Under His Protection

Olivia "Bitiwan mo nga ako! What do you think you're doing, huh?!" naiinis kong singhal sa lalaking bigla na lang nanghahatak. Nakakainis! He's so annoying. Nakakainis talaga! "Will you shut the fvck up?" he calmly said without looking at me. Nagsalin siya ng tubig sa isang baso at mabilis na nilagok. Marahas niya iyonh inilapag sa counter. "Can you explain to me why the heck I'm here?" Masungit kong tanong. Hindi ko talaga mapigilan ang sarili ko kapag ganitong iritado ako. His gaze darted on me. Ang isa niyang kamay ay nasa kanyang bewang habang ang isa ay hinahagod ang kanyang buhok. "Hindi ba ipinaliwanag na sa'yo ng Daddy mo?" He raised a brow. "You're here because of your own bvllsh*t. You're a job, Miss, but I don't care. Kung hindi ka makikinig sa akin, then I must say that you're destined to die." May diin na sinabi niya. Nagtaas rin ako ng kilay. Humakbang ako palapit sa kaniya. My jaw clenched as I equal the roughness of his facial expression. Akala ba niya magpapatalo ako sa kaniya? "Will I ask if I already know? I'm not stvpid, you dvmbass," asik ko sa kaniya. Isang mapanghamak na tawa ang pinakawalan niya bago siya nakalabing tumango-tango. "Now I get it why you're in trouble," he shook his head. "Delikado ka na talaga, Miss." "What am I suppose to do here? Nakalalabas ba ako rito o dito na ako mamamatay?" "You just can't." Mas lalo akong nainis dahil sa tawa niya. Gusto ko pa siyang murahin nang murahin at saktan pero paano ko iyon magagawa kung tindig niya palang ay wala na akong panama?! "It's my f*cking job to protect you so do as I say," aniya at walang ano-anong naghubad ng kanyang pangitaas na damit sa harapan ko. He did that by pulling the collar of his shirt from the back. "Puro ka job! Nakakainis! And what do you think you're doing? Hindi ba uso sa'yo ang salitang respect?!" I yelled in front of his face. Ngayon palang, itataga ko na sa bato na hindi kami magkakasundo. "Oh...I'm sorry then," he said mockingly pero pinagpatuloy niya pa rin. I gritted my teeth, kumuyom din ang kamao ko. I badly want to slap or punch him right now. Gusto ko biglang manakit! "Control your anger, Ms. Tan. Kung ako sa'yo, lunukin mo muna iyang pride mo." Sabi niya. His face is so close to mine. I can even feel his hot breath on my cheek. "Fvck you." Matigas kong mura sa kanya. He let out a loud sigh. I rolled my eyes. "Well, let's see kung saan ka dadalhin ng katigasan ng ulo mo," he said as he left me there, dumbfounded. Pabagsak akong umupo sa sofa at humalkipkip. What am I suppose to do here? Magpakabaliw? Ni wala ngang ni anong kagamitan rito para makapagliwaliw. Baka bukas magising na lang ako na naloloka na ako dahil wala akong makausap ng matino. Baka rin bukas, mamalayan ko na lang ang sarili kong kinakausap na iyong mga ibon sa labas! Ilang beses akong bumungtonghininga. Hindi lubos maisip kung bakit ganito ako ngayon. Kung hindi ba naman kasi ako isa't-kalahating tanga wala ako rito ngayon. I'm probably inside a bar, enjoying my tequilla! "Magbihis ka na. You look like shit." Dinig kong bulalas niya mula sa itaas. Inis ko siyang binalingan doon saka ko ipinakita sa kanya ang gitna kong daliri. "Brat," matigas niyang husga sa akin. "Feeling guwapong mayabang, tss," sabi ko. "Bahala ka sa buhay mo. I will never listen to you!" I shouted. "Bahala ka..." May halong pangaasar sa boses niyang utas. "Can I have at least my phone? Or laptop? O kahit anong puwedeng mapaglibangan dito? Sobra naman yata itong ganitong klase ng proteksiyon. Ano 'to preso na ako mula ngayon?" pasarkastiko kong tanong sa kanya. Nakatukod ang magkabila niyang siko sa hamba ng bakal na hagdan. May hawak siyang wineglass habang dahan-dahang iniikot-ikot ang laman nito. "More likely," he nodded. He even smirked na para bang tuwang-tuwa sa nangyayari ngayon. "Ano palang gagawin ko rito? Dito na ba ako mabubulok? Dito na ako mamamatay?" Halos maiyak kong tanong muli sa kanya. Sobrang dami kong tanong. Sobrang dami ko pang dapat malaman. Sobrang daming gulo na kailangang ayusin para makaalis ako rito! My questions went on and on. Wala naman siyang pinalagpas na hindi nasagutan. I am standing in front of the biggest gate I've ever seen in my entire life. Tinitignan ko pa lang ay naiiyak na ako. Kahit sampung taong pinagpatong-patong ay hindi pa rin ito kayang akyatin. Dagdagan pa ng mga pader na nagtataasan. It looks like the great wall of China or iyong pinanggalingan ng mga Titans sa Japanese movie. "Ma'am bawal kayo diyan." Matigas na boses na sinabi sa akin ng isang lalaking may hawak na mahabang baril. Tamad ko siyang binalingan. "Sinusukat ko lang. Kahit naman ikaw hindi mo nga rin 'to maakyat eh." Inirapan ko siya. "Give up, Asia. Just accept the fact that you can't get out of this place." Siya na naman?! I'm really hopeless. Ano bang nangyayari kay Daddy at sa ganitong klase ng tao niya pa ako ipinaubaya? "Pakisagot nga rin ang tanong ko?" Pinaningkitan ko siya ng mga mata. "Bakit ba lahat ng gawin ko, may masasabi ka? Bakit lahat ng puntahan ko, nandoon ka rin?" "That's because—" Hindi ko na siya pinatapos. I extended my arm to stop him from talking. I nodded. "Oh, yeah. It is because you fvcking need to fvcking protect me, right? Fvcking thanks." There, i said it for him. Magsayang pa siya ng laway, ako nalang ang mag-adjust. Iniwan ko siya doon. Narinig ko rin ang pagtawa ng iilang mga lalaking tauhan niya na naroon. Nagliwanag ang paningin ko nang makitang mayroon sa kusina! Kahit na medyo may katandaan ay ayos lang basta may kasama na akong babae rito! I bit lower lip and decided to approach the old lady. She's busy cooking pero hindi naman siguro masama kung kakausapin ko siya. "Hello po..." pauna kong bati sa kanya. Hindi niya yata narinig kaya patuloy pa rin siya sa paggawa niya. "Hello po?" Ulit ko. This time she heard me. Kunot noo niya muna akong binalingan at nagliwanag ang mukha nang siguro'y makilala niya ako. "Oh hija? Nandito ka na pala?" Puno ng galak niyang bati sa akin. I smiled and nodded politely. "Uhm… opo?" I said, confused. "Kanina pa po uhm..." I paused a bit, binalingan ang ginagawa niya. "I can see that you're busy here. Can I help?" I asked. Tumango siya. Tumabi siya sandali bago ako hinayan sa pagtulong. "Nasaan po ang ibang kasama rito? Kayo kayo lang po ba talaga?" "Meron naman hija. Kaya lang ay ayaw ni Senyorito ng may ibang gumagalaw sa kusina niya kundi ako" sagot niya na nakapagpakunot sa noo ko. "Bakit naman po?" I inquired again. "May nangyari kasi noon. May kasambahay sila dati na tinangka silang lasunin." She pouted, her shoulders shrugged. "Si Ma'am ang pinaka-napuruhan… namatay." Lumungkot ang kanyang awra. "Ma'am?" Salubong ang kilay ko muling tanong. "Mommy po ni Senyorito," she replied. "I'm really sorry for that...I didn't know." Paghingi ko ng paumanhin. Tumango lang siya. "Ang sabi niyo po kanina ay hindi kayo mag-isa rito pero wala naman po akong nakikitang mga ibang kasambahay rito?" "Ahh...iyon pa, hija. Ayaw din ni Senyorito na may nakikita siyang pagala-gala rito. Kapag natapos mo na ang dapat mong gawin. Puwede mo ng gawin ang gusto mong gawin. Ipapatawag ka na lang kapag may kailangan," sagot niya. I nodded slowly. How hard could it be to live in here with a man like him, huh?