณะ ก่อเกิดเป็นความเย็นเยียบบาดกระดูก ฉันสั่นระริกทุกย่างก้าว เหน็ดเหนื่อยแทบล้มพับ ทว่าขณะนั้น...ฝ่ามือทรงพลังคล้ายรับรู้ได้ถึงความอ่อนแอจากฉัน จึงกระชับมืออันแสนเย็นเฉียบแน่นกว่าที่เคย พร้อมหันกลับมา “ไหวหรือเปล่า?” ริมฝีปากที่ไม่เคยว่างเว้นจากบาดแผลขยับเป็นคำถาม “อื้อ ไหวสิ...” ฉันพยักหน้าสำทับคำพูด ยืนยันให้เขาวางใจทั้งที่ความจริงนั้นตรงข้ามกันอย่างสิ้นเชิง ตึก ตึก! หยุดนิ่งได้ไม่ทันไร เสียงฝีเท้านับสิบซึ่งตามไล่ล่าเราสองคนมานานนับครึ่งชั่วโมงก็ดังขึ้น รับรู้ได้ถึงระยะห่างที่ลดหลั่นลงทุกเมื่อ เขามองเลยหัวไหล่ฉันไป ครู่เดียวก็ลากนัยน์ตาคมกริบภายใต้เลนส์แว่นสีใสมาจดจ่อกัน ริมฝีปากที่ได้สัมผัสมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนขยับเป็นคำพูด “เมย์แน่ใจแล้วใช่ไหม?” คล้ายทวนถามเพื่อความแน่ใจเป็นครั้งสุดท้าย น้ำเสียงที่เขาใช้ทุ้มลึกกว่าปกติจนน่าฉงน ฉันจ้องหน้าเขาในทันที เขาเองก็ทำแบบเดียวกันกับฉัน เราสองคนมองสบตากันนานหลายวินาที จนถึงตอนนี้...ก้อนเนื้อใต้โพรงอกยังคงกระหน่ำแรงยามมองหน้าเขา ยังคงมีความสุขเมื่อได้อยู่ใกล้เขา เป็นความสุขที่ฉันโหยหามาตลอดชีวิต เขาเป็นคนเดียวที่ให้สิ่งที่ฉันต้องการได้ แล้วจะลังเลไปเพื่ออะไร? “แน่ใจ” เน้นย้ำและเปลี่ยนมากระชับมือหนา ทัศนียภาพพร่าเลือนแค่ไหน น่าแปลกที่ภาพคนตรงหน้ายังคงแจ่มชัดและสว่างไสวที่สุดสำหรับฉัน “เมย์ตัดสินใจแล้วว่าจะหนีไปกับวิน” “...อือ งั้นไปกัน” เขายิ้มให้ฉันเห็นผ่านแววตาที่ยังคงลึกลับอยู่เสมอ จากนั้นก็ฉุดรั้งฉัน พาไปที่ไหนสักที่... ที่ไหนก็ได้ ขอแค่ไกลจากบ้านหลังนั้น บ้าน...ซึ่งเป็นเซฟโซนเพียงหนึ่งเดียวที่ฉันมี แต่ขณะเดียวกันก็เป็นขุมนรกมอดไหม้ที่เผาหัวใจดวงนี้ของฉันจนเกรียมกรอบ ฉันยอมทิ้งทุกอย่าง ครอบครัว อำนาจ เงินทอง เพราะสิ่งที่ฉันต้องการจริง ๆ คือความรัก ความจริงใจ และใครสักคนที่พร้อมจะเข้าใจกันโดยไร้ข้อแม้ ฉันเจอแล้ว ฉันตัดสินใจจะหนีไปอยู่กับเขาในที่ไกลแสนไกล เริ่มต้นชีวิตใหม่ วาดฝันไว้ว่าชีวิตของเราหลังจากนี้จะต้องดีกว่าเมื่อก่อน แต่นานวันเข้า เมื่อบางสิ่งบางอย่างเริ่มตกตะกอน ฉันพลันตระหนักได้อย่างแท้จริงว่า ...แค่ความรักอย่างเดียวมันไม่พอ