ตอนที่ 1 คู่หวานคู่มันส์

2308 Words

1…คู่หวาน คู่มันส์ “สวัสดีตอนเช้าค่ะเฮียเพชร” หญิงสาวเจ้าของใบหน้ารูปหัวใจซอยเท้าลงมาจากบันไดสวมกอดพี่ชาย เธอทักทายเขาด้วยการเอาแก้มแนบแก้มแต่ยื่นหน้าไปจุ๊บผู้ชายที่นั่งอยู่ใกล้ๆ กัน ทำให้เพชรแท้ผู้เป็นพี่ชายถึงกับโวยวายเสียงดังลั่น “ไอ้น้ำมนต์” “ขา เฮียเพชรอย่าเสียงดังสิคะ พี่ข้าวตกใจแล้วเห็นไหมนั่น” น้ำมนต์หันไปยิ้มล้อเลียนกับแม่บ้านสาว เธอชอบเห็นแก้มแดงๆ ของอีกฝ่ายยามเขินอาย และชอบที่ได้เห็นพี่ชายมองด้วยสายตาเผลอไผลอ่อนเชื่อมทุกครั้ง แต่ปากแข็ง สุดปรารถนาหรือนมข้าว เป็นหลานสาวป้าแป้นแม่บ้านใหญ่คนเก่าแก่ของบ้านหลังนี้ เมื่อแกทำงานไม่ไหวก็ขอร้องแกมบังคับให้หลานสาวมาทำงานแทนชั่วคราวจนกว่าเจ้านายจะหาคนใหม่มาแทนได้ จนตอนนี้เวลาล่วงเลยมาเป็นปีแล้วแต่เพชรแท้บอกว่ายังหาไม่ได้ “ให้มันน้อยหน่อยนะ ถ้าเฮียพูดว่าอ้อร้อแกก็กรี๊ดอีก” อ้อร้อ คือ หลุกหลิก ดุกดิก คนที่ไม่อยู่กับร่องกับรอย กริยามารยาทไม่ดี (บางจังหวัดเป็นคำด่าที่รุนแรง แต่บางจังหวัดเป็นคำหยอกเล่น ไม่ถือสาหาความ) แต่ความหมายของเพชรแท้คือ ยั่วผู้ชายได้อย่างน่ารักน่าตีก้น เขาเคยว่าเอาไว้อย่างนั้นเมื่อเห็นน้องสาวทำกิริยาท่าทางเช่นนั้นใส่สถาปัตย์เป็นครั้งแรก น้ำมนต์ไม่เคยยั่วหรือให้ท่าผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่คนรัก “เฮียปากร้าย แต่น้ำมนต์ไม่กรี๊ดหรอกค่ะเพราะเพื่อนน้ำมนต์บอกว่าอ้อร้อคือน่ารัก” หญิงสาวยิ้มซุกซนแปลคำว่าอ้อร้อเข้าข้างตัวเองก่อนจะเคลื่อนกายไปที่ชายอีกคนซึ่งเธอเพิ่งจะจุ๊บแก้มทักทาย “สวัสดีค่ะเฮียปัตย์ ที่รักของน้ำมนต์” หญิงสาวสวมกอดคนรักจากด้านหลังแต่หันไปทำหน้าเป็นใส่พี่ชาย “น้ำมนต์อย่ายั่วเฮียเพชรสิครับ” สถาปัตย์หน้าแดงรู้ทั้งรู้ว่าคนรักแกล้งยั่วพี่ชายแต่ก็อดจะวูบไหวกับความใกล้ชิดเกินพอดีไม่ได้ ทรวงอกนุ่มแน่นที่เบียดแผ่นหลังทำให้เขาใจเต้นแรง “ยั่วเฮียเพชรที่ไหนกัน น้ำมนต์ยั่วเฮียปัตย์ต่างหาก” หญิงสาวเบี่ยงหน้ากระซิบเสียงนุ่มพร้อมกับเป่าลมร้อนๆ ใส่หูคนรักเบียดหน้าอกเข้ากับแผ่นหลังแกร่งพร้อมกับเหลือบตามองพี่ชายที่ทำหน้าปั้นยากส่งเสียงดังขลุกขลักในลำคอ “ไอ้น้ำมนต์ ถ้าแกยังขืนยั่วไม่เลิกเฮียนี่แหละจะตีก้นแกเอง” เพชรแท้ขู่ด้วยสีหน้าจริงจัง “น้ำมนต์นั่งก่อนดีกว่านะครับ จะได้รีบกินข้าวแล้วไปเรียน” สถาปัตย์ปลดมือจากลำคอเขาแล้วดันร่างเล็กไปนั่งที่เก้าอี้ตัวติดกัน ซึ่งเป็นที่นั่งประจำตำแหน่ง ไม่ว่าใครลงมาก่อนต้องเว้นให้เธอนั่งตรงกลางขนาบข้างด้วยพวกเขาที่เป็นชายหนุ่มสองคน “ตกลงค่ะ เพื่อเฮียปัตย์ พี่ข้าวขาเฮียเพชรหิวข้าวใจจะขาดอยู่แล้ว ตักข้าวได้เลยค่ะ” หญิงสาวยิ้มหวานใส่ตาคนรักแล้วก็หัวเราะคิกคักเมื่อหยอดมุกใส่พี่ชายให้หน้างอเป็นจวัก ขณะที่แม่บ้านสาวหน้าแดงก่ำ สถาปัตย์มองคนรักแล้วก็ส่ายหน้ายิ้มด้วยความเอ็นดู น้ำมนต์ชอบยั่วแหย่หยอกล้อทุกคนแต่พอตัวเองโดนบ้างจะโวยวายและงอนให้ใครๆ ง้อ ส่วนใหญ่จะเป็นเขาที่รับหน้าที่ง้อแทนทุกคน “รีบๆ กินจะได้รีบไปเรียน วันนี้ให้ไอ้จวบไปส่งที่มหา’ลัยนะเพราะไอ้ปัตย์ต้องไปกับเฮีย” กลิ่นกายหอมกรุ่นยามโน้มตัวลงตักข้าวใส่จานให้เขา ทำให้เสี่ยหนุ่มอึดอัดแต่ต้องเก็บอาการ ทำเป็นเสียงเคร่งใส่น้องสาว “หูย...แย่งคนของเขาซึ่งๆ หน้าเลยนะคะแต่ไม่เป็นไรค่ะ” น้ำมนต์หน้ามุ่ยแต่ก็รีบทานข้าวโดยไม่พูดอะไรอีก ไม่ใช่เพราะว่านอนสอนง่ายหรอกแต่เธอมีแผนไว้แล้ว “เฮียปัตย์ขา วันนี้ไปรับน้ำมนต์นะคะ” หญิงสาวตักปลาให้คนรักขณะทำเสียงอ้อน “ไอ้ปัตย์ต้องไปกับเฮียจนเย็น น้ำมนต์สั่งให้ไอ้จวบไปรับก็แล้วกัน” “สามสิบแล้วยังหาเมียไม่ได้น้ำมนต์จะแช่งให้เฮียขึ้นคาน” น้ำมนต์หน้างอรวบช้อนเป็นเชิงอิ่ม ทั้งที่ทานไปนิดเดียว ก่อนจะลุกขึ้นคว้ากระเป๋าเดินออกไปทันที ทิ้งให้สถาปัตย์มองตามไปด้วยความเป็นห่วงเพราะคนรักทานข้าวไปนิดเดียว “จวบๆ เอารถออก” เสียงหญิงสาวตะโกนดังลั่นที่หน้าบ้านได้ยินเข้าไปถึงห้องรับประทานอาหาร “เดี๋ยวก็ปวดท้องอีกหรอก เฮียน่าจะรอให้น้ำมนต์กินข้าวให้อิ่มก่อนนะครับ” สถาปัตย์รวบช้อนตามอีกคน “อ้าว เฮียผิดเหรอ” เพชรแท้หน้าจ๋อย “ผมไปรอที่รถนะครับ” สถาปัตย์ลุกเดินออกไปทำให้เพชรแท้มีสีหน้างงงัน และเมื่อหันไปเห็นแม่บ้านยืนอมยิ้มอยู่ใกล้ๆ ก็ยิ่งหงุดหงิดเพราะคิดว่าไปว่าเธอกำลังหัวเราะเขา “เธอยิ้มอะไร” เพชรแท้ขึงตาใส่ด้วยใบหน้างอง้ำ “คุณเพชรจะรับกาแฟหรือเปล่าคะ” สุดปรารถนาทำหน้าซื่อตาใสก้มหน้ากลั้นหัวเราะ เธอสะใจที่คุณชายใหญ่ของบ้านโดนงอนใส่จนหน้าหงอย “ไม่กินกาแฟ จะกินนมข้าว เธอตามฉันมานี่” สุดปรารถนาตาโตถอยหลังกรูดเตรียมจะวิ่งหนีแต่ไม่ทันอ้อมแขนแข็งแรงที่รวบตัวเธอไปกอดเอาไว้ “ปล่อยข้าวนะ” “ฉันอยากดูดนมข้าวมากกว่า มีประโยชน์ต่อร่างกายมากกว่ากาแฟที่มีคาเฟอีน” สุดปรารถนาแทบกรีดร้องด้วยความโมโหระคนอับอายที่เจ้านายพูดสองแง่สามง่ามเอาเปรียบเธอ “อย่าทำรุ่มร่ามกับข้าวนะคะคุณเพชร” “เฮียเพชร สอนไม่รู้จักจำ” ชายหนุ่มซุกใบหน้าลงกับซอกคอหอมกรุ่นที่ให้ความรู้สึกสดชื่นจนอยากซุกอยู่นานๆ “ข้าวเตือนแล้วนะคะ” สุดปรารถนาหัวใจเต้นรัวด้วยความหวาดหวั่นเมื่อลมหายใจร้อนผ่าวเคลื่อนต่ำลงไปเรื่อยๆ กลิ่นกายชายหอมสะอาดเย้ายวนชวนให้เธอใจแกว่ง เกรงจะต้านเสน่ห์เฮียเพชรของทุกคนไม่ไหว เพชรแท้ย่ามใจไม่ฟังคำเตือน เขารั้งเอวบางให้แนบชิดกับเป้ากางเกงขณะเคลื่อนใบหน้าต่ำลงไปเพื่อดูดกินนมข้าว แต่ไม่ทันได้สมปรารถนาเพราะมันไม่ได้ง่ายเหมือนเมื่อครั้งก่อนๆ “อ๊าก!!” เพชรแท้ส่งเสียงร้องดังเหมือนวัวถูกเชือด สุดปรารถนาทั้งกัดและดึงไม่ปล่อย ใบหูเพชรแท้ข้างหนึ่งอยู่ในมือเธออีกข้างอยู่ในปาก “ปล่อยฉัน ฉันยอมแล้ว” เมื่อเพชรแท้คลายอ้อมกอดสุดปรารถนาจึงยอมปล่อย หญิงสาววิ่งไปจนไกลรัศมีของเขา “คราวหน้าถ้าคุณรุ่มร่ามอีก ข้าวจะเอาให้หนักกว่านี้” หญิงสาวขู่โดยไม่เกรงกลัว เธอก็อยากออกไปจากบ้านหลังนี้เช่นกันแต่ไม่มีโอกาส เพราะผู้เป็นป้าไม่ยอมจนกว่าเพชรแท้จะหาแม่บ้านคนใหม่ได้ สุดปรารถนาไม่กล้าขัดคำสั่งขอร้องแกมบังคับเพราะป้าเป็นผู้ส่งเสียให้เธอเรียน แต่เธอจะดีใจมากถ้าหากโดนไล่ออก “ฝากไว้ก่อนเถอะ” ชายหนุ่มชี้หน้าก่อนจะฉวยกระเป๋าเอกสารรีบเดินตามสถาปัตย์ออกไป “ไม่รับฝาก” หญิงสาวพูดเสียงดังไล่หลังไปก่อนจะเรียกเด็กมาเก็บโต๊ะ ขณะนินทาเจ้าของบ้านในใจ ผู้ชายหัวดื้อเผด็จการ สักวันเขาต้องได้รับการสั่งสอน บนรถขณะเดินทางไปโรงงานผลิตถุงมือ เพชรแท้หันไปมองคนที่นั่งกระสับกระส่ายอยู่ใกล้ๆ เพราะรู้ว่าชายหนุ่มเป็นห่วงน้องสาวของเขา “ไอ้ปัตย์” “ครับเฮีย” “อีกไม่กี่วันมึงต้องไปต่างประเทศ” “ครับ” “มึงปล่อยน้ำมนต์ได้แล้ว” “ให้ผมเลิกรักเหรอครับ ผมทำไม่ได้” สถาปัตย์ทำหน้าเครียดทันที ตอนที่เริ่มศึกษาดูใจกับน้ำมนต์ใหม่ๆ เขาเคยขออนุญาตเพชรแท้ไปแล้วและอีกฝ่ายก็ไฟเขียว ทำไมถึงมาห้ามเอาตอนนี้ “ไอ้เบื๊อก กูหมายถึงให้มึงเลิกทำตัวเป็นแม่หรือพ่อไอ้น้ำมนต์มันเสียที” เพชรแท้อยากตบหัวว่าที่น้องเขยสักป้าบ “เฮีย” สถาปัตย์ลากเสียงยาวสีหน้ากระอักกระอ่วน “กูรู้ ว่ามึงรักของมึง แต่มันจะทำให้มึงกับน้ำมนต์เจ็บปวดเมื่อถึงเวลาที่ต้องแยกจากกัน ถึงจะชั่วคราวก็เถอะ หัดปล่อยเสียบ้างน้ำมนต์เองก็จะได้ชิน” “ครับ” อีกสามวันเองนะเฮีย ผมต้องไปอเมริกาให้มาห่างหรือหักกันตอนนี้มันไม่โหดร้ายไปหน่อยรึไง สีหน้าชายหนุ่มเต็มไปด้วยความไม่สบายใจแต่ไม่เถียง “มึงดีกว่าน้ำมนต์ตรงที่ไม่เถียงนี่แหละ กูรู้ว่าครับของมึงไม่ได้เข้าใจหรือคิดจะทำตาม” สถาปัตย์ยิ้มจืดเจื่อนเถียงไม่ออกเพราะเป็นเรื่องจริง เพชรแท้บ่นไปเรื่อยเปื่อยจนถึงโรงงานและตลอดวันนั้นทั้งวันเขาก็ลากสถาปัตย์ไปเกือบทุกโรงงานของตระกูล เพชรแท้ต้องทำงานแข่งกับเวลาก่อนที่สถาปัตย์จะเดินทางไปศึกษาต่อปริญญาโทวิศวกรรมเครื่องกลที่ประเทศอเมริกาเพื่อกลับมาดูแลโรงงานอุตสาหกรรมของครอบครัวร่วมกันกับเขา และระหว่างที่ไม่มีสถาปัตย์เขาต้องดูแลงานทั้งหมดเพียงคนเดียว ตระกูลชัยวนิชภักดิ์เป็นตระกูลเก่าแก่ในจังหวัดแห่งหนึ่งทางภาคใต้ ซึ่งร่ำรวยทั้งชื่อเสียงและเงินทองมาช้านาน ผู้สืบทอดตระกูลในยุคปัจจุบันคือเพชรแท้ ชัยวนิชภักดิ์ ชายหนุ่มรูปงามซึ่งดำรงคงสถานภาพโสดจนอายุล่วงเข้าสามสิบปีก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะลงจากคาน เขาทำหน้าที่ดูแลสมบัติที่มีค่ายิ่งของตระกูลคือ น้ำมนต์ น้องสาวแสนสวยแสบเฮี้ยวเปรี้ยวซ่าส์ แทนบิดามารดาที่เสียชีวิตไปแล้ว การประชุมเรื่องสุดท้ายของเย็นวันนั้นคือเรื่องที่สถาปัตย์เสนอให้เปิดโรงงานน้ำมันปาล์ม เพราะจังหวัดนี้ยังไม่มีโรงงานรองรับผลิตผลจากชาวสวนปาล์มซึ่งต้องลำเลียงไปจำหน่ายที่จังหวัดใกล้เคียง ชายหนุ่มให้เหตุผลในที่ประชุมว่าปริมาณการส่งออกน้ำมันมีแนวโน้มเพิ่มขึ้น เนื่องมาจากความต้องการของตลาดต่างประเทศที่เพิ่มขึ้น ด้วยแรงจูงใจด้านปริมาณและราคา เพราะเศรษฐกิจโลกกำลังฟื้นตัว ส่งผลให้ความต้องการสินค้าของตลาดต่างประเทศเพิ่มมากขึ้นด้วย จึงทำให้การส่งออกสินค้าปาล์มน้ำมันเพิ่มสูงขึ้นเช่นเดียวกันกับราคาดังนั้นสมควรเปิดโรงงานน้ำมันปาล์ม โรงงานคู่แข่งจากจังหวัดอื่นซึ่งมีอยู่มากไม่ใช่ปัญหา ในที่ประชุมเกิดการถกเถียงกันเล็กน้อยเพราะเพชรแท้ต้องการรอให้สถาปัตย์กลับมาจากอเมริกาเสียก่อน อีกสองปีข้างหน้าโรงงานปาล์มน้ำมันจึงจะผุดขึ้นที่เมืองนี้ มิใยที่ทุกคนจะคัดค้านว่ามันนานเกินไปดังนั้นเรื่องจึงถูกชะลอเอาไว้ก่อนค่อยประชุมกันอีกครั้ง หากเพชรแท้ต้องการให้สถาปัตย์พิสูจน์ความสามารถให้ทุกคนได้เห็นก็สมควรริเริ่มสร้างโรงงานไปพลางๆ ก่อน เมื่ออีกฝ่ายเรียนจบกลับมาก็เข้ามาบริหารและขยายโรงงานเพิ่ม หกโมงเย็นของวันนั้นหลังจากเสร็จสิ้นการประชุมสถาปัตย์ก้าวขึ้นรถกลับบ้านด้วยความอ่อนเปลี้ยไม่ใช่น้อย ชายหนุ่มหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เขา ผู้ชายที่ชื่อเพชรแท้แข็งแกร่งสมกับชื่อ ทำงานราวกับเครื่องจักรไม่รู้จักคำว่าเหน็ดเหนื่อยหรืออ่อนเพลีย “กูให้เวลามึงพักยี่สิบนาที คงจะพอนะหายเหนื่อยแล้วก็ขึ้นไปรอที่ห้องทำงาน จะเคลียร์งานให้เสร็จก่อนวันเลี้ยงส่งมึง” เพชรแท้มองนาฬิกาข้อมือก่อนจะบอกให้สถาปัตย์ขึ้นไปพักผ่อน “ครับเฮีย” “หลบน้ำมนต์ให้ดีล่ะ กูไม่อยากปวดหัว” “ครับเฮีย” “ถ้ามึงหลบน้ำมนต์ไม่พ้น โดนกูเตะแน่” “ครับเฮีย” “ไอ้ห่า!” มันพูดคำอื่นไม่เป็นรึไง เสี่ยหนุ่มเกาหัวก่อนจะแยกตัวไปพักผ่อนดื่มนมข้าวเป็นยาบำรุงกำลัง สถาปัตย์มองตามเจ้านายกึ่งพี่ชายและเพื่อนด้วยรอยยิ้มประดับริมฝีปากอย่างไม่ถือโกรธ ชายหนุ่มเป็นคนอารมณ์ดีและใจดีใครๆ ว่าอย่างนั้น โดยเฉพาะน้ำมนต์คนรักที่ขยันยั่วให้เขาโมโห เธอบอกว่าสนุกดียั่วยังไงเขาก็ไม่โกรธ มันท้าทายทำให้เธออยากลองดีเพื่อที่จะได้รับจูบเร่าร้อนระคนอ่อนหวานเป็นรางวัลแห่งความสำเร็จยามที่เขาลืมตัวเพราะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ ส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องที่หญิงสาวแต่งตัวล่อแหลมและเที่ยวกลางคืนกับเพื่อนผู้หญิงด้วยกัน เสี่ยน่ำ ชัยวนิชภักดิ์ บิดาของเพชรแท้และน้ำมนต์เลี้ยงสถาปัตย์มาตั้งแต่เด็กในฐานะลูกชายคนหนึ่งเพราะบิดาของชายหนุ่มมีบุญคุณกับเขา สินชัยบิดาของสถาปัตย์เคยช่วยชีวิตเสี่ยน่ำให้รอดพ้นจากการถูกลอบยิงจากเหตุการณ์ความไม่สงบในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ โดยตัวเองต้องจบชีวิตลงพร้อมกับภรรยา หนึ่งชีวิตแลกด้วยสองชีวิตทั้งที่สินชัยไม่ได้เป็นตำรวจหรือทหารเขาเป็นเพียงชาวบ้านคนหนึ่งซึ่งบังเอิญขับรถผ่านมาแถวนั้นกับภรรยาและลูกชาย สถาปัตย์ในวัยสามขวบเจ็บหนัก ส่วนสินชัยกับภรรยาตายคาที่ เสี่ยน่ำลั่นวาจาว่าจะเลี้ยงดูเด็กน้อยให้เติบใหญ่ประดุจลูกชายคนหนึ่งเขาจดทะเบียนรับเป็นลูกบุญธรรม สถาปัตย์จึงได้ชื่อว่าเป็นชัยวนิชภักดิ์อีกคน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more