รักของฉันนั้นคือเธอ

รักของฉันนั้นคือเธอ My love is you   บทนำ           “เธอจะย้ายไปอยู่ออสเตรียกับโรเบิร์ตจริงๆ เหรอชุ”             “จริงสิ”             “ไม่สงสารลูกบ้างเหรอ ฉันเองยังอดสงสารพวกเขาไม่ได้เลยนะ”             “ทั้งรักและสงสาร แต่เธอคิดว่าฉันมีทางเลือกมากนักรึไง”             อรชุมาถอนหายใจ ใบหน้ามีริ้วรอยกังวล แม่หม้ายลูกติดอย่างเธอมีทางเลือกเสียที่ไหนกัน เงินเดือนน้อยนิดไม่พอยาไส้กลายเป็นภาระของแม่ที่ชรามากแล้ว โรเบิร์ตเหมือนแสงสว่างนำทางชีวิตที่มืดมน             “พาเด็กไปด้วยสิ”             “ไม่มีฉันแล้วยังไม่มีหลานอีก แม่ฉันจะอยู่ยังไง ฉันสงสารท่าน เด็กๆ เองก็ไม่ยอมไป เพราะรักยายมาก” มากกว่าเธอที่เป็นแม่เสียอีก แต่ อรชุมาก็ไม่ได้น้อยใจ เพราะรู้ดีว่าตัวเองไม่อาจให้เวลากับลูกได้เต็มที่ แทบไม่ได้เจอลูกเสียด้วยซ้ำ             “เฮ้อ...ให้มันได้อย่างนี้สิ”             “เธออย่าทำให้ฉันรู้สึกแย่สิพุด”             “ถ้าฉันไม่พูด เธอจะไม่รู้สึกรึไง”             “รู้สึกสิ รู้สึกมากทีเดียว ไม่ได้มีความสุขสักนิด เธอก็รู้ว่าฉันไม่ได้รักโรเบิร์ต”             ไม่มีประโยชน์ที่จะพูดให้เพื่อนรักกังวล ห่วงหน้าพะวงหลัง พุดซ้อนจึงเลิกพูด หันมาให้กำลังใจแทน “ฉันขอโทษที่ทำให้เธอไม่สบายใจนะชุ ฉันสัญญาว่าจะดูแลเด็กๆ ให้เอง พยายามมาเยี่ยมบ้านสวนให้บ่อยขึ้น” พุดซ้อนบีบมือเพื่อนรักที่กุมเอาไว้เบาๆ             “ขอบใจเธอมากจ้ะพุด”             “ไม่เป็นไร เราเป็นเพื่อนรักกันนี่นา ลูกเธอก็เหมือนลูกฉัน แม่เธอก็เหมือนแม่ฉัน ได้เวลาเทพบุตรของเธอจะมาหา ฉันกลับก่อนนะ ว่างๆ จะแวะมาเยี่ยมใหม่ ออกเดินทางวันไหนอย่าลืมบอกด้วยล่ะ”             “จ้ะ ขอบใจเธออีกครั้งพุด เธอดีกับฉันจริงๆ” อรชุมาน้ำตาคลอ เธอรู้ว่าเห็นแก่ตัว เห็นแก่ตัวกับโรเบิร์ตที่ยอมเขาเพราะเงิน เห็นแก่ตัวกับลูกๆ ที่ทิ้งพวกแกไปก็เพราะเห็นแก่เงิน             “ที่รัก คุณเป็นอะไรหรือเปล่า” ร่างใหญ่ที่คร่อมอยู่เหนือร่างเล็กชะงัก จมูกโด่งผละจากอกอิ่มอย่างเสียดาย จำต้องเลื่อนสายตาขึ้นไปมองใบหน้าหวานล้ำ เมื่อรู้สึกถึงความผิดปกติ หญิงสาวต้อนรับเขาเหมือนทุกครั้งแต่ดูเหมือนวันนี้จะมีอะไรบางอย่างในใจ             “ไม่มีนี่คะ” อรชุมาหลบสายตาค้นคว้าที่จ้องมองมา แววตาหิวกระหายนั้นยังคุกรุ่นไม่จางหายจากดวงตา แต่เขาชะงักเพราะเป็นห่วงเธอ จู่ๆ น้ำตาก็รื้นขึ้นมาด้วยความซาบซึ้งใจ เพราะอย่างนี้เธอจึงหลวมตัวมีอะไรกับเขานอกจากเงิน ผู้ชายคนแรก พ่อของลูกเธอ รักกันมากว่าสิบปี ยังไม่เคยแสดงอาการเป็นห่วง รักและเอาใจใส่เธอถึงขนาดนี้ กระทั่งเลิกรากันไปเพราะมีผู้หญิงคนใหม่เข้ามาแทรก             “คุณปิดผมไม่ได้ ดวงตาคุณฟ้อง” จมูกโด่งจุมพิตแผ่วเบาบนดวงตาคู่งาม ผู้หญิงคนนี้บอบบางน่าทะนุถนอม เสียดายที่เขาเจอเธอช้าเกินไป แต่ยังไม่สาย เขาจะต้องได้ทั้งตัวและหัวใจเธอมาครอง เขายังไม่เข็ดกับผู้หญิงไทย อรชุมาทำให้เขากล้าเสี่ยงอีกครั้ง             อรชุมาประคองใบหน้าหล่อเหลาไว้ในอุ้งมือ กดท้ายทอยเขาลงมาจุมพิต เป็นฝ่ายเริ่มเกมรักก่อน ปิดบังความกังวลใจไม่ให้เขารู้ ขณะสลัดสิ่งที่หนักอึ้งในใจให้หลุดออกไป บังคับตัวเองให้รู้สึกจดจ่ออยู่แต่ริมฝีปากกระด้างที่อบอุ่นเย้ายวน             “อึ๊...โรเบิร์ตขาคุณใหญ่เกินไป”             “ชู่ว์...คนเก่ง ไม่ต้องร้องนะ ไม่ต้องร้อง” โรเบิร์ตจูบซับหยาดน้ำที่หางตาเลื่อนไปที่ใบหน้านวลแดงปลั่ง “ยอดรัก เก่งเหลือเกินทูนหัว คุณกลืนผมเข้าไปหมดแล้ว โอ...ยาหยี วิเศษมาก” โรเบิร์ตเพ้อไม่หยุดปาก ขณะเกร็งร่างรอการปรับตัวของกล้ามเนื้อนุ่ม ความฉ่ำละมุนที่ร้อนผ่าว บีบรัดเขาเอาไว้จนแทบขยับไม่ได้ และเมื่อหญิงสาวขยับตัวส่งสัญญาณให้เขารู้ว่าไม่เป็นไร โรเบิร์ตจึงเริ่มเคลื่อนไหวอย่างช้าๆ ก่อนจะกระแทกกระทั้น แรงขึ้นและแรงขึ้น จนกลายเป็นเร่าร้อนดิบเถื่อนคล้ายจะบ้าคลั่ง เพราะคนใต้ร่างตอบสนองน่ารักเสียเหลือเกิน             “คุณคับแน่นและร้อนมาก วิเศษจริงๆ ยอดรัก ผมรักคุณ ผมรักคุณ” หม้ายสาวลูกสอง ทำให้เขาติดใจตั้งแต่วันแรกกระทั่งวันนี้ เสน่ห์ของเธอมอมเมาให้เขาลุ่มหลง นอกเหนือจากความงดงามของใบหน้า รูปร่างบอบบางอรชรอ้อนแอ้น วาจาอ่อนหวานไพเราะแล้ว ยังมีกล้ามเนื้อมหัศจรรย์อีกอย่างที่มัดใจเขาไว้ได้ ส่วนนั้นจะดูดรั้งเขาเอาไว้แนบแน่นแทบจะทะลักทลายทุกครั้ง อย่างที่ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำได้มาก่อน ความแตกต่างของร่างกาย ไม่ใช่ปัญหา เพราะฝ่ายชายดูแลคู่รักเป็นอย่างดี เอาใจใส่ทุกรายละเอียด หญิงสาวชาวไทยรูปร่างเล็กบอบบางกับหนุ่มต่างชาติรูปร่างใหญ่โตจึงเข้ากันได้ดี ไปกันได้สวย แม้แรกๆ อรชุมาจะต้องเจ็บปวดทุกครั้ง แต่หลังจากนั้นก็จะพบกับความสุขสม ความต้องการที่มากล้นของหนุ่มใหญ่ ทำให้อรชุมากระอักกระอ่วนอยู่บ้าง แรกๆ นั้นถึงขั้นทำใจ ต่อมาก็กลายเป็นความเคยชิน เหมือนเมียที่รองรับความต้องการของผัว ที่สำคัญเขาให้เกียรติเธอมาก จนคำว่าขายตัวนั้นห่างไกลจากความคิด และเลิกรู้สึกไปในที่สุด ถึงเวลาต้องจากลาแผ่นดินเกิด อรชุมาเหลียวมองรอบกายด้วยสายตาอาดูรเป็นครั้งสุดท้าย บ้านที่เคยอยู่ ลูกที่เคยกอด แม่ที่เคยเลี้ยงดูเธอมา เธอตัดสินใจถูกแล้ว เพื่อคนที่เธอรัก เธอต้องไป “ไม่เปลี่ยนใจแน่นะลูก” “ไม่ค่ะแม่” อรชุมายิ้มเศร้า “ชุไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้ หากไม่รักพ่อหนุ่มคนนั้นก็ไม่ต้องตามเขาไป แม่จะขายที่ดินสักแปลง” “ไม่เป็นไรค่ะแม่ หนูไม่ได้รู้สึกแย่ถึงขนาดนั้น เพียงแต่หนูไม่อยากจากทุกคนไป โดยเฉพาะลูก หนูสงสารพวกแก จะพาไปด้วยก็ไม่ยอมไป” “ดีแล้ว ให้เด็กอยู่กับแม่เถอะ ไปกันหมดแม่จะอยู่ยังไง” “ค่ะแม่” “ไม่ต้องห่วงเฟื่องกับอาร์ตี้นะ แม่จะดูแลให้ดีที่สุด” “ค่ะแม่ หนูไปก่อนนะคะ แล้วจะหาโอกาสกลับมาเยี่ยมเรื่อยๆ” “เดินทางปลอดภัย โชคดีนะลูก” อรชุมากอดแม่แนบแน่นเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะจากมา ขณะที่ลูกๆ ยังหลับ เธอไม่ปลุกให้ลูกตื่นเพราะเกรงว่าจะทำใจไม่ได้ คืนนั้นทั้งคืนได้นอนกอดลูกน้อยไว้แนบอก ปวดแปลบหัวใจแทบทนไม่ไหวด้วยคำถามของลูก “ทำไมแม่ต้องทิ้งหนูกับน้องไปด้วยคะ” “แม่ไม่ได้ทิ้งหนูกับน้องนะลูก แม่ต้องไปทำงาน” ก้อนแข็งๆ แล่นขึ้นมาจุกที่ลำคอ งานของเธอคือขายตัวหรือ ไม่ใช่ โรเบิร์ตบอกว่าเธอคือภรรยาของเขา ทะเบียนสมรสและเงินก้อนใหญ่ คือความจริงใจที่เขามอบให้ แต่เธอรู้ใจตัวเองดีว่า ที่ยอมเขาก็เพราะเงิน หากไม่ใช่เพราะต้องการเงินเธอจะไม่ยอมโรเบิรต์เด็ดขาด หากรักเขาเธอจะไม่รู้สึกละอายถึงเพียงนี้ “แม่คับ แม่อย่าไปเลยนะคับ” “อย่างอแงสิอาร์ตี้ หากแม่ไม่ไปทำงาน เราก็ไม่มีเงินใช้” “คุณยายมีเงิน” “ไม่พอหรอกลูก มันไม่พอ” ต้องขายที่ดินจนหมดหรือจึงจะเลี้ยงลูกให้โตได้ เธอไม่ยอมเด็ดขาด ลูกๆ จะต้องมีชีวิตที่ดี ได้เรียนสูงๆ แม่ต้องสุขสบาย ไม่ตรากตรำกับงานในสวน แล้วเธอจะกลับมาเยี่ยมบ้านบ่อยๆ อรชุมาทิ้งเงินก้อนใหญ่ไว้ให้แม่ หญิงสาวไปตัวเปล่า โรเบิร์ตเข้าใจดี เขาบอกว่าเมียคนเดียวเขาเลี้ยงให้สุขสบายได้ อีกทั้งครอบครัวของเธอด้วย โรเบิร์ตดูแลเธอเป็นอย่างดี และส่งเงินกลับมาเมืองไทยทุกเดือนไม่เคยขาด จนลูกๆ โต เฟื่องลดาและเวหาปฏิเสธการช่วยเหลือไม่ยอมรับเงินอีกต่อไป         1…อุบัติเหตุ           มีคนเคยกล่าวไว้ว่าบนโลกใบนี้ไม่มีอะไรแน่นอน อุบัติเหตุชีวิตเกิดขึ้นได้เสมออย่าได้ประมาท กิจวัตรประจำวันที่ต้องทำเป็นประจำทุกวัน ก่อนเข้านอนคือ แอบดูผู้ชายข้างห้อง แต่วันนี้เธอรอจนเผลอหลับไป จะทันหรือเปล่านะ เฟื่องลดาเดินไปที่ตำแหน่งเดิม รูเล็กๆ ข้างตู้เสื้อผ้าใบใหญ่ นิ้วเรียวแกะสติ๊กเกอร์รูปหัวใจที่แปะไว้ออก แล้วก็ใจสั่นเหมือนกับทุกครั้งที่ได้เห็น ตรงเวลาเป๊ะ ราวกับเป็นครั้งแรกทั้งที่เห็นมานับครั้งไม่ถ้วน ท่าเดิม มุมเดิม สะบัดกางเกงเกี่ยวขอบยางยืดชั้นในชาย รูดออกจากปลายเท้า เดินไปรอบๆ ห้อง จับนั่นหยิบนี่โดยไร้ผ้าผ่อนติดกาย อวดความเป็นชายที่น่ากลัว หญิงสาวก้มมองดูข้อมือตัวเอง แล้วกลืนน้ำลายแทบจะสำลัก เห็นกี่ครั้ง ก็หวาดหวั่นได้ทุกครั้ง ขนาดของเขาสวยงาม มันชี้ตรงมาข้างหน้า แต่มันไม่ควรจะใหญ่เกินชาย เอ๊ะ...เกินหรือเปล่าก็ไม่รู้นะ เธออาจคิดผิดก็ได้ เพราะไม่เคยเห็นของใครมาก่อน เฟื่องลดาว้าวุ่นสับสน ใจเต้นระทึกทุกครั้งที่ได้เห็น ตั้งแต่ต้นจนจบ ใช่...การแสดงควรจะสิ้นสุดลงได้แล้ว ฟ้าครามต้องหมุนตัวเดินเข้าห้องน้ำสิ เฟื่องลดาตาโตเอามือปิดปากที่เกือบร้องอุทานออกไป บร๊ะเจ้า! บรรเจิด เริ่ดมาก เป็นบุญตาที่ได้เห็น ร่างใหญ่ของฟ้าครามเดินมาหยุดในจุดที่เธอแอบดู อยู่ห่างกันแค่ผนังกั้น มันชัดมากราวกับยืนอยู่ใกล้กัน เห็นกระทั่งไฝแดงที่บั้นเอวหนึ่งเม็ด ปลายป้านสีแดงตัดกับผิวเรียบสีขาวที่ฉาบความแข็งแกร่ง เส้นเอ็นสีเขียวราวกับเถาวัลย์ที่พันต้นไม้ สิ่งมีชีวิตดิ้นได้ ขยับได้ กระดกขึ้นลง ราวกับทักทายคนที่กำลังแอบมอง เธอฟุ้งซ่านคิดไปเอง ว่ามันกำลังทักทายเธอ โอว...ตื่นเต้นๆๆ แล้วเขาก็จับมันเอาไว้ อ๊ะ...อย่า...อย่าทำแบบนั้น เฟื่องลดาอุทานลั่นในใจ เมื่อเห็นมือใหญ่จับมันเอาไว้ แล้วรูดขึ้นรูดลง ผู้ชายใจร้าย โอ๊ย...สงสารเถอะ มันจะเจ็บหรือเปล่า ทำไมถึงได้ทำรุนแรงเช่นนั้นล่ะ เฟื่องลดาเห็นใบหน้าฟ้าครามบิดเบี้ยวเหยเก แล้วเขาก็ร้องลั่น แต่มือไม่หยุดขยับ แถมยังเร่งจังหวะให้ เร็วขึ้น อ๊า!!! เห็นไหมล่ะ บอกแล้วอย่ารุนแรง เจ็บล่ะสิ ร้องลั่นเชียว โอ๊ะ! นั่นๆ มันอะไรกัน เฟื่องลดาผงะ เมื่อของเหลวสีขาวขุ่นจำนวนมาก พุ่งปรี๊ดๆ ออกมาจากความแข็งแกร่งที่อยู่ในมือเขา จนเธอตกใจ กรี๊ด!! เลือดกำเดาไหล เฟื่องลดาหยิบสติ๊กเกอร์อันใหม่แปะรูเล็กๆ ไว้ แล้วเดินโซซัดโซเซกลับมาที่เตียงด้วยแข้งขาสั่นเทา มือไม้อ่อน ทิ้งตัวลงนอนแผ่หลา เอามือจับหัวใจที่เต้นตึกตักยิ่งกว่าไปวิ่งแข่งมา เขาเสร็จแต่เธอเกือบเป็นศพ เด็กอะไรใหญ่เป็นบ้า แถมยังทำเรื่องสยิวกิ๋วจนเธออิจฉามือของเขา ถ้าเปลี่ยนเป็นมือเล็กๆ ของเธอจะเป็นอย่างไรนะ เฟื่องลดาคิดซุกซนแล้วร้อนผ่าวไปทั้งตัวราวกับจะจับไข้ ก๊อกๆๆ “หนูจิ๋ว หนูจิ๋วครับ” เฟื่องลดาสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก กรี๊ด!! หญิงสาวกระโดดผลุงไปหน้ากระจก ขณะส่งเสียงตอบยืดยาวหวานเจี๊ยบ “ขา ครามรอเฟื่องสักครู่นะคะ” หญิงสาวรีบจัดผมเผ้า สำรวจดูความเรียบร้อยบนใบหน้า กลัวน้ำลายเลอะที่มุมปาก เพราะจำได้ว่าตอนที่เขากำลังใช้มือเล่นตัวเองอยู่นั้น เธอถึงกับน้ำลายสอ เมื่อเปิดประตูออกไป เฟื่องลดาก็ปะทะเข้ากับผู้ชายร่างใหญ่ที่อยู่ในสภาพหมิ่นเหม่ นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว สายตาไม่รักดี คอยแต่จะวนเวียนอยู่ที่เป้า มองต่ำ ไม่ยอมมองสูง “หนูจิ๋วเป็นอะไร” “ไม่เป็นอะไร” เงยหน้าขวับ คนมีชะนักติดหลังตอบเร็วปรื๋อ เสียววาบกลัวโดนจับได้ว่าเป็นถ้ำมอง “ไม่สบายหรือเปล่า หน้าซีดมากนะ รู้ตัวมั้ย” ฟ้าครามเอามือกุมซีกแก้มด้านหนึ่งของเฟื่องลดา และทันใดนั้นเองหญิงสาวก็ร่วงผล็อย “เฮ้ย! หนูจิ๋ว” ฟ้าครามรับร่างผู้หญิงตรงหน้าเอาไว้ได้ ก่อนที่เธอจะทรุดลงไปกองอยู่กับพื้น ฟ้าครามรู้ว่าไม่สมควรก้าวเข้าไปในห้องนอนสุภาพสตรี แต่เหตุการณ์ฉุกละหุกเช่นนี้มันจำเป็น ชายหนุ่มวางร่างเล็กลงบนเตียง ใบหน้าเธอแดงก่ำ ไม่ได้ซีดอย่างคนเป็นลมทั่วไป ขณะที่ลมหายใจถี่กระชั้นผิดจากความเป็นจริง ชายหนุ่มไม่ได้ให้ความสนใจ เพราะความเป็นห่วงนั้นมีมากกว่า เขารีบปฐมพยาบาลผู้ที่เป็นลมเบื้องต้นคือ จับนอนตะแคง คลายเสื้อผ้าให้หลวม ประการหลังนั้นไม่ต้อง เพราะเธอสวมชุดนอนหลวมโพรกและบางเบาอยู่แล้ว เขาเอาผ้าชุบน้ำเช็ดหน้าให้เธอ จากนั้นก็เปิดตู้ ดูลิ้นชัก หายาดม ยาหอม รื้อกระจุยกระจายไปทั่วทั้งห้อง เฮ้ย!!...ฟ้าครามผงะด้วยความตกใจ เมื่อเปิดตู้เสื้อผ้า แล้วเจอภาพผู้ชายสวมกางเกงว่ายน้ำตัวเดียวติดอยู่ที่ด้านใน เขาขยี้ตา แต่ก็เห็นเหมือนเดิม ชายหนุ่มส่ายหน้าไม่เข้าใจ เอาภาพโป๊เขามาติดไว้ทำไม ค่อยคิดทีหลังหายาดมก่อน แต่ว่าโทษทีเถอะ เธอจะทำวิทยานิพนธ์เรื่องสรีระของผู้ชายหรืออย่างไร ถึงได้มีภาพถ่ายเขาเกือบทุกอิริยาบถ ซ่อนไว้ในทุกซอกหลืบของ ตู้เสื้อผ้า ยาดม ยาลม ยาหม่องไม่มี มีแต่ภาพโป๊เขา เจริญจริงแม่คุณ ไม่นานเฟื่องลดาจึงได้สติ ฟ้าครามไหวตัว ถอนหายใจโล่งอก แต่มือยังคงนวดเฟ้นมือเล็กไม่หยุด “หนูจิ๋วดีขึ้นมั้ย รู้สึกอย่างไรบ้าง” “ไม่ดีสักนิด รู้สึกหวิวๆ” ฟ้าครามยังอยู่ในสภาพเดิม ผ้าเช็ดตัว พันกายท่อนล่าง ด้านบนอวดแผงอกกว้าง กล้ามเนื้อเป็นลอนแข็งน่ากัด น่าขย้ำ น่าลวนลาม เฟื่องลดามองภาพตรงหน้าตาปรอย หิวผู้ชายขึ้นมาติดหมัด เขาจะอร่อยหรือเปล่า ยังไม่เคยกินผู้ชายสักที อยากลองมานานแล้ว ผู้ชายที่ชื่อ ฟ้าคราม ทำให้เธอใจสั่นมานานแล้ว เจ้าพระคู๊น ขอให้ส้มหล่น ได้ลองผู้ชายวัยเอ๊าะสักทีเถอะ ลูกช้างจะแก้ผ้า รำแก้บนถวาย เฟื่องลดาตาลอย ฟุ้งซ่าน บนบานสะเปะสะปะ “หิวล่ะสิ รอสักครู่นะ ผมจะลงไปทำอะไรขึ้นมาให้กิน” ฟ้าครามลุกขึ้นยืน ขยับเท้าหันหลังจะก้าวออกจากห้อง แต่ทว่าเขาก้าวได้แค่ก้าวเดียว “เฮ้ย!” “กรี๊ด!!” เฟื่องลดากรีดร้องเสียงหลง ขณะมองผ้าเช็ดตัวในมืองงๆ สลับกับมองหน้าเจ้าของผ้า จากนั้นก็สะบัดผ้าเช็ดตัวหลุดจากมือ ราวกับมันเป็นของร้อน ‘ไม่นะ เธอไม่ได้ทำ’ ‘ไม่ได้ทำ แล้วผ้าเขาหลุดได้ยังไงยะยัยเฟื่อง’ ‘ไม่รู้สิ แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ’ เหตุเกิดเพราะเฟื่องลดารีบลุกจากเตียง หมายจะก้าวตามไปคว้ามือฟ้าคราม แต่คว้าผิด ดันไปคว้าเอาผ้าเช็ดตัวที่พันกายเขาอยู่ มันจึงหลุดติดมือเธอมา โอย...ฉันจะเป็นลม “เฮ้ย!! อย่าเพิ่งเป็นลม” แม้จะตกใจที่โดนดึงผ้า แต่ร่างที่ยืนโงนเงนทำท่าจะร่วงลงพื้นอีกครั้งนั้น น่าตกใจเสียยิ่งกว่า ฟ้าครามรีบตะครุบร่างเฟื่องลดาเอาไว้ เพราะเกรงว่าเธอจะเป็นลมหัวฟาดพื้น “เฟื่องหายใจไม่ทัน” เฟื่องลดาเอามือกุมหน้าอก ที่เต้นรัวจนเจ็บไปหมด โอย...จะตายหรือเปล่า ในอ้อมแขนแข็งแรงที่แสนจะอบอุ่น แต่ทว่าเร่าร้อนราวกับตกอยู่ในกองเพลิง เพลิงปรารถนา เพลิงพิศวาส เพลิงราคะ สารพัดชนิดของเปลวเพลิงที่กำลังแผดเผาเธออยู่ กลิ่นกายชายอวลเข้าจมูกจนรู้สึกปั่นป่วน ไม่รู้ว่าเป็นกลิ่นตัว หรือน้ำหอม แต่เธอชอบเหลือเกิน คลั่งไคล้จนอยากซุกหน้าเข้าหาแล้วสูดดมความหอมนั้นให้ฉ่ำปอด หนุ่มสาวตกอยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน เฟื่องลดาจับท่อนแขนแข็งแรงเอาไว้ เงยหน้ามองผู้ชายรูปหล่อด้วยสายตาอ่อนเชื่อม วินาทีนั้นชายหนุ่มก็ก้มลงมองเฟื่องลดาเช่นกัน ทั้งสองรู้สึกเหมือนดั่งโดนดูด ให้จมหายเข้าไปในมิติพิศวาส งงงัน เผลอไผล ปล่อยเวลาให้เป็นเช่นนั้นอยู่เนิ่นนาน โดยที่ไม่มีใครคนใดคนหนึ่งคิดจะทำอะไรให้ดีกว่าที่เป็นอยู่ และแล้วเวลาที่น่าอึดอัดก็ผ่านไป เมื่อฟ้าครามเป็นฝ่ายได้สติทำลายมนต์ขลังนั้นเสียก่อน “หนูจิ๋วอดข้าวอีกแล้วใช่ไหมวันนี้” น้ำเสียงฟ้าครามนั้นระอาใจ เพราะคิดว่าหญิงสาวอดข้าว เพื่อลดความอ้วน “ไม่นะ วันนี้เฟื่องกินครบสามมื้อ” มือที่จับท่อนแขนข้างหนึ่งเลื่อนไปเกาะที่ลอนกล้ามเนื้อแผงอก ทำทีเหมือนจะผลัก แต่ไม่ผลัก แค่วางแปะไว้เฉยๆ ขณะที่ตาจ้องตา อย่างเผลอไผล เหมือนโดนสะกด อยากรู้ว่าผิวเนียนเรียบตึงจะให้ความรู้สึกเช่นไร ทำเนียนขยับมือสะเปะสะปะ ว้าว...ดีจัง แข็งลื่นมือ เนียนกริบ กรี๊ดด...อยากกัด เธอจ้องตาเขา เขาจ้องตาเธอ ราวกับเล่นเกมจ้องตา ใครหลบก่อนคนนั้นแพ้ ตามองตา สายตามาจ้องมองกัน รู้สึกเสียวซ่านหัวใจ เฟื่องลดารู้สึกเช่นนั้น แต่ฟ้าครามล่ะ จะรู้สึกด้วยหรือเปล่า เดาความรู้สึกฟ้าครามได้ยาก เพราะเขาเสมอต้นเสมอปลายเป็นเพื่อนน้องชายที่ทำตัวน่ารัก น่าหยิก น่ากัด น่าลวนลาม ตลอดเวลาหลายปีที่รู้จักกัน เธอคิดว่าเขาเป็นผู้ชายขี้อ่อย และนั่นคือสาเหตุที่ทำให้เธอครองตัวโสดจนมีอายุยี่สิบหกปี เพราะแอบหลงรักผู้ชายขี้อ่อยที่ชื่อฟ้าครามนั้นเอง “ผมเคยบอกแล้วใช่มั้ย หนูจิ๋วไม่ได้อ้วน ไม่ต้องคุมอาหาร” น้ำเสียงเขาเหมือนจะไม่พอใจ “จริงๆ เฟื่องไม่ได้อดข้าวนะ กินแล้วจริงๆ ครบสามมื้อด้วย” “ถ้าอย่างนั้นก็คงพักผ่อนน้อย” ฟ้าครามลืมหรืออย่างไร ว่าตัวเองยังไม่นุ่งผ้า ผู้ชายขี้อ่อย เดี๋ยวก็ปล้ำเสียหรอก และแล้วก่อนที่เธอจะอดใจไม่ไหว เขาก็อุ้มเธอกลับไปนอนที่เดิม ขณะที่ร่างใหญ่เปลือยเปล่าผ่อนร่างเธอลงกับที่นอน ช่วยไม่ได้ที่สายตาซุกซนของผู้หญิงลั้นลาจะเหลือบลงต่ำ มันซนอ่ะ ความเป็นชายแข็งแกร่ง ที่ยื่นยาวออกไปนั้นไม่สงบนิ่ง มันกำลังซุกซนเคลื่อนไหวกวัดแกว่ง ในยามที่เจ้าของขยับตัว เอ๊ะ...แล้วทำไมมันถึงเคลื่อนไหวได้ แปลกจัง มันควรนิ่งสงบไม่ใช่เหรอ ใช่ไหมหว่า