เล่ห์หัวใจนายคนเลว

ใครที่เกิดมาในครอบครัวที่อบอุ่นมีเงินทองใช้ไม่ขาดมือ มันเป็นอะไรที่น่าอิจฉาที่สุด หลายคนอาจจะใฝ่ฝันและต้องการสิ่งนั้น แต่สำหรับมัดไหมแค่มีพี่ชาย ได้อยู่กับพี่ชายเพียงคนเดียวเธอก็พอใจแล้ว ตลอดชีวิตที่ผ่านมา มัดไหมอยู่กับพี่ชายในบ้านหลังเก่า ๆ โทรม ๆ พอได้ซุกหัวนอน เธอเรียนจบมัธยมปลาย มีพี่ชายส่งเสียให้เรียน ส่วนพ่อแม่ตายหมดแล้ว การขาดพ่อแม่ ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ของเธอ เพราะพี่ชายเพียงคนเดียวของเธอ เป็นผู้เติมเต็มทุกสิ่งทุกอย่างที่ขาดหายในชีวิตให้กับเธอแล้ว มัดไหมทำงานอยู่ที่คลับแห่งหนึ่งโดยการเป็นพนักงานเสิร์ฟ แม้ว่าจะไม่ใช่งานที่ดีนัก แต่ขอเพียงแค่มีงานทำเธอยินดีจะทำทุกอย่าง ขอแค่เงินที่เธอได้มาจากการทำงานสุจริตก็พอใจแล้ว “พี่ภัทร กินข้าวกันเถอะ” เธอพูดแล้ววางกับข้าวลงบนโต๊ะ พร้อมกับมองหน้าผู้เป็นพี่ชายที่นั่งทำหน้าเครียด ๆ อยู่ “พี่เป็นอะไรหรือเปล่าคะ? บอกมัดได้นะคะ” “เปล่า กินข้าวกันเถอะ วันนี้มีอะไรกินบ้าง?” ภัทรทรุดกายนั่งลงบนโต๊ะไม้เก่า ๆ เขาพยายามทำชีวิตให้ดีกว่านี้ เขาอยากมีทุกสิ่งทุกอย่าง อยากให้น้องสาวมีความเป็นอยู่ที่ดี แต่เขากลับเป็นพี่ที่ไม่ได้เรื่องไม่สามารถทำได้อย่างใจคิดเลย “มีปลาทูทอดกับน้ำพริกค่ะ วันนี้วันหยุดของมัด เลยจะอยู่บ้านพักผ่อนสักวัน” “ถ้าเหนื่อยมัดก็พักบ้าง อย่าหักโหมกับงานมากจนเกินไป ถ้าเกิดว่าเราเจ็บป่วยขึ้นมา มันจะได้ไม่คุ้มเสียรู้ไหม” “พี่ภัทรเองก็เหมือนกันนะคะ อย่าหักโหมมาก พี่เองก็ต้องห่วงตัวพี่เองด้วยนะ” “พี่รู้” “พี่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของมัด มัดไม่อยากเสียพี่ไปรู้ไหม?” “พี่รู้ มัดถ้าเกิดพี่ทำอะไรให้มัดผิดหวังพี่ก็ขอโทษด้วยนะ พี่มันเป็นพี่ไม่ได้เรื่องสักอย่าง ไม่สามารถทำให้น้องสุขสบายได้เลย ถ้าพี่เป็นพี่ที่ได้เรื่องกว่านี้ มันก็คงจะไม่ลำบาก กับอะไรหลาย ๆ อย่าง” “ที่เป็นอยู่มันก็ดีมากที่สุดแล้ว ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เราจะก้าวผ่านมันไปให้ได้นะพี่ พี่ไม่ต้องคิดมากนะ” “งั้นกินข้าวเถอะ วันนี้มัดช่วยเอาของไปส่งให้พี่ได้ไหม พอดีพี่ต้องไปส่งอีกที่” “ได้สิพี่ แต่ของที่พี่จะให้มัดไปส่งมีคืออะไรคะ” “เอ่อคือ...” “มันคืออะไร” มัดไหมเอ่ยถามด้วยความสงสัย อยากรู้เหมือนกัน ว่าพี่ของเธอต้องการให้ไปส่งอะไร? “ของทั่วไป เขาจ้างพี่มาอีกที พี่กะว่าจะไปเอาของไปส่งลูกค้าอีกคนก่อน แล้วมาเอาของไปส่งอีกคน แต่เวลาส่งมันชนกัน พี่เลยอยากให้มัดไปส่งแทน” “อืม แล้วเขาส่งมาจากไหน?” “มันเป็นของ ๆ เขาที่ส่งมาจากเกาะไข่มุก พี่รับมาแล้วไปส่งอีกที” “มันคือเกาะที่ไหนคะพี่” “ไม่รู้! มีคนส่งมาพี่ก็เลยรับช่วงต่อ แล้วมัดไปส่งให้พี่ใช่ไหม?” “ค่ะ มัดจะไปส่งให้ กินข้าวกันเถอะ เดี๋ยวมัดไปส่งของให้เอง” “ขอบใจนะมัด” ภัทรเอ่ยพร้อมกับทำหน้าเศร้า เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ มัดไหมครุ่นคิดสักพักก่อนจะเอ่ยกับพี่ชาย “พี่อย่าทำหน้าแบบนี้สิ ยังไงเราก็พี่น้องกัน ต้องช่วยเหลือกันอยู่แล้ว พี่ส่งเสียมัดเรียนจนจบ ถึงแม้ว่ามัดจะเรียนไม่สูงเหมือนคนอื่น แต่การที่พี่ส่งมัดเรียนจนจบมัธยมปลาย มันก็ดีที่สุดสำหรับมัดแล้ว” “มัดเป็นคนที่เรียนเก่ง พี่เสียดายอนาคตของมัดมากเลยรู้ไหม?” ภัทรถอนหายใจออกมาแรง ๆ ถ้าเขาหาเงินได้เยอะกว่านี้ น้องสาวของเขาก็คงจะได้เรียนต่อ แต่เพราะว่าเขามันเป็นพี่ไม่ได้เรื่อง การเรียนของมัดไหม จึงหยุดไว้แค่มัธยมปลาย ทั้งที่น้องสาวเขาเป็นคนเรียนเก่ง เขานึกเสียใจและเสียดายที่ไม่สามารถทำให้น้อง เรียนได้สูงกว่านี้ “ช่างมันเถอะพี่ มัดอ่านออกเขียนได้มันก็ดีแล้วพี่ มัดขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่าง ที่พี่ทำให้กับมัด รีบกินเถอะมัดจะได้รีบไปส่งของ” “อืม เดี๋ยวพี่จดที่อยู่ให้” “ค่ะ” ทั้งสองนั่งกินข้าวกันอย่างเงียบ ๆ มัดไหมมองหน้าผู้เป็นพี่ ที่นั่งทำหน้าเครียด เธอไม่รู้ว่าผู้เป็นพี่มีปัญหาอะไรในใจหรอก และหญิงสาวจะไม่เซ้าซี้ถ้าพี่ชายของเธอ ถ้าเขาต้องการบอก เธอคงจะรู้เอง หลังจากที่ทานอาหารเสร็จ มัดไหมก็เก็บถ้วยชามไปล้างแล้วคว่ำไว้ หญิงสาวเดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย มัดไหมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย เธอใส่ชุดธรรมดา แต่งหน้านิดหน่อย บ้านที่เธออาศัยอยู่ เป็นบ้าน 2 ชั้นเป็นบ้านไม้เก่า ๆ พอได้อาศัยหลับนอน ถึงบ้านหลังนี้จะไม่ได้เลิศหรูเหมือนคนอื่น แต่เธอก็พอใจแล้ว เพราะมันคือสมบัติชิ้นเดียว ที่พ่อกับแม่ของเธอเหลือเอาไว้ให้ “จะไปส่งแล้วครับผมไม่เบี้ยวหรอก” (“......”) “รอรับเลยไม่ต้องห่วง ผมให้น้องผมไปส่งแทน” (“.......”) “ภายใน1ชั่วโมงถึงแน่นอน” (“.....”) “ครับ” “มีอะไรหรือเปล่าคะพี่” มัดไหมเอ่ยถามพร้อมกับจ้องผู้เป็นพี่ “เปล่า พี่จดที่อยู่ให้แล้ว มัดรีบไปเถอะ” ภัทรยื่นโทรศัพท์ให้น้องสาวพร้อมกับที่อยู่ “มัดจะรีบไปรีบมา แล้วของ ๆ พี่อยู่ไหนอะ มัดจะรีบไปส่ง” “ในกระเป๋าดำ ห้ามให้ใคร พอไปถึงจะมีคนมารับ มัดขึ้นรถไปกับเขา เพราะต้องส่งของบนรถ” “ค่ะพี่” มัดไหมหยิบกระเป๋าแล้วเดินไปที่ประตู เธอไม่รู้หรอกนะว่าของข้างในมันคืออะไร? ท่าทางของผู้เป็นพี่เองก็เหมือนกัน เหมือนมีเรื่องอะไรไม่สบายใจมาก ๆ ยิ่งทำให้มัดไหมคิดหนัก เธอสงสัยว่าเวลาส่งของ ทำไมถึงยื่นให้ตรง ๆไม่ได้ ทำไมถึงต้องส่งของกันบนรถ “มัดไหม” “คะพี่” “พี่ขอโทษสำหรับทุกอย่าง” ภัทรเอ่ย เขากำลังเครียดและหนักใจกับหลาย ๆ เรื่อง ใจเขาเองก็อดห่วงน้องสาวไม่ได้ แต่เขาต้องส่งของที่พร้อมกัน เลยต้องมาลำบากน้องสาวไปด้วย “พี่หมายความว่ายังไงพี่” “ปะ... เปล่าไม่มีอะไร?” ภัทรปฏิเสธ แล้วหยิบกระเป๋าดำอีกใบสะพายไม่ต่างกัน