ครรภ์ลับแม่ดอกบัวขาว

“ฮึ เกลียดข้า ชิงชังข้า ย่อมเป็นสิทธิ์ของเสี่ยวฟง แต่บุรุษผู้นี้จะไม่ทิ้งเจ้าไปไหน เพราะข้าเป็นลาโง่ เป็นผีเน่ากับโลงผุผังที่จะร่วมทุกข์ ร่วมสุขกับเจ้า...แม่ไป๋เหลียนฮวายอดรัก” เมื่อเขาเอ่ยถ้อยคำเหล่านั้นออกมา หญิงสาวจึงค่อยๆ ยื่นมือสั่นๆ ไปข้างหน้า เพื่อสัมผัสคนผู้นั้น ปลายนิ้วแต่จมูกโด่งเป็นสัน เลื่อนไปหาแก้มตอบ ก่อนลูบไล้เคราบางๆ ของเขาอย่างพินิจ แล้วหยุดบริเวณปลายคางซึ่งมีแผลเป็น โอ้ นางรีบชักมือกลับทันที หัวใจพลันหดเกร็งและเจ็บหนึบ “ปะ ปล่อยข้า ทะ ท่านคือ หม่าอี้เซียน ปะ ปล่อยข้า หม่าอี้เซียน ทะ ท่านไม่สมควรอยู่ที่นี่” ตัวละครในเรื่อง หยวนรุ่ยฟง สตรีจากบ้านสวนตระกูลหยวน อาฟง / ฟ่งฟง / เสี่ยวฟง นางปลอมตัวเป็นสาวใช้ อาชู หม่าอี้เซียน แม่ทัพพิทักษ์แคว้น ที่ได้รับความไว้วางใจจาก ฮ่องเต้ สร้างความดี ความชอบขึ้นมาอย่าง รวดเร็ว บุรุษที่ผีเห็นยังหวั่น ฆ่าคนไม่กะพริบ ตา และชอบเคี้ยวกระดูกสตรีเล่น ถังเหวินจ้าน องค์ชายเจ็ด ผู้หล่อเหลา (แคว้นโถว) มีเชื้อ สายเผ่าผาวเซียว มากด้วยความสามารถด้าน วางแผน เป็นหมาป่าที่นุ่งห่มหนังแกะ แสร้ง ทำตัวไร้ประโยชน์ เพื่อรอวัน ชิงบัลลังก์คืน ตู้หนิงห้าว ว่าที่สามีเหมาชู (คนที่หยวนรุ่ยฟง ปลอม ตัวเป็นอีกฝ่าย) คนผู้นี้อยู่ที่เมืองฉวนตง เสี่ยวหลง บ่าวคนสนิทของแม่ทัพหม่า ไป๋เฉินฉี มือปราบไป๋ (องครักษ์เสื้อแพร) นายพรานซาง ซางเปียน ซางป๋อ ลูกชายนายพราน ซางซือซือ เสี่ยวซือ ลูกสาวบุญธรรมนายพราน คุณหนูสกุลเซี่ย เซี่ยผิงซวง ลูกสาวใต้เท้ากรมพิธีการ เหมาชู สาวใช้หยวนรุ่ยฟง จางเจีย แม่นมจาง ฮูหยินผู้เฒ่า ท่านย่า / จื่อหรัน สวีตัน ฮูหยินใหญ่ สกุลหยวน หยวนอีอี คุณหนูห้าสกุลหยวน หยวนหมงจิ้น เจ้ากรรมโยธา (สิ้นชีวิต) โอวเหม่ยฉี มารดาหยวนรุ่ยฟง แม่บ้านปี้ ปี้ถง กัวเหยา เจ้าเมืองฝู (เจ้าเมืองหนุ่มมาก) จิงเว่ยหรุน ผู้บัญชาการหน่วยสืบสวนพิเศษ (หน่วยตรวจสอบแคว้น) อิงเสีย รองแม่ทัพหญิง ถังถานฮ่าว องค์ชายแคว้นโถว (รัชทายาท) สถานที่ในเรื่อง แคว้นตาฝู เมืองหลวง ฝู เมือง ฉวนตง อำเภอ เฉอ เผ่าผาวเซียว (แพะ) เมืองฉวนตง หยวนรุ่นฟงยืนนิ่งๆ อยู่ในห้องครัว นางพยายามปรับสมดุลในร่างกาย พร้อมหายใจให้ช้าลงกว่าเมื่อครู่ เนื่องจากรู้สึกเหนื่อย และวิงเวียนศีรษะอย่างฉับพลัน หมู่นี่สายตานางย่ำแย่กว่าเดิม และท้องใหญ่โตขึ้นทุกวัน จึงค่อนข้างเคลื่อนไหวร่างกายลำบาก บางครั้งการแพ้อาหารรุนแรงพลอยให้สุขภาพไม่สู้ดี และกินอาหารได้เฉพาะอย่าง ส่วนมากนางติดหวาน และของที่มีรสชาติเปรี้ยว ทว่านี่คือสิ่งย้ำเตือนว่านางยังมีชีวิต มีลมหายใจ วิญญาณไม่ได้หลุดหายออกจากร่าง ซึ่งเมื่อยังมีชีวิตนางก็มีหวังที่จะเรียกร้องความยุติธรรมให้แก่ตน รวมถึงคนในสกุลหยวนที่ล่วงลับ หญิงสาวก้าวไปอีกสองสามก้าว ทว่าไม่ทันได้นำซาลาเปาไส้ผักขมออกจากลังถึงไม้ไผ่เพื่อเตรียมอาหารค่ำให้คนในครอบครัว นางก็โงนเงนไปมา ก่อนจะรีบยื่นมือไปคว้าหาที่ยึดร่างไว้ ทว่านางกลับจับได้ขอบกระทะร้อนๆ บนเตาไฟ จนนางเผลอร้องเสียงดัง ด้วยมีอาการปวดแสบปวดร้อนทันที หยวนรุ่ยฟงพยายามตั้งสติ นางจะทำให้ตนเจ็บตัวบ่อยๆ ไม่ได้เด็ดขาด ด้วยไม่ได้มีแค่เด็กในท้องที่ต้องดูแล หากเรือนหลังนี้ยังมีอีกสองชีวิต ที่นางต้องรับผิดชอบเลี้ยงพวกเขาจนเติบใหญ่ “แม่จ๋า!” เสียงเล็กๆ ของเด็กหญิงวัยสี่ขวบย่างห้าขวบดังขึ้นอย่างตกใจ แม่นางน้อยเข้ามาจับแขนหยวนรุ่ยฟงไว้ ก่อนจะมีอีกร่างเป็นเด็กชายวัยเกือบสิบขวบเข้ามาช่วยพยุงหยวนรุ่ยฟง “น้องน่ะ น้องจะออกจากพุงแม่จ๋าแล้วหรือเจ้าคะ โอ๊ะ... นั่น มือแดงแจ๋เลย เพี้ยงๆ ๆ เป่าฟู้ๆ ซือซือจะเป่าลมเย็นๆ ให้” เด็กหญิงเอ่ย สีหน้าตื่นเต้นจัดทั้งกลัวแม่จะเจ็บ พร้อมกันนั้นก็พยายามช่วยเหลือหยวนรุ่ยฟงตามกำลังที่แม่นางน้อยจะกระทำได้ หยวนรุ่ยฟงยิ้ม และยื่นมือไปสัมผัสหน้าอีกฝ่าย เสียงคุ้นหูอยู่หรอกว่าเป็นซางซือซือ เด็กน้อยที่นางเลี้ยงดู แต่ใบหน้าอีกฝ่าย อนิจจา นางกลับจดจำไม่ได้เลย และโรคประหลาดที่จดจำใบหน้าผู้อื่นไม่ได้ กำลังทำให้หยวนรุ่ยฟงหวาดกลัว จนใช้ชีวิตอย่างลำบาก ส่วนเด็กชายที่ช่วยพยุงหยวนรุ่ยฟงเมื่อครู่คงเป็นพี่ชายแม่นางน้อย เขามีนามว่า ซางป๋อ และเขารีบไปหาน้ำมาล้างแผลที่ฝ่ามือหญิงสาว เด็กทั้งคู่ในความทรงจำของนาง พวกเขาล้วนขาดทั้งมารดาและบิดา “พวกเจ้ากลับมานานแล้วหรือ เก็บผ้าที่แม่ตากเอาไว้และผักหรือยัง” “ข้าทำเสร็จแล้วขอรับ ได้เห็ดกับกระต่ายมาด้วย” ซางป๋อว่าอย่างอวดๆ และมองหยวนรุ่ยฟงอย่างสงสัย เขาเห็นว่าเหงื่อผุดขึ้นที่หน้าผากนาง มือข้างที่เขาใช้น้ำล้างเมื่อครู่ก็ดูน่ากลัว อีกไม่นานมันคงพองและเป็นหนอง “ท่านแม่หายเจ็บหรือยัง ล้างน้ำและเช็ดให้แห้งแล้ว ข้าจะเอาขี้ผึ้งมาทาให้นะขอรับ” หยวนรุ่ยฟงไม่อาจโกหกเด็กๆ นางวิงเวียนศีรษะ และปวดหน่วงๆ ที่ท้อง อาการเช่นนี้เดี๋ยวเป็นเดี๋ยวหาย ตอนนี้ยังได้แผลใหม่เพิ่มมาที่ฝ่ามือกับนิ้ว ซึ่งนางปวดแสบปวดร้อนมิน้อย “แม่คงต้องพักผ่อนสักหน่อย” บอกเด็กๆ แล้วก็มองหน้าพวกเขาทั้งสองคน ให้ตายเถิด สายตานางเหตุใดถึงย่ำแย่เพียงนี้ มองเห็นไม่ชัดแล้ว ใบหน้าเด็กทั้งสองยังแทบจะจดจำไม่ได้ว่าพวกเขาคือใคร หากโรคนี้ทำลายประสาทการรับรู้นางมากขึ้น หยวนรุ่นฟงจะใช้ชีวิตต่อได้อย่างไร หากตื่นขึ้นมาในวันใหม่ ผู้คนที่อยู่รอบกายนางล้วนกลายเป็นคนแปลกหน้า “ท่านแม่ขอรับ ก่อนลงจากเขา พวกข้าได้ผลเล็บแดงจากลุงจอมพลัง เขาบอกว่าท่านแม่ชอบกินของเปรี้ยวๆ หวานๆ วันนี้ ข้าจะทำถังหูลู่...ให้ทุกคนกินกัน” “ลุงจอมพลัง โอ้ เด็กน้อยของแม่ คนผู้นั้นเป็นใครหรือ?” ซางซือซือโผเข้ามากอดหยวนรุ่ยฟง และพูดเสียงเล็กเสียงน้อยกับนาง “เขาเป็นคนที่อยากแต่งงานกับแม่จ๋า... และจะเป็นท่านพ่อให้ข้ากับพี่ป๋อ... และน้องให้ท้องป่องๆ ก็จะมีท่านพ่อด้วยอย่างไรล่ะเจ้าคะ” ยามนั้นหยวนรุ่ยฟงฉงนอย่างหนัก การหายใจนางติดๆ ขัดๆ ซึ่งเป็นช่วงเวลาเดียวกันที่ ร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามาในห้องครัว พอคนผู้นั้นเห็นว่านางได้รับบาดเจ็บ ก็นิ่วหน้าและเอ่ยเสียงทุ้มๆ ว่า “ใช้ยาตลับบัวหิมะทาที่แผลของเจ้าเถิด มิเช่นนั้นคืนนี้เสี่ยวฟง ต้องทรมานจนนอนไม่หลับแน่ๆ” คนที่เด็กๆ เรียกเขาว่า ลุงจอมพลังไม่ใช่แค่พูด หากล้วงเข้าไปในย่ามที่นำติดตัวมาด้วย และได้ตลับยาออกมา ในขณะที่เขาจะทามันที่ผิวบอบบางของหยวนรุ่ยฟง จังหวะนั้นหญิงสาวเอ่ยถามอีกฝ่ายด้วยเสียงที่เจือความครั่น คร้ามใจ “ทะ ท่าน เข้ามาในบ้านข้าได้เยี่ยงไร และเป็นผู้ใดกันแน่!” ถามอย่างนั้นจบ เด็กในท้องของหยวนรุ่ยฟงก็ดิ้นอย่างแรง นางเลยร้องครางอย่างเจ็บปวด และดวงตากลมโตมีน้ำตาไหลอาบแก้ม “เสี่ยวฟง ทนไหวหรือไม่ ข้าจะเรียกหมอตำแยมาเดี๋ยวนี้” หยวนรุ่ยฟงเข้าใจความหวังดีที่เขาอยากช่วย แต่นางกลัวอีกฝ่ายจับใจ นางขยับตัวห่างจากเขา จนเกือบเสียหลักหล่นลงจากเก้าอี้ และเป็นเขาที่เข้ามาประคองเพื่อพานางออกไปจากห้องครัว พอนางดื้อรั้นพยายามสลัดตัวหนี เสียงเข้มๆ ของคนตัวโตก็เอ่ยปราบ “ฮึ เกลียดข้า ชิงชังข้า ย่อมเป็นสิทธิ์ของเสี่ยวฟง แต่บุรุษผู้นี้จะไม่ทิ้งเจ้าไปไหน เพราะข้าเป็นลาโง่ เป็นผีเน่ากับโลงผุผังที่จะร่วมทุกข์ ร่วมสุขกับเจ้า...แม่ไป๋เหลียนฮวายอดรัก” เมื่อเขาเอ่ยถ้อยคำเหล่านั้นจบ หญิงสาวจึงค่อยๆ ยื่นมือสั่นๆ ไปข้างหน้าเพื่อสัมผัสอีกฝ่าย ปลายนิ้วนางแตะจมูกโด่งเป็นสัน เลื่อนไปหาแก้มตอบ ก่อนลูบไล้เคราบางๆ ของเขาอย่างพินิจ แล้วหยุดบริเวณปลายคางซึ่งมีแผลเป็น โอ้ นางรีบชักมือกลับทันที หัวใจพลันหดเกร็งและเจ็บหนึบ “ปะ ปล่อยข้า ทะ ท่านคือ หม่าอี้เซียน ปะ ปล่อยข้า หม่าอี้เซียน ทะ ท่านไม่สมควรอยู่ที่นี่”