My girl ของขวัญของศิลา

บ้านหลังใหญ่ด้านในสุดของโครงการหมู่บ้านจัดสรรที่มีพื้นที่มากถึง 1 ใน 3 ของโครงการ รถตู้สีดำคันใหญ่วิ่งเข้ามาจอดภายรั้วหน้าบันไดทางขึ้นตัวบ้าน โดยมีชายเลยวัยกลางคนยืนรอพร้อมกับบรรดาแม่บ้านที่รออย่างใจจดใจจ่อ " มากันแล้วค่ะ " ละมัยหลานสาวหัวหน้าแม่บ้านพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น ทันทีที่รถวิ่งเข้าประตูใหญ่มา " จะน่ารักเหมือนในรูปมั๊ยนะ " ป้าไพรหัวหน้าแม่บ้านว่ายิ้ม ๆ เพราะคุณหญิงว่านโฆษณานักหนาว่าหนูของขวัญน่ารัก ช่างพูดแต่ภาษาไทยน้องไม่ค่อยชัดนักต้องช่วยกันสอนแล้วจะมาอยู่ด้วยที่นี่ช่วงก่อนเปิดเทอมพวกเธอเลยตื่นเต้นกันใหญ่ " น่ารักสิ ป้าเค้าหลงจะตายนี่ถึงขั้นบินไปรับเองเชียว " ท่านภูษิตว่ายิ้ม ๆ มองตามรถคันใหญ่ที่กำลังวิ่งเข้ามาภายในบ้าน และทันทีที่รถจอดประตูทั้ง 2 ด้านเปิดออกพร้อมกันก็ปรากฎร่างเล็ก ๆ บาง ๆ นั่งยิ้มอยู่ข้างในรถคันหรู " Hello baby. " คนเป็นลุงทักขึ้นมาก่อนทำให้เด็กสาวยิ้มจนตาหยีแล้วเอ่ยตอบ " hi. " " น้องขวัญ ภาษาไทยค่ะลูก " คนเป็นป้ากระซิบข้างหูยิ้ม ๆ เพราะขณะที่นั่งมาในรถเธอพยายามสอนหลานให้ใช้ภาษาไทยที่บ้านเพราะคนในบ้านส่วนใหญ่ไม่เข้าใจภาษาอังกฤษ มันจะเป็นอุปสรรคเวลาสื่อสารกันและให้เหตุผลว่าเป็นคนไทยภาษาไทยต้องชัดนะคะ " อุ่ย ! สวัสดีค่ะคุณลุง " เสียงใส ๆ เอ่ยขึ้นพร้อมกับยกมือไหว้แล้วจับประตูรถเตรียมก้าวลง ท่านภูษิตรีบเดินเข้ามายื่นมือให้หลานตัวเล็กจับพยุงลงรถแล้วเอื้อมจับมือคุณหญิงว่านลงมาจากรถ เด็กสาวร่างเพรียวบางในชุดเสื้อแขนยาวคอเต่าสีขาวกระโปรงยีนส์สีดำเสมอเข่า ตากลมโตรับกับขนตางอนยาวธรรมชาติของเธอ ปากนิด จมูกหน่อยบวกกับผิวขาวใสที่เห็นเส้นเลือดฝอยที่แก้มจาง ๆ ยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตรส่งให้ทุกคนที่ยืนพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้อย่างนอบน้อม จนเหล่าแม่บ้านและคนดูแลสวนตกใจรับไหว้กันแทบไม่ทัน " สวัสดีค่ะ น้องของขวัญนะคะ " เสียงหวาน ๆ เอ่ยแนะนำตัวพร้อมกับยิ้มให้อย่างน่ารักจนผู้ใหญ่ต่างเอ็นดู " เข้าบ้านกันก่อนเถอะลูก คุณปู่รอน้องขวัญอยู่ในบ้านนะคะ " คุณลุงษิตของหลานสาวเอ่ยชวนพร้อมกับลูบหัวหลานสาวอย่างเอ็นดู " คุณปู่... " เด็กน้อยว่าอย่างตื่นเต้นเธอดีใจที่จะเจอคุณปู่ของเธอมากที่สุดเพราะคุณปู่ใจดีกับเธอเสมอและเป็นคุณปู่นี่แหละที่เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เธออยากมาเมืองไทยสักครั้ง คุณปู่เล่าเรื่องประเทศไทยให้เธอฟังทุกครั้งที่ไปหา แล้วดูเหมือนคุณปู่จะมีเวลาให้เธอมากกว่าแด๊ดกับมี๊ที่อยู่กับเธอทุกวัน แต่ก็ทำงานแทบจะตลอดเวลาแล้วให้เธออยู่กับพี่เลี้ยงต่างชาติมาตั้งแต่จำความได้เลยทำให้ภาษาไทยของเธอกระท่อนกระแท่นเหมือนทุกวันนี้ " สวัสดีของขวัญของปู่ " ชายสูงวัยที่นั่งอยู่บนโซฟายาวในห้องนั่งเล่นเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นร่างบาง ๆ คุ้นตาเดินเข้ามากับลูกชายและลูกสะใภ้ ทำให้คนที่นั่งร่วมห้องอยู่ก่อนขมวดคิ้วเข้าหากัน " คุณปู่สวัสดีค่ะ " เด็กสาวยกมือไหว้อย่างน่ารักแล้ววิ่งเข้าหาอ้อมแขนอบอุ่นของชายสูงวัยพร้อมกับหอมแก้มอย่างแสนคิดถึง " ยินดีต้อนรับสู่ประเทศไทยนะลูก เดินทางเหนื่อยมั๊ย " คุณปู่ถามอย่างอบอุ่นพร้อมกับยกมือลูบผมเปียของเด็กสาวเบา ๆ " น้องขวัญไม่เหนื่อยค่ะ " เงยหน้าขึ้นตอบพร้อมกับส่งยิ้มน่ารักให้ " อ้าว ! คุณศิลากลับบ้านได้ด้วยหรือลูก " คุณหญิงว่านอุทานอย่างตกใจเมื่อเห็นลูกชายนั่งอยู่ที่โซฟาเดี่ยวข้างคุณปู่เพราะปกติลูกชายจะไม่ค่อยเข้าบ้านเวลานี้เท่าไหร่นัก " ก็... (เหลือบตามองคุณปู่นิดนึง)​คุณปู่บอกว่าแม่จะกลับให้มากินข้าวด้วยกันครับ " ชายหนุ่มตอบแม่แต่ตายังมองหลานสาวคุณป้าพรางขมวดคิ้วอย่างใช้ความคิด " อ๋อ... งั้นก็ดีเลย น้องขวัญลูก นี่พี่ศิลานะคะ หนูสวัสดีพี่เขาก่อนค่ะลูก " คุณป้าบอกหลานสาวยิ้ม ๆ " สวัสดี ศิลา " เด็กสาวเอ่ยทักพร้อมกับยกมือไหว้แล้วมองหน้าตากลมแป๋วรอให้ชายหนุ่มทักตอบ... แต่ก็เงียบ >~ " เค้าชื่อของขวัญ เค้าอายุ 13 ปี เกรด 7 " เสียงเล็ก ๆ แนะนำตัวเองแล้วเงียบรอฟังเสียงตอบกลับ ..... " คุณป้าคะ ศิลาพูดได้มั๊ยคะ " หันมาถามป้างง ๆ " พี่ศิลาพูดได้ลูก " คุณหญิงว่านตอบอย่างเอ็นดู " อ่อ... โอเค " พยักหน้าเข้าใจแล้วหันกลับไปซบอกอุ่น ๆ ของคุณปู่แล้วกระชับรอบเอวแน่นขึ้น ขณะที่คุณปู่ยกมือลูบหัวให้อย่างอ่อนโยน " ไพรเอ้ย... เตรียมตั้งโต๊ะเย็นเลย " ประมุขของบ้านตะโกนสั่งหัวหน้าแม่บ้านแล้วหันไปคุยเรื่องการเดินทางของป้าและหลานตลอดจนกำหนดเปิดเรียนของเจ้าตัวเล็กที่นั่งคุกเข่าหน้าโซฟากอดเอวคุณปู่อยู่ " คุณพ่อครับ หลับแล้วนะนั่น " ท่านภูษิตบอกพ่ออย่างขำ ๆ ที่ตอนนี้คนไม่เหนื่อยหลับไปแล้วเรียบร้อย " อ้าว... ข้าวเย็นยังไม่ได้กินเลย ยังไงล่ะทีนี้เจ้าตัวเล็กเอ๊ยแล้วบอกไม่เหนื่อย " คุณปู่ว่ายิ้ม ๆ อย่างเอ็นดู " งั้นเดี๋ยวผมพาหลานไปนอนก่อนครับพ่อ " ท่านภูษิตว่าพรางขยับจะลุกขึ้นมาอุ้มหลานสาว " ผมอุ้มให้ก็ได้ " คนที่นั่งเงียบคุกเข่าลงข้างโซฟาแล้วช้อนร่างเล็ก ๆ ไว้ในอ้อมแขนอย่างเบามือก่อนลุกขึ้นยืนเต็มความสูง " ไปห้องไหน " " ห้องติดกับห้องเราน่ะลูก " คุณแม่เป็นคนตอบชายหนุ่มหมุนตัวอุ้มร่างเล็ก ๆ นั้นออกไปทันที ละมัยจึงวิ่งตามเพื่อไปเปิดประตูห้องไห้ชายหนุ่มแทบไม่ทัน " หึ ! นึกว่าจะปล่อยให้พ่อมันอุ้ม " คุณปู่มองตามหลังหลานชายว่ายิ้ม ๆ " แล้วทำไมพ่อลูกชายเข้าบ้านได้ล่ะคะ วันนี้ไม่พาแม่แมรี่ไปถลุงทรัพย์หรือไง " คุณหญิงว่านถามถึงลูกชายพร้อมกับแขวะไปถึงคู่ควงคนล่าสุดของลูกชายที่ขยันขอนั่นนี่เหลือเกิน ขอแม้แต่ให้พาเข้าบ้านซึ่งเป็นสิ่งเธอห้ามเด็ดขาดเพราะคนที่จะเข้าบ้านนี้ได้ต้องเป็นลูกสะใภ้จริง ๆ ของบ้านเท่านั้น " ก็ให้มันไปสิ พ่อจะตัดบัตรเครดิตมันทุกใบ ยึดรถมันทุกคัน " ประมุขบ้านว่าขึ้น " คอยดูต่อไปแล้วกันมันจะเป็นยังไง แล้วเจอหน้ากันกี่นาทีถึงได้เสนอตัวอุ้มน้องไปนั่น " คุณปู่พูดขึ้นอย่างขำ ๆ พร้อมกับยิ้มมุมปากอย่างพอใจกับการเจอกันอีกครั้งในรอบ 13 ปี ของคนทั้งคู่ " แล้วทางนั้นเป็นไงล่ะ " ท่านภูษิตเอ่ยถามภรรยาถึงน้องรักที่กำลังประสบปัญหาทางธุรกิจโดนพี่ชายต่างมารดาโกงหลายร้อยล้านจนคู่ค้าฟ้องล้มละลายและยังทำเอกสารปลอมขายทรัพย์สินไปหลายรายการ แม้กระทั่งบ้านที่อาศัยอยู่ทุกวัน " ว่านให้ทนายของเราช่วยจัดการอยู่ค่ะ แต่เรื่องที่คุณพ่อเสนอเนมไม่เอาค่ะคุณพ่อ เนมบอกว่าขอล้มแล้วตั้งต้นใหม่ดีกว่าไม่อยากเห็นแก่ตัวที่จะเอาลูกมาขายกินค่ะ เนมเขาเชื่อว่าถึงเขาจะไม่มีให้ลูกในอนาคต แต่น้องขวัญเธอจะสามารถสร้างมันขึ้นมาได้ ส่วนเรื่องค่าใช้จ่ายของน้องขวัญเนมเขาเก็บไว้ให้ทุกเดือนตั้งแต่เกิดเป็นชื่อของน้องขวัญเอง บัญชีนี้ไม่มีผลกระทบค่ะแล้วน่าจะพอใช้ไปจนกว่าจะจบปริญญาตรีแล้วกว่าน้องขวัญจะจบ เนมจะพยายามสร้างธุรกิจเล็ก ๆ ขึ้นมาใหม่ แต่ระหว่างนี้ต้องฝากเราดูแลน้องขวัญไปก่อนค่ะคุณพ่อ " ลูกสะใภ้เล่าให้ฟังหน้าเศร้าถึงการปฏิเสธข้อเสนอของน้องรักสามีที่คุณพ่อสามีเธอเสนอให้ " อืม... งั้นก็แล้วแต่วาสนาเถอะนะ เจ้าของขวัญของปู่ ปู่จะดูแลเจ้าเองงั้นเอาอย่างนี้ พ่อจะโอนหุ้นส่วนของพ่อแบ่งเป็น 2 ส่วนให้เจ้าศิลาครึ่งนึง น้องขวัญครึ่งนึง ส่วนสัญญาเดิมที่เคยสลักหลังกันไว้จะไม่เปลี่ยนแปลงจนกว่า ศิลาหรือน้องขวัญจะมีครอบครัวไปเราจะทำตามสัญญานั้น ลูก ๆ จะว่ายังไง " คุณปู่ปรึกษาลูก ๆ เพราะท่านก็ห่วงเด็กสาวอยู่มากเหมือนกัน " ก็แล้วแต่คุณพ่อเถอะครับผมไม่มีปัญหา เนมก็ถือว่าเป็นน้องรักของผมครอบครัวเราผูกพันกันมานาน ผมก็อยากช่วยมันเหมือนกันเดี๋ยวผมคิดว่าคงต้องไปหามันเร็ว ๆ นี้แหละ " ลูกชายตอบผู้เป็นพ่ออย่างจริงจัง " หรือจะเอาอย่างนี้ดี พ่อจะคุยกับศิลาเอง " คุณปู่อย่างตัดสินใจ " ไม่ได้ค่ะคุณพ่อ เนมไม่ยอมค่ะ ว่านคุยแล้ว เนมไม่อยากให้เราบังคับศิลาค่ะทุกอย่างต้องอยู่ที่ใจไม่ใช่บังคับ เนมไม่อยากทำลายอนาคตศิลาเพื่อตัวเองค่ะแล้วอีกอย่างน้องขวัญก็เด็กมากถ้าผิดพลาดขึ้นมาลูกเราจะเจ็บกันทั้ง 2 ฝ่ายนะคะ แล้วเราจะมองหน้ากันไม่ได้ค่ะคุณพ่อ " " เฮ้อ... " คุณปู่ถอนหายใจอย่างหนักหน่วง ~~~~~~~~~~