รักฉัน ฝันสลาย

Chapter 1 | เสี่ยจอมตื้อ ปาลิตาทำงานอยู่ที่คลับแห่งหนึ่งในย่านดังของกรุงเทพ เธอเป็นพีอาร์ทำงานทุกอย่างเพื่อส่งเสียตัวเองเรียน ชีวิตที่ผ่านมาไม่ได้ดีนัก เธอเป็นเด็กกำพร้าที่พ่อแม่ทิ้งไม่เหลียวแล เคยอยู่อาศัยอยู่กับยายแก่ ๆ ในสลัม ทำงานทุกอย่าง รับจ้างตัดหญ้าถางป่า เป็นเด็กเสิร์ฟล้างจานทุกอย่างก็ผ่านมือมาหมดแล้ว ปาลิตาใช้ชีวิตดิ้นรนทุกอย่าง ปากกัดตีนถีบเพื่อความอยู่รอด ไม่มีญาติ ไม่มีเพื่อน ไม่มีใครอยากคบเพราะฐานะจน โรงเรียนมัธยมที่เคยเรียน ทุกคนต่างคบคนระดับเดียวกัน ส่วนเธอที่จนติดดิน ไม่มีใครเขาอยากคบ จึงไม่มีเพื่อนที่อยากคบหาด้วยเลย เคยมีความฝัน อยากเรียนสูง ๆ อยากทำให้ยายที่เลี้ยงดูสบาย ทำงานสุจริตหาเงินมาจุนเจือครอบครัว ทว่า... ยายที่เลี้ยงดู ก็จากไปด้วยโรคมะเร็งเต้านมเมื่อสองปีที่แล้ว จากไปโดยที่เธอ ไม่สามารถทำอะไรได้เลย คนจน ๆ ไม่มีเงิน ต่อให้อยากจะรักษา ทำทุกวิถีทางเพื่อรักษาบุคคลที่รักมากแค่ไหน แต่ถ้าไม่มีเงิน ไม่มีหลักทรัพย์ ไม่สามารถกู้ยืมมาได้ ก็ทำได้เพียงมองคนที่รักจากไปอย่างเจ็บปวดในหัวใจ แม้จะเคยได้ยินว่าเงินไม่ใช่ทุกอย่างของชีวิต แต่ถ้าเราไม่มีเงิน ชีวิตก็จะพบเจอแต่ความยากลำบาก ชีวิตต้องขับเคลื่อนด้วยเงิน นอกจากปัจจัยสี่แล้ว ปัจจัยที่ห้าของคนทั่วไปคือเงินและโทรศัพท์มือถือ ซึ่งมันมีความจำเป็นมาก "เสี่ยให้หนูสองแสน นอนกับเสี่ยแล้วเสี่ยจะให้ทุกอย่าง" เป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็จำไม่ได้ ที่ลูกค้าประจำเอ่ยกับเธอแบบนี้ "แหม่เสี่ยขา เสี่ยจะใจร้อนแบบนี้ไม่ได้นะคะ" พูดอย่างมีจริตจะก้าน การจะทำงานพวกนี้ต้องใจกล้า หน้าด้าน ยั่วยวนให้หลงแล้วฟันค่าดริ๊ง ค่าชั่วโมง ค่าอีกหลาย ๆ อย่าง รู้เต็มอกว่างานพวกนี้ไม่ใช่งานที่ดีเลยในสายตาคนอื่น แต่มันก็ทำให้นักศึกษาปีหนึ่งที่เพิ่งเรียนได้เทอมเดียว ได้มีเงินเล่าเรียนและจ่ายค่าเทอม "เสี่ยใจร้อน เสี่ยชอบหนู เสี่ยอยากได้หนูใจจะขาด" เสี่ยชัชมองหญิงสาวในชุดเซ็กซี่ แล้วเลียริมฝีปากตัวเองเบา ๆ สายตาโลมเลียสื่อความหมาย ว่าต้องการสาวเจ้ามากเพียงใด "ลิตายังเด็กอยู่นะคะเสี่ย" พูดแล้วชงเหล้า ก้มหน้าทำอย่างตั้งใจ แต่คนที่ไม่เคยมีใครขัดใจอย่างเสี่ยชัชก็ยังตื้อไม่หยุด เพราะเป็นคนที่อยากได้อะไรก็ต้องได้ "เด็กอะไรกันครับ หนูปาลิตาอายุ19แล้วไม่ใช่เหรอ?" "เอ่อ ..." เม้มปากเล็กน้อยมองคนตรงหน้า เขารู้ได้อย่างไรว่าเธออายุ19 ทั้งที่ข้อมูลส่วนตัวเธอไม่เคยบอกใครเลย "ลิตาไม่ได้มาทำงานที่นี่เพื่อขายตัวนะคะ" “ถ้าหนูไม่ขายเสี่ยจะเลี้ยงดูหนูเป็นอย่างดีเลย” “ไม่ค่ะเสี่ย เรื่องพวกนั้นยิ่งไม่มีในหัวเลย ลิตาไม่มีความคิดจะขายตัว ลิตาดูแลตัวเองได้ ไม่ต้องให้ใครมาเลี้ยงดูหรอกค่ะ” "แต่เสี่ยอยากได้หนูมาก หนูปาลิตาก็รู้นิ่ว่าเสี่ยอยากได้อะไรก็ต้องได้" เขาพูดเสียงเข้มสีหน้าจริงจัง กัดฟันเบา ๆ เหมือนพยายามระงับอารมณ์ของตัวเอง สายตาโลมเลียเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นประกายกล้า "เสี่ยก็รู้ว่า ลิตาไม่ขายตัวค่ะเสี่ย ลิตาแค่มาทำงานหาเงินเรียน" เธอยังคงยืนยันเจตนารมณ์ของตัวเอง ฝืนยิ้มแล้วแล้วยื่นแก้วเหล้าให้ แต่เสี่ยชัชคว้าข้อมือบางแล้วบีบแรง ๆ จนต้องเบ้หน้าเพราะความเจ็บ เสี่ยชัชเป็นพวกพูดไม่รู้เรื่อง ปฏิเสธมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งอยากเข้าหา อยากได้ต้องได้ อยากเอาต้องได้เอา… เสี่ยชัชเป็นผู้ชายที่ร่ำรวยมาก เป็นคนกักขฬะสารเลว ส่วนปาลิตาไม่ได้รักไม่ได้ชอบ ถึงจะชอบเงิน แต่ก็ไม่ได้เป็นคนเห็นแก่เงินจนทำเรื่องไร้ศักดิ์ศรีพวกนั้น เธอมีหน้าที่ทำงานหาเงินสุจริต ไม่ได้มีหน้าที่ทำเรื่องอย่างว่า จึงเลือกปฏิเสธเรื่อยมา ถึงหน้าที่การงานจะถูกคนภายนอกมองไม่ดี แต่เธอก็อยากจะเหลือศักดิ์ศรีเอาไว้ ให้ได้เห็นว่าตัวเองมีค่า "อย่ามาเล่นตัวกับฉัน ที่มาทำงานแบบนี้ก็เพื่อเงินทั้งนั้น ในเมื่อฉันพร้อมจะจ่าย เธอก็พร้อมที่จะให้ฉันเอา" เสี่ยเพิ่มแรงบีบ สีหน้าจริงจังนั้นทำให้รู้สึกตกใจกลัว แต่ก็พยายามฝืนยิ้มปรับสีหน้า แม้หัวใจจะเต้นรัวราวกับกลองชุดก็ตาม "ลิตาเจ็บนะคะ" ร้องท้วงพยายามใช้มืออีกข้างแกะมือใหญ่ออก แต่หากว่า เขากลับเพิ่มแรงบีบจนรู้สึกเจ็บมากราวกับข้อมือจะแตกละเอียด "เจ็บสิดี เล่นตัวมากนัก อยากอัพค่าตัวเหรอ? จะเอาเท่าไหร่ว่ามา ฉันจะให้เธอ" เขาตะคอกเสียงกระด้าง "ลิตาไม่เอาค่ะ!" ปาลิตาปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย เสี่ยชัชใบหน้าแดงก่ำรามไปถึงหู มองคนตัวเล็กอย่างไม่พอใจ เธอรู้นิสัยของเขาดี เสี่ยชัชเป็นคนที่ไม่ชอบใครขัดใจ "หึ! ผู้หญิงที่ทำงานพวกนี้ส่วนใหญ่ก็พร้อมที่จะทำเรื่องอย่างว่ากันทั้งนั้น" "เสี่ยคิดผิดแล้วค่ะ อาชีพนี้เป็นอาชีพที่พวกหนูหาเงินสุจริต ไม่ได้เป็นอย่างที่เสี่ยพูดสักนิด" "อย่ามาพูดให้ตัวเองดูดี เพราะผู้หญิงที่ฉันเคยได้ ก็เป็นผู้หญิงที่ทำงานแบบเธอ เอาตัวแลกเงิน และไม่เคยมีใครกล้าปฏิเสธฉัน ผู้หญิงแบบพวกเธอ ทำทุกอย่างได้เพื่อเงิน รวมทั้งอ้าขาให้พวกฉันด้วย" "ไม่จริงค่ะ คนที่ทำงานพวกนี้ใช่ว่าจะอยากเอาตัวเข้าแลก เพราะฉะนั้นอย่าเอาผู้หญิงที่เข้ามาในชีวิตเสี่ย มาเป็นบรรทัดวัดคนอื่น แล้วที่บอกว่าไม่ใครกล้าปฏิเสธ ลิตาไงคะที่กล้าปฏิเสธ ลิตาชอบเงินแต่ไม่ได้ใจง่ายเพื่อเงิน" เสียงกร้าวมองอย่างไม่พอใจ ถึงจะทำอาชีพนี้เพื่อเงิน แต่ก็ใช่ว่าทุกคนจะพร้อมเอาตัวเข้าแลกเพื่อเงิน “นังเด็กนี่!” "ถ้าหนูง่าย ถ้าหนูพร้อมอ้าขาให้เสี่ยขนาดนั้น เสี่ยก็ได้หนูไปนานแล้วสิคะ" "ปากดี!" "ใจเย็น ๆ ก่อนสิคะเสี่ย" เวนาเจ้าของคลับรีบเข้ามาห้ามปราม ก่อนที่เรื่องมันจะบานปลาย "บอกเด็กของเธอให้ยอมฉันสิ" "ขอโทษจริง ๆ นะคะเสี่ย ถ้าเด็กไม่เต็มใจ เราจะไม่บังคับเด็ก และทางร้านไม่มีนโยบายให้เด็กทำเรื่องพวกนี้ค่ะ" เวนาส่งสายตาตำหนิเสี่ยชัช "ได้ยินไหมว่ากูจะเอานังเด็กนั่น" เสียงตะโกนเสียงดัง ลูกค้าทุกคนตรงมองมาที่โต๊ะที่ปาลิตานั่งอยู่ "ไม่ได้ค่ะ ถ้าเด็กไม่เต็มใจ เราก็ให้ไม่ได้ ปล่อยลิตาค่ะ อย่าให้เราต้องพูดหลายรอบ" เวนาเริ่มขึ้นเสียงส่งสายตาไปหาลูกน้องในร้าน ชายชุดดำกรูเข้ามาแล้วแกะมือของเสี่ยออก "ถ้าอยากให้คนอ้าขาให้ก็ให้เมียเสี่ยอ้าขาให้นะคะ อย่ามาทำแบบนี้กับเด็กในร้านเรา" เวนาลุกขึ้นยืน "ฉันเป็นลูกค้านะ กล้าทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง?" "ลูกค้าไม่ใช่พระเจ้าเสมอไปค่ะ ถ้าลูกค้าไม่มีมารยาท เราก็ไม่จำเป็นต้องมีมารยาท เด็กไม่ขายตัวก็อย่ามาบังคับ อย่ามาทำนิสัยหน้าตัวเมียแถวนี้" "อีเวนา" เสี่ยเสียงกระด้างกำมือแน่น "ลากเสี่ยออกไป แล้วอย่าให้เข้ามาอีก ผู้ชายที่ชอบดูถูกผู้หญิง มันก็ไม่ต่างจากผู้ชายหน้าตัวเมีย" พี่เวนาเสียงเข้ม "ไปดูแลลูกค้าวีไอพีที่อยู่ข้างบนทีปาลิตา" "ค...ค่ะ" พยักหน้าเดินไปที่ห้องไปห้องวีไอพีด้านบนแล้วหันกลับไปมองเสี่ยที่ทำกิริยาใส่เธอ เวนาสั่งลูกน้องลากออกไป สร้างความไม่พอใจและความอับอายให้เสี่ยคนนั้นเป็นอย่างมาก มือเล็กสั่นเทา ปาลิตาจึงสูดลมหายใจเข้าปอดแล้วเข้าไปบริการลูกค้าในห้องวีไอพี เขาชื่อแทนไทมีเพื่อนชื่อละอองดาวกับอีกสองสามคน ลูกค้าพวกนี้มาบ่อยและไม่ทำตัวกเฬวรากเหมือนไอ้เสี่ยตัณหากลับคนนั้น เสี่ยชัชชัยเป็นลูกค้าประจำที่ชอบคุกคาม ทุกครั้งที่มาก็พยายามหว่านล้อมให้มีอะไรด้วย ถึงจะมาทำงานพวกนี้เพื่อเงิน แต่ก็ใช่ว่าเงินจะคือทุกสิ่งทุกอย่าง "มาแล้วค่ะ" "เอาเข้ม ๆ ดุดันไม่เกรงใจใครเลยนะครับ" "ค่ะ" ปาลิตายิ้ม แล้วมองผู้ชายที่นั่งหน้านิ่งก่อนจะจัดการชงเหล้าให้ เขานิ่งเงียบเคร่งขรึมน่าเกรงขาม แต่ใบหน้าที่ปราศจากรอยยิ้มนั้น มันกลับหล่อเหลาคมคาย หลังจากที่ชงเหล้าให้ลูกค้าจนกระทั่งถึงคลับปิด ปาลิตาก็เดินไปหยิบกระเป๋าที่เคยฝากเอาไว้ ซึ่งตอนนี้เวนากลับแล้วเหลือแต่ลูกน้องที่เก็บกระเป๋าเอาไว้ให้ ปกติเวนาจะไม่ค่อยเข้าร้าน นาน ๆ ทีถึงจะเข้า แต่ดีที่ตอนที่เกิดเรื่องเวนาอยู่ ทำให้เธอไม่ต้องโดนเสี่ยคนนั้นคุกคามต่อ "กลับแล้วเหรอปาลิตา" เนมเอ่ยถาม ปกติทั้งสองไม่ค่อยได้พูดคุยกันเท่าไหร่ ด้วยหญิงสาวไม่ค่อยสุงสิงกับใคร จึงทำให้เพื่อน ๆ ที่ทำงานด้วยกัน ไม่ค่อยชอบขี้หน้า ยิ่งเสี่ยที่มาติดพันดูชอบและอยากได้เธอจนออกนอกหน้า ทุกคนที่ทำงานด้วยก็พาลเกลียดเธอไปใหญ่ เพราะฉะนั้นปาลิตาก็เลือกที่จะอยู่อย่างเจียมตัว ไม่ยุ่งวุ่นวายกับใคร "ค่ะ" "หึ!" พีอาร์คนอื่น ๆ เบ้ปากใส่เธอ ก่อนจะหันไปพูดกระแนะกระแหน "เล่นตัวไม่ยอมเสี่ยชัช คงจะอยากอัพค่าตัวสินะ" "ไม่ใช่แบบนั้นค่ะพี่แป้ง" "ใครจะเชื่อหล่อนล่ะ ก็เล่นตัวไปงั้น ลับหลังก็พร้อมอ้าขา" เบ้ปากใส่อีกที ก่อนจะเดินไปพร้อมกลุ่มเพื่อน ๆ "อย่าไปถือสาเลยปาลิตา ว่าแต่ ... ให้พี่ไปส่งไหม?" "ลิตาเอามอเตอร์ไซค์มาอยู่ค่ะ ลิตากลับเองได้" เธอเลือกที่จะปฏิเสธเพราะไม่อยากจะให้ตัวเองเดือดร้อน เนมเขามีแฟนอยู่แล้ว ถ้าเกิดให้เขาไปส่ง เธอก็กลัวว่าแฟนของเขาจะเข้าใจผิด เพราะแฟนเนมค่อนข้างจะขี้หึง "อ๋อ" "งั้นลิตาขอตัวกลับก่อนนะคะ" "ครับ" เนมพยักหน้า ปาลิตายิ้มให้แล้วหมุนตัวเดินไปหยิบเสื้อกันหนาวมาใส่ปกปิดชุดของตัวเอง เรื่องเพื่อนร่วมงานก็เป็นแบบนี้ทุกวัน เธอชินแล้วและไม่อยากจะอะไรแล้ว ปาลิตารู้สึกโล่งอกเป็นอย่างมากที่เสี่ยชัชเขากลับไปโดยไม่ได้สนใจเธอ หลังจากที่เคลียร์ทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ปาลิตาก็ขับรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจกลับบ้านเช่า เธอเช่าบ้านอยู่หลังซอยไม่ไกลจากคลับมากนัก แต่วันนี้ไม่ได้กลับทางเดิมท่ี่เคยใช้ประจำ เพราะเกิดอุบัติเหตุบนท้องถนน เมื่อเกิดอุบัติเหตุบนเส้นทางหลักที่ต้องใช้กลับห้อง เธอก็เลยเลือกที่จะกลับเส้นทางเปลี่ยว เพราะมันเป็นเส้นทางที่ใกล้ที่สุด ไม่ต้องอ้อมไปไกล ปาลิตาขับรถมาได้สักระยะ สองข้างทางเต็มไปด้วยป่ารกทึบ หัวใจของเธอเต้นระริกรัวกลัวอดใจสั่นไม่ได้ สองข้างทางมีเพียงไฟหลอดเล็ก ๆ ที่อยู่ห่างไกลกัน ติดเอาไว้สองข้างทาง ถึงแม้ว่ามันจะมีแสงสว่างของหลอดไฟดวงเล็ก ๆ แต่ก็ใช่ว่ามันจะไม่มืด บรืน! รถหรูขับเข้ามาในซอย จากนั้นก็ขับปาดหน้ารถมอเตอร์ไซต์ จนมันเสียหลักพุ่งลงข้างทาง “กรี๊ด!”