AGAINST THE GODS

KABANATA 2

RESILIENCE

NAPAHINTO ang ilan sa sagot 'ko. I mean, they are expecting me to be mad, I guess. Pero ang tanong ni Corazon? Iyon din... ang gumugulo sa'kin.

But as much as I wanted to tell that, I need to make a stand for my family. For the sake of Lauron.

"Pero syempre, my father is a hero. Tatay 'ko siya," tawa 'ko.

I like this Corazon... What is her surname? She is feisty! Napatango naman ang lahat. May professor glared at the poor girl.

"HEY Ciel?"

Pumalibot sa'kin ang ilang tao nang mag-deklara na ang break. Napasimangot ako at tumayo.

Kailangan 'ko habulin si Corazon. I think... she had a different perspective. Iba ang paniniwala niya sa lahat.

"Layuan niyo ako. Ayoko makipag-kaibigan," I chuckled before rolling my eyes on them.

Umasim naman ang mukha ng iba. This is what I hate in socializing. Everyone is so aggressive to powerful people. They wanted the connection. But I will not give that!

I walked away from the group and looked for Corazon. I saw her back, confidently walking away. Hindi niya ba alam na pwede siyang mamatay sa tanong na 'yon?

Nang mahabol 'ko siya ay napalingon naman ito sa'kin. Sobrang alisto naman ng isang 'to?

"What? Are you going to bully me for what I have done?"

Natawa ako. "Why? You just asked..."

Tinignan ako nito ng masama bago bilisan ang lakad niya. Hala, bastos!

Mas matangkad ako sakanya, and I have long legs that's why I manage to walk with her!

"Ano bang gusto mo?" Simangot nito sa'kin.

Mukha ba akong may kailangan sakanya? I am a Lauron. At siya ang may kailangan sa'kin.

"You're very brave, I liked it..."

Napairap naman ito nang sabihin 'ko iyon. Napanganga na lang ako. What? Hindi niya ba ako kilala? I am a Lauron! Ako na nga ang lumapit sakanya! Girl, you don't want connection?

That's new!

"What's your surname?"

Lalong nagsalubong ang kilay nito.

"Bakit? Anong gagawin mo? Isusumbong mo ako?"

Nagsalubong ang kilay 'ko. What a freak!

"Mukha ba akong sumbungera sa'yo?!" I hissed on her.

Natigilan kaming dalawa sa paglalakad at nagtitigan ng masama. I am being friendly here! Pero sumusobra ang pagtataray niya!

"Get lost," aniya at naglakad ulit.

Napanganga ako. Siya pa ang nang-ganon?! Ako dapat ang gumagawa noon! Nakakairita!

Dahil ayoko mapahiya sa mga taong nakatingin sa'min, muli 'ko siyang hinabol.

"I am being friendly here!"

"Ayokong makipag-kaibigan," Corazon said with finality.

Oh my! Why? Hindi ba siya nasabihan ng parents niya na magpalakas sa'kin?

This is so frustrating!

Mukhang sa history 'ko lang kaklase ang Corazon na 'yon dahil wala na siya sa mga sumunod pa. Uwian na at hindi 'ko pa rin nakita ang babae.

I really wanted to ask her something.

Bakit naisip niya iyon?

That history class... it is instilled in us. Paulit-ulit na tinatanim sa utak namin na masama ang Libertad. They are manipulative. And so more.

Kaya bakit niya natanong iyon?

Pagkalabas ng unibersidad ay saglit akong natulala sa malaking pader na nakapalibot sa Helem. They are tall to cover up the who Helem.

Matayog ang pader—nasisikatan lang nang araw ang Helem tuwing nasa gitna na ang araw. Ganon katangkad!

Minsan ay nakapunta ako sa Paraiso, pero hindi pa ang palabas noon...

Before we get where the Pauvres and Pecados are, may tubig sa labas ng paraiso. Like a river. Nasa gitna kami ng tubig.

At pagkatawid, nandon na ang Inferno.

Sabi nila ay purong dayami lang ang nandon. Kalat sila. Nakatago sa bato. Or they are just dying in that way.

Pero bakit may malaking pader pa rin kung totoong nanghihina at pinaparusahan sila? I just hate these walls! Hindi 'ko makita ang langit!

Nang makarating sa mansyon ay diretso lang ako papuntang kwarto. My father is out. My mother? She died while the Libertad is trying to ruin everything. They killed my mother... when I was three.

My life just go like this. The daughter of highly respected men in Helem. Kailangan ay masunurin, mabait at walang gagawing masama.

But I really wondered what is behind these walls. It is really scary? O kabaliktaran?

I remembered my Mom telling me that freedom is for all. We need to forgive and seek for the truth ourselves—dahil iyon daw ang totoong kalayaan.

I asked my Dad about this, of course. Tinanong 'ko siya kung ano ba talaga ang nasa labas.

I just want it to heard from him. Kahit itinuro na nang eskwelahan ang tungkol doon—I want to know how my father will describe it himself dahil nakikita niya 'yon.

He is going out himself to check or fight with the Pauvres and Pecador yearly.

But my father just glared on me and said, "Don't be curious, Cielo. You will end up like your mother."

I just wanted to know. I know he is cold and cruel since then... But I didn't expect that he will answer the young Cielo that way.

I want my curiosity to die. Pero nang pinatay 'ko na iyon... Dad told me a great news.

A very great news.

Nakangiti sa'king lumapit ang ama 'ko. Ngayon 'ko lang ulit siya nakita ng ganito kaya't nagtaka ako.

"Pack your things, Cielo."

Napataas ang aking kilay at tinago ang kaba nang sabihin niya iyon. Pack your things? Saan kami pupunta?

Ngumiti sa'kin ang aking ama, "Aalis na tayo dito, Cielo..."

Hindi ako makapaniwala nang sabihin niya iyon. I thought he is joking back then!

Isa pa ito sa pinagtataka 'ko. If my father wanted is a hero—hindi siya aalis sa bayan na pinaglaban niya!

But I doubt that... I guess he just wanted a change.

Napahinto ako sa pag-iisip nang ma-realize ang isang bagay.

"Ibig sabihin dadaan tayo sa Inferno?" I was excited pero hindi 'ko iyon pinahalata sa boses 'ko.

Tumango ang aking ama.

"Don't worry, anak. Hindi kita papabayaan. I'll protect you," My Dad moves towards me and pull my head to rest in his chest. "We can go now... Finally."

I am not even worried or what. I am excited to see what the world looks outside from the walls. At hindi 'ko na 'rin tinanong kung bakit parang ang laking ginhawa kay Dad na umalis kami.

"Don't worry anak... Daddy made it safe," he assured me.

Hindi na ako nagsalita o anuman.

Pero ang hinihintay 'kong araw na pag-alis ay naging malaking trahedya para sa'kin...