ชีวิตประจำวันของฉันกับโอจัง

เย้~~＼(^o^)／( เสียงของหญิงสาวผู้มีผมสีดำและสวยราวกับเทพธิดาดังขึ้น) ในที่สุดฉันก็ได้เลื่อนขั้นแล้วนะนี่~ซาคุจังดีใจกับฉันหน่อยสิ＼(^o^)／ ซาคุ: เย้..รุ่นพี่นี่ล่ะก็ทั้งที่สวยและน่ารักแท้ๆแต่ทำตัวได้หนวกหูและน่ารำคาญจังเลยเพราะแบบนี้ถึงยังโสดรึเปล่าคะ( ￣-￣) อุซุเมะ: ยัยบ้า...ที่ฉันยังโสดอยู่ก็เพราะฉันจริงจังกับการทำงานหรอกย่ะ( ;｀Д´) และฉันก็ไม่ได้ชอบพวกผู้ชะ... อุป ซาคุ: อะไรหรอค่ะรุ่นพี่หรือว่า~~อุซุเมะ: ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละฉันกลับก่อนนะพอดีมีธุระเห้อ~~( เสียงถอนหายใจของหญิงสาวดังขึ้น:) อุซุเมะ: เกือบไปแล้วจะให้ใครรู้ว่าฉันชอบผู้หญิงไม่ได้เด็ดขาดโดยเฉพาะซาคุจังนี่ยิ่งให้รู้ไม่ได้ใหญ่เลยก็เพราะฉันชอบซะ....... ( เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น) อุซุเมะ:!!..ใครกันนะโทรมาในเวลาแบบนี้เอ๊!ซาคุนี่นาสงสัยจะคิดถึงฉันสินะต้องใช่แน่ๆเลยอ๊าย~~ฮาโ.. ซาคุ: ช่วยด้วย!! รุ่นพี่คะช่วยฉันด้วยนะคะฉันลืมของไว้ที่บริษัทเลยจะกลับมาเอาแต่ว่า..!.. ตี๊ด~~( เสียงสัญญาณขาดหาย) อุซุเมะ: ซาคุ..นี่ซาคุ!! นี่มันเกิดอะไรขึ้น..หึหึยัยนั่นคงกะจะแกล้งให้ฉันกลัวสินะเมื่อก่อนก็ชอบทำอะไรแบบนี้อยู่เรื่อยเลยแต่คราวนี้เล่นใหญ่ไปไหมจะแกล้งกันที่บริษัทเลยหรอเอาเป็นว่าจะเล่นด้วยหน่อยก็แล้วกัน(จริงๆรู้ทันแต่ก็อยากให้ซาคุแกล้งเพราะจะได้เห็นซาคุยิ้มที่แกล้งตัวเองสำเร็จ)จะได้เห็นซาคุยิ้มหลังจากไปไม่ได้เห็นมานานแล้วเย้~ไปที่บริษัทเลยดีกว่า(^q^) นี่~~ซาคุฉันมาแล้วนะอยู่ที่ไหนน่าาออกมาเถอะ!(เสียงของหญิงสาวดังขึ้นไปทั่วทั้งบริษัท)ชิ'ยัยนั่นหลอกให้ใช้มาแล้วตัวเองกับไปแล้วสินะหน่อยแน่(　:ﾟ*ﾟ) รุ่นพี่คะ"เสียงของหญิงสาวผู้มีผมสีน้ำตาลดังขึ้น"" อุซุเมะ: ซาคุ!ซาคุใช่มั้ยแหม.ตกใจหมดอย่าโผล่มาเงียบๆแบบนี้สิใจหายหมดแล้วเนี้ยย!!นี่ซาคุตอบหน่อยเส้~~~ยังหนวกหูเหมือนเดิมเลยนะคะแต่ว่ารุ่นพี่ต้องรีบหนีออกจากที่นี่โดยด่วนเลยนะคะรุ่นพี่ยังพอมีโอกาสรอดอยู่(พอสิ้นเสียงพูดซาคุก็ค่อยๆหายไป)" อุซุเมะตั้งสติและรีบกลับไปที่รถของเธอและรีบขับรถออกไปโดยที่มีบางอย่างกำลังมองเธอจากบนด่านฟ้าของตึก" อุซุเมะ: จะอะไรก็ไม่รู้แหละแต่ถ้าซาคุบอกให้รีบหนีแสดงว่าในบริษัทนั้นต้องมีอะไรสักอย่างที่น่ากลัวมากๆและสามารถฆ่าเราได้ด้วยขอโทษนะซาคุ..ฉันช่วยอะไรเธอไม่ได้เลย(อุซุเมะพูดออกมาทั้งน้ำตา)แต่ก็ขอบคุณนะที่ยังอุห์มาเตือนฉัน ปัง!!(เสียงอะไรบางอย่างมากระแทกเข้าอย่างแรงทางด้านขวาของรถอุซุเมะ) "หลังจากนั้นรถของอุซุเมะก็ได้เสียหลักตกลงไปในหน้าผาแต่ยังโชคดีที่เธอนั้นรอดมาอย่างปาฏิหาริย์ถึงแขนขวาของเธอนั้นจะหักก็เถอะ" อุซุเมะ: โอ้ยย"แขนของฉัน..หึถึงจะแขนหักแต่ฉันก็รอดมาจนได้(เป็นคนที่คิดบวกสุดๆ)ว่าแต่ที่นี่ที่ไหนกันนะแล้วเจ้านั่นมันอะไรนกหรอไม่น่าใช่แฮ่ะ'จะเป็นอะไรก็ช่างแต่อันตรายชะมัดเลยยแล้วถ้ำนั่นมันอะไรไม่เคยเห็นมาก่อนเลยแฮ่ะแต่ว่าพอดีเลยขอเข้าไปหลบหน่อยละกัน"ข้างในถ้ำนี่แปลกจังทั้งที่เป็นตอนกลางคืนแท้ๆแต่ทำไมสว่างเหมือนกับเป็นตอนเช้าเลยล่ะ(อุซุเมะพูดคนเดียว) "นี่~~เธอน่ะ"มันหนวกหูนะแล้วทำไมถึงพูดคนเดียวละช่วยไม่ได้เดี๋ยวฉันคุยเป็นเพื่อนเองแล้วกัน(เสียงหญิงสาวดังมาจากก้อนหินที่มียันต์แปะอยู่เต็มไปหมด)" นี่ฉันบาดเจ็บจนหลอนได้ยินเสียงก้อนหินพูดได้แล้วหรอเนี้ยแต่ก็ช่างเหอะอย่างน้อยก็มีเพื่อนคุย(อุซุเมะคิดในใจ)"หลังจากที่คุยกันไปสักพักอุซุเมะก็ได้รู้ว่าก้อนหินที่กำลังคุยกับเธออยู่นั้นคือ..ยามาตะโนะ โอโรจิ ปีศาจที่เกิดมาพร้อมกับประเทศญี่ปุ่น" อุซุเมะ: "นี่โอจัง'เธออยากเป็นอิสระไหมฉันจะช่วยให้เธอเป็นอิสระเองนะ" โอจัง: "โอจังนี่มันใครกันฟ่ะ..แต่ก็ช่างเถอะเธอน่ะช่วยฉันไม่ได้มนุษย์ธรรมดาน่ะคลายผนึกนี่ไม่ได้หรอกนะ"แต่ว่าฉันน่ะไม่ใช่... ฉึก!(เสียงมีดที่แทงมาจากข้างหลังของอุซุเมะ)"อยู่ที่นี่เอง'ถ้าเธอหนีไปได้ทางนี้ก็แย่เหมือนกันนะ"(เสียงของปีศาจที่มีจมูกยาวตัวสีแดงมีปีกสีดำใส่ชุดซามุไรดังขึ้น) อุซุเมะ: "โอยเจ็บจนพูดไม่ออกเลยตั้งสติไว้สิตัวฉันวิธีรอดจากสถานการณ์นี้มีแค่ต้องปล่อยโอจังออกมาเท่านั้นอุซุเมะทำการร่ายคาถาบางอย่างขึ้นทำให้ยันต์ที่ผนึกโอจังอยู่นั้นคลายออก" โอจัง: ไม่ได้เจอกันนานเลยนะยังชอบทำร้ายผู้คนอยู่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะคะ