พ่ายรักแทนคุณ

พ่ายรักแทนคุณ บทที่1 ลิลลดา “อีลิน! อีลิน! อีลินโว๊ย!” น้ำเสียงของลัดดาตะโกนเรียกบุตรสาววัยเจ็ดขวบกว่าดังลั่นสลัม ทำให้ผู้คนที่พักอาศัยอยู่ในระแวกนั่นต้องชะโงกหน้าออกมามอง แต่พอเห็นว่าเป็นลัดดาขี้เมาประจำซอย ก็ได้แต่มองแล้วถอนหายใจอย่างระอา ไม่สนใจเหมือนอย่างเคย “จ๋าแม่” เด็กน้อยแต่งกายมอมแมมรีบเดินออกมาจากครัวบ้านไม้ เข้าไปประคองมารดาที่ยืนโงนเงนทรงกายแทบไม่อยู่ ในมือถือขวดสุรา แกว่งไกวไปมาแล้วกระดกลงคอรวดเดียว ราวกับเป็นน้ำเปล่าไร้แอลกอฮอล์ ลัดดาโยนขวดทิ้งข้างฝาบ้านแล้วกระชากแขนบุตรสาวแรง ๆ “ไปซื้อเหล้าให้กู!” “ตอนนี้ลินไม่มีเงินเลยจ้ะแม่” เด็กน้อยเบ้หน้าจะร้องไห้ หวาดกลัวใบหน้าถมึงทึงของมารดา หวั่นใจกับสีหน้าท่าทางนี้ ถ้าท่านไม่พอใจหล่อนคงไม่พ้นโดนตีเป็นแน่ “มึงว่าไงนะ?” ลัดดาเสียงห้วนมองลูกสาวอย่างไม่พอใจ “ลินไม่มีเงินเลย น้าปรางยังไม่ได้จ่ายค่าขายพวงมาลัยให้ ลินก็เลยยังไม่มีมาซื้อของให้แม่” “มึงไปทำงานทำหอกอะไรไม่ได้เงิน มึงนี่เกิดมารกโลกจริง ๆ” ลัดดาเสียงกร้าวมองลูกสาวราวจะกินเลือดกินเนื้อ ลิลลดาตัวสั่นก้มหน้า ปกติเธอไปขายพวงมาลัยให้น้าปรางเธอจะได้เงินค่าจ้างกลับมา แต่วันนี้ที่ไม่ได้ เพราะน้าปรางไปธุระยังไม่กลับ น้าปรางให้เธอรออยู่ที่ร้าน แต่เพราะเธอห่วงแม่ก็เลยรีบกลับมาหุงข้าวผัดผักบุ้งไว้ให้ เผื่อเวลาที่แม่กลับมาบ้าน ท่านเกิดหิวจะได้กินเลยไม่ต้องรอ “เดี๋ยวน้าปรางมา ลินจะ…โอ๊ย!” ร่างเล็กถูกเหวี่ยงไปชนกระถางต้นไม้บ้านตรงข้ามอย่างแรง “มึงนี่นรกส่งมาเกิดจริง ๆ ชีวิตกูที่มันพังเพราะมึงคนเดียวอีลูกเวร!” ลัดดาด่าทอด้วยถ้อยคำเผ็ดร้อนเดินเข้าไปในบ้าน เด็กน้อยร้องไห้ ปล่อยน้ำตาไหลร่วงริน ออกมาอย่างเสียใจ “อีลินอีลูกเวร มึงเกิดมาทำไม มึงทำให้ชีวิตกูพัง อีลูกเวร!” เสียงมารดาขี้เมาโวยวายอยู่ด้านใน แว่วเข้ามาในโสตประสาท ตั้งแต่จำความได้ ลิลลดาก็ไม่เคยได้รับความรักจากแม่เลย สิ่งที่เธอได้รับคือความเกลียดชัง ท่านเกลียดที่เธอเกิดมาทำลายชีวิต ทำทุกอย่างในชีวิตพัง เสียงดังด่าทอเงียบไปแล้ว ลิลลดาค่อย ๆ พยุงร่างตัวเองลุกขึ้นยืน มองรองเท้าที่เธอสวมใส่มันขาดเพราะถูกเหวี่ยงเมื่อครู่ เธอหยิบรองเท้าเก่า ๆ ของตัวเองขึ้นมากอด รองเท้าคู่นี้เธอรักมาก ขาดไม่รู้กี่ครั้ง ซ่อมแซมไม่รู้กี่หน แต่เธอก็สวมใส่มันตลอด เพราะซ่อมแล้วมันก็ยังใส่ได้ ก็ไม่จำเป็นต้องซื้อใหม่ ลิลลดาจำได้ว่ามีคนใจดีซื้อให้ตอนขายพวงมาลัยเมื่อสามปีที่แล้ว เธอยังจำได้ไม่ลืม คุณลุงกับพี่ใจดีคนนั้นเป็นคนมอบรองเท้าคู่นี้ให้เธอเอง แม้มันจะเก่าไปบ้าง แต่มันก็ดีกว่าไม่มีอะไรใส่ แล้วยืนอยู่บนพื้นถนนร้อน ๆ เด็กน้อยถอนหายใจก่อนจะหมุนตัวเดินตรงไปที่ร้านของน้าปราง เป็นจังหวะเดียวกันกับปรางแก้วกลับมาที่ร้าน ลักษณะเป็นเพิงหมาแหงน ไม่ได้ทำให้มีความแข็งแรงมั่นคงอะไร “โทษทีนะลิน น้าวุ่นวายอยู่กับพาอาหมัดไปโรงพยาบาล กว่าจะได้กลับมาก็มืดค่ำเลย” “ไม่เป็นไรค่ะน้าปราง” “อ่ะเงินค่าขายพวงมาลัย” ปรางแก้วยื่นเงินจำนวนร้อยห้าสิบบาทให้ “ขอบคุณค่ะน้าปราง” เด็กน้อยยกมือไหว้อย่างนอบน้อม ปรางแก้วมองลิลลดาด้วยสายตาเวทนา แม้เงินที่จ่ายมันจะน้อยมาก แต่ถ้าจ่ายมากกว่านี้เธอก็ไม่ไหว ขายพวงมาลัยตามไฟแดงก็ใช่ว่าจะได้เงินเยอะ หักลบกลบหนี้ก็เหลือไม่มาก “น้าซื้อสมุดกับดินสอมาให้ เผื่ออยากวาดอยากเขียนอะไร” “ขอบคุณค่ะน้าปราง” ยกมือไหว้อย่างสำรวม แม้จะเป็นเด็กแม่ไม่สั่งสอน พ่อไม่มี แต่หล่อนก็เคยถูกครูสอน ว่ารับของจากผู้ใหญ่ต้องไหว้ “เรียนอยู่ชั้นไหนแล้ว?” “จะขึ้นปอสองแล้วค่ะ” “ตั้งใจเรียนนะ ต่อให้มีอุปสรรคมากแค่ไหนก็ต้องอดทน หนูต้องอ่านออกเขียนได้ จะได้ไม่มีใครหลอก” “ค่ะน้าปราง” เด็กน้อยพยักหน้าแล้วถอนหายใจออกมา หัวก็คิดไปถึงตอนเข้าเรียนอนุบาล วันนั้นคนในสลัมพาลูกไปสมัครเรียนที่โรงเรียน เป็นวันที่เเม่ของเธอเมาหัวราน้ำ ไม่สนใจอะไรเลย ทั้งที่เธออยากไปเรียนกับเพื่อนใจจะขาด ดีที่มีคุณป้าบ้านเช่าคนก่อนพาไปสมัครเรียน ลิลลดาจำได้ว่าวันนั้น หล่อนกอดป้าคนนั้นร้องไห้ ดีใจที่ตัวเองได้มีโอกาสได้เรียนหนังสือเหมือนกับคนอื่นเขา แม้จะมีสมุดหนังสือไม่ครบ แต่หล่อนก็เป็นคนหัวดี พยายามจดจำคำสอน ครูสงสารก็ซื้ออุปกรณ์การเรียนให้ บางครั้งมีทุนการศึกษา ลิลลดาก็ได้รับทุกปี แต่หลังจากนั้นเธอกับแม่ก็ได้ย้ายบ้านมาเช่าที่ใหม่ เพราะบ้านเช่าหลังเดิมแม่ของเธอไม่จ่ายค่าเช่าเป็นปี ทำให้เจ้าของบ้านไม่อาจที่จะให้พักอาศัยอยู่ต่อได้ หล่อนกับแม่จึงต้องระเห็จมาอยู่บ้านเช่าใหม่ ที่มันย่ำแย่กว่าเดิม ลิลลดาช่วยปรางแก้วเอาของไปไว้ จากนั้นก็รีบขอตัวไปที่บ้าน มารดานอนเกาพุงผ้าถุงถลกขึ้นจนเห็นกางเกงใน เด็กน้อยถอนหายใจแล้วรีบจัดแจงกางมุ้งให้ เพราะกลัวยุงจะกัดคนเมา หลังจากทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ลิลลดาก็รีบไปเปิดกล่องลัง หยิบชุดนักเรียนตัวเก่าออกมากอด มันเป็นชุดนักเรียนที่คนระแวกนั้นเอามาบริจาคให้ ซึ่งเธอก็เก็บเอาไว้เป็นอย่างดีเพราะกลัวแม่เอาไปเช็ดเท้า ทำเป็นผ้าขี้ริ้ว มือเล็ก ๆ รีบหยิบชุดไปซักบิดให้หมาดที่สุด เธอมองดูชุดนักเรียนที่ตากอยู่บนราวมีน้ำหยดลงมา แล้วยิ้มออกมาอย่างสุขใจ ช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอม ทำให้ลิลลดาได้มาทำงานช่วยหาเงินเลี้ยงดูครอบครัว ถึงแม้ค่าจ้างที่ได้ มันไม่ได้มีค่าอะไรมากมาย แต่มันก็ยังดีที่ยังพอให้เธอได้ซื้อข้าวกิน เช้าวันต่อมา เด็กน้อยรีบลุกแต่เช้าเดินไปร้านขายของชำ ซื้อข้าวเป็นกิโลเดินกลับมา วันนี้เป็นวันที่ข้าวสารหมด เลยต้องซื้อมาหุง ปกติก็ไม่ค่อยมีข้าวกรอกหม้อมากนักหรอก ถ้าวันไหนมีเงินก็จะได้กินข้าว แต่ถ้าวันไหนไม่มี เด็กน้อยก็ต้องหิว ดื่มน้ำประทังชีวิต ลิลลดาก่อไฟรีบหุงข้าวทำอาหาร ส่วนมารดายังคงนอนอยู่ในมุ้งตื่นสายเหมือนอย่างเคย หลังจากที่ทำทุกอย่างเรียบร้อย มือน้อยๆ ก็คดข้าวจากหม้อเยาะด้วยซอสภูเขาทอง แค่นี้ก็อร่อยและวิเศษที่สุด เพราะอย่างน้อยวันนี้เธอก็ไม่ต้องหอบท้องหิวเหมือนอย่างเคย เด็กน้อยรีบเดินไปที่ร้านร้อยมาลัย จัดแจงทำทุกอย่างเหมือนที่เคยทำ ปรางเเก้วร้อยมาลัยรอเอาไว้แล้ว ลิลลดามีหน้าที่ขายพวงมาลัยเหมือนที่เคยทำในทุก ๆ วัน แดดร้อนทำให้คนตัวเล็กเหงื่อไหลโทรมกาย พวงมาลัยหลายพวงถูกห้อยอยู่ในท่อพีวีซี เดินเร่ขายตามไฟแดง “มาลัยพวงกี่บาทหนูน้อย” น้ำเสียงนุ้มทุ้มเอ่ยถาม ลิลลดารีบหันไปมองชายที่ลดกระจกชะโงกหน้ามาถามแล้วยิ้มให้อย่างดีใจ วันนี้เป็นลูกค้ารายแรกที่ซื้อมาลัยของเธอ “ยี่สิบบาทค่ะคุณลุง มีหลายแบบเลยนะคะ คุณลุงจะเอาแบบไหนคะ? มีแบบร้อยเป็นพวงกับแบบสองอันแยกกัน สองแบบนี้ราคาเท่ากันค่ะ” ว่าแล้วก็ใช้มือเล็ก ๆ ปาดเหงื่อที่หน้าผากและใบหน้าของตัวเองไปด้วย ธีรพลมองเด็กน้อยอย่างเอ็นดูในความช่างเจรจา สู้ชีวิตของเธอ “เอาหมดเลย และที่สำคัญ ลุงเอารองเท้าใหม่มาให้” ลิลลดามองหน้าลูกค้าวัยกลางคนที่สวมชุดสูทอยู่ในชุดภูมิฐาน คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันก่อนจะฉีกยิ้มออกมาอย่างดีใจ หล่อนจำได้แล้ว คุณลุงคนนี้เป็นคนให้รองเท้าเธอเมื่อสามปีที่แล้ว “คะ…คุณลุง” “ไม่เจอกันนานเลยนะ”