หัวใจเปลื้องรัก

พิกุล... “พิกุล” “พิกุล” “พิกุล” เสียงตะโกนดังโหวกเหวกอยู่ข้างล่างไม่ใช่เสียงใครที่ไหนหรอกค่ะเป็นเสียงของเนเน่ที่ตะโกนเรียกฉัน ฉันรีบชะโงกหน้าลงไปดูเมื่อได้เห็นเพื่อนโบกมือหย็อยๆ เธออยู่ในชุดนักศึกษารัดรูปฉีกยิ้มให้ฉันอย่างสดใส “มีอะไรหรือเปล่า” ฉันตะโกนตอบพร้อมกับหวีผมของตัวเองไปด้วย ฉันตื่นตั้งแต่เช้าแล้วล่ะค่ะเพราะฉันเป็นคนที่ชอบตื่นเช้า ๆ มาเก็บกวาดบ้านทำนู่นทำนี่อาบน้ำแต่งตัว “ฉันมารอเธอนะสิ” “รอฉัน” ฉันขมวดคิ้วเป็นปม พร้อมกับใช้นิ้วชี้ชี้เข้าหาตัวเอง “อืม รีบลงมาสิ วันนี้พี่ชายฉันมารับเธอด้วยนะ รีบลงมาแล้วกัน” “จ้ะ” ฉันแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยพร้อมกับหมุนกายไปมาจัดแจงความเรียบร้อยของตัวเอง ฉันอาศัยอยู่บ้านเช่าคนเดียว ส่วนพ่อแม่ของฉันท่านที่ทำงานอยู่ภาคอิสาน ทำงานหนักเพื่อส่งเสียฉันเรียน ท่านทั้งสองมีอาชีพก่อสร้างและรับจ้างทำงานทั่วไป ไปทำงานตามไซต์ก่อสร้าง ส่วนพี่สาวเพิ่งบินไปทำงานอยู่เกาหลี หาเงินส่งมาให้ฉันได้เรียน เดิมทีฉันเป็นเด็กบ้านนอกแต่พอได้มาเรียนที่มหาลัย ฉันก็เลยมาอยู่ที่นี่ ทุกคนต่างคนต่างมีหน้าที่ต้องทำ ฉันมีหน้าที่เรียนส่วนพ่อแม่ก็มีงานที่ต้องทำ ถึงแม้จะเป็นงานที่หนักแต่คนจนๆอย่างครอบครัวของฉันก็เลือกไม่ได้หรอก หนักเบาก็ต้องทำมันอยู่ดี “ไปเรียนแล้วเหรอพิกุล” ยายข้างบ้านเอ่ยถามพลางรดน้ำต้นไม้ ท่านเป็นเจ้าของบ้านที่ฉันมาเช่าอยู่ ถ้ามีน้ำใจเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ เอานู่นเอานี่มาให้ฉันกินประจำ “จ้ะยาย พิกุลฝากบ้านด้วยนะคะ” “จ้ะ” ฉันยิ้มให้ยายข้างบ้านแล้วสะพายกระเป๋าคล้องกุญแจประตูเดินออกมา ฉันอยู่ในชุดนักศึกษาตัวใหญ่กระโปรงพีทคลุมเข่าแว่นตาหนาเตอะ ฉันรีบสาวเท้าเร็วๆไปที่รถหรูที่จอดเอาไว้อยู่ข้างรั้วของบ้านฉันทันที “มาแล้ว ๆ ขึ้นรถเลย” เนเน่เอ่ย ฉันยิ้มให้เพื่อนแล้วเปิดประตูขึ้นไปบนรถ พลันสายก็ไปสะดุดกับร่างหนาของใครบางคนที่นอนอยู่เบาะ “เอ่อ เนเน่...” “พี่คชาเขาเมาเมื่อคืน พี่ชายฉันก็เลยจะเอาเขาไปส่งคอนโด แต่ฉันอยากให้แกไปด้วยก็เลยให้พี่ชายมารับแก รีบขึ้นสิเดี๋ยวสาย” “อืม” ฉันพยักหน้าแล้วขึ้นไปนั่งข้าง ๆ พี่คชา เขายังคงนอนนิ่งน้ำลายยืด กลิ่นเหล้าหึ่งราวกับตกบ่อน้ำเมามา ฉันจ้องมองพี่เขาอยู่นานก่อนจะตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปตอนที่พี่เขากำลังหลับ เวลาเขาหลับก็ดูไม่มีพิษมีภัยอะไร “ไปกันสักทีเถอะพี่โน่” “อืม” พี่โน่พยักหน้าแล้วขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว พอรถไปจอดที่คอนโดหรู ฉันเนเน่แล้วก็พี่โน่ช่วยกันลากพี่คชาลงจากรถขึ้นคอนโดไปอย่างทุลักทุเล “โอ้ย ให้พี่ยามมาช่วยลากไปดีไหม?” “อย่าไปรบกวนพี่ยามเลย เรารีบช่วยลากไอ้คชาขึ้นข้างบนให้เร็วที่สุดดีกว่า ไอ้ห่านี่ก็แดกไม่ดูตัวเอง เมื่อคืนเมาเป็นหมา ตอนนี้ก็ยังไม่ตื่นอีกเวรกรรมจริงๆ” “ก็เพราะใครชวนพี่คชาไปกินเหล้าล่ะ” “เฮ้อ มาถึงตอนนี้พี่คิดแล้วว่าไม่น่าจะชวนมันเลย มันเมาแล้วก็ทำตัวเป็นภาระของเรา กินไม่ดูตัวเองพี่ละเซ็ง” “ตัวหนักชะมัด” พวกเราสามคนลากพี่คชาจนกระทั่งถึงห้องของเขา “อึบ!” ยกไปนอนบนเตียงจนสำเร็จ พี่เขาแผ่หรานอนหลับตาพริ้ม อาการวิงเวียนเริ่มเกิดขึ้นฉันรีบเดินไปหน้าประตูเพราะทนกลิ่นเหล้าไม่ไหว ฉันเป็นคนไม่ดื่มอยู่แล้ว แต่พอได้กลิ่นแบบนี้มันไม่ไหวจริง ค่ะกลิ่นมันรุนแรงชวนปวดหัวชวนอาเจียนมาก ๆ “รีบไปกันเถอะ” “ค่ะ” เราสามคนรีบออกมาจากห้องแล้วรีบไปมหาวิทยาลัย วันนี้ฉันมีเรียนช่วงเช้า ฉันเข้าเรียนพร้อมกับเนเน่กว่าจะจบคราสเล่นเอาฉันปวดหัวไปหมด ฉันเป็นคนเรียนหนังสือไม่เก่ง ถ้าไม่ได้เพื่อน ๆ ช่วย ฉันไม่มีวันที่จะเข้าใจในสิ่งที่อาจารย์สอน “พิกุล เราไปติวหนังสือกันไหม” เขตแดนเดินมาหาฉันแล้วเอ่ยชวน ฉันเป็นคนบ้านนอกเรียนไม่เก่ง ได้เนเน่กับเขตแดนมาคอยสอนคอยติวให้ตลอด ฉันเป็นพวกสมองช้าเรียนไม่ค่อยจะเข้าใจหรอก ดีหน่อยที่มีเนเน่กับเขตแดนช่วย ถ้าไม่ได้พวกเขาทั้งสองคนฉันก็คงจะแย่เหมือนกัน “ก็ดีนะว่าแต่จะไปติวตรงไหนกันดี” “ไปม้านั่งข้างตึกคณะไหม” “อืม ก็ดีเหมือนกันนะ” “ก่อนไปติว กินชาไข่มุกกันไหม ร้านข้างมหาวิทยาลัย” “อืม” ฉันพยักหน้าแล้วเดินเคียงข้างเขตแดนกับเนเน่ไปซื้อชานมไข่มุก เราซื้อมาคนละ 2 แก้วแล้วมานั่งติวหนังสือกัน “ติวอันไหนก่อนดี” “เอาอันนี้ก่อนแล้วกัน” เขตแดนหยิบหนังสือออกมา “แล้วอยู่คนเดียวไม่เหงาเหรอพิกุล” เนเน่ถามฉัน “ก็ไม่นะ ปกติดี” ว่าพลางดูดชาไข่มุก “แล้วบ้านหลังนั้นมีผีหรือเปล่า” “ไม่นะ ไม่มี” “บ้านน่ากลัวจะตาย มันก็มีผีบ้างแหละ ฉันว่าพิกุลไปเช่าอยู่ที่อื่นดีกว่านะ” “เช่าที่บ้านหลังนั้นแหละดีแล้ว ไม่แพงบ้านกว้างขวางคุณป้าข้างบ้านก็ใจดี” “เช่าถูกแถมผีโปรโมชั่นดีจะตาย” เขตแดนหัวเราะร่วนอย่างชอบใจ รถหรูขับมาจอดที่หน้าตึกพร้อมกับชายร่างสูงลงมาจากรถ และนั่นคือพี่คชาขี้เมาประจำคณะ ตอนนี้เขาคงจะสร่างเมาแล้วดีขึ้นถึงมามหาลัยได้ พี่คชาเดินอ้อมไปเปิดประตู พร้อมกับปรากฏร่างของพี่คะนิ้งดาวมหาลัยลงมาจากรถ ทั้งสองคนควงแขนกันเดินไปพูดคุยกันอย่างกะหนุงกระหนิง ฉันมองภาพนั้นนิ่ง ๆ ก่อนก้มหน้าก้มตาทำอย่างอื่นต่อ เขาเหมาะสมกันดีซึ่งผู้หญิงอย่างฉันไม่ควรสนใจมัน “นี่ ๆ แล้วก็แบบนี้ เข้าใจไหม” เขตแดนเอ่ย พลางใช้มือจิ้มไปที่หนังสือ ฉันก้มลงมองพลางดูดชานมต่อ “เข้าใจ แล้วตรงนี้ล่ะ” “เดี๋ยวให้เนเน่บอก” “จ้ะ” “แกมานั่งข้าง ๆ ฉันสิยัยพิกุล” “ได้สิ” ฉันขยับไปนั่งข้าง ๆ เพื่อนของฉัน แล้วนั่งมองเพื่อนสอน ผ่านไปสักพักชาไข่มุกเจ้ากรรมก็เริ่มทำพิษ ปวดเบาขึ้นมาทันที “ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” “อืม”