Ace (Fantasy BXB)

PAUNAWA: "Hindi lang ikaw ang manunulat sa mundo. Ang ano mang pagkakahawig ng tauhan, lugar at pangyayari sa totoong buhay ay hindi sinasadya ng manunulat. Ang mga nilalaman ng akdang ito ay pawang kathang- isip lamang. Kung hindi mo gusto ang iyong binabasa maaari mong lisanin ang pahinang ito. Maraming salamat po." Ace AiTenshi Jan 9, 2017   “Hindi ko alam kung anong nag hihintay sa akin pag katapos nito. Minsan ay ayoko na rin isipin pa dahil wala rin namang mag babago. Marahil ay ito ang itinakda para sa akin at hindi ko na iyon matatakasan pa. Sa kabila nito alam kong hindi ako nag iisa dahil nandito ka..” Ito ang mga katagang nabubuo sa aking isipan habang patuloy sa pag lubog sa pinaka madalim na parte ng kawalan.   Patuloy pa rin sa pag liliwanag ang aking dibdib..   Hanggang sa maya maya ay kusang huminto ito..   “Salamat..”   Part  1: Combot   "MGA KAIBIGAN!! Sino kaya sa ating dalawang finalist ang mananalo sa taunang tournament na ito? Si Mirai kaya na dating champion o ang Super Rookie na si Ace?!!!" ang malakas na wika ng Host habang patuloy sa sigawan ang mga taong nanonood sa buong arena.   Ito ang unang paligsahan na aking nilahukan, ang "COMBOT" o "Combat Robot". Ang contest na ito ay tagisan ng mga makina na kung tawagin ay "mecha" o machine. Iba't ibang bayan ang lumalaban dito at sa huli ay tanging isa lamang ang umuuwing tagumpay. Ngayong tao ay maswerte akong nakapasok bilang challenger kaya ginagawa ko ang lahat upang manalo.   "Ace! Ace!! Go Ace!!" ang sigaw ng mga manonood na  siyang nag bigay ng ibayong saya sa aking dibdib. Pumipintig ito ng malakas na siyang nag bibigay ng kakaibang enerhiya sa aking katawan.   "Muling tumayo ang batang challenger na si Ace! Ano kaya ang gagawin niya upang matalo ang champion?" ang wika ng host.   Itinukod ko ang aking kamay sa aking mga tuhod ay buong tikas na tumayo. Dito ay nakita ko kung paano mag sigawan at mag saya ang mga tao na nanais manalo ako sa naturang contest. Gumuhit ang ngiti sa aking labi.   "Ang saya dito!!!!" ang sigaw ko na punong puno ng sigla bagamat ilang beses na akong nasubsob at sumadsad sa lupa. Gayon pa man ay hindi pa rin nabura ang kaaya ayang ngiti sa aking labi. Dito ay tuwang tuwang tumakbo patungo sa kinalalagyan ng kalaban habang pinapaikot ikot ng mabilis ang aking kamay.   Lumundag ako ng malakas at sumigaw ng "Super Punchh!!!"   "KABOOOOMMMMM!" isang malakas na pag sabog ang umalingawngaw sa buong arena kasabay rin nito ang malakas na pag yanig sa paligid habang pinabalot ito ng makapal na usok na siyang nag mula sa mga nabasag na sahig.   Hiyawan ng mga tao!   Ang iba sa kanila ay napatayo pa sa sobrang pag kamangha..   Tahimik ang lahat..   Maya maya ay isang malakas na palakpak at sigawan ang isinukli sa akin ng mga manonood noong itaas ko ang aking tropeyo bilang champion ng Combot tournament. Tuwang tuwa ako habang kumakaway sa aking paligid. Halos mayanig ang buong arena sa pag tawag nila sa aking pangalan kaya naman para itong isang magandang musika sa aking pandinig. "Ayos tol! Ang husay mo Ace!! Kapatid ko yan!! Yan ang baby bro kooo!!" ang sigaw ni Kuya habang lumulundag sa tuwa.   "Kuyyaaaa nanalo ko! Ang galing diba? Sabi sayo ehh mananalo tayo!!" ang sagot ko naman habang patuloy sa pag lundag na animo batang paslit na naka kuha ng magandang laruan.   "Proud ako sayo bro! Ang galing mo!!" ang sagot ni Kuya habang bumababa sa aking kinalalagyan.   "Ako pa! Malakas ako diba kuya? Malaaakaa-as a-kooo di-baa Ku---" ang wika ko habang unti unting huminto ang aking katawan ang umusok ito.   "Waaaa, tol na lowbat kaa, sabi ko naman sayo bawal ang super punch na iyon. Hypermode iyon eh. Tigas kasi ng ulo mo!" ang wika ni kuya sabay buhat sa akin, samantalang ako naman ay naka tingin lamang sa kanyang mukha habang naka ukit pa rin ang ngiti sa aking labi.   Ako si Ace, isa akong mecha ngunit hindi naman ito halata dahil anyong tao pa rin ako. Ang aking anyo ay maaaring ihambing sa isang batang 15 years old at gayon din ang aking katawan. Ako ay may taas na 5'6, ang aking buhok ay kulay itim, ang mata ay bilungang singit, matangos ang ilong at mapula ang labi, ang sabi nila ay gwapo raw ako at mukhang artista sa telebisyon.   Ang kaibahan ko sa mga mecha na gawa ng tao sa paligid ay natataglay ako ng emosyon na katulad ng sa isang tao. Kaya't kung nakikita mo akong nag lalakad ay hindi mo aakalaing isa akong makina. Iyan ang pinag tataka ng lahat at maging ang aking sarili ay ganoon din. Ang sabi ni Kuya Samuel ay isa raw ako espesyal na batang lalaki. Ni minsan ay hindi niya ako itinuring na isang robot at mahal na mahal na niya ako bilang isang tunay na kapatid. Syempre ay ganoon rin ang kanyang mga magulang na hindi ako itinuring na kakaiba.   Si Kuya Samuel ay nasa edad na 21. Nag aaral siya sa kolehiyo bilang isang programmer. Nais kasi niyang sundan ang yapak ng kanyang ama na isang scientist na nag dedevelop ng iba't ibang bagay na mapapakinabangan ng bansa katulad ng mga cellphone, gadget at mga sasakyang high technology. Matangkad si kuya Sam, siya ay nasa 6ft. Maganda ang kanyang katawan, gwapo at napaka amo ng kanyang anyo, ang labi ay mapula at matangos ang ilong. Lahat yata ng tao sa kanyang paligid ay napapalingon nalang at pansamantalang na s-stun kapag siya ay dumaraan. Basta ibang klase ang karisma at kagwapuhan ni kuya.   "Maayos naman si Ace, nalowbat lamang ito. Masyadong malakas kumonsumo ng baterya ang hyper mode. Tiyak na mabilis mauubos ang enerhiya niya kung madalas itong gagamitin." ang wika ni papa na ama ni kuya Sam.   "Ewan ko ba naman dyan pa, malamang ay sa comics niya nakita ang super punch na iyon kaya't ginaya niya ito. Kaya nga minsan ay hindi ko siya pinapanood ng mga gerahan dahil madalas niyang natutunan ito." ang sagot naman ni Kuya.   "Espesyal si Ace, hindi lamang siya basta isang mecha. Napaka high tech ng kanyang aparato, ang kanyang kalamnan ay bakal ngunit ang may dumadaloy na dugo rito. Ang parte kanyang katawan ay artipisyal na kagaya ng sa isang tao. Ang kanyang circuit ay napaka espesyal rin na katulad ng puso ng isang tao na tumitibok kapag nakakaramdam ng kakaibang emosyon, sobrang nakaka mangha ito. Malamang ay hindi siya rito ginawa o kung saan man siya na develop ay tiyak na isang high techonology machine at facilities ang ginamit nila upang likhain si Ace. Ang ganitong uri ng desensyo ay hindi saklaw ng isipan ng tao." ang wika ni papa habang sinusuri ang aking katawan.   "Galit ka ba sa akin kuya?" ang tanong ko naman habang naka tingin kay kuya.   "Bakit naman ganyan ang tanong mo bro? Syempre ay hindi ako galit sayo. Ang totoo nun ay proud na proud ako sayo dahil ang husay mo kanina. Huwag mo na lang uulitin yung super punch na iyon ha. Delikado iyon sa iyo." ang naka ngiting wika nito habang inaayos ang aking naka bukas na dibdib.   "Ayos na. Wala namang napinsala sa katawan mo anak, iwasan mo na lamang ang pag mag gamit ng hyper mode para hindi ka napapagod ka agad. Hayaan mo nalang na naka kabit ang kable sa iyong likuran upang mapuno ang iyong baterya", ang naka ngiting wika ni papa sabay gusot sa aking buhok.   Isang matamis na ngiti rin naman ang isinukli ko sa kanila ni kuya. Pag katapos noon ay ipinikit ko ang aking mga mata upang mag pahinga. Mahal na mahal ako ng mga tao sa aking paligid, lahat halos sila ay itinuturing akong espesyal kaya ganoon nalang ang aking pagiging magiliw kapag nakikita sila. Minsan naman kapag nag lalakad ako sa mall o sa matataong lugar ay hindi nila nahahalata na ako ay isang mecha dahil sa aking emosyon na katulad rin ng isang batang lalaki na natutuwa, ngumingiti at nalulungkot.   Marami na ngang pinag bago ang mundo. Ngayon nasa panahon na kami kung saan natutuhan ng tao ang kapangyarihan ng makina. Nakakapag program na sila ng mga robot na maaaring tumulong sa kanila sa mga gawaing bahay. Noong una ay nakaka likha sila ng mga makina na hugis bilog, tatsulok, o kuwadrado. Hanggang sa nag tagal ay naka likha sila ng kawangis ng hayop katulad ng daga, aso, pusa o leon.   At sa pag lipas ng panahon ay naka imbento na sila ng mga anyong tao na may kamay, braso at lumalakad sa pamamagitan ng dalawang paa. Nag tuloy tuloy pa ang kanilang kaalaman at sa pag lipas ng mga taon ay mas lalo pa itong yumabong hanggang sa nilapatan nila ng artipisyal na balat ng mga robot na kanilang nilikha at maging anyong tao ito. Ang malaking kaibahan ko lamang sa kanila ay mayroon akong taglay na emosyon na siyang nag bibigay sa akin ng pag kakataon upang maki salamuha sa ibang tao.   Maraming malalaking kompanya ang nag nanais bilhin ako, ang iba ay nag offer pa ng malaking halaga para ako ay suriin at  pag aralan. Tiyak daw kasi na ang aking teknolohiya ay mag bubukas ng panibagong yugto ng kaalaman para sa mga tao at iyon ang mariing tinutulan ni kuya. Tandang tanda ko pa nga noong tinawag akong "makina" ng isang negosyante, nagalit talaga ng husto si kuya Sam at inupakan niya ang taong iyon. Simula noon ay nangako na ako sa aking sarili na pasasayahin at po protektahan ko si kuya kahit ano pang mang yari.   Tahimik..   Katulad ng ibang tao ay nakakalikha rin ako ng mga bagay at eksena sa aking utak kagaya ng panaginip. Madalas nga ay nakikita ko ang aking sarili na naka upo sa isang mataas na bundok na napapaligiran ng magagandang bulaklak. O kaya ay lumalangoy sa isang asul na karagatan. Minsan naman ay tumatakbo ako sa kulay luntiang kapatagan habang umiihip ang malamig na hangin sa aking mukha. Tatalon, mahihiga sa damuhan habang pinag mamasdan ang asul na kalangitan. Iyon ang pinaka masarap na pakiramdam sa lahat.   Minsan ay sumasagi sa aking isipan kung saan ako nag mula. Sino ba ako at bakit ako narito. Para akong isang sasakyang patuloy na tumatakbo ngunit hindi alam kung saan tutungo. Binabalot ako ng pangamba at ibayong lungkot sa tuwing naiisip ko ang mga bagay na ito. Mabuti na lamang dahil nandito palagi si Kuya Sam para hawakan ang aking kamay at ibalik ang ngiti sa aking labi.   "Sandali tol, huwag ka muna malikot." ang wika ni kuya habang tinatanggal ang kableng naka sugpong sa aking likuran. "Sorry kuya, naeexcite na kasi akong mag lakad sa labas." tugon ko naman.   "Mag lakad sa labas? Sino naman ang kasama mo? Hindi ba sabi ko sa iyo ay bukas nalang para masamahan kita." ang tugon niya   "Eh kasama ko naman yung mga kaibigan ko saka manonood lang kami ng movie." pag papa alam ko.   "Kaibigan? Nakup takte, Ayokong ipag katiwala kita sa mga iyon." pag tutol naman niya.   "Kuya naman, mababait naman sila. At hindi naman nila ako itinuturing na iba. Please, payagan mo na akong mag libot kasama nila." ang pag pupumilit ko.   "Hindi pwede tol, ayokong lumalabas ka ng may kasamang ibang tao lalo't hindi ko naman kilala ang mga iyon. Mag hintay ka na lang ng bukas at ako mismo ang sasama sa iyo. Wrong timing lang talaga dahil importante ang lakad ko ngayon." tugon niya.   "Kuya, please naman." pag pupumilit ko.   "Hindi.. hindi.. hindi.. hindi pwede. Ok?" ang mariing pag tutol niya.   Ganito talaga si Kuya Sam, masyado siyang overprotective pag dating sa akin. Ayaw niya ako palalabasin lalo't hindi niya kilala ang mga kasama ko. Basta wala siyang tiwala sa mga kaibigan ko at gusto niya na siya lagi ang masusunod. At walang ibang didikit na lalaki sa akin dahil tiyak na magagalit siya.   Minsan lang ako nasusunod katulad noong pag sali ko sa tournament ng mga robot ay may pahintulot ni papa kaya't wala siyang nagawa kundi ang suportahan nalang ako kahit pikit mata ito ang panonood habang nakikipag bugbugan ako sa arena. Bagamat alam naman niya na ang taglay kong lakas ay hindi mapapantayan ng ordinaryong robot lang na likhang kamay ng mga lokal na scientist. Kaya noong umentrada ako sa contest ay alam na niya agad na ako ang mananalo.   Patuloy ako sa pag kombinsi kay Kuya Sam. Nandyan yung yumayakap ako o kaya nag lalambing. "Hindi pwede tol, baka naman may ibang intensyon sa iyo iyang mga kaibigan mo? Baka naman manliligaw lang iyan sa iyo?" ang asar na asar na wika nito.   "Anong ligaw kuya?" ang wika ko naman.   "Ligaw, yung gagawing shota o kasintahan. Ah basta hindi pwede! Hindi.. Hindi.. Hindi.. Huwag mo akong tingnan ng ganyan ha. Nag papa awa ka naman sa akin!" ang masungit na salita nito.   "Eh kasi nag promise ka kuya. Sabi mo lalabas tayo ngayon. Hindi ka naman pwede kaya doon nalang ako sasama sa kanila." ang wika ko habang namumuo ang luha sa aking mga mata.   "Eh hindi nga pwede tol, may importante akong lakad ngayon. Business meeting ito kasama ang mga kaibigan ko. Importanteng nandoon ako." ang tugon niya.   Hindi naman ako nag salita. Unti unti pumatak ang luha sa aking mga mata at dito ay humiga na lamang ako patagilid at saka tumalikod sa kanya. Ibinaluktot ko rin ang aking tuhod na  parang isang fetus para mas nakaka awang tingnan na parang isang inosenteng batang inapi at inalisan ng pangarap sa buhay. "Tol naman, wag ka naman ganyan. Please. Humarap kana dito." ang wika ni kuya habang kinakalabit ako.   Hindi ako umimik..   Nanatili lang ako sa ganoong posisyon..   "Tol please naman. Huwag ka naman mag tampo oh." pang aamo pa niya habang kinakalabit ako nito pero hindi ako natinag.   "Aarrgghhhhhh... oh sige na.. Sasamahan na kita ngayon. Gumayak kana." ang wika nito kaya naman ibinukas ko ang aking mata at ngumiti ng palihim. "Talaga kuya?" ang tanong ko.   "Oo na, alam na alam mo kung paano ako papa payagin ah. Galing mo talaga baby bro!" ang wika ni kuya habang niyayakap ako.   "Salamat kuya.. Promise behave ako, hindi ako tatakbo o magiging pasaway sa mall. At iiwas na ako sa metal detector para hindi ito tumutunog palagi. I love you kuyaa. I love you!!" ang wika ko habang yumayakap dito.   "Oh kiss na kay kuya.. Dali."   ang naka ngiting wika nito.   Para naman akong batang sumunod sa kanyang nais. "Mwah tsup!" ang pag halik ko sa kanyang pisngi. At inulit ko pa ito sa kabila at sa kabila pa hanggang sa tumawa na ito ng malakas at kinalikiti ako sa tiyan.   "I love you too baby bro." ang bulong nito sabay halik sa aking noo.   Noong hapon ding iyon ay nag drive si kuya patungo sa mall at doon ay nanood kaming dalawa ng sine, namili ng magagandang damit at nag saya. Hindi maalis ang ngiti sa aking labi habang pinag mamasdan mataong paligid, ang lahat ay nag sasaya at ang lahat ay masigla. Ito ang mga bagay na gustong gusto kong nakikita. Lalo bumibilis ang t***k ng aking puso kapag napapaligiran ako ng positibong enerhiya at iyon ang nag bibigay sa akin ng ibayong lakas. Sa kabilang banda ay nagagawa kong iwaksi lahat ng negatibong bagay na gumugulo sa akin isipan at kahit papaano ay nagiging payapa ang aking mundo bilang isang mecha na may pakiramdam, puso at emosyon.   At bago matapos ang araw na iyon na punong puno ng saya ay niyakap ko pa si kuya Sam at pinaulanan ito ang yakap at halik ng pasasalamat. "Alam mo namang hindi kita matitiis eh. Kahit nagalit sa akin ang buong barkada dahil hindi ako sumipot sa usapan. Mas mahalaga ka sa akin tol, mas masaya ako kapag nakikita ko ang ngiti mo, yung tipong sumisigla ang katawan ko at parang gusto kong yakapin ka at ilagay dito sa loob ng bulsa ko para hindi kana  mawalay sa akin." ang biro ni kuya habang naka ngiti.   "Pwede naman kuya eh. Pwede naman akong pag kalas kalasin at ilagay sa bag." ang biro ko naman dahilan para matawa ito. "Ano ka ba, hindi ka katulad nila. Espesyal ka at nag iisa lamang sa buong mundo." ang seryosong wika niya.   "Pero makina lamang ako, anong pinag kaiba ko sa mga robot na tinumba ko doon sa tournament? Pare pareho lamang kaming gawa sa kable at bakal, nag kataon lamang na espesyal ang circuit na naka kabit sa aking dibdib kaya't nag kakaroon ako ng emosyon." ang tanong ko naman.   "Tol, hindi ka gawa sa purong kable at bakal. May dugong dumadaloy sa iyo. Ang iyong katawan ay para ganito rin sa amin. Walang pinag kaiba." ang wika ni kuya sabay tayo sa aking harapan at doon ay inalis niya ang kanyang damit. Wala siyang itinira kaya't tumambad sa aking mata ang kanyang magandang katawan. Putok ang braso at dibdib, walang kataba taba ang tiyan, makinis at maputi. Sa bandang pusod ay mayroon buhok pababa sa kanyang ari na parang saging, ang ganda niyang pag masdan mula sa kanyang kinatatayuan.   Maya maya ay nag tungo siya sa aking kinalalagyan, itinayo ako at inialis din ang saplot sa aking katawan. Dito ay pinag pinakita niya sa akin na aming katawan ay parehong pareho. Bata nga lang ang sa akin at wala akong ganoong buhok sa katawan katulad ng kanya. "Pareho lang tol, mula dito sa ulo, sa mukha, leeg, dibdib at mga braso. Oh patotoy natin ay mag kamukha rin, mas malaki lang ang sa akin." natatawang biro niya sabay pitik sa ulo ng aking ari. "Maging ako nga ay nagulat na tuli kana pala, akalain mo iyon!" ang dagdag niya sabay tawa ng malakas.   Pati ako ay natawa rin bagamat hindi ko maitindihan ang nais nyang ipabatid. "Nais kong malaman mo tol na hindi kita tinitingnan bilang isang makina. Tao ang tingin ko sa iyo at hinding hindi na mag babago iyon. Kapatid kita at masaya akong makasama kita sa araw araw. Ikaw ang inspirasyon ko at sayo ako humuhugot ng lakas kapag ako ay nang hihina. Wala kang pinag kaiba sa mga tao sa ating paligid, hindi ka dapat mangamba dahil maraming nag mamahal sa iyo." ang wika ni kuya sabay gawad ng mahigpit na yakap sa akin.   Noong mga sandaling iyon ay ramdam na ramdam ko ang init ng buong katawan ni kuya Sam. Ang kanyang pag mamahal ang nag bibigay ng rason sa akin upang harapin ang pag subok na darating sa aking buhay. Hindi bilang isang ordinaryong robot kundi bilang si Ace na espesyal at punong puno ng pag mamahal.   itutuloy.