“สะ... โสรยา”
ความเจ็บปวดในชีวิตที่สุดของคุณคืออะไร ความเจ็บปวดที่สุดของโสรยาคือการได้รับรู้ว่าสามีนอกกายนอกใจไปมีเมียน้อย ไปกกไปกอดไปพลอดรักกัน
บางคนอาจจะคิดว่าสามีเมียน้อยไม่ได้เป็นเรื่องที่น่าแปลกมากมายเท่าไหร่ เพราะผู้ชายในสังคมปัจจุบันนี้ทำเรื่องแบบนี้ให้เห็นกันประปรายจนผู้ชายบางคนมองมันเรื่องธรรมดา อาจจะไม่แปลกไม่อะไรในความรู้สึกของคนอื่น แต่มันทำให้โสรยาเจ็บปวดเท่าทวีนั้นคือการได้รู้ว่าสามีของตนเป็นชู้กับแม่ของเธอเอง...
ร่างโสรยาที่กำลังตั้งครรภ์มาได้5เดือน เดินก้าวเข้าไปในบ้านอย่างมั่นคงถึงแม้หัวใจมันจะบอบช้ำจนไม่อาจจะปรามน้ำตาเอาไว้ได้ก็ตาม
เธอรู้เรื่องนี้มาได้สักพัก แต่เธอไม่แน่ใจถ้ามันไม่ได้เห็นกับตาของหล่อนเอง
“อีโส มึงมั่นใจนะว่ามึงจะไม่เป็นลมล้มตึงไป” อลิซเอ่ยถามโสรยาอย่างห่วงใย ในขณะที่หญิงสาวก้าวขึ้นบันได อลิซคุยกับเธอผ่านโทรศัพท์เพราะอลิซต้องไปเรียนที่ต่างประเทศและมีงานของครอบครัวอยู่ที่นั่น
“ฉันมั่นใจ” โสรยากดวางสายตรงขึ้นไปยังห้องที่แม่นอน บ้านหลังนี้เป็นบ้านเก่าของเธอกับมารดาที่เคยมีบิดาอาศัยอยู่ร่วมด้วยเมื่อครั้งที่โสรยาเยาว์วัย
แต่ผ่านไปไม่นานมากนักข่าวลือหนาหูก็เกิดขึ้น มีคนเห็นสามีของโสรยาเล่นบทสวาทกับมารดาของเธอที่ระเบียงบ้าน เขาเห็นแล้วพูดต่อ ๆ โสรยาเชื่อใจและมั่นคงกับสามีเสมอ แต่ตอนนี้เธอไม่อาจจะเชื่อใจใครได้อีก
โสรยาเลยบอกกับผู้เป็นสามีว่าวันนี้เธอจะไปหาหมอ เขาไปส่งเธอจะเข้าไปตรวจเองเขาก็ยอมกลับแต่โดยดี ไม่นานนักเธอก็โทรไปบอกว่าหมอให้เธอนอนดูอาการ1วัน เพราะเธอมีอาการความดันโลหิตสูงและหมอไม่ให้ญาติเฝ้า ซึ่งมันเป็นไม่ตามแผนเพราะโทมัสยอมทำตามทุกอย่างเพราะโทมัสดูดีใจที่เธอไม่ได้กลับบ้าน
เท้าเล็กเดินไปจนถึงหน้าห้องนอนขนาดใหญ่ เสียงครวญครางดังเล็ดลอดออกมา หญิงสาวปิดปากตัวเองจ้องมองเสื้อผ้าที่ตกอยู่เกลื่อนพื้น และเสื้อเชิ้ตตัวนั้นเป็นเสื้อของสามีเธอ
แม้จะไม่ได้เห็นภาพที่ทั้งสองร่วมรักกัน แต่หลักฐานต่างๆมันก็ฟ้องว่าเป็นอื่นไปไม่ได้ น้ำตาของเธอไหลรินอาบแก้ม ปล่อยโฮออกมาน้ำตาไหลราวกับทำนบพัง
“อ๊า เร็วอีก...ซี๊ด”
ปึก! ปึก! ปึก!
“อ๊า”
มือเล็กของโสรยาเปิดประตูเข้าไปด้วยหัวใจสลาย ภาพตรงหน้าคือภาพที่สารภีมารดาของโสรยาร่วมรักกันอย่างถึงพริกถึงขิง แม่สารภีนั่งบนโต๊ะเครื่องเเป้งมือโอบรอบคอของคนที่ได้ชื่อว่าสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของเธอคนที่เป็นบุตรสาว เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขเป็นลูกแท้ๆของตน
ปึก! ปึก! ปึก!
“อ๊า”
“อ๊า”
เสียงครวญครางดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ พร้อมกับเสียงเนื้อกระแทกเนื้อดังระงม โทมัสเร่งจังหวะรัวเร็วพร้อมกับกระแทกเน้นๆรัวๆ
“ฮื่อๆ โทมัสกับแม่ทำแบบนี้กับโสได้ยังไง ฮื่อๆ” โสรยาร้องให้ออกมาอย่างเจ็บปวด คนที่เธอรักและเทิดทูนคนที่เธอมอบหัวใจและอยากจะฝากชีวิตเอาไว้ กลับรวมหัวกันทำเรื่องระยำกับเธอ
“ว้าย! ยัยโส” สารภีมองภาพบุตรสาวที่ยืนน้ำตาไหลอาบแก้มอย่างตกใจ เธอไม่คิดว่าบุตรสาวของเธอจะล่วงรู้ความลับที่เธอกับบุตรเขยพยามปกปิดเอาไว้ มือเล็กรีบคว้าชุดคลุมออกมาสวมใส่ในขณะที่โทมัสคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันท่อนล่างเอาไว้หลวมๆ
“แม่ทำกับหนูได้ยังไง ฮื่อๆ หนูเป็นลูกแม่นะ เขาเป็นสามีหนูนะแม่เขาเป็นพ่อของลูกหนู ฮื่อๆ” โสรยาร้องไห้อย่างเจ็บปวด สารภีมองบุตรสาวด้วยสายตานิ่งๆ ไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรออกมาทางสายตา
“เขาก็เป็นสามีของฉันเหมือนกัน”
“แม่ ฮื่อๆ”
“เราอยู่กันสามคนได้นะโส ใช้ชีวิตแบบ 3 คน มันไม่มีอะไรที่แย่เลยนะ ฉันมีอะไรกับแม่เธอมันก็ดีกว่าฉันไปมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นนะ” โทมัสเอ่ยออกมาอย่างคนเห็นแก่ตัว ซึ่งโสรยาไม่อาจที่จะทนให้เขาพูดคำพูดคำอื่นได้อีกต่อไป
เพี๊ยะ! มือเล็กฟาดลงใบหน้าคมเพื่อยุติคำพูดเลวระยำของโทมัสที่พ่นออกมาไม่หยุด เธอไม่คิดว่ามารดาของเธอกับโทมัสจะเป็นคนเลวระยำได้ขนาดนี้
“คนสารเลว ฮื่อๆ สมสู่กันไม่เลือก ไม่ต่างจากสัตว์”
เพี๊ยะ! หน้าของโสรยาหันไปตามแรงตบ เมื่อผู้เป็นมารดาฟาดฝ่ามือใส่ใบหน้าเรียวสวยของเธอสุดแรงจนร่างบางเซถลาล้มลง
“มะ... แม่ ฮือ ๆ”
“โส... มะ... แม่ขอโทษ” สารภีได้สติก็พยายามเข้ามาประคองร่างบางของโสรยาให้ลุกขึ้น
“แม่อย่ามาเสแสร้งแกล้งทำดี ฮื่อๆ ขอให้เราเลิกยุ่งเลิกข้องเกี่ยวกัน โสไม่โกรธไม่เกลียดแม่ ขอให้แม่อยู่กับผู้ชายที่เป็นทั้งลูกเขยและผัวของแม่เถอะ” โสรยาประคองร่างตนเองให้ลุกขึ้นแล้วหันหลังให้
“โส...” สารภีเอ่ยเรียกบุตรสาวอย่างแผ่วเบา
“แม่ทำเรื่องแบบนี้ได้ แม่คงไม่คิดว่าโสเป็นลูกแล้วล่ะค่ะ ขอให้แม่โชคดีใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับสิ่งที่เลือกนะคะ ฮึก” โสรยาเดินออกมาจากบ้านหลังที่เคยอยู่อย่างเจ็บปวด เวลานี้มันช่างมืดมนไปหมด เธอไม่รู้ว่าชีวิตที่เหลืออยู่จะใช้เพื่ออะไร เธอไม่รู้ว่าเธอจะตอบคำถามลูกอย่างไร
แปลกดีนะที่ร้องไห้แสดงความเจ็บปวดผ่านหยาดน้ำตา แต่ทว่าเธอกลับเจ็บปวดที่หัวใจ
ร่างบางหลั่งน้ำตาแห่งความทุกข์ระทมร้องไห้เดินตามถนนไปเรื่อย ๆ บางทีการจากไปมันก็ดีกว่ารับรู้เรื่องเลวร้าย นัยน์ตาแดงก่ำจ้องมองรถที่วิ่งไปมา เธออยากจะตายไปให้พ้นโลกที่แสนโหดร้าย
“แม่ไม่รู้จะใช้ชีวิตอยู่ต่อไปอย่างไรดี ฮื่อๆ” โสรยาคร่ำครวญออกมาอย่างเจ็บปวดหัวใจ ร่างเล็กยืนที่ริมถนนพร้อมกับลูบท้องของตนเองเบาๆ
หัวใจดำดิ่งสู่ความความทุกข์ระทม ชีวิตไร้ทางออกไม่อาจจะอยู่สู้ต่อไปได้ โสรยาเลยตัดสินใจวิ่งออกไปที่กลางถนน ในขณะที่รถสปอร์ตสุดหรูแล่นเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็ว
“กรี๊ดดด!!”
โครม ตุบ
ร่างบอบบางของโสรยาถูกแรงประทะของรถหรูกระเด็นกระดอนไปกับพื้น ร่างเล็กครูดไปกับถนนจนกระทั่งไปหยุดที่ริมฟุตบาธ โสรยาไม่รู้สึกเจ็บปวด เธอรู้สึกชาไปทั้งร่างมากกว่าในตอนนี้
นัยน์ตาพร่ามัวหยาดน้ำไหลรินออกมาไม่ขาดสาย เสี้ยววินาทีสุดท้ายเธอมองเห็นเท้าของใครคนหนึ่งเดินลงมาจากรถอย่างรีบเร่ง
โสรยาไม่อยากจะมีชีวิตต่อไปอีกแล้ว เธอกับลูกของไปใช้ชีวิตอยู่ภพภูมิหน้า พอกันทีกับโลกอันแสนโหดร้าย
“สะ... โสรยา” น้ำเสียงที่คุ้นเคยเอ่ยขึ้น โสรยาหลับตาลงไม่ได้สนใจเสียงเรียกของใครคนนั้นเลยแม้แต่น้อย