เมียไอ้โรม

ทำไมสวรรค์ถึงไม่เข้าข้างฉันเลย เมื่อไหร่ฟ้าจะมองเห็นชีวิตของฉันบ้าง ฉันนั่งเช็ดน้ำตาตัวเองในตู้กระจกหนา พลางมองผู้คนที่กำลังต่างชื่นชมใบหน้าและรูปร่างของฉัน หากเมื่อวานฉันหนีออกจากบ้านเด็กกำพร้า ฉันก็คงไม่ต้องมีชะตากรรมแบบนี้ ทำไมไม่ฆ่าฉันให้ตายไปเลยล่ะ มาทรมานฉันอยู่ทำไม “ตู้ 22 ที่ทุกคนกำลังตื่นตาตื่นใจกันนี้เป็นตู้พิเศษและตู้สุดท้ายที่ทางบริษัทของเราเตรียมเซอร์ไพร์สให้กับทุกท่านที่จะประมูล” ใช่... ฉันถูกพามาประมูลขายในที่ไหนสักแห่ง ตอนแรกคิดว่าจะถูกอุปการะมาเลี้ยง แต่ที่ไหนได้ถูกอุปการะมาขายซะงั้น เป็นไงละโชคชะตาของฉัน... โคตรบัดซบ “เธอเป็นหญิงสาวที่ยังบริสุทธิ์ ไม่เคยผ่านมือชายใดมาเลยสักคน” โอ้วว......... เสียงฮือฮาเริ่มดังขึ้นเมื่อเขาประกาศว่าฉันยังเวอร์จิ้น ตาแก่หลายคนพากันยกยิ้มขึ้นอย่างพึงพอใจ “หญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มคนนี้จะถูกเปิดประมูลที่ราคาเริ่มต้น 10 ล้านบาท” 'หึ' เด็กกำพร้าอย่างฉันมีค่าตั้ง 10 ล้านน่ะ ฉันมองผู้คนที่ต่างพากันแย่งประมูลตัวฉัน พลางน้ำตาก็ไหลไปด้วย ฉันได้แต่นั่งกุมมือตัวเองแน่นแล้วมองภาพที่หน้าขยะแขยงพวกนั้น “20 ล้าน” ชายวัยกลางคนหนึ่งประมูลฉันในราคา 20 ล้านจนทุกคนหันไปให้ความสนใจเขา “30 ล้าน” แน่นอนว่าฉันอยากจะเอาหัวโขกกับกระจกนี้ให้ตายไปเลย ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย “40 ล้าน” “50 ล้าน” “60 ล้าน” ราคาค่าตัวฉันยังคงพุ่งสูงขึ้นไม่ลดละ ผู้คนต่างพากันแย่งประมูลอย่างไม่ถอยหลัง ฉันหันไปมองผู้หญิงที่ไปอุปการะฉันมาจากบ้านเด็กกำพร้า หล่อนยืนยิ้มอย่างพอใจที่เงินประมูลสูงขึ้นราวกับราคารถหรู “ฮึก.... แม่พิม ช่วยหนูด้วย” ฉันได้แต่สะอื้นออกมาแล้วร้องไห้นึกถึงแม่พิม แม่ที่เลี้ยงฉันมาในบ้านเด็กกำพร้านั้น “เอาละครับ ตอนนี้ราคาสูงขึ้นมาอยู่ที่ 70 ล้านแล้วนะครับ มีใครให้มากกว่านี้ไหมครับ” ฉันมองผู้คนที่ต่างท้อกับราคาที่สูงปี๊ด พลางเหลือบมองตาแก่หัวล้านที่ประมูลฉันในราคา 70 ล้าน ฉันคงต้องไปเป็นเมียตาแก่ตัณหากลับนี่ซินะ 'หึ' ชีวิตบัดซบ “70 ล้านครั้งที่ 1” “70 ล้านครั้งที่ 2” ก็ยังไม่มีใครกล้าประมูลต่อ “70 ล้านครั้งที่....” “100 ล้าน” เสียงทุ้มใหญ่ดังขึ้น ฉันมองไปที่ป้ายของชายคนหนึ่ง เขายกยิ้มแสยะขึ้นแล้วมองหน้าฉัน ทุกคนต่างพากันส่งเสียงเฮฮาที่เขาประมูลฉันในราคา 100 ล้าน และแน่นอนว่าไม่มีใครกล้าประมูลสูงขึ้นต่อ “ตู้22 ตกเป็นของผู้เข้าประมูลหมายเลข 222 ในราคา 100 ล้านครับ” ปึงงง! ค้อนถูกทุบลงที่โต๊ะ เป็นอันว่าจบการประมูลตัวฉัน ตู้ของฉันถูกเลื่อนกลับเข้ามาในห้องโถงใหญ่ มีชายร่างสูงมาเปิดประตูตู้แล้วกระชากตัวฉันออก “ฮึก... น้าหญิง ปล่อยหนูไปเถอะนะ” ฉันยกมือไหว้น้าหญิงพลางร้องห่มร้องไห้ “ถ้ากูจะปล่อยมึงไป กูจะอุปการะมึงมาทำไมละอีโง่” “ฮึก หนูไม่ได้อยากมาเพื่อให้น้าขายหนูแบบนี้นะ” “แล้วยังไง มึงทำอะไรได้ มึงก็เป็นแค่เด็กกำพร้าอ่ะ บุญหัวมึงแล้วนะที่จะมีคนอุปการะต่อจากกู” “ฮึกฮือ ๆ แต่เขาจะเอาหนูไปทำอะไรก็ไม่รู้ หนูยังเด็กนะ ฮึกฮือ” “เขาจะทำอะไรนั้นมันเรื่องเขา มันไม่เกี่ยวกับกูแล้ว โชคดีนะอีเด็กกำพร้า เอามันไปแต่งตัวใหม่” “ครับ” “ฮือ ๆ น้าหญิงปล่อยหนู ฮึก ๆ” เขาฉุดกระชากลากดึงตัวฉันมาที่ห้องใดห้องหนึ่ง ก่อนจะจัดแจงแต่งตัวและทำเผ้าทำผมให้ฉันใหม่ ฉันวิ่งไปไหนไม่ได้เพราะเชือกที่โดนมัดมันแน่นเกินไป ได้แต่ร้องไห้กับชีวิตบัดซบของตัวเอง “ฮึก... ฮือ ๆ” “กูบอกให้หยุดร้อง มัสคาร่ามันเปื้อนใต้ตามึงเห็นไหม!” “ฮึกฮือ ปล่อยหนูไปเถอะนะ หนูขอร้อง” “กูปล่อยมึงแน่แหละ แต่ปล่อยมึงไปกับเขา หุบปากซะ! ไม่อย่างนั้นกูตบมึงแน่!” น้าหญิงเอ่ยขู่จนฉันกลั้นน้ำตาและเสียงสะอื้นของตัวเอง ทำยังไงได้ชีวิตฉันถูกลิขิตให้มาใช้กรรมในรูปแบบนี้ ใช้เวลาไม่นานร่างกายของฉันก็ถูกปรับเปลี่ยนใหม่ จากเด็กกำพร้าสู่เด็กที่กำลังจะถูกไปขายบริการอย่างเต็มตัว ฉันอยากจะดึงเสื้อผ้าบนตัวฉันออกให้หมด ฉันขยะแขยงมัน ฉันเกลียดมัน “ขึ้นไปบนรถนั้นพ่อใหม่มึงรออยู่” น้าหญิงมากะซิบข้างหูพลางสั่งให้คนของเขาปลดเชือกที่มือฉัน พอเชือกหลุดออกจากมือฉันรวบแรงที่มีและความใจกล้าของตัวเองทั้งหมดสาวเท้าวิ่งหนีทันที ต่อให้ตายตรงนี้ฉันก็ยอม “อีบัว! ไปจับมัน!” ฉันวิ่งสุดฝีเท้าแต่ด้วยความที่ฉันใส่รองเท้าส้นสูงมันจึงวิ่งไม่ถนัด หัวของฉันถูกชายร่างใหญ่กระขากจับจนหัวแทบหลุด “โอ๊ยยย! ฮือ ๆ ๆ ปล่อยยยย!” “มึงจะไปไหน มานี่!” เขากระชากฉันกลับมาที่รถนั้นอีกครั้ง “ฮือ ๆ ๆ ปล่อยหนูไปเถอะนะ ฮึก” “ถ้าไม่เห็นว่าอยู่ต่อหน้าเขากูตบมึงไปแหละอีบัว อีเด็กเปรต ลากตัวมันขึ้นรถไป!” “ฮือ ๆ ๆ ไม่เอา หนูไม่ไป ฮือ ๆ ๆ” ประตูรถเปิดออก ฉันมองหน้าคนที่นั่งอยู่ในรถหน้านิ่ง ๆ มองด้วยสายตาพร่ามัวกับคราบน้ำตาตัวเอง ร่างของฉันถูกผลักเข้ามาในรถคันใหญ่ ประตูปิดลงทันทีจนฉันแทบไม่ได้ตั้งตัวหันไป “ฮือ ๆ ๆ ปล่อยหนู! ฮึกฮือ ๆ” “อ่า! หุบปาก!” เขาคนนั้นกระแทกน้ำเสียงห้วนกระด้างมา ฉันค่อย ๆ หันไปมองเขาที่กำลังถือปืนอยู่ “ฮึก... ปะ... ปืน” “อยากกินเหรอ” เขาพูดพลางชูปืนขึ้น ฉันสะอื้นด้วยความกลัว กลัวจนพูดอะไรไม่ออก “ฮึก... ปล่อยหนู ฮึก เถอะ” “กระโดดลงไปซิ กูให้เวลา 5 วิ! “ฮ้ะ! ฮึก...” ฉันรีบหันไปที่หน้าต่างของรถ มันถูกล็อคจนหมด แล้วฉันจะหนียังไง “หมดเวลา มึงมานี่!” “ฮึกฮือ ๆ ๆ หนูขอร้องปล่อยหนูไปเถอะนะ” “ก็ปล่อยแล้วไง ไม่ไปละ” “ฮึก... เปิดซิ หนูจะได้ไป” “'หึ' อีนี่มันแปลกคน มึงบ้าเปล่าวะจะวิ่งหนีคนอย่างกู” “ฮึกฮือ ๆ ปล่อยหนูเถอะนะ หนูถูกหลอกมา ฮึก” “นั้นไม่ใช่เรื่องของกู มันคือเรื่องของมึง มึงโง่ให้เขาหลอกมึงมาเอง ช่วยไม่ได้” “ฮือ ๆ ๆ” ฉันจะทำยังไงดี ฉันไม่อยากไปกับเขาคนนี้ ถึงเขาจะดูหนุ่มแน่น แต่ดูจากภายนอกแล้วฉันคงตายไม่ดีแน่ รูปร่างหน้าตาของเขาหน้ากลัวเอาซะมาก ๆ หน้ากลัวจนตัวฉันสั่นไปหมด “เงียบ แล้วคลานมาหากู ตรงนี้!” เขาใช้ปืนชี้ไปตรงระหว่างขาของเขาพลางมองหน้าฉันด้วยสายตาพิฆาต หากสายตาเขาฆ่าคนได้ ฉันก็คงตายไปแล้ว... “กูบอกให้คลานมา!!” “ฮึกฮือออ หนูกลัวแล้ว” ฉันยกมือไหว้เขาพร้อมกับน้ำตาชุ่มโชก เวลาที่เขาทำน้ำเสียงท่าทางและสายตาแบบนั้นมันแทบจะกลืนกินฉันได้เลย “จุ ๆ ๆ.... ไม่ต้องกลัว กูไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้น” เขาเอาปืนมาชูที่ปากพลางทำหน้ายียวนฉัน แต่ฉันกลับรู้สึกกลัวมากกว่าเดิมอีก “ฮึก...” “นายบอกให้เข้าไปก็เข้าไป” ชายชุดดำที่นั่งอยู่ด้านหลังเอ่ยปากสั่ง “มาเร็ว ๆ คนดี” เขายกยิ้มขึ้น ฉันค่อย ๆ เข้าไปหาเขาอย่างช้า ๆ ด้วยการคลานเข้าไปอย่างที่เขาสั่ง แต่พอถึงปลายเท้าของเขา หัวของฉันก็ถูกกระชากขึ้นด้วยน้ำมือของเขา “โอ๊ย! ฮึก...” “อ่า.... มึงก็สวยนี่หว่า 'หึ' ตอบกูมาซิว่ามึงเวอร์จิ้นอยู่จริง ๆหรือเปล่า” “ฮึกฮือ.... ค่ะ” “ชู่ววว.... หยุดร้อง กูไม่ค่อยชอบ” เสียงของเขาทำเอาฉันไม่กล้าร้องไห้ต่อเลย เขาดูหน้ากลัวดูหน้าเกรงขามยังไงไม่รู้ ฉันสบตาของเขาไปนัยน์ตาสีน้ำตาลนั้นจ้องมองฉันอย่างคาดเดาไม่ได้ แต่แม่งก็แฝงไปด้วยพิษสงร้ายกาจ “ดีมาก” ฉันกลืนน้ำลายลงคอแล้วหลบสายตาของเขาที่จ้องมองตามร่างกายฉันอยู่ “เมิร์คคงชอบมึงหน้าดู” “มะ... เมิร์ค” นี่ฉันไม่ได้ไปเป็นของเขางั้นเหรอ เขาจะขายฉันต่อให้คนชื่อเมิร์คงั้นซิ “'หึ' สนุก เชื่อกูซิ” ทำไมเขาดูเหมือนคนโรคจิตยังไงก็ไม่รู้ ทั้งคำพูดทั้งสีหน้าท่าทาง “แต่... หนูอยากกลับ” “ปากเล็ก ๆ นี่ สวยจัง” เขาใช้ปลายกระบอกปืนลูบมาที่ริมฝีปากของฉัน “ฮึก...” ฉันพยายามกลั้นน้ำเสียงสะอื้นเอาไว้ไม่ให้มันเล็ดลอดออกมา “พวกมึงหันไป!” เขาเอ่ยขึ้นพลางมองไปข้างหน้า ชายชุดดำทุกคนหันหน้าหนีไปทางอื่นทันทีที่เขาสั่ง “ส่วนมึง ทำให้กูมีความสุขเดี๋ยวนี้!” “ทำให้มีความสุข” ฉันขมวดคิ้วขึ้นเพราะไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด เขาแสยะยิ้มเล็กน้อยแล้วปลดซิปกางเกงตัวเองออกพลางจับไอ้นั้นของเขาออกมา ฉันรีบหันหน้าหนีแล้วเปล่งเสียงร้องไห้ของตัวเอง “หันมา!” เขากระชากหัวฉันให้หันมาหาไอ้นั้นของเขา พลางกดหัวฉันลงเพื่อจะให้ฉันทำให้เขา “ฮึก... หนูยังเด็กนะ ฮือ ๆ ปล่อยหนูเถอะ” “มึงจะใช้ปากกับของกู หรือมึงจะใช้ปากกับลูกน้องกูทั้งคันรถ มึงเลือกเอา!” “ฮึก... ฮือ ๆ” ฉันเงยหน้ามองหน้าเขาคนใจร้าย ทำไมเขาถึงทำกับฉันแบบนี้ละ ฉันไปทำอะไรให้เขา “ทำ!” “ฮึก.... อื้ออ!” ฉันได้แต่ฝืนใช้ปากกับส่วนนั้นของเขา ทำทั้ง ๆ ที่ทำไม่เป็น ฉันถูกเขากระชากหัวให้ขึ้นลงตามจังหวะมือของเขา ทำไปก็น้ำตาไหลไป ทำไมหนอชีวิตฉันถึงต้องมาเจออะไรแบบนี้......