เด็กเลี้ยง ของเฮีย

ติง ฉันคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดูการแจ้งเตือน เป็นข้อความของแฟนฉันเองพี่ฟิว พี่ฟิว : ว่างมั้ย ออกมาเจอกันหน่อยสิ พี่รอที่เดิมนะ : ว่างค่ะ เดี๋ยวปันปันออกไปนะคะ ฉันแต่งตัวเสร็จก็ออกมาหาพี่ฟิวตรงที่นัดประจำของเราสองคน สวนหย่อมตรงข้างที่ทำงานของฉันนั่นเอง สงสัยมีอะไรจะเซอร์ไพร์สฉันแน่ๆเลย "จ๊ะเอ๋ ปันปันมาแล้ว รอนานมั้ยคะพี่ฟิว" "ไม่นานครับ ปันปันคือว่าพี่มีเรื่องจะบอก" "อั่นแน่ มีอะไรจะเซอร์ไพร์สวันเกิดปันปันใช่ม๊าาา" "เราเลิกกันเถอะปันปัน" "ทำไมหล่ะ ปันปันทำอะไรผิดหรอพี่ฟิว" "ปันปันไม่ผิดหรอก พี่ผิดเองพี่ควรจะบอกปันปันให้ไวกว่านี้" "เราไม่เลิกกันได้มั้ย ปันปันสัญญาปันปันจะปรับปรุงตัว แค่พี่ฟิวบอกปันปันมาว่าปันปันผิดตรงไหน ปันปันจะได้แก้ไขไง" "พี่ว่าเราหยุดความสัมพันธ์ของเราสองคนไว้แค่นี้เถอะ โชคดีนะ แล้วก็ขอโทษสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา" หลังจากพี่ฟิวบอกเลิกฉัน เค้าก็เดินหันหลังปล่อยทิ้งฉันไว้ตรงนี้คนเดียว ฉันทำผิดอะไรหรอ ทำไมถึงทิ้งกันไปง่ายๆแบบนี้คบกันมาตั้งสามปี ความรักของเรามันหายไปตอนไหนหรอ ฮึกฮือออ อือ คนใจร้าย ผับบูด้าบัฟ "ปันปัน แกดื่มเยอะไปแล้วนะ" "อืม ไม่เป็นไรแกฉันขอฉลองวันเกิดพร้อมความโสดของตัวเองไปเลยทีเดียว" "แก ฉันว่าแกอย่าไปเสียดายเลยผู้ชายคนเดียว สวยๆเอ็กซ์ๆแบบแกหาใหม่ได้สบาย" "หึหึ แกก็รู้ว่าฉันทำแต่งาน เอาเวลาไหนไปหาแฟนคนใหม่" 2ชั่วโมงต่อมา "แกเมามากแล้วนะ ปันปัน" "อื้อ คายมาว ม่ายมี๊ ฉ้านยางหวาย" "กลับเถอะแก ฉันจะไปส่ง" "อื้อ ม่ายเปนรายฉ้านกาบเองด้าย" "สภาพแกเป๋ขนาดนี้ ฉันไปส่งเองดีกว่า" "ออยย ฉ้านหวาย กาบด้ายสาบาย" "แน่นะ" "อื้อ ว้ายจายด้าย" วันนี้วันเกิดของฉันเอง ฉันมาฉลองวันเกิดที่ผับกับกลุ่มเพื่อน แต่ว่าฉันเมาหนักสุด กินไม่พักหน่ะนะ อกหักด้วยสิประเด็นวันๆฉันทำแต่งานไม่มีเวลาให้แฟน เจอกันแปบๆก็จบที่เตียง เค้าทิ้งฉันด้วยเหตุผลนี้แหละมั้งวันนี้ฉันเลยมาปล่อยผีออกสักหน่อย ที่สำคัญฉันทำงานอยู่ที่ผับนี้ด้วย ฉันเดินปัดๆเป๋ๆออกมายังประตูผับหน้าร้าน ตุ๊บ "โอยย คายมาขวางทางฉ้านห๊าา อึก" "เธอเดินบ้าอะไรของเธอ" เดินมาชนกับใครก็ไม่รู้ แล้วฉันก็ยืนพิงกับรถริมถนนเพราะทรงตัวไม่ค่อยจะอยู่ เงยหน้ามองคนตัวสูงข้างหน้าของตัวเอง "หื้ออ อ่าฮือ หล่อจางเลย เฮือกอึก" "เมาแล้วก็กลับไปนอนบ้านไป๊ ยืนเกาะรถฉันอยู่ได้" "รถคุณหราา อึก หล่อจาง จุ๊บ จุ๊บ ม๊วฟ" พรึ่บ "โอ๊ยให้ตายสิวะ อะไรของยัยเด็กคนนี้วะเนี้ย ใอแทนประจำที่เลย ไปบ่อน" "ครับเฮียคิม" ปึก หลังจากนั้นฉันก็ภาพตัดหลับไปเลย ตื่นมาอีกทีก็อยู่ในห้องของใครก็ไม่รู้ ข้างๆมีคนนอนอยู่ด้วย ฉันเลยเอาผ้าออกจากหน้าของเค้า ผู้ ผู้ชาย หรือว่า ฉันรีบเปิดผ้าที่คลุมร่างกายตัวเองไว้ขึ้นสำรวจดู ไม่มีอะไรหายหนิ เสื้อผ้าอยู่ที่เดิม แล้วฉันมานอนอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วคนนี้คือใคร ฉันค่อยๆขยับตัวอย่างช้าๆและเบาๆ ไม่ให้ฝ่ายตรงข้ามรู้สึกตัว "ตื่นแล้วหรอเด็กน้อย" พึ่บ "คุณ คุณเป็นใคร แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง" "เดี๋ยวๆเธอไม่ต้องกลัวนะ เมื่อคืนเธอเมามาก แล้วเธอก็เดินมาชนฉันแล้วก็น็อคหมดสติไป ฉันเลยพามานอนที่บ่อนของฉัน แต่เธอไม่ต้องห่วงนะ ฉันไม่ได้ขืนใจเธอหรือทำอะไรเกินเลยกับเธอแม้แต่นิดเดียว" "แล้วฉันจะเชื่อคุณได้ยังไง" "ก็แล้วแต่เธอแหละงั้น" "เอ่อ งั้นขอบคุณนะคะที่ให้ที่นอนชั่วคราวกับฉัน ฉันขอตัวกลับก่อน" ฉันรีบคว้ากระเป๋าของตัวเองวิ่งลงบันไดออกจากห้องนั้นมา บ่อนอะไรวะเนี้ย ต่อไปฉันจะไม่เมาเป็นหมาแบบนั้นอีกเด็ดขาดพอกลับมาถึงบ้าน พ่อแม่ก็แบมือขอแต่ตัง เงินเดือนทุกบาททุกสตางค์ของฉันแต่ละเดือนตัวเองแทบไม่ได้ใช้เลย จ่ายค่าน้ำค่าไฟ ค่ากินอีก พ่อแม่ก็ดันขอแต่ตังเข้าบ่อนเป็นว่าเล่น ฉันทำงานหามรุ่งหามค่ำกว่าจะตามใช้หนี้ที่พ่อแม่ก่อไว้หมดเลือดแทบกะอักออกมาท้วมตัวเอง ฉันกัดฟันก้มหน้าใช้หนี้ให้พ่อแม่จนหมด "ปันปันลูกรัก แม่ขอเงินหน่อยสิจะเอาไปต่อทุนหน่ะ" "พ่อด้วย พ่อจะเอาไปตีไก่" "เห้อ พ่อคะ แม่คะ ปันปันพึ่งให้เงินไปไม่กี่วันนี้เองนะ ใช้กันหมดแล้วหรอ" "โธ่ เงินแค่พันสองพัน จะไปพออะไร" "ใช่ แกทำงานเงินเดือนตั้งเป็นหมื่นๆ ขอแค่นี้งกหรอ" "แต่ปันปันทำงานอยู่คนเดียว พ่อแม่ก็ขอแต่เงินเข้าบ่อนกันอ่ะ ปันปันเหนื่อยนะคะ ช่วยปันปันประหยัดบ้างสิ" "นี่แกกล้าเถียงหรอฮ่ะ ยัยลูกไม่รักดี" "ถ้าแกไม่เอาตังมาให้พวกฉันละก็ พวกฉันจะออกไปหากู้คนอื่นมา แกก็ใช้หนี้แทนพวกฉันเองแล้วกัน" "ปันปันจะไม่ตามใช้หนี้พ่อกับแม่แล้ว ปันปันเหนื่อย" "งั้นก็เอาตังมาสิ จะได้ไม่ต้องไปกู้คนอื่น" "ปันปันไม่มีหรอกค่ะ ขอตัวไปนอนก่อนนะคะ" "ยัยปันปัน เอาตังมาก่อนสิ ได้ฉันจะไปกู้คนอื่นมาทำทุนเองแกก็หาเงินใช้หนี้ด้วยแล้วกัน" เฮ้อแต่ละวันของฉัน กลับมาก็แบบนี้ตลอด จะเอาความสุขจากไหนเข้าตัวเอง ฉันปล่อยให้พ่อแม่ด่าตามหลังอยู่แบบนั้น เดินเข้าห้องทิ้งตัวลงนอนกับเตียงทันที ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ฉันคว้าโทรศัพท์ออกมาปิดนาฬิกาปลุก ดันตัวเองลุกจากที่นอนไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปทำงาน แต่ว่าบัตรพนักงานของฉันไปไหนอ่ะ ฉันควานหาบัตรในกระเป๋าอยู่นาน เทของออกหมดกระเป๋าก็ไม่เจอ หายไปได้ยังไง แล้วหายตอนไหนอ่ะ ฉันนั่งนึกอยู่สักพักก็นึกขึ้นได้ สงสัยจะทำหล่นตอนวิ่งออกมาจากบ่อนคุณคนนั้นแน่ๆเลย เฮ้อให้ตายสิ ทำยังไงหล่ะทีนี้โดนดุแน่ๆเลย #คิม ผมมองบัตรพนักงานที่หล่นอยู่กับพื้นหยิบขึ้นมาดู หน้าจะของยัยเด็กนั่น ชื่อปันปัน หรออายุ22ด้วย ยังเด็กอยู่เลยแต่ทำงานที่ผับนั้นหนิ หึหึ ไม่แปลกแต่เมาไม่รู้เรื่องไม่ได้สติแบบนั้นบ่อยๆ มีหวังโดนฉุดเข้าโรงแรมแน่ๆ ไม่ระวังตัวเลยเด็กสมัยนี้ ผมลุกออกจากเตียงเข้าห้องน้ำ อาบน้ำเสร็จออกมาก็ลงมาดูความเรียบร้อยของบ่อนก่อนจะเปิด "เฮียคิมครับ แล้วเด็กผู้หญิงคนนั้น" "เด็กนั่นกลับไปแล้ว ทำงานอยู่ผับนั้นด้วย" "งั้นหรอครับ" "อืม ยัยนั้นทำบัตรพนักงานตกเอาไว้ในห้อง" "ให้ผมเอาไปคืนเธอมั้ยครับเฮีย" "ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวเธอต้องมาเอาแน่" "ครับเฮีย" "แล้วดูความเรียบร้อยหมดรึยัง" "เช็คหมดแล้วครับเฮีย" "แล้วเรื่องฉันให้ไปตาม คืบหน้ารึป่าว" "ครับ ตอนนี้ใอกรมันกำลังไล่กวาดซื้อที่ดินแปรงนั้นอยู่ครับ เสนอเงินเยอะด้วยคาดว่าชาวบ้านหน้าจะยอมขายครับ" "คิดจะมาแข่งกับฉันงั้นหรอ กระดูกมันคนละเบอร์กันใอกร" "เฮียจะทำยังไงครับ" "ปล่อยมันระเริงใจคิดว่ามันอยู่เหนือฉันไปก่อน ถึงวันนั้นมันคงตกม้าตายไปเอง" "เฮียจะปล่อยไว้แบบนี้หรอครับ" "อืม ถ้ามันไม่ได้มาล้ำเส้นงานของฉัน ฉันก็จะไม่ไปยุ่งกับมัน" "ครับเฮีย" "ฉันจะขึ้นไปเคลีย์บันชี อย่าให้ใครมารบกวนฉัน แล้วก็ดูอย่าให้มีปัญหาด้วย" "ได้ครับเฮีย" "อืม ฉันฝากด้วย" สั่งงานลูกน้องเสร็จผมก็เดินขึ้นมายังห้องทำงาน นั่งตรวจบันชี ยกนาฬิกาขึ้นมาดูเวลา ป่านนี้ยัยเด็กนั่นรู้รึยังว่าบัตรตัวเองหาย นึกขึ้นได้ก็คงกลับมาเอาเองแหละ หรืออาจจะทำใหม่ ชื่อเพราะซะด้วย กรรณิกา รักษาเนตร แล้วเราจะได้พบกันอีกแน่นอน เด็กน้อยปันปัน