ตอนที่1.ต้องรับผิดชอบ
1860 Words
ตอนที่ 1 ต้องรับผิดชอบ
เช้าวันใหม่ของใครหลายคนอาจจะสดใส แต่ไม่ใช่กับปลายฝันเลยสักนิด เพราะเธอนั้นดันนอนเพลินจนทำให้ตื่นสายกว่าจะรู้สึกตัวก็ปาไปเกือบเก้าโมงแล้ว ซึ่งวันนี้เธอไม่มีเข้าเรียนแต่เธอมีงานต้องทำ ไม่งั้นจะหาเงินจากที่ไหนมาจ่ายค่าหอ ค่าเรียน และยังค่ากินเธออีก โชคดีที่ร้านอาหารหน้าหอรับเธอเข้าทำงานไว้ในตอนนั้น สองขาวิ่งลงบันไดทั้งที่หอมีลิฟต์แต่เพราะมันช้ามากเพราะคนในหอต่างพากันใช้ขึ้นลง เสียงรองเท้ากระทบพื้นกับเสียงหอบที่แทบจะหายใจไม่ทัน ในที่สุดก็ลงมาถึงชั้นล่างปลายฝันหยุดพักหายใจเข้าออกช้า ๆ เพื่อลดอาการเหนื่อยเมื่อครู่สักพัก ก่อนจะตีหน้ามึนเดินเข้าร้าน…
“ทำไมสายได้ขนาดนี้นะปลายฝัน...”
เสียงพึมพำบ่นตัวเองที่ไม่รู้จักเวลาเอาเสียเลยจนทำให้เสียการเสียงานขนาดนี้ หญิงสาวเมื่อเดินมาถึงร้านขายอาหารตามสั่งหน้าหอ เจ้าของร้านก็ยืนเท้าเอวเหมือนรอเธออยู่ แถมยังมีสีหน้าไม่พอใจจ้องมาทางเธอ
“มาช้าจริง ๆ นะหล่อน”
“ขอโทษค่ะเจ๊ พอดีนอนเพลิน”
เธอยกมือขึ้นไหว้เมื่อรู้ว่าผิดถือว่าเธอยังโชคดีอยู่บ้าง ที่เจ้าของร้านไม่ได้เอาเรื่องอะไรแค่บ่น ๆ ไปตามประสาเพื่อไม่ให้เธอมาช้าแบบนี้อีกแล้ว ปลายฝันกล่าวขอโทษเจ้าของร้านเรียบร้อยก็มุ่งตรงเข้าครัว ใส่ผ้ากันเปื้อนเตรียมตัวเอาอาหารออกมาเสิร์ฟ
“มาช้านะวันนี้”
ใบหน้าสวยหันยิ้มให้ลุงพ่อครัวก่อนจะรีบเดินเอาจานอาหารออกไปเสิร์ฟตามออเดอร์ต่าง ๆ ที่ได้รับมา ในขณะที่เธอกำลังรับเมนูจากลูกค้าอยู่ สายตาปลายฝันพลันหันไปมองเห็นชายหนุ่มใส่ช็อปเข้ามาในร้าน พร้อมควงสาวสวยที่เธอแอบคุ้นหน้าคับคล้ายคับคลาอาจจะเป็นดาว
“ทำไมพีชพารินมาที่นี่คะ”
ชายหนุ่มหันมายิ้มให้รินสาวสวยดีกรีดาวคณะ ก่อนจะจับมือของเธอที่คล้องแขนเขาอยู่
“ลองชิมแล้วจะติดใจนะริน อาหารร้านนี้อร่อยมากเลยนะ แสดงว่ารินยังไม่เคยมาใช่ไหมครับ” เสียงหวานกระซิบเบา ๆ ข้างหู ทำให้รินรู้สึกเขินอายทำได้แค่เดินตามเข้าร้าน ถึงแม้เธอจะไม่ชอบร้านแบบนี้ก็ตาม
หญิงสาวเดินตามตาละห้อยเมื่อเธอต้องกินอาหารร้านข้างทางแบบนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะพีชเธอคงจะปฏิเสธไปแล้ว หนุ่มหล่อ พ่อรวย แม้ข่าวความเจ้าชู้จะหนาหูเธอก็ไม่แคร์ รินแสร้งแกล้งทำทีโอเคเพื่อให้ชายหนุ่มตายใจ ว่าเธอนั้นเป็นผู้หญิง อยู่งานกินง่ายไม่เรื่องมาก เพื่อจะพิชิตใจชายหนุ่ม
“รับอะไรดีคะ”
ทันทีที่ได้โต๊ะนั่งก็ได้ยินเสียงพนักงานเสิร์ฟที่เดินเข้ามาถาม พีชเงยหน้าขึ้นมองพร้อมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะสั่งเมนูต่าง ๆ และเลื่อนใบเมนูให้กับริน
“รินอยากทานอะไรสั่งได้เลยนะ”
“รินทานเหมือนพีชเลยค่ะ..”
เพราะไม่ชอบอาหารข้างทางทำให้รินเธอไม่ค่อยโอเคและตอบแบบปัด ๆ ให้ห่างตัวอยู่ตลอด เพื่อที่ทุกอย่างมันจะได้เร็ว ๆ และเธอจะได้ออกจากร้านนี้สักที
ปลายฝันเดินเข้าไปรับออเดอร์จากโต๊ะของลูกค้าที่เข้ามาใหม่พร้อมเอาใบเมนูมาให้พ่อครัว ปลายฝันไม่ได้สนใจอะไรแค่ทำงานไปวัน ๆ ให้ได้ค่าใช้จ่ายส่วนตัวเพื่อที่จะไม่เดือดร้อนพ่อแม่
“คุณพีชพาผู้หญิงมาอีกแล้วแก” เสียงซุบซิบพูดถึงลูกค้าหนุ่มหล่อเจ้าประจำ แต่ที่ทำให้คนในร้านจำได้แม่นก็คงเป็นเรื่องผู้หญิงที่ควงมาไม่ซ้ำหน้า
รุ่นพี่ในร้านเดียวกันเดินคุยกันเข้ามาในครัว ด้วยหัวข้อที่เธอไม่ได้รู้เรื่องด้วยตั้งแต่แรก เธอทำได้แค่ยืนรออาหารจากพ่อครัวอย่างเงียบ ๆ จนมีคนหนึ่งในกลุ่มพนักงานเอ่ยถาม
“ปลายฝันเธอใช่ไหม ที่รับออเดอร์ของคุณพีชมา”
“พีชไหนเหรอคะ” ปลายฝันถามกลับ เพราะเธอไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน
“ก็โต๊ะที่เธอเพิ่งรับออเดอร์มานั่นแหละ”
“มีอะไรหรือเปล่าคะพี่” ปลายฝันถามกลับด้วยความสงสัย
“ไม่มีอะไรหรอก นั้นน่ะคุณพีช เขาชอบพาผู้หญิงมาทานอาหารร้านเราบ่อยมาก แต่เธออาจจะไม่เคยเห็นหรือไม่เคยทันสังเกตล่ะมั้ง”
“แต่ขอพูดเถอะนะ คุณพีชแกพาผู้หญิงมาไม่ซ้ำหน้ากันสักคนเลย”
“เจ้าชู้เนอะพี่ แต่ก็ให้อภัยในความหล่อและรวยมาก ฮ่า ๆ” สองสาวพูดโต้ตอบกันอย่างสนุกสนาน ในขณะที่ปลายฝันได้แต่ยืนมอง
ปลายฝันยืนฟังอยู่เงียบ ๆ ไม่ได้สนใจอะไรเพราะเธอคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องตนเอง แต่เห็นบอกว่าพาผู้หญิงมาไม่ซ้ำหน้า ก็ดูจะเอาเรื่องเหมือนกันนะผู้ชายคนนี้
“ปลายฝันอาหารได้แล้ว”
“มาแล้วค่ะ”
เสียงเรียกพ่อครัวทำให้เธอหันไปสนใจ ก่อนจะยกถาดอาหารออกไปเสิร์ฟโต๊ะของคนที่พวกพี่ ๆ พูดถึงกัน หญิงสาวเดินมาถึงโต๊ะก็จัดการวางเมนูอาหารที่ละจาน แต่ไม่รู้ว่ามือของเธอเป็นอะไรเพราะอยู่ ๆ มันก็อ่อนแรงจนทำอาหารจานหนึ่งหกใส่ชายหนุ่ม
“ขอโทษค่ะ!”
หญิงสาวร้องขึ้นเสียงดังด้วยความตกใจ เธอรีบเอามือปัดเศษอาหารบนตัวชายหนุ่มออก แต่ยิ่งปัดคราบสกปรกยิ่งลามไปทั่วเสื้อช็อปมากกว่าเดิม
“ทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย!”
ปลายฝันหน้าเสียเมื่อลูกค้าตรงหน้ายืนขึ้นพร้อมตะคอกใส่เธอ พีชที่กำลังอารมณ์ดีกับต้องหัวเสียเมื่อเด็กเสิร์ฟในร้านทำอาหารหกใส่เสื้อเขา และที่แย่กว่านั้นเขาจำเป็นต้องใช้ เสื้อช็อปในการเข้าเรียนวิชาสำคัญ!!
“ซุ่มซ่ามจริง ๆ เลย!”
สายตาของปลายฝันมองหญิงสาวข้างกายชายหนุ่มที่กล่าวเสียงดังใส่เธอ พร้อมมองด้วยสายตาไม่พอใจซึ่งปลายฝันก็ทำได้แค่ก้มหน้าน้อมรับความผิดเท่านั้น
“เธอรู้ไหมฉันต้องใส่เสื้อตัวนี้เข้าเรียน”
“มันเลอะแบบนี้เธอคิดว่าฉันจะใส่มันเข้าเรียนได้ยังไง!”
“ฉันขอโทษจริง ๆ ค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
“เธอต้องรับผิดชอบ..”
น้ำเสียงโทนต่ำของคนตรงหน้าทำให้ปลายฝันเม้มปากแน่น อยากจะตีมือตัวเองที่มันเป็นอะไรถึงได้มือไม้อ่อนขนาดนี้....
“แล้วจะให้ฉันรับผิดชอบยังไงคะ....” ปลายฝันเงยหน้ามองอีกฝ่ายเพื่อรอฟังในสิ่งที่เขาต้องการให้เธอชดใช้
“เอาเสื้อฉันไปทำความสะอาด....ก่อนบ่ายโมงนี้”
ห๊ะ!!! บ่ายโมง!!!!
เสื้อช็อปที่เปรอะเปื้อนด้วยคราบและเศษอาหารมันอยู่ในมือของปลายฝัน เมื่อเธอต้องเอามันกลับมาซักและต้องส่งคืนเจ้าของก่อนบ่ายโมง ใบหน้าของเธอเงยขึ้นมองปัดนาฬิกาบนผนังที่ตอนนี้มันบ่งบอกว่าเป็นเวลาบ่ายสามโมงเย็นแล้ว ซึ่งปลายฝันก็ยังไม่ได้มีเวลาเอาเสื้อช็อปตัวนี้ไปซักเลย
“ตายแน่ ๆ เลยปลายฝัน”
ปากบางเม้มเข้าหากันแน่นในหัวได้แต่คิดคำพูด ว่าเธอจะบอกเจ้าของเสื้อช็อปตัวนี้ยังไงดี เพื่อไม่ให้โดนต่อว่าที่เธอไม่เอาเสื้อไปคืนตามนัด ขนาดเวลาพักเธอยังแทบไม่มีเลย จะให้เอาเวลาไหนไปซักในเมื่อเธอยังต้องทำงาน จะขอเจ้าของร้านออกไปก็เกรงใจอีก เพราะเมื่อตอนเช้าเธอก็มาทำงานสาย
“สู้ๆ เดี๋ยวค่อยหาคำแก้ตัวก็ได้” หญิงสาวเอ่ยพึมพำพลางพูดปลอบใจตัวเองไปด้วย
เสื้อช็อปตัวเดิมถูกยัดใส่กระเป๋าสะพายของปลายฝัน เธอเดินออกมาทำหน้าที่ของตัวเองต่อ เพราะทดเวลาที่เธอมาสาย เหลืออีกไม่ถึงชั่วโมงเธอก็จะเลิกงานแล้ว ทีแรกตั้งใจจะลงมือซักเองเพราะไม่อยากสิ้นเปลือง แต่พอนึกถึงใบหน้าของชายหนุ่มอยู่ ๆ เธอก็ขนลุก คนอะไรเรื่องแค่นิดเดียวทำอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ เลยคิดว่าไปร้านซักรีดดีกว่าจ่ายแพงหน่อยแต่ไม่ต้องกลัวว่าเสื้อของเขาจะเสียหายซ้ำอีก
“วันอะไรของเธอนะปลายฝัน”
ปลายฝันเกือบลืมไปเลยเมื่อเธอทำงานจนเพลิน ดูเวลาอีกทีก็จะเลิกงานแล้ว ลูกค้าที่มากินข้าวก็เริ่มเช็กบิลกันหมดแล้ว เหลือแค่เธอกับพี่ ๆ ในร้านกำลังช่วยกันเก็บของบนโต๊ะก็กลับบ้านได้
“จะทันไหมนะ” ปลายฝันเริ่มกังวลเมื่อกลัวว่าร้านซักรีดจะปิดกันหมดแล้ว
หญิงสาวรีบเปลี่ยนชุดและถอดเอี๊ยมแขวนไว้หลังร้าน ก่อนขอตัวกลับออกมาก่อน เธอเดินไปถามไปตลอดทางเดินแต่ก็ได้คำตอบจากคนแถวนั้นว่าร้านปิดไปตั้งแต่เย็นแล้ว เธอเลยตัดสินใจเดินไปถึงมหาลัยเพราะจำได้ว่าเคยเห็นมีอยู่ร้านหนึ่ง แต่ก็ไม่ค่อยมั่นใจว่าปิดหรือยัง
ในที่สุดเธอก็เห็นแสงไฟสว่างผ่านประตูกระจกออกมาตรงทางเดิน รอยยิ้มที่หายไปในวันนี้กลับมาอีกครั้ง ก่อนเธอจะรีบเดินให้ไวขึ้น
“สวัสดีค่ะพอดีหนูเอาเสื้อมาให้ซักค่ะ” ปลายฝันเอ่ยทักคนด้านใน มือก็เลื่อนเปิดประตูร้านจนเห็นเจ้าของร้านกำลังยืนรีดผ้าอยู่
“รับซักเสื้อช็อปไหมคะ…”
“รับจ้ะหนู เอามาวางตรงนี้ได้เลย”
“เออ….ใช้เวลานานแค่ไหนเหรอคะกว่าจะเสร็จ”
“มันสกปรกมากเหรอลูก”
รอยยิ้มแห้งของหญิงสาวส่งให้คุณป้าเจ้าของร้าน ก่อนปลายฝันเธอจะเอาเสื้อช็อปในกระเป๋าขึ้นมาโชว์ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มตอนแรกของป้าเจ้าของร้านหุบลงทันที ก่อนป้าแกจะขยับแว่นที่อยู่บนหัวมาใส่เพื่อมองเสื้อช็อปของเธอ
“ถ้าจะสกปรกขนาดนี้เป็นอาทิตย์ลูก”
“ห๊ะ! เป็นอาทิตย์เลยเหรอคะ”
“รีบหรือเปล่าลูก ช่วงนี้ป้ามีงานรอซักเยอะเลย แต่เดี๋ยวป้าจะเร่งให้ล่ะกัน อย่าลืมทิ้งเบอร์ไว้ให้ป้าด้วยล่ะ”
“ได้ค่ะป้า” เธอตอบตกลงทั้งที่ในหัวตอนนี้..
ก่อนบ่ายโมงนี้!....เสียงที่ดังอยู่ในหูของปลายฝันจากชายหนุ่มเมื่อกลางวันทำให้เธอกัดปากตัวเองแน่น
ตายแน่ปลายฝัน..ขนาดบ่ายโมงเธอก็ว่าหนักแล้ว นี่รอเป็นอาทิตย์เลยนะ!
- Writer
