พิรุณร้ายรักษ์

ขึ้นชื่อว่าชีวิตคู่ ผู้หญิงอย่างเราก็ย่อมอยากมีความสุขกับผู้ชายที่เรารัก จับมือใช้ชีวิตคู่ร่วมกันไปตลอดชีวิต ฉันเองก็เป็นหนึ่งในนั้น ฉันฝันอยากจะมีชีวิตคู่ที่อยู่ด้วยแล้วมีความสุข จับมือกันเดินเคียงข้างกัน ใช้ชีวิตร่วมกัน ไปจนแก่เฒ่า ฉันคือน้ำฝน ลูกสาวพ่อพายุแม่น้ำค้าง มีน้องสาวหนึ่งคนชื่อน้ำหวาน เป็นคนในตระกูลดำรงพงษ์เมธา ฉันเกิดในตระกูลที่ร่ำรวย แต่งงานมีสามีเป็นลูกชายของเพื่อนพ่อ คนที่ฉันเกิดปิ๊งเขาตั้งแต่แรกเจอ (จะว่าฉันแรดฉันก็ไม่เถียงอ่ะนะ) จีบกันไปมาเกือบสามปีเราก็แต่งงานกัน ผู้คนภายนอกมองมาที่ฉันกับสามี ฉันเป็นผู้หญิงที่หน้าอิจฉาที่มีสามีหล่อรวยและดี แต่ความเป็นจริงแล้วมันไม่ใช่! ผู้ชายที่ฉันเคยคิดอยากฝากชีวิตเอาไว้ กลับเลวระยำ แต่งงานกันมาสามปี เขาก็ยังสารเลวไม่เปลี่ยนแปลง “ผัวนอกใจอีกแล้วเหรอน้ำฝน” ลินินสาวสวยสุดแซ่บ เพื่อนสมัยเรียนของฉันเอ่ยถาม แล้วนั่งลงเก้าอี้ตรงข้าม “ใช่น่ะสิ วันนี้มันน่าจะนัดกันมาที่ไนท์คลับนี่แหละ” “ทำไมแกถึงรู้ว่าพวกเขาจะมากันที่นี่” “ฉันเห็นในไลน์” “มิน่า ถึงได้ชวนพวกฉันมาดื่มด้วย ว่าแต่จะเจอเหรอคนที่แอบแซ่บผัวแก” “เจอไม่เจอก็ต้องลองดู” ฉันกำหมัดแน่น ผู้หญิงที่มันกล้าลวงคองูเห่าอย่างฉันมันต้องเจอดี เสียงเพลงดังกระหึ่มเข้าไปในโสตประสาท ฉันกวาดสายตามองหาพร้อมกับจ้องไปที่ลูกน้องของแม่ วันนี้แหละไอ้พุฒิรักษ์คนระยำกับนังแมวขโมยมันต้องเจอดี ผ่านไปสามสิบนาทีร่างสามีชั่วแห่งชาติที่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้น เขาหย่อนก้นลงนั่งเก้าอี้แล้วเอนกายพิงพนักพิงอย่างสบายใจ กร๊อบ! ฉันหักนิ้วไปมาแล้วนั่งมอง ผู้หญิงสวยคนหนึ่งเดินนั่งลงบนตักของเขา ผู้ชายที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นสามี ที่ถูกต้องตามกฎหมายของฉัน “ฝน…” ลินินจับที่บ่าของฉัน “ถ้าแกพร้อมฉันก็พร้อม” ต้นรักเอ่ย “งั้นลุย!” ---------------------------------- ฉันรีบเดินตรงไปที่โต๊ะของผู้เป็นสามี เขายังคงคลอเคลียอยู่กับยัยปลวกแดงหัวฟู ฉันฉุนจัด อยากจะระเบิดอารมณ์ใส่เต็มที่แล้ว กล้าดียังไงถึงยอมให้ผู้หญิงคนนี้นั่นตัก “ไอ้รักษ์!” ฉันตะเบ็งเสียงใส่ เพื่อนรักทั้งสองขนาบซ้ายขวา รักษ์ถึงกับสะดุ้งโหย่งมองฉันอย่างตกใจ “นะ...น้ำฝน” เขาทำหน้าเหมือนเห็นผีหลอก คงตกใจแทบหัวใจวายแล้วมั้ง หึ! “กูเอง” ฉันคว้าขวดเหล้าได้ก็ฟาดใส่รักษ์เลย เพล๊ง! “โอ้ย!” “กรี๊ด!” ฉันกระชากหัวยัยผู้หญิงคนนั้นแล้วเหวี่ยงแรง ๆ จนล้มลงผู้คนแตกตื่นเมื่อได้เห็นการกระทำของฉัน นังช็อกการีกล้ามากเก่งมากที่มายุ่งกับของ ๆ ฉัน “มึงกล้ามากที่ทำแบบนี้ คนทั้งประเทศเขารู้แล้วว่าผู้ชายคนนี้เป็นผัวกู แต่มึงก็ยังร่านไม่เลือกที่จริงๆ ถ้ามันร่านมากมันคันมากก็เอากีของแกไปถูเสาไฟซะ” “ยัยบ้านี่” “เพียะ! เพียะ! “โอ้ย! กรี๊ด!” ฝ่ามือประทะหน้าตามด้วยหมัดลอยเข้าเป้าตาอย่างจัง “กรี๊ด!” “ร่านให้ถูกที่อย่ามาร่านกับผัวกู” ฉันจับผมแล้วกระแทกหน้าใส่พื้นแรง ๆ “โอ้ย ฉันเจ็บนะ ปล่อยฉัน” “ฉันจัดการมันเอง แกไปจัดการผัวแกเถอะ!” ต้นรักว่า ฉันหันไปมองไอ้รักษ์คนระยำกำลังลุกขึ้น เลือดสีแดงสดไหลอาบหน้า พยายามตะเกียกตะกายหนี เก่งไม่จริงนี่หว่า “มึงเจอดีแน่” ฉันพุ่งเข้าไปแล้วยกเก้าอี้ทุ่มใส่เลย โมโหจนสติหลุดแล้วตอนนี้ “โอ้ย...” รักษ์ล้มลงสลบเมือดทันที “ลากมันไปบ้าน ไม่ต้องพามันไปหาหมอ เดี๋ยวฉันจะเป็นหมอให้มันเอง” ฉันสั่งลูกน้อง “ครับคุณหนู!” ลูกน้องทั้งสองโค้งตัวอย่างสำรวม แล้วลากรักษ์ออกไป “แล้วผัวมึงจะตายไหมนั่น!” ลินินเอ่ยถาม พลางจ้องมองคนร่างโตที่ถูกพาออกไป “มันไม่ตายหรอก ไอ้รักษ์มันกะโหลกหนาจะตาย” ต้นรักเอ่ย พร้อมจับแขนนังผู้หญิงร่านเอาไว้ “มึงดูเลือดสิ!” ลินินเอ่ยทำท่าทางเหมือนห่วงใย “เชือดชั่วออกบ้างจะเป็นไรไป” “มึงเจอกูแน่อีช็อกการี” เพียะ! “กรี๊ด!” ฉันฟาดฝ่ามือใส่ไม่ยั้ง ฉันไม่ได้โทษผู้หญิงเพียงฝ่ายเดียวหรอก ฉันโทษผู้เป็นสามีของฉันด้วย ถ้าผู้หญิงเสนอผู้ชายไม่สนองมันก็ไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา ฉันเกลียดจริงๆพวกที่ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีไม่มีศีลธรรมในใจ ตบเสร็จไปจัดการสามีชั่วต่อ วันนี้อย่าหวังว่าจะได้หลับได้นอน ฉันจัดการหนักแน่ “หยุดนะนังป้า!” ห้ะ! นังป้าเหรอฉันนี่ฟิวส์ขาดเลย กล้าดียังไงมาเรียกฉันว่านังป้า วันนี้แหละจะฟาดให้ซิลิโคนทะลักเลย “นังป้าเหรอ!” ฉันกระชากหัวให้ลุกขึ้นแล้วกดหัวลงบนโต๊ะ กล้าดียังไงมาเรียกฉันนังป้า “ดูหนังหน้าตัวเองหน่อยเหอะ! หน้าตาก็งั้น ๆ สู้เด็กสาว ๆ เด็กมหาลัยอย่างพวกฉันไม่ได้หรอก ถ้าเธอสวยเธอเอาผู้ชายอย่างผัวเธออยู่ เขาก็คงไม่ออกมาหากินนอกบ้านหรอก แต่พอดีว่าสารรูปเมียของเขาทุเรศ เขาก็เลยต้องมาหาผู้หญิงสดใหม่อย่างฉันน่ะสิ” “เพียะ!” ลากขึ้นมาแล้วตบ “กูชอบคนปากดีแบบนี้แหละ!” ฉันกำหมัดแน่นแล้วชกเข้าไปเบ้าตาผู้หญิงคนนั้นจนล้ม “กรี๊ด!” “กูรับไม้ต่อเอง!” ต้นรักพุ่งเข้าไปจัดการ ฉันปรายตามองคนที่กำลังถ่ายคลิป แล้วชี้หน้า “ถ้าไม่อยากให้โคตรเง้ามึงเดือดร้อน ก็ปล่อยคลิปเลย มึงคงรู้นะว่ากูเป็นใคร ถ้ามึงไม่อยากจะเดือดร้อน ก็หยุดการกระทำของมึงซะ!” คำพูดของฉันทำให้คนอีกหลายคนที่กำลังถ่ายวีดีโอถึงกับหน้าซีดเผือด ฉันไม่ไว้หน้าใครหรอกนะ ถ้าฉันไม่พอใจเพียงแค่ฉันสั่งลูกน้องของพ่อกับแม่ คนพวกนั้นหรือว่าคลิปนั้นก็หายไปพร้อมกันได้ “ดี ถือว่าอยู่เป็น แต่ถ้ามีคลิปเล็ดรอดออกไปรับรองว่าพวกแกเจอฉันแน่” ฉันกัดฟันกรอดจ้องมองหน้าทุกคนยังเอาเรื่อง แล้วมันได้ผล คนพวกนั้นรีบเก็บโทรศัพท์ของตัวเอง แล้วแยกย้ายกันทันที “...” “แกกลับไปเคลียร์ผัวแกเหอะ!” “ได้เลย!” ฉันเดินเข้ามาในบ้านหรูของตัวเอง พลางกวาดสายตามองหา พวกแม่บ้านกำลังเช็ดถูที่พื้น เลือดของคนระยำที่ทำเรื่องชั่วสินะ “พี่มะปรางพี่มะขิ่นคะ รักษ์อยู่ไหนคะ?” “กายกับกานต์พาขึ้นห้องแล้วค่ะ” “อืม” ฉันพยักหน้าเบา ๆ “แล้วเรื่องนี้...” “รับรองว่าพ่อกับแม่คุณหนูไม่มีทางรู้เรื่องนี้แน่นอนค่ะ เราจะกำชับและเก็บเรื่องนี้ให้เป็นความลับค่ะ” “ขอบคุณค่ะพี่มะปรางกับมะขิ่นนะคะ” ฉันกล่าวขอบคุณแล้วก้าวขึ้นบันไดเดินตรงไปห้อง ร่างหนาของสามีนอนอยู่บนเตียงมีผ้าพันแผลพันหัว ผ้าพันแผลก็พันแบบลวก ๆ คงจะเป็นลูกน้องทำให้ อุตส่าห์สั่งแล้วนะว่าฉันจะมาทำแผลเอง แต่สงสัยลูกน้องจะกลัวมันตาย ฉันปรายตามองเล็กน้อย แล้วเดินเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกาย ฉันปล่อยสายน้ำชโลมร่างกาย พลางคิดเรื่องชีวิตคู่ที่ผ่านมา ฉันรู้ตัวดีว่าที่ทำอยู่มันไม่ได้มีความสุขเลยสักนิด ทุกครั้งที่มีเรื่องแบบนี้ ฉันรู้สึกเจ็บและเหนื่อยทุกครั้ง แต่ก็ไม่พาตัวเองออกจากความทุกข์สักที... พออาบน้ำเสร็จฉันก็มาเปิดตู้แล้วใส่ชุดนอน ฉันมองรักษ์ที่รู้สึกตัวพยายามลุกขึ้นนั่ง ในขณะที่ฉันใบหน้าบึ้งตึงใส่ โกรธ! โมโห! หงุดหงิด! “ซี๊ด! เจ็บจัง” เขาใช้มือกุมหัวแล้วครางซี๊ดซีาด แล้วจ้องมองฉัน “น่าจะตาย ๆไปเนาะ” ฉันว่าแล้วหยิบกระปุกครีมมาทา รักษ์เขามองฉันนิ่งแล้วลงจากเตียงเดินมาหาฉัน “ถ้ารักษ์ตาย ใครจะอยู่ให้ฝนรักล่ะ” “ฉันรักใครก็ได้ที่ไม่ใช่ผัวชั่วแบบนาย” ฉันวางกระปุกครีมแรง ๆ อย่างหงุดหงิด ท่อนแขนแกร่งกอดรัดเอวคอดกิ่วเอาไว้หลวม ๆ “แต่ผัวคนนี้ก็รักฝนนะ!” เขาวางคางไว้บนบ่าเล็ก “คนรักกันเขาทำแบบนี้กันเหรอ? เขาแสดงความรักด้วยการนอกใจแบบนี้เหรอ” ฉันหันไปผลักหัวเขา แล้วทุบที่อกเขาแรง ๆ “โอ๊ย! เจ็บนะฝน!” “เจ็บตายไปเลย ถ้ามันหิวมันโหยมาก ก็หย่ากันแล้วไปกินกันให้พอ” ฉันพูดเสียงสั่นเล็กน้อย ก่อนจะกัดปากตัวเองแรง ๆ เมื่อความเจ็บแล่นเข้าหัวใจอย่างจัง เจ็บทุกครั้งที่พูดคำนี้... “ไม่หย่า” “ไม่หย่าก็เลิกนิสัยแบบนี้ซะ!” “ผู้หญิงพวกนั้นไม่ได้มีความสำคัญเท่าฝนเลยนะ! ฝนเป็นเมียที่ถูกต้องตามกฎหมายของรักษ์ มีสิทธิ์....” “แต่ฉันไม่ได้ต้องการสถานะนี้ ฉันไม่ต้องการสถานะเมียหลวง ฉันไม่อยากให้ผัวของฉันมีเมียน้อย ฉันไม่อยากให้ผัวของฉันไปยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นเข้าใจไหม” ฉันไม่รอให้เขาพูดจบฉันก็โพล่งขึ้น กำปั้นทุบเขาแรงมากกว่าเดิม “ฝน...” “ถ้าไม่หยุดเราเห็นดีกันแน่” ฉันผลักเขาจนชนกับตู้ “ไม่พูดแล้ว รักษ์ไปอาบน้ำดีกว่า อูย หัวก็แตกตัวก็บอบช้ำ คนอะไรใจร้ายชะมัด” เขาบ่นกระปอดกระแปดเดินเข้าห้องน้ำไป ฉันนั่งนิ่งพร้อมกับกำมือตัวเองแน่น ถึงภายนอกฉันดูเข้มแข็ง แต่ใครจะรู้ว่าหัวใจฉันมันแหลกละเอียดมากเพียงใด รักควรมีแค่สองคน....เขาไม่ควรรับใครเข้ามา