One Night Stand [Rated SPG]

ONE NIGHT STAND PROLOGUE: "Chloe, let's break-up," tumigil ang inog ng aking mundo ng marinig ang salitang iyon sa aking nobyo. He sat there in front of me with no emotion seen from his face despite what he just said "A-Ano?" Gumilid na ang luha sa aking mga mata, at nag babadyang umiyak. “Bernard, don’t you joke about things like that haha, L-lets’s go order something to eat” pilit na lang ako nag papatay-malisya sa kaniyang sinabi dahil ayaw kong tanggapin na makikipag-break siya sa akin. "Ano bang gusto mo? Gusto mo ba 'yung ino-order mong cappuccin--" I was about to flip the menu so we could order when he started talking again. "I'm serious Chloe, mag break na tayong dalawa," " the sweet smile I had on my face faded as the menu slipped by my hands. I saw him staring straight at me, my long-term boyfriend, Bernard Chavez. Naging nobyo ko siya simula no'ng kalagitnaan pa lang kami ng first year college at hanggang ngayon nasa 3rd year college na kaming dalawa pareho. I have admired him for a long time even before we started going out, he was school basketball team captain. He studies business course while I took teaching course. Bernard was famous at our school as he was good looking, many women admires him and chases after him for how appealing he looks. He was also talented not just in the field of sports but also in arts. Bernard came from a known and wealthy family; both of his parents are known in the business industry. Ngayon dalawang taon, na kaming mag kasintahan. Niyaya ko itong mag date kami ngayon sa cafe na madalas namin pinupuntahan dahil 2 years at 2months na kami ngayong araw. This day was special for both of us so I wanted us to celebrate it, I wanted to surprise him but instead I was the one who’s surprised, and I wish I never did. Tumingin ako sa Cafe, sakto na konti lamang ang mga customer. Tumitig ako sa walang emosyon na mata ng aking nobyo at doon pa ako nasaktan. "B-Bakit? Hindi mo na ba ako mahal? May nagawa ba akong mali sa'yo Bernard?" I was about to reach for his hands when he avoided it as if he’s disgusted by me touching him. Bakit ganun? Bakit biglang lumamig ang pakiki-tunggo niya sa akin? Why did he change suddenly? Perhaps, did I do something wrong? Aaminin kong hindi naman maganda ang aming pag sasama, dahil nag kakaroon din kami nang away at tampuhan. Sa katunayan nga, kapag nagagalit siya sa akin, na humahantong kami sa away. Ako mismo ang sumusuyo at gumagawa nang paraan para lamang mag kaayos kaming dalawa. Hindi ko siya matiis, na hindi kausapin, at hindi kami mag kabati. I’ve seen him a couple of times now with other women and yet, I was so over him that I kept forgiving him He keeps on playing and cheating over me. Harap-harapan niya ako sinasaktan, pero nagagawa ko pa rin kumapit sa aming pag- sasama. Yet I couldn’t let go of him despite all the thigs he’s done to me, I loved him so much more than how he thinks I do I’m so stupid, right? And I don’t want to lose him. "I'm so sorry Chloe," "Please Bernard, D-don’t be like this on me, m-maybe we could still sort things out” pilit kong hinuhuli ang kaniyang tingin pero hindi siya maka tingin sa akin ng diretso. “Bernard, you know i loved you so much. Y-you said you loved me too right??, t-then p-please don’t joke on me about that” garalgal kong sambit. Hindi ko matatanggap, na tuluyan na siyang nakikipag-hiwalay. "Mahal?" Pagak itong saad at sa puntong ito, ang mga mata niya puno ng galit. "Sa tingin mo talaga, minahal kita talaga Chloe?" Nanigas na ang katawan ko at hindi ko na magawang ikilos pa. “did you think that I, was in-love with someone like you? A nerd? you f*****g freak!” All the words he was saying right at me—they’re like knives stabbing me on my chest. ​“Chloe let’s be honest we’re not a match, I mean look at you. You’re not even aware how disgusted I am by you whenever we’re together, look how ugly you are what kind of freak are you?” ​“You don’t even know how people laugh at me for dating a freak and old-fashioned nerd like you” he looked at me from head to toe looking down on me. Aaminin kong hindi naman ako maganda, katulad na mga babaeng kinikita niya. Katunayan napaka-pangit ko. Napaka-itim ng aking balat, at napakarami din na tigyawat ang aking mukha. Ang maitim at mahaba kong buhok, kulot-kulot pa at maraming split-ends. Makapal ang suot kong nerd glasses dahil napaka taas na ang grado ng aking mga mata na hindi na ako maka kita kapag walang glasses. Parati akong naka suot ng jeans, mahahabang palda, longsleeve na damit, para ikubli ang aking balat na hindi pinapakita sa ibang tao. . I always carry books, at bag at hindi ako nakikipag-usap sa ibang mga tao dahil mahiyain ako. Isa akong nerd sa campus na iniiwasan nila na may nakaka-hawang sakit. Ganun ang buhay ko. “I'm out, nakaka-suka ka, Chloe!"Tumayo na si Bernard sa kina-uupuan nito at iyon naman ang pag-init ng sulok ng aking mata. You promised me before that you’ll never leave me, no matter what happen to u-us. Why are you giving up on me? On us?” “Bernard, I-I thought you were different from them? But, why are you leaving me too?” Basag kong tinig. "f**k! And you just believe it?" He hissed. “I just made up all that promises Chloe, everything. It was all just empty word so I could make you believe in me, even these feelings I said I had for you.” ​“Now is the time we should end this, and one more thing,Don’t.Come.Near.Me” Tinalikuran na ako nito at doon naman ako nataranta. No. Hindi pwede. "B-Bernard," hinabol ko si Bernard at hinawakan ko ang pulsuhan nito. "Please don't leave me, huwag mo itong gawin sa akin, Bernar—-" padabog nitong inalis ang kamay kong naka-hawak sa pulsuhan nito. "Ano ba?!" Matinis nitong sigaw—at kasabay na naagaw na namin ang atensyon ng mga tao na naroon sa Cafe. “what the hell Chloe!!” Inis itong napa-sabunot sa buhok, ayaw din nito na maging centro ng atensyon ng mga tao. “P-please don’t leave me Bernard, m-maybe we could still work things out. You know that I-I loved you so much, d-don’t be like this on me"Pakiusap ko at kasabay ang pag patak nang luha na kanina ko pa pini-pigilan. Oh god, It hurts so much. Was I too hard to be loved? "Tanga ka ba talaga Chloe?" Hinarap ako nito “Maybe you are dumb, then I wouldn’t have to wonder why you’re being like this” Nilapit ni Bernard ang sarili nito sa akin at ngumisi. “Let me tell you another thing Chloe, you know what we had between us, it was just all a bet between me and my friends. Like, making you fall in love with me is where I just won, got it?” My knees trembled the moment I came to realization by what he just said. Pustahan? Ano ito? I thought he loved me? But what was this bet all about? Sobrang bigat na nang dibdib ko sa sobrang sakit at hindi ko aakalain na ang taong mahal ko, ang mananakit sa akin ng ganito. "Bakit sa tingin mo ba mag kakagusto ako sa isang kagaya mo?" Insultong turan ni Bernard at dinu-duro pa ako nito sa balikat nang paulit-ulit.. “And again Chloe, we made a bet whether will I be able to make a nerd like you go out with me. On top of that if I did ill get a huge amount of money. Do you think ill choose you? Aww stop joking” Insulto pa itong ngumisi, at hindi ko na napigilan pa ang sarili ko na bigyan ito nang malakas at malutong na sampal. Nanginig pa ang katawan ko sa galit. Sobra na siya! Hindi ko aakalain na ganito niya ako bababuyin! Nag tagis ang panga ni Bernard at tinignan ako nito nang kay sama. "Wala kang-kwenta! Napaka-walang hiya mo." Umagos na ang luha sa mata ko Wala na akong narinig pang salita mula kay Bernard, bagkus iritado itong nag martsa palabas sa Cafe. Naiwan na lang akong tulala at luhaan na sinusundan ito ng tingin Bakit? What did I even do to deserve this? Why do I have to suffer like Bernard? Chloe was too shocked by what just happened, later that day she found herself drinking at a bar para ilabas ang sakit nang puso nya matapos ang lahat ng nangyari sakanya sa araw na ito. [Chloe, asan ka ba? Kanina ka pa hinahanap sa'kin ni Tita,] kasalukuyan na kausap ko sa phone ang pinsan kong si Nadya. [Umuwi kana dahil nag- aalala na sa'yo ang mga magulang mo. They kept on asking me if asan ka na. It's past 10pm na kaya. Saan ka ba kasi?"] Pangungulit nito. “I’m sorry Nadya pero gusto ko muna mapag-isa ngayon." Napa-sapo ako sa aking mukha at sinandal ko ang aking siko sa bar counter. [The heck, umiiyak ka ba Chloe?] "Hindi ba obvious?" Damang-dama ko pa rin ang pamumugto at hapdi nang aking mga mata, sa walang humpay na pag-iyak. Ilang oras na ako sa Bar, pero kahit isang guwapong lalaki wala man lang lumapit sakaniya. Diba ganun naman talaga sa mga telenobela? O sa mga kwento? Na kapag pumupunta ka nang Bar at mag papakalasing, instantly there will be a hot guy or rich one na mamemeet and if ever one night stand. Mag bubunga ang gabing pag pag tatalik niyong dalawa. Ibang-iba sa tema ko ngayon, dahil ilang oras na sumasakit ang aking pwet sa pag-upo sa bar-stool pero wala man lang na lumalapit sa akin. Siguro sino ba naman ang mag kakaroon nang interest sa isang kagaya ko na pangit? Akala nila, isa akong tuyo't na saging dahil sa aking itsura. [Bakit sino bang nag pa-iyak sa'yo? Ang walang-hiya mo bang boyfriend?] Naging matalim ang tinig nito sa kabilang linya. Dati paman, tutol na ang pinsan ko sa kabaliwan ko kay Bernard. ["Sinasabi ko naman kasi sa'yo, na hiwalayan mo na ang gagong iyon dahil wala lang siyang idudulot sa'yo. Sasaktan ka lang niya, hindi ka kasi nakikinig sa akin eh.] Patuloy nitong pag-sermon. “Nadya we broke up already the worst part is that pinag pustahan lang nila ako. Ang saya diba? Akala ko totoo ang nararamdaman niya para s s-sa akin pero mali p-pala ako," nanubig na naman muli ang aking mga mata. Rinig ko ang malalim nitong pag-hingga sa kabilang linya. "Hindi ko lang m-matanggap na hanggang dito na lang kami. Bakit ganun siya? I knew for myself na hindi ako nag kulang when it comes to loving him N-Nadya d-diba?" Pagod na akong umiyak, pero sa tuwing naisip ko na pustahan lamang ang lahat na paibigin ako, hindi ko maiwasan na masaktan dahil ang tanga ko para hindi malaman kaagad ang bagay na iyon. Nag paniwala ako na totoo ang nararamdaman niya sa akin. I’ve always thought that finally someone loved me for who I am but its wasn’t true all this time. [Walang kulang sa'yo okay? Sadyang gago lang talaga ang Bernard na iyon!]Saad nito. [Mabuti ngang break na kayong dalawa, para hindi kana kaaganong ma-stress sakaniya.. Huwag kanang umiyak, at huwag mong sayanggin ang luha mo sa lalaking kagaya niya. Gago siya!] "Nadya, hindi mo kasi ako naiintindihan eh. The love I had for him was real and genuine, hindi ko kayang mawala sya" Kahit ganun man ang eksina kanina sa Cafe, umaasa pa din ako na mag kakaayos kaming dalawa. [Jusko naman Chloe, paulit-ulit na lang ba tayo? Ang tanga-tanga mo din naman kasi eh... Ewan ko ba, kong bakit naging pinsan kita na napaka bobita mo, pag dating sa pag-ibig. Huwag kanang mag assume na mamahalin ka ng gagong iyon, hindi iyon mag kakagusto sa kagaya natin na mga pangit.] "Nadya." [Joke lang okay? Asan ka ba? Pupuntahan kita ngayon.] "Pasensiya na talaga Nadya, pero gusto kong mapag-isa. Hayaan mo muna ako ngayon, pwede ba iyon?" "Aba, apaka tigas mo naman ano? Chlo---" hindi ko na pinatapos ang kaniyang sasabihin nang pinatay ko na ang tawag naming dalawa. Pinatay ko na rin ang cellphone ko para hindi niya na ako matawagan pa. Napa-pungay na nang aking mga mata, sa labis na kalasingan. Marami na rin ang aking nainum pero, ngayon pa lang ako tinamaan nang espiritu ng alak sa rami ng aking nainum. Gusto ko mag pakalasing ngayong gabi. Gusto ko, kahit saglit mawala ang aking problema. Nilagok ko ang huling alak, sa baso at nag pakawala na lamang ako ng unggol ng humahagod sa aking lalamunan ang pait at tapang ng alak. "Here's my card," inabot ko sa bartender ang bayad sa alak na aking ininom, at tinanggap niya naman iyon. "Here you go Mam, maraming salamat po." Hindi na lang ako umimik at kinuha ko ang card at kinubli iyon sa sling bag ko. Umaayos na ako nang pag kakaupo sa bar stool, at pagiwang-giwang akong nag lakad, para lisanin lamang ang lugar na iyon. Napaka inggay sa bawat paligid na sinasabayan nang pag patogtog ng DJ, na mabaliw pa ang mga taong sumasayaw at nag hiyawan sa labis na saya na kanilang nadarama. Mangilan-ngilan din ang mga taong nag iinom sa kanilang table, pero hindi ko na lamang pinansin iyon. Gusto ko nang umuwi at mag pahingga. I leaned on the wall to support myself to prevent myself from falling on the floor. I was supporting my self to walk as I put my hand on the wall hanggang madala ang aking mga paa, sa madilim na bahagi ng loob ng bar, palabas sa exit nang lugar na iyon. Nakikita ko pa naman ang daanan, dahil sa ilaw at ilan pang dancing light sa paligid. Napa hawak ako sa aking ulo dahil naka dama ako ng labis na pag kahilo. Umiikot na ang aking paningin, na hindi ko na kayang kumilos pa, pero kailangan ko nang maka uwi. Bigla akong nag-sisi na ganun na lang karami ang aking nainom kanina. Hanggang sa hindi ko na nakayanan—tuluyan ng nanlambot ang paa ko at hinintay na lang ang sarili na bumagsak sa sahig. Pero wala akong naramdaman. Doon ko lamang napag-tanto na may misteryosong tao, na naka hawak sa aking baywang, para lamang alalayan niya ako, na hindi bumagsak. Sumingkit ang aking mga mata para lamang kilalanin kong sino lamang iyon. Kahit anong pag kilala ko sakaniya, hindi ko talaga ito gaanong makilala at mamukhaan dahil dulot na rin nang aking kalasingan at blurred din ang aking paningin. Pero ito lamang ang aking masasabi, hindi maitatanggi, na guwapo ito. Hindi nag lalayo ang aming edad at naka- suot itong marangyang kasuotan, na halatang galing ito sa marangyang pamilya. "Are you okay, miss?" may kakaibang epekto para sa akin ang kaniyang malagong na tinig. Buong pag- alalay na napa hawak pa din ito sa akin, hanggang tuluyan na akong naka- tayo nang maayos. "A-Ayos lang talaga ako. Maraming salamat." Pabiro kong sinuntok ang matipuno nitong dibdib. Ay pak! Matigas sis! "Just be careful next time. Umuwi kana kong lasing kana!" Masungit nitong tinig at inayos ko ang aking kasuotan, na medyo nagusot na. Hindi ko akalain na pinapanuod pala ako nito sa aking ginagawa. "I like your outfit." Hindi ko alam kong maiinis ba ako sa sinabi nito? Ha? Gusto niya ang suot ko? Itong manang at pangit na design at burda? "Ang pangit naman ng taste mo sa kasuotan," dama ko ang pamumula ng aking pisngi sa kalasingan. May kong anong init at bultahe sa kalamnan ko—na madama ang mainit nitong palad na naka-hawak sa baywang ko. Nilapit ko pa ang sarili ko sa mesteryosong lalaki at tinitigan ito sa mata. "Can you kiss me?" Gumalaw ang addams apple nito sa sinabi ko. Why is he so hot? "What?" "Ang ibig kong sabihin. Kong pwede mo ba akong halikan." Ilang minuto akong nag hintay sa kaniyang sagot, pero wala akong natanggap. Siguro nagulat ito sa aking sinabi... "Oh my god. I'm sorry, nabigla ba kita? Sino ba naman ako para, huminggi nang halik sa'yo? Kahit nga siguro ikaw, mahihiya ka din na pakisamahan at halikan ako, dahil napaka pangit ko, hindi ba?" Dinaan ko na lang sa biro ang sinabi ko, pero may laman na katotohanan. Naroon ang pait at sakit sa binigkas ko sa panloloko sa akin ng nobyo ko. "Isa akong dakilang manang manamit at napaka p-pangit. Okay, I get it... Huwag mo na rin akong husgahan dahil alam ko naman na walang mag kakagusto sa akin dahil napaka- pangit ko." Tinuro ko ang sarili ko at luha na nag babadyang tumulo. "Pasensiya na. Kalimutan mo nalang ang sinabi ko." "No, you're beautiful," "Huh?" Kina-kurap ko naman ang sinabi nito. Ha? Hindi naman guni-guni iyon. "Maganda ka, hindi ka pangit." Dugtong pa nito. Naningkit na ang mata ko para lamang kilalanin ito. Guwapo nga siya at malakas ang dating. “Maybe between the two of us you’re the one who’s drunk,Hello, mister. Hindi ako maganda , okay? Ang pangit-pangit ko, hindi mo ba nakikita?" Gatong ko pa. "Look I am. I'm a pathetic nerd, na kina-iinisan nila sa School... Kaya nga ako, p-pinag pustahan nang nobyo ko, para pa-ibigin dahil wala akong kwenta. Napaka pangit k——-" hindi ko na natapos ang sasabihin ko nang hinigit ako palapit sakaniya kaya't napa diin ang aking dibdib sa malapad at matigas nitong katawan. Dama ko ang panginginig ng katawan ko na sobrang dikit nang mga katawan namin. Kahit simple lamang ang ginawa nito, sobrang lakas ng epekto no'n at dagdagan pa ng mabangong perfume na gamit nito. "B-Bakit?" Nag kadabuhol-buhol na ang aking dila, sa labis na kaba. Inalis nito ang suot kong nerd glass at tuluyan na nga ako, walang nakita. Nakita ko na lamang ang figure nitong napaka-blurry. "You know what? Maganda ka, sinong nag sabi na ang pangit mo?" Tila hini-hipnotismo niya ako sa boses nito, pinapasunod ako kong ano man ang gusto nito. "A-Ano? Hindi ako magand---" hindi ko na natapos ang sasabihin ko at siniil niya ako ng matamis at mainit na halik sa labi. Nakaka- lasing ang bawat halik na binigay niya sa akin. Pinikit ko na lang ang mata ko para damhin ang mainit na sandaling ayaw ko nang matapos. Natagpuan ko na lamang ang aking sarili, na kasama ang lalaking nakilala ko sa Bar, at doon ko nabigay ang sarili sakaniya. "Sleep tight, bunny." Nakita ko na lamang ang maitim pigura nito— na nilamon ng kadiliman sa silid. Nasa ibabaw ko ito at pareho kami hubo't-hubad "Mag kikita tayong muli," iyon na lang ang narinig kong binigkas nito bago ako tuluyan nilamon ng dilim. CHLOE'S POV "Chloe? Chloe?" Pinitik ni Nadya ang kaniyang kamay, na mabalik ako sa realidad. "Sorry Nadya." Kinagat ko ang aking ibabang labi at sinamaan na lamang ako ng titig ng aking pinsan. "Ano bang nangyayari sa'yo? Kanina pa ako nag sasalita,dito pero hindi mo naman ako pinapansin." Pinandilatan niya na lamang ako. ​"Pasensiya na talaga, inaantok lang kasi ako sa pag re-review kagabi." Pag sisinunggaling ko, pero hindi naman talaga iyon ang totoong dahil sinabi ko lamang iyon para hindi na siya mag tanong pa sa akin. Sa totoo lang, hindi ako naka tulog kagabi, sa kakaisip. Dalawang araw na ang nakaka lipas, simula no'ng nangyari sa akin sa Bar, na nakipag-talik ako sa isang lalaki na hindi ko man lang maayos na nakilala. Nagising na lamang ako kina-umagahan na ako na lang mag-isa sa silid, at wala na akong nakita kahit anino niya man lang sa silid na iyon. Hindi man lang ako nag karoon nang pag kakataon na makilala kong sino ba talaga siya. Kahit rin itsura niya, hindi ko rin matukoy talaga dahil napaka blurry ng kaniyang itsura at hindi ko na matandaan. Pero patuloy kong naririnig ang katagang binitawan niya nang sandaling iyon. "Mag kikita tayong muli," ​"Mag kikita tayong muli," Pinilig ko na lang ang aking ulo para iwaksi ang aking iniisip. Bakit ko ba iniisip ang bagay na iyon? Kaylangan ko na siyang kalimutan. Kalimutan ko nang ibaon sa limot ang nangyari sa aming dalawa, dahil isa lamang iyong pag kakamali. Hindi na muling mag cro-cross ang aming landas. "Ipag pahingga mo rin ang sarili mo, kahit walang exam araw-araw ka naman nag re-review." Anito at tumayo na siya. "Tara na? Mala-late na tayo sa susunod nating subject?" Aya nito at isa-isa na ring niligpit ng pinsan ko ang mga notebook at iba pa niyang mga gamit sa table. Napa-tingin ako sa relo ko, at tama nga siya. Malapit na mag simula ang susunod naming subject. Tumayo na rin ako sa aking kina-uupuan at niligpit ko na rin ang iba ko pang mga gamit. Sabay na kaming dalawa mag lakad papanhik sa aming susunod na silid. Ginala ko ang paningin ko at abala din ang ibang mga estudyante na kanya-kanya ang kanilang ginagawa. Nag aaral kami sa Apollo University. Ang sikat na Universidad dito sa Pilipinas. Maraming mayayaman, sikat at kilalang mga estudyante ang nag aaral sa skwelahan na ito. Kompleto din sa facilities, na wala kanang hahanap-hanapin pa. Napaka raming building rin, ikaw na makikita sa paligid. Kagaya nang napaka laking Cafeteria, Gym, Studio, Swimming pool, music-room, record room, clinic, Library, parking lot, running field at kong ano-ano pa. Marami din na mga estudyante ang mga matatalino dito at naka tuon lamang ang kanilang mga atensyon para mai-maintain ang kanilang grades. "Alam mo na ba ang balita, Chloe?" Sambit ng pinsan ko sa kalagitnaan ng kanilang pag lalakad. "Ano iyon?" Inayos ko ang suot kong glasses. "Rinig kong dumating galing States ang anak na lalaki, nang Chairman ng may-ari ng University na ito. At dito siya mag- aaral," sambit nito na labis naman akong nabigla sa sinabi niya. May anak silang lalaki? Well hindi naman maiwasan na malaman nila ang bagay na iyon dahil madalas din naming makita na dumadalaw ang anak ng chairman sa kanilang school, na si Mina. "Rinig kong usap-usapan sa isang block, na ngayon na raw mag sisimula papasok ang anak nang Chairman, Chloe. At naka lagay pang blind item, na napaka-guwapo daw ng anak ni Chairman." Kinikilig na turan ng pinsan ko na mapa-ngiwi na lamang ako sa naging reaksyon nito. Seryoso? Ganun na lang ba ka-impluwensiya ang anak ng may-ari para kiligin sila ng bonggang-bonga? "Sandali lang Nadya." Pigil ko. "Bakit?" "Pupunta lang ako sa restroom saglit." Saad ko, dahil naramdaman kong bigla ata ako naiihi. "Seriously Chloe, ngayon pa talaga? Malapit na mag simula ang klase natin. Alam mo naman na napaka higpit ni Mrs. Cheska sa late commers diba?" Paalala nito na malapit na silang dalawa sa silid , kong saan sila papasok. "I know, I know.. Mauna kana, susunod na lang ako sa'yo." Hindi ko na mapigilan pang mag hintay sa 3 hours na subject nila, na naiihi na talaga ako nang husto. Bakit ba kasi, ngayon ka pa sumabay? "Bilisan mo ha?" Tumango ako at nag mamadali akong tumakbo para pumunta sa comfort room. Medyo may kalayuan din iyon, na kong hindi ako mag madali, baka tuluyan na akong ma-late sa susunod kong subject. Panay-takbo na lamang ang aking ginawa at hindi ko na inalintana ang ibang estudyante na maka bunggo at maka salubong ko. Sa aking pag tatakbo, hindi ko namalayan na may nabunggo ako na sanhi tumilapon ang hawak kong gamit na hawak ko. Rinig ko ang malakas na tunog na pag kabagsak, ng gamit ko. "I'm sorry. Sorry talaga." Kinapa ko ang sa sahig ang tumilapon kong mga libro kasabay na nahulog din ang suot kong salamin. Asan ba kasi iyon? "Asan kana ba?" Patuloy kong kinapa para abutin ang mga gamit ko. Bakit ngayon kapa sumabay? "Ayos ka lang ba, miss?" Malagong nitong tinig na boses lalaki pala siya. Ramdam ko rin na tumulong na rin sa pag pulot ng mga libro na hawak ko ang taong naka bunggo ko. ​"Here, let me help you." Anito, at kinuha niya na ang iba kong mga gamit na nag kalat, na hindi ko na makita. Nang matapos niya ng pulutin ang mga iyon, binigay niya sa akin ang ilan na mga gamit na tumilapon ko kanina. ​"Maraming salamat." Saad ko. Tinignan ko ang misteryosong lalaki sa harapan ko at hindi ko maaninag ang kaniyang itsura. ​"Walang-anuman.. I think I saw you somewhere," saad nito, na sumingkit ang mata ko. ​"Ha? Ako? Pasensiya na talaga pero hindi kita kilala.. Sino ka ba? Nag kita na ba tayo?" Pilit kong kinikilala ito, pero wala eh. Napaka blurry ng aking paningin. Blurry lamang na pigura ang nakikita ko. ​"Hindi mo na ako nakilala kaagad?" Napa-iling niyang sambit. Figure lamang na malabo ang nakikita ko. Masasabi ko na maganda ang kaniyang pangangatawan. May pinulot pa ang lalaki sa lapag at nag lakad, palapit sa kinaroroonan ko. Napa pikit ako dahil sinuot niya pala sa aking mata ang suot kong salamin. ​"So ngayon nakilala mo na ako? Bunny?" Namilog ang aking mga mata nang maalala ko ang kaniyang tinig. Naka tayo sa harapan ko ang napaka guwapong lalaki, at naka suot siya nang uniforme, na kagaya ng pang boys uniforme. Sandali? Siya ba? Siya ba yung naka talik kong lalaki no'ng gabing iyon? Anong ginagawa niya dito? Paano?