BLESSING IN DISGUISE

1595 Words
"Everything was settled. Ang kailangan mo nalang gawin ay pumasok dun at bantayan siya." Paliwanag sakin ng secretary ni Sir Maximo. He looks like a secretary but in fact he's also a reaper. A personal reaper. "Okay." I answered him coldly. "Hide your identity well, Reaper. And it would be better kung hindi niya malalaman na pumunta ka upang protektahan siya. It would be chaos, I'm telling you." He said while smirking. He's annoying the hell out of me. "As you say, Damnon." I said and left him there. I have no time for his explanations. Damnon is his name by the way. --- I soon as I entered the school, pair of eyes kept on looking at me. Ganun ba ako kaganda? I maintained my cold and emotionless face as I walk through the campus. Well, the school is not that bad. Sabi ni Damnon, this is a school full of gangsters and well yeah, maybe just high school gangsters. For me, this is just a typical High schools. Couples, bullies, nerds, and loners are visible through-out the campus. Nilabas ko yung Registration form ko at tinignan kung anong room ang klase ko ngayon. But that's not my priority right now because I need to find him. Maybe I could ditch some class, studying is not my priority here after all. At pano ko ba siya proprotektahan ng hindi niya alam? "Ouch!" Before I knew it, may nabangga na pala akong tao dahil sa sobrang pag-iisip. I just stared at her coldly habang nakaupo siya. Tulungan? Nah, not in my vocabulary. Tumayo naman siya agad at pinagpag yung napaka-ikli niyang palda. "HOW DARE YOU!!" Sigaw niya sakin. Nakita ko ang pagtingin ng mga estudyante sa amin na akala mo'y naghihintay ng susunod na pangyayari. Inirapan ko siya at akmang tatalikod niya nang bigla niyang hinatak yung braso ko at iniharap sakanya. This b***h is wasting my time. "Get your hands off me." I coldly told her. Halata namang nasindak siya sa boses ko ngunit pinanatili niya yung bitchy face niya. "DO YOU KNOW WHO I AM?!" Ang tinis ng boses netong babaeng to nakakairita. "I don't need to know." Sabi ko at hinatak ang braso ko sakanya. Ngunit hinatak niya ulit ito. Sasabihin ba niya na siya ang anak ng may ari ng school na 'to? Cliche. "YOU b***h!!" She said as slap me. I let her slap me. I need a reason to hurt her back. "I'll gonna count 1 to 5, run or I'll kill you." She was shocked and fear is evident in her eyes. "Y-you think you could scare--" "1" I cut her off and started counting. I always take my words seriously, girl. Watch me. "Y-you can't scare me!!" She shouted at me. She was scared tho. "Two"  "Thr--"  "Care to explain what's the commotion all about?" A voice behind me cut me off. How dare him cut me off? I looked at the girl and saw her face enlightens. Looks like she found an ally huh. After about 10 seconds, I decided to look who dared to cut me off.  And there, I saw my Master. I smiled on my mind. This girl is a blessing in disguise. Nasa harapan siya and behind him is a group of guys. Err- 4 handsome guys to be exact. I immediately diverted my gaze at him. He has this unexplainable dark aura that screams superiority and power. Kahit sinong taong tumingin sa kanya ay matatakot, his cold presence alone can make your soul shiver. Paano pa kaya sa akin na isang reaper na alam kanyang kayang gawin. He was also staring at me, as if waiting for my words. "A-actually, I was passing by when--" "BAAABEEEEE!!" naputol ang sasabihin ko ng biglang sumigaw 'tong maharot na babaeng to. To my surprise, she suddenly cried and hugged him. Mabilis na nagbago ang mood niya at tumingin ng masama sakin. "BABE! Yang babae na yan, hindi na ako nirespeto, muntik pa niya akong saktan!! Huhuhu." Malanding sabi niya. Ngunit walang emosyon ang makikita sa lalaking kaharap ko ngayon. "Vanessa, stop crying. Muntik ka lang naman saktan eh, hindi ka pa naman sinaktan. Hehe." A guy with a messy blonde hair told her. Agad naman niyang sinamaan ng tingin si blonde guy na ikinailing nalang niya. So Vanessa is her name, huh. "Transferee?" Feeling ko mauubusan ako ng dugo when I heard his voice. Sobrang lamig, at walang kahit anong emosyon. He was staring at me while his hands were on his pockets at nakayakap parin sakanya si Vanessa. I guess, Girlfriend niya si Vanessa, and if it's true, sa ayaw at sa gusto ko kailangan kong maging mabait sakanya. "Y-yeah." Fck. Why am I stuttering? "This will be your first and last warning, don't you dare make any commotion here at my school. Or else..." He paused for a while and walked towards me. Inilapit niya ang bibig niya sa tenga ko. "I will kill you." He whispered. I never feared death, but his voice makes me want to run and stop my mission. I know he can do that, he's more than capable of doing that without second thoughts, mercilessly. "Let's go." Nakahinga ako ng maluwag ng umalis na siya sa harapan ko at nagsimula ng maglakad paalis. I saw Vanessa smirking at me. b***h, kung hindi ka lang niya girlfriend may kalalagyan ka sakin. Umalis na sila, leaving me dumbfounded. What the hell just happened? "Are you alright?" Napatingin ako sa lalaki na nasa harapan ko ngayon. He has this sweet smile na makakapagpahulog ng loob ng kahit sinong babaeng titingin. Isa siya sa apat kanina. He looks kind. But looks can be deceiving. As a reaper, we were taught not to trust anyone. "Yeah." I told him. "I'm Kenji Crest. And you are?" Nakangiti parin siya hanggang ngayon, revealing his cute dimples. He's handsome. Uggghh-what am i thinking? "Nathalia Frost." I coldly told him and started walking away. I hate being friendly. And I never need friends. "Are you a transferee? Do you want me to tour you around the campus?" Masiglang sabi niya habang hinahabol ako. Ang hyper niya, tsk. "Nah. I'm going home, nakita ko na ang dapat kong makita." I plainly told him. "As if you can go home." I stopped and looked at him, confused. What is he talking about? "Hehe, bawal kasi lumabas ng campus dahil class hours pa. You know, strict ang school na to, and I won't let you go home." Masayang sabi niya. "You won't let me go home?" I repeated. Nakakunot ang noo ko na nagtatanong sakanya. Ano ba pinagsasabi neto? Kung kilala lang niya kung sino kinakausap niya baka kanina pa tumakbo paalis to. Tsk. "Yes, I won't let you go home." Pag-uulit niya at ngumiti ng malapad. "Crazy. Stop talking to me." I rolled my eyes at him and started walking again. Not until I felt someone was dragging me. "WHAT THE HELL IS WRONG WITH YOU!!" I shouted at him ngunit parang wala siyang narinig at tuloy tuloy lang sa paglalakad. "I'll tour you around whether you like it, or not." masayang sabi niya. Ilang enervon ba ang nainom neto at napakasaya niya? Tsk. "Alright, alright. I'll go with you, stop dragging me." inis na sabi ko at agad naman niyang binitawan ang kamay ko. Kung hindi lang talaga kaibigan to ni Boss matagal lang walang buhay to. "Good. Hahahaha" Tinitigan ko siya nung bigla siyang tumawa. He looks like an angel. "Why are you laughing?" Inis na tanong ko sakanya. "You're cute." Fck what? Sa sobrang inis ko, sinuntok ko na pala siya. "What the f**k?" Gulat na tanong niya habang hinahawakan ang panga niya na sinuntok ko. I saw some blood on the corner of his lips. "Stop messing with me." I coldly told him and turned my back on him. "And don't you dare follow me again." Naglakad na ako paalis sa harap niya. He was still shocked kaya hindi na siya sumunod pa. I ran away from that place and found myself here, at the mini forest. Ang tahimik rito at tanging huni lang ng ibon ang maririnig mo. Umupo ako sa ugat ng puno at pumikit. Hindi rin naman ako makakaalis sa campus habang class hours, dito nalang muna ako tatambay. "You're cute." It was the first time na sinabihan ako ng ganun. I don't know how to react. Emotions can destroy a reaper. And I won't let that happen. Isa pang problema ko ay kung paano ko magagawa ang misyon ko ng hindi niya nalalaman. Paano ba ako mapapalapit sakanya? This is seriously difficult than I expected. I alerted myself ng maramdaman kong may tao rito bukod sakin. Nakikiramdam ako sa paligid ko at nakapikit parin ako. Palapit siya sakin. Tumigil siya at naramdaman kong nasa harap ko na siya. Naramdaman kong umupo siya at itinapat ang mukha niya malapit sakin. Ng makakuha ako ng tyempo ay agad ko siyang hinatak sa collar at tinulak siya papunta sa puno na sinasandalan ko kanina at itinapat ang pocket knife ko sa leeg niya. Bali nakaupo siya sa kaninang inuupuan ko at ako naman ay halos nakaluhod sa harap niya. Halata naman ang pagkabigla sa mukha niya sa nangyari. Ngunit napalitan rin yun agad ng nakakalokong ngiti. "So fast." sabi niya habang nakangiti parin. Agad ko namang ibinaba ang kutsilyo ko ng mapagtanto kung sino siya. Isa siya sa apat. "Who are you?" I coldly asked him. Tumayo na ako at pinagpagan ang pantalon ko. "Drevon Rockford. I was just checking if you're still alive." He told me. Hindi parin nawawala yung nakakalokong ngiti sa mga labi niya. "You have no idea how much I want to erase that stupid smile of yours." I coldly told him at nilagay na ang pocket knife sa bulsa ko. Ngunit mas lalo akong nainis ng tumawa pa siya ng malakas. "What's so funny?" Iritableng tanong ko sakanya. Tumigil naman siya at halatang nagpipigil ng tawa. "You're unique. You're the only one who makes me laugh like this, without a reason."
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD