เคียดเเค้น
1137 Words
“ไอ้พวกระยำ!” วิคเตอร์เอ่ยอย่างเคียดแค้น เขาไม่เคยรู้จักบุรุษตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย ไม่เคยมีเรื่องบาดหมางอะไรด้วยทั้งนั้น หรือว่าจะเป็นลูกน้องคู่อริ
“มึงเป็นคนของตระกูลมังกรฟ้าใช่ไหม?” การินหัวเราะเมื่อได้ยินคำถามของวิคเตอร์ ลูกน้อยอีกสี่คนลงจากรถตามมาสมทบ
“ถ้ากูตอบว่าไม่ล่ะ”
“ถ้าไม่ใช่ แล้วมึงเป็นคนของใคร ศัตรูที่กูมีก็เห็นจะเป็นตระกูลมังกรฟ้า ถ้าไม่ใช่แล้วคนที่ให้มึงมาเก็บพวกกูคือใคร” วิคเตอร์ถามเสียงเข้มพลางกระชับอ้อมแขนกอดรัดภรรยาให้แน่นมากกว่าเดิม
“มึงก็คิดสิ ว่ามึงกับลูกมึงสร้างศัตรูที่ไหนบ้าง คนอย่างมึงมีศัตรูเยอะจะตาย คงคิดไม่ออกสินะว่าเคยทำชั่วอะไรกับใครไว้บ้าง”
“ไอ้คนระยำ”
“อย่าพูดมาก มึงตายซะเถอะ!”
ปัง!ปัง! เสียงปืนดังกึกก้องเมื่อพลกับสมยิงใส่ชายที่กำลังพล่ามอยู่เมื่อครู่และลูกน้องอีกสี่คนต้องหลบไปอีกทาง
“ไอ้พล มึงระวังตัวด้วย”
“กูไม่กลัวตายหรอก ตอนนี้รถของมันสตาร์ทเครื่องอยู่มึงต้องรีบพาเจ้านายขึ้นรถของมันแล้วพาไปโรงพยาบาล เราจะรอแบบนี้ไม่ได้ รถพยาบาลไม่มาง่ายแน่ ๆ เดี๋ยวกูจะยิงคุ้มกันให้เอง”
“ไม่ได้นะไอ้พล ถ้าจะไปเราก็ต้องไปด้วยกัน”
“ชีวิตนายสำคัญกว่า ถ้าเกิดว่ากูเป็นอะไรไป มึงต้องพาเจ้านายไปจนปลอดภัยนะไม่ต้องห่วงกู”
“ไอ้พล”
“มึงต้องรีบ ถ้ามีโอกาสพาหนี มึงต้องรีบพาไป”
“ไอ้พล”
“ถือว่ากูขอร้อง”
ปัง!ปัง!ปัง! ตู้ม! พลยิงรัว ๆ พร้อมกับปาระเบิดใส่
“ไอ้สม!”
“ครับนาย”
“มึงอุ้มเซลีนไป เดี๋ยวกูยิงพวกมันเอง” วิคเตอร์วางภรรยาลงพื้นแล้ว แล้วเดินมาหาพล ถ้าจะไปพร้อมกันคงไม่รอดแน่ เพราะกว่าจะพากันไปขึ้นรถ ก็คงจะโดนพวกมันยิง สู้ให้ภรรยากับลูกน้องไปก่อนยังจะมีโอกาสรอด ถ้าพวกเขาเป็นคนยิงเปิดทางให้
“นายพานายหญิงไปก่อนเลย”
“กูจะไม่ทิ้งลูกน้องที่ยอมสละชีวิตยอมทำทุกอย่างเพื่อกูหรอก ถ้าจะรอดเราก็ต้องรอดด้วยกัน แต่ถ้าจะตายก็ขอให้เราตายด้วยกัน ไอ้สมมึงรีบพาเมียกูไป”
“ครับนาย” สมตรงเข้าไปอุ้มเซลีนตรงไปที่รถของการิน แล้วขับเคลื่อนออกไปอย่างรวดเร็ว
ปัง!ปัง!ปัง
“มึงทำเมียกูเจ็บ พวกมึงต้องตาย!”
ปัง!ปัง!ปัง!
วิคเตอร์วิ่งไปอีกทางแล้วสาดกระสุนใส่ชายทั้งห้าคน ชายสองคนถูกยิงล้มลงกับพื้นราวกับใบไม้ที่ปลิดปลิว
“พวกมึงตาย!”
ปัง!ปัง!ปัง!
“อ้ากกก!!” สมยิงร่วงไปอีกสอง ก็แค่พวกกระจอกปากไม่สิ้นกลิ่นนมน้ำนม ยังไงก็ไม่มีวันฆ่าพวกเขาได้
“เหลือคนสุดท้ายแล้วสินะ ฝีมือไม่ได้ครึ่งขี้ตีนกูอย่ามาเก่งกับพวกกู” วิคเตอร์เอ่ยเสียงเหี้ยม วิ่งเข้าไปไล่ยิงการินที่หลบซ่อนอยู่ข้างต้นไม้
ปัง!
“บอกมาใครส่งมึงมา”
“หึ บอกให้โง่”
ปัง!ปัง!ปัง! การินยิงสวนแล้ววิ่งเข้าไปในป่า วิคเตอร์กับพลวิ่งตามอย่างไม่ลดละแต่ก็ตามไม่ทัน
“มันหายไปไหนแล้วไอ้พล”
“มันวิ่งมานี้นิ่ครับ หายไปไหนแล้ว มันน่าจะหลบไปอีกทาง ผมจะรีบตามมันไป”
“ไม่ต้อง ปล่อยมันไป เรื่องนี้ค่อยว่ากันทีหลัง เรารีบไปโรงพยาบาลเถอะ”
“ครับนาย” พลกับวิคเตอร์รีบเดินออกมาจากป่าแล้วไปหยิบโทรศัพท์ที่รถของตนเองเดินไปตามถนน เขากดโทรออกแล้วมองซ้ายมองขวา
(ฮัลโหล)
“ไอ้พายุมึงอยู่ไหน”
(นอนอยู่บ้าน)
“มึงช่วยมาที่ถนนดำรงกูลหน่อย มันไม่ไกลจากบ้านมึง”
(ไปทำไมวะ นี่มันยังไม่สว่างเลย)
“กูโดนลอบฆ่า เมียกูเจ็บหนักถูกไอ้สมพาไปโรงพยาบาลแล้ว ตอนนี้ไม่มีรถมาสักคัน ช่วยมารับกูกับไอ้สมที กูจะรีบไปโรงพยาบาล” น้ำเสียงเข้มนั้นสั่นเทาเล็กน้อย
(ได้ ๆ กูจะรีบไป มึงระวังตัวด้วย)
“อืม” วิคเตอร์กดวาง ไม่นานนักรถหรูของพายุก็ขับมาจอด
“มาเร็วทันใจกูมาก”
“รีบไปกันเถอะ”
“อืม ไปโรงบาลไหน”
“โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด” วิคเตอร์รีบขึ้นรถพร้อมกับพลรถหรูก็ขับเคลื่อนออกไปอย่างรวดเร็ว
ร่างหนาของคริสเตียนที่เปียกชุ่มไปด้วยเลือดเดินออกมาจากคฤหาสน์ของไตรภพพร้อมกับลูกน้องคนสนิททั้งสอง เขาปรายตามองลูกน้องของไตรภพที่หนีตายกันอลหม่าน แล้วแสยะยิ้มออกมา
“หมาเเก่ตายพวกมันก็ไม่กล้ากับเราแล้ว”
“แต่ยังมีลูกมันอยู่นะครับ”
“หึ ลูกแล้วไง จำเป็นที่กูต้องแคร์ไหม ถ้าคริสมากูจะให้มันจัดการพวกลูก ๆ ของไอ้หมาแก่ จะให้มันฆ่าให้ตายให้หมด”
“ครับนาย” คริสเตียนเดินไปขึ้นรถตามด้วยลูกน้องคนสนิททั้งสองที่รีบตามไป
“กลับบ้านเลยไหมนาย”
“กลับเลยก็ได้” คริสเตียนว่าแล้วทอดสายตามองข้างทาง
ครืด!ครืด! สมาร์ทโฟนราคาแพงแผดเสียงดังลั่น มือหนาล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบมันออกมากดรับ
“ครับพ่อ”
(พ่อกับแม่ถูกลอบฆ่า ตอนนี้แม่อยู่โรงพยาบาลพีพิว คริสเตียนช่วยไปรับพี่อลิสกับคริสโตเฟอร์ที่สนามบินให้ทีนะ)
“แล้วแม่เป็นยังไงบ้าง?” คริสเตียนเอ่ยถามด้วยใบหน้ารีบนิ่งไม่แสดงความรู้สึกใดออกมาทางสีหน้า
(หนักเลย หมอกำลังช่วยชีวิตอยู่ พ่อไม่อยากห่างแม่ พ่อกลัวแม่จะไม่อยู่กับเรา รับพี่เสร็จก็พาไปบ้านเลย อย่าเพิ่งบอกว่าแม่เป็นอะไร ปิดเอาไว้ก่อนรู้ไหม พ่อไม่อยากให้พี่เขาตกใจ)
“แล้วใครมันเป็นคนทำเรื่องนี้”
(พ่อก็ไม่รู้ แต่มันบอกว่าไม่ใช่คนของตระกูลมังกรฟ้า ไปเคลียร์เรื่องพี่ ๆ ให้เสร็จก่อนแล้วค่อยมาหาพ่อ)
“ครับพ่อ” คริสเตียนกดวางสายพร้อมกับกำหมัดแน่น ภายใต้ใบหน้าเฉยชาแต่กลับซ่อนความรู้สึกเคียดแค้นเอาไว้แน่นอก ไม่ว่าใครที่มันทำกับครอบครัวอันเป็นที่รัก เขาจะลากคอมันมาชดใช้ในสิ่งที่มันกระทำ “ไอ้พีระ”
“ครับนาย”
“พากูไปสนามบินด่วนเลย”
“ครับ”
- Writer
