เมื่อรัก เหลือร้าย

ภายในโรงแรมชื่อดังประจำจังหวัด เหล่าพนักงานต่างจับกลุ่มคุยกันถึงผู้บริหารคนใหม่ ที่เข้ามาซื้อกิจการที่กำลังระส่ำระส่ายจนต้องประกาศขายหุ้นโรงแรม ใครๆต่างก็เล่าลือว่าผู้บริหารคนใหม่เขี้ยวมาก ดุ และไม่มีความปราณี ทำผิดคือไล่ออกสถานเดียว ใครได้ยินต่างเสียวสันหลัง โดยเฉพาะ อิริยา ที่เพิ่งด่าแขกที่เข้าพักไปสดๆร้อนๆ “แย่แน่ ถ้าผู้บริหารคนใหม่รู้ พี่มีหวังโดนไล่ออกแหง” อาย หรืออิริยา หญิงสาววัย 27 ปี เธอทำหน้าที่ดูแลประสานงานของโรงแรม พูดกับเพื่อนร่วมงานด้วยใบหน้าซีดเซียว เธอเพิ่งด่าลูกค้าชาวต่างชาติ ที่ลวมลามพนักงานไปเมื่อเช้า “พี่อาย หนูได้ยินพวกผู้บริหารพูดกันว่า เขามาที่นี่ เพื่อจัดการเรื่องนี้โดยเฉพาะเลยนะคะ” ฟรอร์นโรงแรมที่เรียนมาด้วยกันแต่เป็นรุ่นน้อง พูดตอกย้ำให้ อิริยาหน้าซีดหนัก เธอทำงานดีมาตลอด ถ้ากล้าไล่ออกเพราะเรื่องนี้ เธอก็จะลาออก ไม่สิ! เธอไม่ผิดนะ แค่ปกป้องพนักงานด้วยกัน ถ้าจะผิดต้องเป็นไอ้เ*******ูนั่นสิ เธอไม่ออกเด็ดขาด “พี่อายสู้ๆนะคะ” พนักงานทำความสะอาดที่ได้อิริยาช่วยไว้ พูดด้วยใบหน้ารู้สึกผิด เธอเองก็ไม่อยากตกงานพอๆกัน แต่เข้าไปช่วยไม่ได้ เพราะไม่มีตำแหน่งมากพอ ที่จะสามารถออกเสียงช่วยอิริยาได้ “แง๊!” อิริยาเบ้หน้า เธอทำงานที่นี่มาห้าปีแล้วนะ ตั้งแต่เพิ่งจบ สู้รบกับพนักงานด้วยกัน จนฝ่าฝันมาถึงตำแหน่งนี้ได้ มันยากนะรู้ไหม ปกติเรื่องแบบนี้มันมีอยู่ตลอด แขกที่ทำตัวไม่ให้เกียรติและไม่เคารพพนักงานเธอด่าแหลก เพราะพนักงานของเธอก็เป็นคน เธอก็ต้องปกป้อง แต่ไม่เคยด่าแบบไร้เหตุผล และไม่เคยโดนทัณฑ์บนเลยสักครั้ง แต่พอผู้บริหารคนใหม่มา ทุกอย่างกลับไม่เป็นอย่างที่เคย เธอถูกลงโทษให้พักงานทันที และอีกไม่กี่นาที ก็ต้องเข้าไปฟังผู้บริหารคนใหม่ สำเร็จโทษที่ตัวเองไม่ได้ก่อ “คุณอิริยา เชิญที่ห้องประชุม” อิริยาได้ยิน แต่ยังยืนนิ่ง มองคนที่เข้ามาทำงานแทนผู้บริหารคนใหม่ ได้เพียงหนึ่งอาทิตย์ด้วยสายตาเรียบเฉย แต่บอกได้เลยว่าหัวใจเธอกำลังสั่น เธอตกงานตอนนี้ไม่ได้ไง “…..” “ขอเวลาห้านาทีนะคะ” เลขาคนนั้นถอนหายใจนิดๆ ก่อนจะเดินนำเข้าไปรอในห้องประชุม อิริยาเดินไปอีกทาง เพื่อเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัว เสร็จแล้วก็ออกมาแต่งหน้าให้เข้มกว่าเดิม ไหนๆก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว ขอออกแบบสวยๆหน่อยเถอะ บอกเลยว่าทำงานอยู่ที่นี่ เธอไม่มีโอกาสได้แต่งตัวสวยเลย ได้แต่แต่งหน้าแบบสุภาพ ซึ่งบอกเลยว่ามันขัดใจเธอมาก ทั้งจืดชืดและไร้สีสัน อิริยาเดินอย่างมาดมั่น เปิดประตูเข้าไปในห้องประชุม มองบรรดาผู้บริหารทั้งหมดด้วยสายตาไม่เกรงกลัว เธอทำงานดีมาตลอด แม้จะเป็นเพียงผู้จัดการโรงแรมแต่คิดว่าตัวเองทำงานดีกว่าผู้บริการพวกนี้ ที่ไม่ค่อยเข้ามาที่นี่เลย ถ้าไล่เธอออกเพียงเพราะเหตุผลเรื่องนั้น เธอตั้งใจจะฉะเต็มที่ก่อนแล้วค่อยออก “นั่งสิ” น้ำเสียงนุ่มทุ้ม ดังมาเก้าอี้ตัวที่หันหน้าออกนอกหน้าต่าง ร่างกายถูกเก้าอี้ตัวใหญ่บดบัง ไม่ได้ทำให้อิริยารู้สึกอะไรทั้งนั้น แม้น้ำเสียงจะคุ้นหูแปลกๆ แต่เธอก็ไม่ได้สงสัยอะไรเลย รวมถึงไม่ได้ทำตามด้วย เธอยังคงยืนอยู่ที่เดิม ด้วยสีหน้าแบบเดิม ก่อนจะเริ่มเปิดปากพูด เมื่อเห็นว่าทุกสายตาหยุดอยู่ที่ตัวเอง “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันถนัดยืนคุยมากกว่า” อิริยาตอบกลับเสียงเรียบ เรื่องยืนเธอถนัด เพราะยืนมาตลอดตั้งแต่ทำงานที่นี่ ให้ยืนต่ออีกสักชั่วโมงก็ไหว เพราะต่อไปเธอคงไม่มีเรื่องให้ยืนแล้ว “งั้นเริ่มประชุมเลยนะคะท่าน” เลขาสาวถามเจ้านายที่ยังคงนั่งอยู่แบบเดิม เธอแปลกใจนิดหน่อยที่เจ้านายเอาแต่นั่งอยู่ท่านั้น ทิวทัศน์ด้านนอกมันมีอะไรน่าสนใจนักหนาถึงไม่ยอมหันกลับมามองคนในห้อง เธอได้แต่เก็บความสงสัยไว้แล้วทำหน้าที่แทนเขาต่อ “เท่าที่ทุกท่านทราบกันดี ว่าคุณอิริยาได้กล่าววาจาล่วงเกินแขกที่เข้าพัก จนโดนสั่งให้พักงานทันที แต่เนื่องจากท่านได้ตรวจสอบแล้วว่า ที่คุณอิริยาทำนั้นเป็นเพราะต้องการช่วยพนักงานที่โดยลวมลาม จนเกิดมีปากเสียงกับแขก แม้จะมีความผิด แต่ก็ไม่ถือว่าเป็นความผิดทั้งหมด ท่านจึงอยากเสนอให้ช่วงที่เธอโดนพักงาน ย้ายเธอมาช่วยงานในตำแหน่งงานที่ดิฉันดูแลอยู่คะ ผู้บริหารท่านอื่นมีความเห็นว่ายังไงคะ” เลขาสาวเก็บซ่อนความไม่พอใจไว้ เมื่ออ่านข้อความที่แสดงถึงความต้องการของเจ้านายอีกครั้ง ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้น เธออ่านมันไปแล้วถึงสองรอบ ไม่ชอบใจที่เธอกำลังจะโดนผู้หญิงคนนั้นแย่งงาน และแย่งที่ว่างข้างกายของเจ้านายไปด้วย “เดี๋ยวสิคะ! ต้องถามฉันไม่ใช่เหรอ ว่าคิดเห็นกับเรื่องนี้ยังไง แม้จะเป็นเพียงพนักงาน แต่ฉันเป็นถึงผู้จัดการที่นี่ เรื่องที่มันเกี่ยวกับการทำงาน ต้องถามฉันก่อนไม่ใช่เหรอ ว่าฉันสามารถทำตามสิ่งที่คุณพูดได้หรือเปล่า ไม่ใช่ย้ายงานฉันเองแบบนี้ ถ้าฉันทำไม่ได้หรือทำได้ไม่ดี ก็คงหนีไม่พ้นเอามันมาเป็นเหตุผลไล่ฉันออก ฉันไม่ทำค่ะ ฉันไม่เคยทำงานเลขา” อิริยาตอบด้วยน้ำเสียงชัดถ้อยชัดคำ เธอไม่เห็นด้วยและมีสิทธิ์ออกความเห็น เพราะนี่เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับหน้าที่การงานของเธอโดยตรง “คุณเป็นเพียงผู้จัดการ ซึ่งตำแหน่งมันต่ำกว่าผู้บริหารอยู่แล้วค่ะ” “แต่ผมเห็นด้วยกับเธอนะ คุณอิริยาทำงานเลขาไม่เป็น ถ้าจะพักก็ให้เธอพักไปเลยไม่ดีกว่าเหรอ หรือไม่ก็ให้เธอทำงานปกติ เพราะไหนๆนี่ก็ไม่ใช่ความผิดเธอ” พิทักษ์พงค์ที่เพิ่งมีรายชื่อเข้าบอร์ดบริหารปีแรก แต่มีโอกาสได้สัมผัสการทำงานของอิริยาก่อนหน้านั้น ออกความเห็นพลางส่งยิ้มให้กำลังใจผู้หญิงที่ตัวเองแอบชอบ “ไม่ได้ค่ะ! แขกคนนั้นเป็นคนมีชื่อเสียง ถ้าทราบว่าทางเราไม่จัดการเรื่องนี้ แล้วปล่อยให้เธอทำงานอยู่แบบเดิม คงไม่ดีต่อชื่อเสียงของโรงแรมเราแน่ค่ะ” เรมิตา เลขาสาวพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เธอไม่ชอบใจอิริยาเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ยิ่งมีคนออกหน้าปกป้องเธอที่ทำเรื่องไม่เหมาะสม ยิ่งไม่ชอบใจเข้าไปใหญ่