โฉมงามกับนรสิงห์

เสือยังจำวันแรกที่เราคบกันได้ไหม? วันนั้นเป็นวันที่โฉมมีความสุขมากที่สุดเลยนะ เพราะว่าวันนั้นโฉมกอดเสือพร้อมกับรอยยิ้ม “เสือ.... เราคุยกันมานานแค่ไหนแล้วอ่ะ?” “5 เดือน” “น่ารักจัง... จำได้ด้วย” “....” คนข้าง ๆ ฉันไม่ได้ตอบอะไรนอกจากยิ้มให้แล้วกดเล่นเกมส์ในมือถือต่อ “โฉมถามอะไรอย่างหนึ่งได้ไหม?” “อืม” “เสือรู้สึกยังไงกับโฉมเหรอ?” “หมายถึงอะไร?” “ก็.... ที่เราอยู่ด้วยกัน คุยกัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน เสือรู้สึกยังไง?” “มันดีที่สุด อยู่กับโฉมแล้วเสือสบายใจ คุยกับโฉมแล้วเสือยิ้มได้ ไปไหนมาไหนกับโฉมก็สนุกดี” “อื้อ... เหมือนกันเลย” เสือยิ้มอย่างอบอุ่นให้ฉัน “ถามทำไมอ่ะ?” “เปล่า.... โฉมแค่อยากรู้อ่ะว่าเสือรู้สึกเหมือนโฉมไหม?” เสือปิดมือถือพร้อมกับเก็บใส่กระเป๋ากางเกงนักเรียน เขานั่งหันตัวมาทางฉันพร้อมกับรอยยิ้มอ่อน ๆ บนใบหน้าขาวละมุน “แล้วโฉมรู้สึกยังไง?” “โฉม......” ฉันเม้มปากตัวเองเล็กน้อยแล้วยิ้มอย่างช้า ๆ ด้วยความเขินอาย “พูดมาซิ เสือรอฟัง” นี้คือการบอกชอบผู้ชายเป็นครั้งแรกของฉัน.... ไม่ต้องเดาเลยว่าการบอกชอบคนที่เราชอบนั้นมันจะตื่นเต้นแค่ไหน “คือ.... โฉมว่าโฉมชอบ.... เสืออ่ะ” มันตะกุกตะกักจนแทบจะไม่เป็นประโยค ฉันตื่นเต้นจนเสียงสั่นไปหมด “จริงเหรอ?” “อื้อ.... โฉมมีความสุขที่ได้อยู่แล้วก็ได้คุยกับเสือ แล้วก็อยากให้มันเป็นแบบนี้ตลอดไป” “....” เสือยิ้มออกมาอ่อน ๆ แต่ฉันก็รับรู้ว่าเขาก็คิดเหมือนกันกับฉัน จะว่าฉันมโนก็ได้นะ แต่ฉันว่าฉันไม่มโนไปเองแน่ ๆ “เสือ.... เราลองคบกันดูไหม?” มันคงไม่ดูหน้าเกลียดใช่ไหมกับการที่ฉันขอผู้ชายคบ.... (ทำไงได้ละ ฉันชอบเขามากจริง ๆ นิ) “อืม.... คบดิ” ฉันยิ้มออกมาแก้มแทบปริด้วยความดีใจ คำตอบคือสิ่งที่ฉันหวังไว้อยู่แล้วตั้งแต่แรก ฉันโอบกอดเสืออย่างไม่สนใจว่าเสือจะคิดยังไง? และใครจะมองยังไง? ฉันรู้แค่ว่าฉันดีใจที่ได้เป็นแฟนกับคนที่ฉันชอบ จากวันนั้นจนมาถึงวันนี้ก็ผ่านมาอย่างรวดเร็ว 7 ปีที่ผ่านมาเราคบกันมาได้ดี เสือไม่เคยหาเรื่องทะเลาะกับฉัน เสือไม่เคยนอกใจฉัน เสือไม่เคยอยู่ห่างฉัน และเสือก็ไม่เคยบอกเลิกฉัน แต่เสือก็ไม่เคยบอกรักฉันเหมือนกัน.... แต่พอมาถึงวันนี้....ฉันได้แต่ยืนมองหน้าผู้ชายคนนี้ทั้งน้ำตา ฉันคือคนที่ไม่เคยหาเรื่องทะเลาะ ฉันคือคนที่ไม่เคยนอกใจ ฉันคือคนที่ไม่เคยอยู่ห่างจากเขา คนที่ฉันไม่เคยบอกเลิกเขา และฉันคือคนที่บอกรักเขาตลอดเวลา.... “พอเถอะโฉม อย่ามาเรื่องทะเลาะกันเลย” “เสือก็ตอบโฉมมาซิว่าเสือไปไหนมา?!” “ก็บอกแล้วไงว่าไปทำธุระกับที่บ้าน” “ธุระอะไร ? บอกโฉมได้ไหมว่าไปทำธุระอะไร?!” “อะไรวะโฉม? นี้มันเรื่องส่วนตัวของครอบครัวเสือนะ โฉมควรอยู่ในขอบเขตบ้าง? ไม่ใช่จะต้องรู้ไปซะทุกเรื่องของเสือ” “เรื่องส่วนตัวเหรอ? เสือมั่นใจเหรอว่ามันคือเรื่องส่วนตัวอ่ะ ฮึก....” น้ำตาฉันไหลพรากออกมาที่ได้ยินเสือพูดแบบนั้น เขาจะทำเหมือนฉันไม่มีตัวตนไปถึงไหน “พอเถอะโฉม กลับบ้านเถอะวันนี้คุยกันไม่รู้เรื่องหรอก” “ไม่! คุยให้มันรู้เรื่องไปวันนี้แหละ ฮึก.... ไม่ต้องกลับถ้าเสือไม่บอกโฉมให้หมด” “พอเถอะโฉม เสือไม่อยากทะเลาะ” “ชั่งหัวเรื่องทะเลาะไม่ทะเลาะเถอะเสือ ฮึก.... โฉมถามว่าเสือไปทำธุระอะไรมา ตอบโฉมมาซิ!” “.........” เสือไม่ตอบโต้อะไรนอกจากยืนมองหน้าฉันนิ่ง ๆ เขาจะไม่รู้สึกเจ็บเลยหรือไงที่ฉันร้องไห้เหมือนคนบ้าอย่างนี้ ทั้ง ๆ ที่เขาไม่เคยเห็นน้ำตาของฉันมาก่อน เขาจะไม่คิดบ้างเลยเหรอว่าเพราะอะไรที่ทำให้ฉันน้ำตาฉันไหลพรากราวกับสายน้ำแบบนี้ “บอกมาซิ ฮึก... บอกมา ฮือ ๆ บอกโฉมมา ฮึก ๆ” ตุบ ๆ ฉันใช้มือสองข้างทุบที่หน้าอกเขา ก่อนที่เสือจะโอบมือเข้ากอดตัวฉันแนบไปที่ลำตัวของเขา ฉันซบลงที่หน้าอกพร้อมกับปล่อยเสียงร้องไห้ที่มันอึดอัดอยู่ในใจ “อย่าทำแบบนี้ได้ไหม เสือขอละโฉม เสือไม่อยากให้เราเป็นแบบนี้” “ฮือ ๆ โฉมรักเสือนะ โฉมไม่อยากเสียเสือไป ฮึก....” “หยุดร้องไห้ได้แล้ว เสือไม่ได้ไปไหน” ฉันเงยหน้ามองเสือทั้งน้ำตาและโอบกอดเขากลับอย่างแน่นหนา “โฉมจะไปบอกเรื่องของเรากับป๊า” ถึงเราจะคบกันมาเนิ่นนาน แต่เชื่อไหมว่าไม่มีใครรู้ว่าเราสองคนเป็นแฟนกัน ทั้ง ๆ ที่ครอบครัวเราก็รู้จักกัน มันเป็นเพราะตอนนั้นเราสองคนยังเด็ก เรายังเรียนไม่จบเลยไม่อยากบอกให้ผู้ใหญ่รับรู้ เราเลยเลือกที่จะเก็บไว้เป็นความลับและแอบมาหากันที่คอนโดของเราสองคน เป็นคอนโดที่เรากับเสือที่ช่วยกันซื้อแบบแอบ ๆ เราจะมาหากันที่นี่ทุกวันจันทร์ถึงวันศุกร์ในช่วงตอนบ่ายหลังเลิกเรียน และจะคอลคาสายกันทุกวันเสาร์อาทิตย์ “เสือว่า.... อย่าพึ่งดีกว่า”ฉันไม่คิดอยู่แล้วแหละว่าเขาจะตอบมาแบบนี้ “ทำไม ฮึก...” “เสือยังไม่อยากให้เตี่ยกับแม่รู้” “ฮึก....”มันเจ็บเนอะที่เขาพูดมาแบบนี้ สรุปแล้วเรารักกันหรือว่าฉันที่รักเขาอยู่ฝ่ายเดียวกันแน่ ฉันชักไม่แน่ใจแล้วละ “กลับบ้านเถอะโฉม ไว้ค่อยคุยกันตอนที่โฉมใจเย็นกว่านี้” “ที่เสือไม่อยากให้คุณลุงกับคุณป้ารู้เพราะว่าเสือมีคู่หมั้นอยู่แล้วใช่ไหม ฮึก....” “โฉม......” เสือมองหน้าฉันอย่างสงสัย เขาดูอึ้งเล็กน้อยที่ฉันพูดแบบนั้น เพราะสิ่งที่ฉันพูดมันคือเรื่องจริงเขาถึงพูดต่อไม่ออก เขากับฉันมันคนละความรู้สึกกันเลยในเวลานี้ เรามีความรู้สึกที่อยู่ไกลกันมากถึงแม้ว่าตัวเราจะอยู่ใกล้กันเพียงปลายนิ้วสัมผัสก็ตาม “เสือตอบมาซิ ว่าใช่ไหม”ฉันย้ำมันอีกครั้ง เหมือนตอกย้ำให้ตัวฉันเองเจ็บปวด “อืม” เสือตอบเพียงน้ำเสียงสั้น ๆ พร้อมกับหลบสายตาฉันเหมือนคนรู้สึกผิด (หรือฉันคิดไปเองอีกแล้วก็ไม่รู้) แต่ที่ชัดเจนคืออ้อมกอดของเขาค่อย ๆ คลายออกอย่างช้า ๆ “เสือจะบอกเรื่องนี้กับโฉมตอนไหน? ฮึก....” “เสือขอโทษ” “ฮึก.... เสือจะหมั้นกับผู้หญิงคนนั้นเหรอ? ฮึก... แล้วโฉมละ เสือเอาโฉมไปไว้ตรงไหน? ฮึก....” “โฉม.... เสือขอโทษ”เสือใช้นิ้วชี้ของเขาปาดน้ำตาของฉันพร้อมคำขอโทษที่แผ่วเบา “ฮึก.... โฉมขอละ อยู่กับโฉมนะ ฮึก ๆ” “.........” ไม่มีคำตอบอะไรจากปากของเสือ มีเพียงนิ้วชี้ของเขาที่กำลังพยายามปาดน้ำตาของฉันทั้งสองที่มันไหลพรากออกมา ดวงตาคู่นี้มันดูอบอุ่นตลอดเวลา แต่มันก็เหมือนไม่มีอะไรอยู่ในดวงตานั้นเลยโดยเฉพาะความรู้สึก ฉันไม่เคยสัมผัสมันได้เลยแม้สักครั้งเดียว เสือคิดอะไรเสือ โฉมเดาไม่ออกเลยจริง ๆ .... “เสือรักโฉมไหม?” แน่นอนว่ามันเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา เขาไม่เคยตอบ เขาไม่เคยบอก “7 ปีที่ผ่านมา เสือเคยรักโฉมบ้างไหม? ฮึก....” “ตอบโฉมซิ.... ตอบมาสักอย่าง บอกให้โฉมรู้หน่อย โฉมขอร้องละเสือ ฮึก....” “โฉม.... เสือว่า....”เสือก้มหน้าตัวเองลงพร้อมกับเอื้อมไปจับข้อมือของฉันมากุมไว้ในมือของเขา “อะไรอ่ะ? เสือ ฮึก.... พูดมาซิ ฮึก....” ฉันบีบมือเขาแน่น “เราเลิกกันเถอะนะ” นี้ใช่ไหม?.... การเจ็บปวดจากความรัก ตอนนี้ทุก ๆ อย่างมันชาไปหมด ฉันแทบจะไม่มีเรี่ยวแรงยืน หูของฉันไร้การได้ยินเสียง ตาของฉันไร้การมองเห็น ร่างกายของฉันไร้ความรู้สึก และหัวใจของฉันมันกำลังแตกสลาย “ฮึก... อย่าทิ้งโฉมได้ไหม โฉมขอร้องละเสือ ฮือ ๆ อย่าทิ้งโฉมไป” วันนั้นโฉมกอดเสือพร้อมกับรอยยิ้ม แต่วันนี้โฉมกำลังกอดเสือพร้อมกับน้ำตา....